Κινέζικο - καλαμάκια (Μέρος τρίτο)

(άχρηστη πληροφορία)

(Συνέχεια από την προηγούμενη μέρα)

Τα μεθυσμένα χρώματα* σχολιάζοντας το πρώτο ποστ έγραψαν: «διαβάζω Αντώνης, Διονύσης, Ευθύμης, Αλέξης, κινέζοι....όλοι να δουλεύουν σκληρά για τα καλαμάκια...εσύ τι έκανες βρε; μανικιούρ ή περμανάντ;;».

Υποκατηγορία: Το ψιλόκομμα

Την άλλη μέρα πρωί με την αυγούλα επιστρέψαμε στο χώρο του φεστιβάλ. Τον Ευθύμη και τον Διονύση τους είχαμε αφήσει εκεί και πάλι για τους λόγους που αναφέρθηκαν στο προηγούμενο ποστ. Ο Αντώνης και ο Αλέξανδρος έφτασαν στο χώρο λίγο καθυστερημένοι, γιατί ήρθαν με τα πόδια, μιας και με τα τσιμπιδάκια φρυδιών στα χέρια δεν τους ήταν εύκολο να βρίσκουν στις τσέπες τους το αντίτιμο για το εισιτήριο του λεωφορείου. «Ο καλύτερος φίλος που απέκτησα ποτέ» έφερε τα υπόλοιπα κρεμμύδια, που είχε φροντίσει να καθαρίσει το βράδυ, για την παρασκευή της κρεμμυδόσουπας για τα άτομα που θα έκαναν περιφρούρηση στο χώρο. Οι τρεις κινέζοι μας περίμεναν όρθιοι και παραξενεμένη ρώτησα που ήταν ο ελληνόφωνος κινέζος. Σαν να κατάλαβαν τι τους είπα γύρισαν και οι τρεις και μου δείξανε με το χέρι τους προς μια κατεύθυνση, Ο ελληνόφωνος κινέζος ήταν καθισμένος πάνω στον ίδιο κορμό που τον είχα τοποθετήσει με τόση φροντίδα την προηγούμενη μέρα και έμοιαζε να μην έχει μετακινηθεί ούτε μία στιγμή από εκεί. «Καλά δεν έφυγε αυτός από εκεί» ξαναρώτησα γυρνώντας το κεφάλι μου προς τους τρεις κινέζους. Οι μουγκρίζοντες - χαμογελώντες και στον υπόλοιπο χρόνιο αμίλητοι κινέζοι είχαν εξαφανιστεί από το οπτικό μου πεδίο. «Στα δέντρα που γελάνε» μου είπε ο Αντώνης με το γνωστό μακάριο ύφος του, βγάζοντας παράλληλα μια τρίχα από τα φρύδια της Ελένης. Βλέπετε είχε αποφασίσει, να μην πάει χαμένη αυτή η νέα εργασιακή προοπτική όπου είχε ανοιχτεί μπροστά του και έτσι είχε αρχίσει να τσουρομαδάει ότι φρύδι έβρισκε μπροστά του, με αποτέλεσμα ο γυναικείος πληθυσμός της οργάνωσης να κάνει ουρά έξω από το σπίτι του.. Σαστισμένη, μη καταλαβαίνοντας, γύρισα προς τα γνωστά δέντρα και είδα τρία από αυτά να έχουν λυγίσει από τα γέλια. Όσο και πεις σκέφθηκα είμαστε μια χαρούμενη ατμόσφαιρα. Όμως ήμουνα υποχρεωμένη να χαλάσω αυτή την θεραπεία γέλιου των δέντρων και των κινέζων, μιας και σήμερα ήταν η μέρα που ξεκινούσε το φεστιβάλ και ακόμα προκοπή ιδιαίτερη δεν είχαμε κάνει. Στράφηκα προς τον ελληνόφωνα κινέζο και του είπα «φώναξε τους να ξεκινήσουμε, εσύ δεν χρειάζεται να ανησυχείς για τίποτα, θα τα βολέψω μόνη μου». «Εντάξει μου είπε, αλλά πες σ’ αυτόν με τα κρεμμύδια να σταματήσει να τραγουδάει». Γύρισα και κοίταξα προς «τον καλύτερο φίλο που απόκτησα ποτέ» και τότε κατάλαβα γιατί ήταν «ο καλύτερος φίλος που απόκτησα ποτέ». Αφού χωρίς να του πω τίποτα πήρε τα κρεμμύδια του, τις μπύρες του και μου είπε «εγώ το κεφάλι σου κόβω, χατίρι δεν σου χαλάω» και αποχώρησε προς το περίπτερο με τα καλαμάκια. «Πάει και αυτό είπα στον ελληνόφωνο κινέζο, μπορούμε τώρα να αρχίσουμε. Τι πρέπει να κάνουμε;» «Κύβους» μου είπε.

Για μια στιγμή νόμισα ότι πάει αυτός τα έπαιξε και ένας πανικός με έπιασε. Με έναν κινέζο υπό κατάρρευση τι υπό, στα βάραθρα ήταν, τρεις που τους είχαν βουτήξει σε αέριο γέλιου και δεν λέγανε να συνέλθουν, τον Αντώνη να κάνει τον αισθητικό στις γυναίκες της οργάνωσης, τον Αλέξανδρο με κρίση ταυτότητας, διότι ξέχασα να σας πω ότι ο Αλέξανδρος αποτελούσε θαυμαστό δείγμα της θεωρητικής πλευράς της οργάνωσης. Ακόμα θυμάμαι την ημέρα που τον πρωτογνώρισα. Ψηλός, αδύνατος, με όψη και κόψη που θύμιζε Λαπαθιώτη και αντίστοιχη παιδεία, μεγαλωμένος με τις πάλαι ποτέ αρχές μια καλής αστικής οικογένειας, με δύο θείες και ένα κανίς για την ακρίβεια, με πλησίασε μπροστά στο κυλικείο της σχολής και μου ζήτησε να γίνει στέλεχος. Σε πρώτη φάση και επειδή τα χρόνια ήταν δύσκολα και η ώρα μόλις εννιά το πρωί, φλέρταρα με την ιδέα να τον παραδώσω στο Νίκο, που κάτι τέτοιους φερέλπιδες νέους τους έτρωγε για πρωινό. Πως ήταν «ο καλύτερος φίλος που απόκτησα ποτέ» με τα κρεμμύδια; Κάπως έτσι και ο Νίκος με τα φιλόδοξα και ελπιδοφόρα νιάτα. Εκτιμώντας ότι αυτό μπορεί όμως να ήταν και επικίνδυνο ακόμα και για την ακεραιότητα του νέου, καθώς και το γεγονός ότι ο Νίκος είχε έρθει στη σχολή κατευθείαν από το Καζαντζιδικό και έπινε ήδη το τρίτο του μολότοφ (sprite με κονιάκ) μπας και συνέλθει, έχουσα και αυτήν την ιδιοσυγκρασία της μάνας από τότε μέσα μου, γύρισα και είπα στον Αλέξανδρο που με κοίταζε με προσμονή. «Καλό μου παιδί για να γίνεις στέλεχος πρέπει πρώτα να γίνεις μέλος και επίσης βλέπεις αυτόν το ψηλό με το μουστάκι, μην τον πλησιάσεις μέχρι να σου πω εγώ». Για να μην πλατειάζουμε το πρόβλημα ήταν μεταφραστικό. Βλέπετε ο Αλέξανδρος είχε διαβάσει τους θεωρητικούς στο πρωτότυπο και η ακριβής απόδοση της έννοιας μέλος ήταν στέλεχος. Μέλος ήθελε να γίνει και μετά από το λύσιμο της παρεξήγησης μέλος έγινε. Τέλος πάντων ο Αλέξανδρος αδυνατούσε να τοποθετήσει αυτή τη διαδικασία μέσα στο θεωρητικό πλαίσιο που θα του επέτρεπε να την κατανοήσει, άσε που με τα τσιμπιδάκια φρυδιών κολλημένα στα χέρια του, δεν μπορούσε να ξύσει και το κεφάλι του γεγονός που σαφέστατα θα του επέτρεπε να μπορέσει να σκεφθεί καλύτερα. Τον έβαλα δίπλα στο ελληνόφωνα κινέζο και του ζήτησα να του κάνει παρέα, θεωρώντας ότι η παιδεία του ενός και η από τη φιλοσοφία του λαού του απορρέουσα στάση ζωής του άλλου, θα τους επέτρεπε να συμβιώσουν μέχρι να τελειώσει το φεστιβάλ.

Αφού έλυσα και αυτήν εκκρεμότητα και είπα στον Διονύση και στον Ευθύμη να πάνε στην εξέδρα που τους χρειαζόντουσαν για να κρεμάσουν τα φωτάκια, διότι ελπίζω να θυμόσαστε ότι αυτοί και η σκάλα πλέον αποτελούσαν και επίσημα τη μισή υλικοτεχνική υποδομή του φεστιβάλ, γύρισα και με όση ψυχραιμία μου απέμενε ξαναρώτησα : «Όταν λέτε κύβους τι ακριβώς εννοείτε;». «Όταν λέω κύβους εννοώ κύβους» μου είπε. «Τα πάντα στη κινέζικη κουζίνα καταλήγουν σε κύβους» μου είπε ο ελληνόφωνος κινέζος φωνάζοντας παράλληλα το σεφ. Ότι αυτό δεν ήταν κάτι καλό το κατάλαβα, αφενός γιατί και οι τρεις κινέζοι είχαν σταματήσει να γελάνε και αφετέρου γιατί το μάτι του ελληνόφωνου κινέζοι είχε αρχίσει να ξαναβρίσκει κάτι από την παλιά του ζωντάνια.

Και εδώ μεθυσμένα μου χρώματα* μπαίνουν οι γυναίκες και εγώ μαζί. Γυναίκες τρεις. Εγώ, η Ελένη με μισοβγαλμένο φρύδι και η Όλγα με βγαλμένα όλα της τα φρύδια, μιας και υπήρξε η πρώτη που επάνω της ξεκίνησε την καριέρα τους ως αποτριχωτής ο Αντώνης. «Πρώτα θα κόψετε κύβους τα φιστίκια, με τον τρόπο και με το μέγεθος που θα σας υποδείξει ο σεφ» είπε ο ελληνόφωνος κινέζος. Εμείς τα φιστίκια τα είχαμε δει και μάλιστα είχαμε συνεννοηθεί με τους άλλους να τα χτυπήσουμε το βράδυ με τα σχετικά ποτάκια. Βλέπετε είχαμε θεωρήσει ότι ήταν η ευγενική προσφορά του κεντρικού Ρήγα για επιβράβευση των κόπων μας. Γιατί κάθε χρόνο μας κάνανε και από ένα δωράκι για τους κόπους μας, γενναιόδωρη προσφορά πάντα κάποιου κομματικού μέλους. Πέρσι ας πούμε, μας δώσανε από έναν ωραιότατο κάβουρα. Όχι αυτόν που περπατάει ανάποδα, το ζωντανό, τον άλλο που σφίγγεις σωλήνες, προσφορά της οργάνωσης των ιδιοκτητών σιδηροπωλείων. Ακόμα τον έχω αυτό τον κάβουρα. Τέλος πάντων τα φιστίκια δεν ήταν για μας ήταν για το κινέζικο. Και εδώ αγαπητοί μου αναγνώστες ξεκινάει ο εφιάλτης. Έχετε δοκιμάσει να ψιλοκόψετε φιστίκι αιγίνης; Θα προσπαθήσω να το περιγράψω. Παίρνεις το φιστίκι (καθαρισμένο πάντα), αφού το ακινητοποιήσεις, με δύο αποφασιστικές αλλά πλήρους ακριβείας κινήσεις αφαιρείς τα δύο στρογγυλά κομμάτια ένθεν και ένθεν, έτσι που να μείνει ένα κομμάτι φιστικιού που να θυμίζει εν δυνάμει κύβο. Τώρα αυτό έτσι που το ακούτε σας φαίνεται απλό, αλλά άμα ήταν απλό θα το κάνανε οι κινέζοι; Πέρα από το να σου κάτσει το φιστίκι ακίνητο και υπάκουο, το ζητούμενο δεν είναι να κόψεις απλά τα περιττά κομμάτια, αλλά το κάθε φιστίκι που κόβεις σε κύβο να είναι ίσιο με τα υπόλοιπα φιστίκια. Τρέχα και φυστικογύρευε δηλαδή. Κάθε φιστίκι περνούσε από εξονυχιστικό έλεγχο από το σεφ, ο οποίος μας τάραζε στα μπινελίκια (στα κινέζικα πάντα) όταν το φιστίκι ήταν μικρότερο του αναμενόμενου ή μας το επέστρεφε να το διορθώσουμε όταν ήταν μεγαλύτερο του προτεινόμενου μεγέθους. Πριν ακόμα τελειώσουμε το ψιλόκομμα των φιστικιών είχαμε ήδη το θύμα της ημέρας, Η Ελένη, η μόνη που δεν φορούσε γυαλιά στην οργάνωση, κατέληξε «βοηθάτε χριστιανή την αόμματη», εξαιτίας της Όλγας, που ο σημαντικός βαθμός μυωπίας της την δυσκόλεψε αρκετά, με αποτέλεσμα στο τέλος να σφάζει και όχι να κόβει τα φιστίκια, τα οποία εξαιτίας της πίεσης που εξασκούνταν επάνω τους χοροπηδούσαν και εκσφενδονιζόντουσαν σαν τρελά από εδώ και από εκεί με τελικό αποδέκτη τα μάτια της μη διοπτροφόρου ωραίας Ελένης, διότι όχι να το παινευτούμε αλλά ήμασταν ωραία κορίτσια εμείς οι Ρήγισσες. «Τα μάτια μου, τα μάτια μου» φώναζε η Ελένη, «τα νεύρα μου, τα νεύρα μου» φώναζε η Όλγα, «τα φιστίκια μου μέσα» φώναζε στα κινέζικα ο σεφ, να μην τα πολυλογώ κάπου 15 κιλά φιστίκια αιγίνης τα καθάρισα μόνη μου, την οργάνωση μου μέσα.

Συνεχίζεται (την ίδια μέρα, ούτε μεσημέρι δεν είχε φτάσει ακόμα)