Κινέζικο - καλαμάκια σημειώσατε 1 (Μέρος πρώτο)

(λέμε τώρα)

(H Ισμήνη σχολιάζοντας το προηγούμενο ποστ έγραψε: Ο "άλλος" Ρήγας τώρα το μόνο που μπορώ να πω με απόλυτη σιγουριά είναι ότι διοργάνωνε ωραία φεστιβάλ. Με τα πιο νόστιμα σουβλάκια -καλαμάκια που έχω φάει ποτέ!!! )

Και εγώ θυμήθηκα:

Σεπτέμβρης του 85 νομίζω, γιατί ως γνωστόν ου γαρ έρχεται μόνο. Ετοιμάζαμε το φεστιβάλ του Ρήγα στη παραλιακή. Τι ποια παραλιακή; Μόνο η Θεσσαλονίκη δικαιούται να χρησιμοποιεί αυτό τον όρο και ας λέτε οι υπόλοιποι ότι θέλετε. Εκείνη τη χρονιά φιλοξενούσαμε μια αντιπροσωπεία από τη Κίνα, τμήμα της οποίας ως ένδειξη καλής θέλησης θα μας βοηθούσε να φτιάξουμε και ένα περίπτερο με κινέζικη κουζίνα. Στην ερώτηση ποια οργάνωση θα δούλευε μαζί της «ο καλύτερος φίλος που απόκτησα ποτέ» σήκωσε το χέρι του και φώναξε με εκείνο το γνωστό ξεσαλωμένο παοκτσίδικο ύφος του «εμείς, εμείς». Σε ερώτηση μου γιατί το έκανε μου απάντησε: «για δύο λόγους» Ένας ότι ήταν μια καλή ευκαιρία να μάθουμε και καμιά καλή κινέζικη συνταγή εκ των έσω και το δεύτερο ξέχασε να μου τον πει. Και εδώ ήταν και το μεγάλο λάθος μου, ότι ξέχασα και εγώ να τον ρωτήσω. Διότι «ο καλύτερος φίλος που απόκτησα ποτέ» εκτός από παοκτζής είχε και αυτός μια λιχούδικη σχέση με τη κουζίνα, όχι μόνο ως καταναλωτής αλλά και ως παρασκευαστής μπινελικίων, όπως έλεγε και ο ίδιος και μεταξύ μας μια χαρά τα κατάφερνε, εάν εξαιρέσεις μια εμμονή που τον έπιασε για ένα διάστημα να βράζει κόλλυβα και να πίνει το ζουμί τους, η οποία ευτυχώς για όλους μας του πέρασε γρήγορα, γιατί είχαμε καταντήσει αντί για καλημέρα να λέμε «θεός συγχωρέστον» και αντί για καληνύχτα «ζωή σε λόγους σας», διότι όπως υποστήριζε το παραπάνω ρόφημα ήταν βάλσαμο για το ταλαιπωρημένο από οινοποσία στομάχι και το σέρβιρε μέσα στη μαύρη νύχτα. Εγώ ως είναι γνωστόν χατίρι σε φίλο δεν χαλάω και έβγαλα την πρέπουσα κραυγή «στο κινέζικο αδέλφια μου και αδελφές μου στο κινέζικο». Έτσι περιχαρής με τα τεφτέρια μας στο χέρι για να αντιγράψουμε τις συνταγές κατεβήκαμε στο χώρο του φεστιβάλ.

ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ

Τέσσερεις χαριτωμένοι κινέζοι μας περίμεναν, εμφανώς σαλταρισμένοι, γιατί είχαν πάει από τις πέντε και η ώρα όταν πήγαμε εμείς είχε φτάσει 12, 1:00, 2:00 θα σας γελάσω, γιατί ο χρόνος είναι σχετικός, το είπε και ο Αϊνστάιν, αλλά άντε να το εξηγήσεις αυτό στους κινέζους. Συστηθήκαμε, ο ένας από αυτούς μιλούσε ελληνικά, καθότι είχε σπουδάσει στη φιλοσοφική, οι άλλοι τρεις δεν μιλούσαν και μέχρι την τελευταία μέρα βάζαμε στοίχημα ότι ούτε μιλούσαν ούτε άκουγαν, σε τακτά χρονικά διαστήματα μόνο χαμογελούσαν και μούγκριζαν. Αφού ξεπεράσαμε, χωρίς να δημιουργήσουμε διπλωματικό επεισόδιο, το θέμα του ετεροχρονισμού στη θεώρηση της έννοιας πρωί, αρχίσαμε οι 25 Ρηγάδες που ήμασταν εκεί να μοιράζουμε τα περίπτερα μας. Ο ομιλών κινέζος και οι αγαλματάκια αμίλητα ακούνητα κινέζοι του μας κοιτούσαν με εκείνο το στωικό βλέμμα των κινέζων και αφού τελειώσαμε ο ομιλών ελληνικά κινέζος γύρισε και είπε και στους 25 ταλαίπωρους που ήμασταν εκεί «Οι υπόλοιποι πότε θα έρθουν;». Κοιταχτήκαμε απορημένα, γιατί πρέπει να σημειωθεί ότι εκείνη τη συγκεκριμένη μέρα είχαμε πετύχει μια συσπείρωση της τάξης του 100% για διοργάνωση ρηγίτικου φεστιβάλ και μάλιστα για αυτή συγκεκριμένη ώρα. «Ποιοι άλλοι;» ρωτήσαμε «Μα για να δουλέψουν, μας απάντησε, με το ζόρι εσείς φτάνετε για το κινέζικο περίπτερο.» Κοιταχτήκαμε και τότε καταλάβαμε τι σημαίνει η φράση όλα αυτά είναι κινέζικα για μένα. Επίσης εκείνη τη μέρα οι κινέζοι για πρώτη φορά στην ιστορία τους έχασαν την περιβόητη στωικότητα τους και χρειάστηκαν δύο ώρες για να συνέλθουν και να επικοινωνήσουν με το χώρο. Του φεστιβάλ εννοώ. Τέλος πάντων το πήρανε απόφαση, γιατί για να αποχωρήσουν με ένα ταρατατζούμ δεν είχαν την δυνατότητα, δεν τους το επέτρεπε και η φιλοσοφία τους και μας ακολούθησαν στο περίπτερο που θα διαμορφωνόταν σε κινέζικο εστιατόριο.
Και εκεί αγαπητοί μου αναγνώστες (γιατί εγώ έχω πολλούς) καταλάβαμε και τι σημαίνει ο όρος κινέζικα βασανιστήρια.

Η ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ

Φαναράκια, φαναράκια, φαναράκια και ξανά μανά φαναράκια. Τώρα θα μου πείτε τι ζόρι τραβάς εσύ με τα φαναράκια; Εγώ συγκεκριμένα κανένα, ο Ευθύμης με τον Διονύση τράβηξαν το χειρότερο γιατί περιφέρανε στη κυριολεξία ένα κινέζο πάνω σε μια σκάλα να κρεμάει φαναράκια. Άμα οι άλλοι τρεις αμίλητοι κινέζοι μούγκριζαν το φαναράκι κατοχύρωνε τη θέση του και η σκάλα με τον κινέζο πάντα επάνω προχωρούσε προς την επόμενη θέση, άμα οι αμίλητοι κινέζοι παράμεναν αμίλητοι η σκάλα έκανε μικρά βηματάκια δεξιά και αριστερά μέχρι να ακουστεί το πρέπον μουγκρητό. Δύο ώρες αυτός κρεμούσε φαναράκια, δύο μέρες κάναμε εμείς να ξεκολλήσουμε τη σκάλα από τα χέρια του Ευθύμη και του Διονύση, είχε γίνει προέκταση των χεριών τους ένα πράγμα. Επίσης διαπιστώσαμε ότι οι κινέζοι, οι αμίλητοι ντε, όταν δεν τους έβλεπε κανένας γελούσαν κιόλας, όταν μετά το τέλος της διαδικασίας τους βρήκαμε πίσω από ένα δέντρο να γελάνε σε έξαλλη όμως κατάσταση.

Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ

(όχι δεν ήρθε η ώρα των συνταγών ακόμα)

Υποκατηγορία: Η βάση

Ο Κινέζος μάγειρας, ο σεφ τους, είχε ζητήσει κοτόπουλα και ψάρια. Κοτόπουλα και ψάρια τους φέραμε. «Τα κοτόπουλα» πρώτα είπε ο σεφ. Επειδή ο Διονύσης με τον Ευθύμη είχαν το γνωστό πρόβλημα με τη σκάλα, δράση ανέλαβε ο Αντώνης, περιχαρής διότι τι μπορεί να σου κάνει ένα κοτόπουλο; Ένα κοτόπουλο και μάλιστα κατεψυγμένο τίποτα. Ένα κοτόπουλο με ένα κινέζο όμως μπορεί να αποδειχθεί από επικίνδυνος έως δολοφονικός συνδυασμός και ας είναι κατεψυγμένο, το κοτόπουλο εννοώ, όχι ο κινέζος. Πήρε λοιπόν μια από τις πολλές σακούλες των πενήντα κοτόπουλων ο Αντώνης και περιχαρής την απόθεσε στα πόδια του Κινέζου φύλαρχου, ουπς σεφ ήθελα να πω και ετοιμάστηκε να φέρει και άλλες. Καμιά τρακοσαριά κοτόπουλα μη φανταστείτε κανένα τραγικό νούμερο. «Που πας» ακούστηκε η φωνή του ελληνόφωνου κινέζου. «Να φέρω τα υπόλοιπα» είπε ο Αντώνης σε άπταιστα ελληνικά, γιατί τότε μίλαγε ακόμα. «Όχι πρώτα θα φτιάξεις αυτά.» «Δηλαδή;» είπε ο Αντώνης τρομοκρατημένος, διότι αυτός να κόβει αλά κινέζικα δεν ήξερε. «Θα τα καθαρίσεις» του είπε ο κινέζος. «Δηλαδή;» ξαναείπε ο Αντώνης, ο οποίος να σημειωθεί ότι είχε ένα αξιοπρεπέστατο IQ και καταλάβαινε και τον Γκοντάρ, που εγώ πρέφα δεν παίρνω από Γκοντάρ, μεταξύ μας μόνο τον Αντώνη έχω γνωρίσει να καταλαβαίνει τον Γκοντάρ. «Θα τους βγάλεις τις τρίχες.» «Ποιες τρίχες;» είπε ο Αντώνης, ξανακοιτάζοντας για σιγουριά τις σακούλες, «μαδημένα είναι τα πτηνά». «Και αυτό εδώ τι είναι;» είπε ο Κινέζος υπεροπτικά και του έδειξε μια υποψία τριχοφυΐας στο λαιμό του πτηνού. Ο Αντώνης είχε και μυωπία δεν την είδε την τρίχα, αλλά ο σεφ την είδε, οι άλλοι κινέζοι μούγκρισαν, κατοχυρώθηκε η τρίχα υπήρχε. «Ωραία» είπε ο Αντώνης ανασύροντας παιδικές μνήμες από το χωριό «να τα καψαλίσουμε.» Τι ήταν να το πει αυτό. Ο ελληνόφωνος κινέζος δήλωσε ότι αποχωρεί σε ένδειξη διαμαρτυρίας, ο σεφ έβγαλε το σκούφο και επέμενε να τον δώσει στον Αντώνη να τον φάει μαζί με τον τριχωτό λαιμό του πτηνού, ο Διονύσης με τον Ευθύμη προσπαθώντας να βοηθήσουν έριχναν απανωτές κουτουλιές στη σκάλα που δεν έλεγε να ξεκολλήσει και οι δύο γνωστοί κινέζοι την είχαν πάλι κάνει για το γνωστό δέντρο. Τότε εγώ, ως σωστή γραμματέας τότε της οργάνωσης, πήρα τη κατάσταση στα χέρια μου και είπα «Αντώνη στα κοτόπουλα τώρα». Η αλήθεια είναι ότι ως γραμματέα ο Αντώνης με είχε γραμμένη, αλλά μια αδυναμία ως κολλητάρι μου είχε και αφού μου ζήτησε να είμαι για τα επόμενα χρόνια η συνοδός του στο σινεμά από Γκοντάρ και πάνω μιλάμε, βάλτε και τον παλιό γιαπωνέζικο σινεμά, για να μην θυμηθώ τις εναλλακτικές σκηνές, δέχτηκε να επιστρέψει. Ρώτησε λοιπόν πως το καλό εάν δεν τα καψαλίσουμε τα κοτόπουλα θα βγάλουμε τις τρίχες. «Με αυτό!» αναφώνησε, περιχαρής για τη νίκη του, ο σεφ. «Τι αυτό;» είπαμε και οι οκτώ που ήμασταν εκεί και πλησιάσαμε πιο κοντά για να το δούμε. Γιατί τώρα που τα ξαναθυμάμαι πολλούς μύωπες είχε ο Ρήγας Νομικής εκείνα τα χρόνια. Γενικώς και ειδικώς. Και τότε παρουσιάστηκε μπροστά μας η φρίκη σε όλο της το μεγαλείο. Δυο ωραιότατα τσιμπιδάκια φρυδιών. Γιατί ξέχασα να σας πω ότι ο Αλέξανδρος προθυμοποιήθηκε να βοηθήσει στα κοτόπουλα, έτσι για να μην είναι ο Αντώνης μόνος του. «Ξεκίνατε, είπε ο κινέζος να βγάζετε τις τρίχες, ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΤΡΙΧΕΣ». Και πιστέψτε με έβγαλαν όλες τις τρίχες, αφού κάθε κοτόπουλο που τελείωναν περνούσε από εξονυχιστικό έλεγχο και εάν του είχε μείνει καμιά τρίχα επέστρεφε προς αποκατάσταση. Όταν ο Αντώνης και ο Αλέξανδρος τελείωσαν και με τα 300 κοτόπουλα, για να μην ακούω αηδίες για υπερπαραγωγές τριακόσιους του Λεωνίδα κ.λ.π., αυτό ήταν υπερπαραγωγή ή όπως είπε και ο Αντώνης κλαίγοντας πάνω στον ώμο του Αλέξανδρου «όλα τα περίμενα ότι θα γίνω με πτυχίο από τη νομική, αλλά αισθητικός σε κοτόπουλα ποτέ»….......Βέβαια, πέρα από το υπαρξιακό, με αυτούς τα πράγματα ήταν καλύτερα, καθότι όσο και να πεις ελάχιστοι παρατηρούσαν ότι είχαν από ένα τσιμπιδάκι φρυδιών ο καθένας κολλημένο στα χέρια του και ήταν και από τους πρώτους που έμαθαν να τρώνε με ξυλάκια, όταν βέβαια ξεφορτώθηκαν τα τσιμπιδάκια. Όσο και να πεις τα ξυλάκια μπροστά στο να τρως με τσιμπιδάκια φρυδιών είναι παιχνίδι.

Συνεχίζεται (η επόμενη μέρα)