Είμαι μάνα εγώ;

Μπήκε τρέχοντας χωρίς να χαιρετήσει για να γυρίσει μετά από λίγο φορώντας τις πυτζάμες της και κρατώντας στο ένα χέρι το παντελόνι που φορούσε στο πάρτι και στο άλλο ένα χαρτί. Το παντελόνι ήταν σκισμένο, το χαρτί ήταν διπλωμένο. Το παντελόνι της σκίστηκε ενώ έπαιζε ξύλο με ένα σάκο μποξ στον παιδότοπο, ή τουλάχιστον έτσι είπε μετά από εξονυχιστική ανάκριση, όπου για να καταλήξουμε στην πιο πιθανή χρειάστηκε να εξαντλήσει όλη της τη φαντασία. Μεταξύ μας ακόμα δεν ξέρουμε τι ακριβώς έγινε, αλλά μαζί με τη φαντασία της εξαντλήθηκαν και οι αντοχές μας.

Είναι περίεργο αλλά μου στοίχισε που σκίστηκε αυτό το παντελόνι. Το είχαμε πάρει στη Νερίνα όταν ήταν 4 χρονών, τζίν κεντημένο με παράξενα λουλούδια. Η Νάσια είχε διαλέξει ένα ζευγάρι ροζ κεντημένες παντοφλίτσες, τις οποίες φρόντισε να τις δείξει σε όποιον βρήκε μπροστά της στην Ερμού. Κάτι σε εικαστικό δρώμενο είχαμε καταντήσει. Ακόμα και ο καλός άνθρωπος, που κάνει το αγαλματάκι που έλεγε η Νερίνα, για μια στιγμή έχασε την αυτοσυγκέντρωση του και θαύμασε το ποδαράκι με τη ροζ παντόφλα που αυθάδικα τεντώθηκε μπροστά του. Είναι περίεργο το πόσα πράγματα θυμάται κανείς και αφορούν σε γεγονότα που δεν σηματοδότησαν τίποτα. Το παθαίνω συχνά από όταν ήρθαν στη ζωή μου. Ξεχνώ σημαντικά πράγματα, αλλά ότι έχει σχέση μ' αυτές ανεξάρτητα έντασης ή σημασίας αρκεί μια τόση δα αφορμή για να τα θυμηθώ.

Και μετά μου έδωσε ένα απο τα γνωστά χαρτάκια της διπλωμένο με προσοχή. "Για σένα" μου είπε. "Εσύ να μην το δεις" είπε στον πατέρα της και ένοιωσα η χειρότερη στρίγγλα του κόσμου......