Και τώρα η EYXH

"Αγαπιτό χαρτή θέλο μια χάρι. Να σου πο θέλο αυριο τα πραγματα να γίνουν οπος θελο."

Δια χειρός Νάσιας, η ευχή όλων μας για όλους σας !

Άσχετο

Το μωρό μου μεγαλώνει.

Η Νάσια τσακώθηκε με τον πατέρα της, γιατί δεν της δίνει το κίνητό του. Θυμωμένη πήγε στο δωμάτιο της, απ' όπου γύρισε μετά από λίγο και του έδωσε ένα σημείωμα που έγραφε:

Αγαπιτέ κιριε ....................... θέλο να φίγο από εδώ.

Νάσια

χορις επονιμο

Μετά πήρε αγκαλιά το κουμπαρά της, μας ευχήθηκε ¨Καλά Χριστούγεννα" και άνοιξε τη πόρτα να φύγει για να γυρίσει μετά απο ένα λεπτό. Στοίχημα ότι θέλετε, ότι αυτή τη στιγμή ο πατέρας της ζητάει γονυπετής συγνώμη.

Υ.Γ. Ως συνήθως όταν δημοσιεύονται κείμενα της Νάσιας διατηρείται στο ακέραιο η ορθογραφία τους.

Καλά χριστούγεννα και σε εσάς!

Πρωϊνό ξύπνημα

Christmas time is here,

happiness and cheer,

fun for all that children

call their favorite time of year.

Snowflakes in the air,

carols everywhere,

olden times and ancient rhymes

and love and dreams to share.

Sleigh bells in the air;

beauty every where;

yuletide by the fireside

and joyful memories there.

Christmas time is here;

we'll be drawing near;

oh that we could always see

such spirit through the year,

such spirit through the year.

Καλημέρα. Θέλετε δε θέλετε έρχονται Χριστούγεννα.

Κιθάρα παίζει ο γνωστός :

Επιτέλους βρήκα τι στο καλό θέλει στη ζωή μας αυτός ο χαριτωμένος κοκκινομύτης!

Όχι άλλο μύγδαλο

Μ' αρέσει η νύχτα απόψε, έτσι που μυρίζει φρέσκο βούτυρο, καβουρντισμένα μυγδαλάκια, ανθόνερο και όλα αυτά μέσα σε μια ομίχλη ζάχαρης άχνης. Ναι σωστά καταλάβατε. Τα κουραμπιεδάκια αναπαύονται μακάρια μέσα στη ζαχαρίτσα τους και εγώ φέρνω πολύ στο γνωστό κύριο με τη κόκκινη μύτη στη φωτογραφία, άμα δε ανάψω και τα φωτάκια μου, ένα ακόμα όνειρό μου θα γίνει αληθινό και εννοώ αυτό του σωστού styling.
Όμορφες γιορτές να έχουμε όλοι μας και προσοχή στις σκάλες!

Οι βλαβερές συνέπειες μιας τραχολαρυγγίτιδας

Η Νάσια δίπλα μου αναρρώνει απο δύο ακόμα -ιτιδες, για την ακρίβεια τραχολαρρυγίτιδα αυτή τη φορά, βλέποντας παιδικά, για την ακρίβεια Donald, το σπίτι του οποίου για μια ακόμα φορά έχει γίνει μπάχαλο και όταν λέμε μπάχαλο εννοούμε έως κατεδαφίσεως και τι μου είπε το τσογλάνι ¨πιο χάλια και απο το δικό μας σπίτι έγινε το σπίτι του μαμά αυτή τη φορά". Και ερωτώ: Αποτελεί αυτό κριτική για τις επιδόσεις μου ως νοικοκυρά; Εάν πάρουμε υπόψη μας δε, ότι απο όλες τις μέρες της εβδομάδας τη μόνη που ξέρει πότε είναι, είναι η Τετάρτη, μέρα που μια καλή κυρία ονόματι Bogda (Θεοδώρα στα πολωνικά, απο ότι μου είπε η ίδια, αλλά και αυτό να μη σήμαινε πάλι έτσι θα τη φωνάζαμε σε αυτό το σπίτι) έρχεται και φέρνει το σπίτι στα ίσα του. Εάν υποψιαστώ ότι ισχύει κάτι τέτοιο, ε, θα υποψιαστώ ότι ισχύει κάτι τέτοιο. Στη τελική δεν χωράνε άλλα υπαρξιακά στη ζωή μου.

Πρωϊνό ξύπνημα σκέτο (Τόση αισιοδοξία τη βαρέθηκα)

Καλημέρα. Τους ζυγούς λύσατε. Σήμερα δεν έχει γυμναστική. Αυτό με τα μελομακάρονα ήρθε και το γονάτισε το blog και έτσι για σήμερα αρκούν απλές ασκήσεις αναπνοών σαν αυτές του ανώδυνου τοκετού. Ταβλιαστείτε στο πάτωμα και αρχίστε τις ανάσες, άλλωστε ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σου χρειαστούν. Ξέρετε πόσα παιδικά πάρτυ άντεξα εγώ εξασκώντας αυτή τη τακτική; 79 πάρτυ γενεθλίων, οκτώ αποκριάτικα και τέσσερα ονομαστικών εορτών. Στο πάτωμα λοιπόν!

Πρωϊνό ξύπνημα Δευτέρας, Τρίτης, Τετάρτης και ποιος ξέρει πόσων ημερών ακόμα. (Μην προκαλείτε τη τύχη σας με λίγα λόγια)

Καλημέρα. Επί τριημέρου βρισκόμαστε σε αναγκαστική blogαγρανάπαυση, μπας και κλείσουμε, λέω τώρα εγώ γιατί έχω και αυτό της αισιοδοξίας, καμιά εκκρεμότητα του πνέοντος τα λοίσθια 2006, όχι πως βλέπω προκοπή, αλλά πάντα πίστευα ότι σαφώς η προσπάθεια δεν αρκεί, αλλά όταν δεν έχεις και τίποτα καλύτερο να κάνεις, κάνε ότι προλαβαίνεις, εάν με εννοείτε βέβαια, γιατί ένα "τρεις λαλούν και οκτώ χορεύουν" επικρατεί γύρω μου και καλά οι οκτώ που χορεύουν αντέχονται, οι τρεις που λαλούν όμως; Διότι χόρευε και ας είναι ρόγες, αυτό του ποντιακού ένα πράγμα, τον ήχο όμως τι τον θέλεις; Ελπίζω να παρατηρήσατε την αισθητή βελτίωση που έχει σημειωθεί στον ειρμό της σκέψης μου και συνακολούθως στο τρόπο γραφής μου, επαληθεύοντας τη σωστή ρήση ότι οι Χιώτες πάνε δύο δυο, γιατί εάν πήγαιναν τρεις τρεις πως θα χορεύανε μπάλο, ο οποίος ως γνωστό απαιτεί ζευγάρια και όχι τριάδες, ή τουλάχιστον έτσι νομίζω, καθώς επίσης καθότι νησί η Χίος δεν μπορεί θα χορεύουν και μπάλο και εν κατακλείδι που να με κλείδωναν και να πέταγαν το κλειδί, να ησύχαζα η γυναίκα. Με λίγα λόγια έτσι και βρείτε κλειδί στο δρόμο αφήστε το εκεί που είναι, εάν ακούσετε κραυγές από υπόγειο αγνοήστε τις, απλά πετάξτε κάνα τρόφιμο μέσα, κατά προτίμηση κουραμπιεδάκια με μπόλικο χοντροκομμένο μύγδαλο και με φρέσκο βούτυρο φτιαγμένα – όταν βρω χρόνο θα παραθέσω τη συνταγή, διότι εάν είναι να κάνουμε μια δουλειά να τη κάνουμε σωστά, όχι τσιγγουνιές και προχειρότητες στις καλές πράξεις μέρες που έρχονται – και συνεχίζω τον κατάλογο, σοκολατίτσες ΙΟΝ Αμυγδάλου τις μεσαίες παρακαλώ και κάνα μπουκαλάκι southern για το κρύο το θέλω, ο πάγος είναι προαιρετικός, μην είμαι και αχάριστη και αφού τα κάνετε όλα αυτά αγνοήστε τις απέλπιδες κραυγές, εκτός εάν είναι του στυλ «μεσαίο μέγεθος είπαμε για τις σοκολατίτσες», ευχαριστώ και καλές γιορτές να έχετε καλή κυρία μου και Σκλιναρίκοβα του χρόνου, εάν και με τις τιμές που έχουν πάει τα καλσόν δε νομίζω ότι συμφέρει αυτή η ευχή και μετά στους άντρες τι να ευχηθώ; Άντε και Καρεμπέ στο ξασπρισμένο; Ελπίζω αυτή η κρίση προσπάθειας που έχει ενσκήψει στη ζωή μου να τη κάνει μαζί με τα Καλικαντζαράκια και να επανέλθει η ζωή μου στους γνωστούς ασυγχρόνιστους ρυθμούς, που δεν σας τους εύχομαι για τη δικιά σας ζωή, καθώς επίσης το blog να ξαναποκτήσει τη γνωστή μορφή του, ξέρετε αυτό της Βουγιουκλάκης όταν έπαιζε την Αστέρω με το λαλημένο βλέμμα λέω ντε, εάν και εδώ που τα λέμε και υπολείψεις δε θίγω, μάλλον συγγενές είναι το πρόβλημα, όχι της Αστέρως μοναχά, αλλά και της κάθε Αστέρως. Διότι που πας κυρά μου ξυπόλητη στ’ αγκάθια; Και άντε και πας στ’ αγκάθια, που τα βρήκες να τα βρω και εγώ να ολοκληρώσω την εικόνα μου, να έρθει η καταστροφή να αποκτήσει τη σωστή της διάσταση; Εδώ καταστρέφουν τα δάση στον Αμαζόνιο – την προσέξατε ελπίζω την οικολογική αναζήτηση - τα αγκάθια θα τη γλύτωναν; Γιατί αυτό είναι για μένα το βάσανο μιας ζωής. Δεν έχω στυλ. Κάνω τα πάντα με λάθος ντύσιμο, όσο για τα σκηνικά άστα να πάνε. Ίσως πρέπει να αλλάξω μπογιατζή. Καλά καλά σταματάω Κερασιά, γιατί είναι σαν να σε βλέπω και να σ’ ακούω «το ‘χα πει εγώ είναι τελείως κομμένο το άτομο».
Και που να δείτε και τη μουσική, για να μη λέτε ότι είμαι μόνο εγώ. Κυρίες και κύριοι με ένα ταρατατζούμ:

Radio.blog.club is under maintenance at this moment, please come back later.We appoligize for this inconvenience.

Υ.Γ. Εγώ πάλι δεν appoligize, γιατί έτσι και ξεκινήσω να appoligize ούτε η Πεύκη του mhxeirotera δε με σώζει, ίσως να βοηθούσε η θεία Μαρκέλλα, τουλάχιστον στο τομέα των κουραμπιεδακίων.

ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ (προς απανταχού ενδιαφερόμενους)

Σήμερα το blog ως συλλογικός μάγειρας φτιάχνει μελομακάρονα. Εάν μπορούμε να πάρουμε τα πόδια μας, να κουνήσουμε τα χέρια μας και πάνω από όλα εάν τα καταφέρουμε, θα σας ενημερώσουμε για τα αποτελέσματα της συλλογικής διαχείρισης του εγχειρήματος "μαμά πότε επιτέλους θα φτιάξουμε και εμείς δικά μας γλυκά για τις γιορτές;".

Σήμερα το blog ως συλλογικός μάγειρας φτιάχνει μελομακάρονα. Εάν μπορούμε να πάρουμε τα πόδια μας, να κουνήσουμε τα χέρια μας και πάνω από όλα εάν τα καταφέρουμε, θα σας ενημερώσουμε για τα αποτελέσματα της συλλογικής διαχείρισης του εγχειρήματος "μαμά πότε επιτέλους θα φτιάξουμε και εμείς δικά μας γλυκά για τις γιορτές;".

Σήμερα το blog ως συλλογικός μάγειρας φτιάχνει μελομακάρονα. Εάν μπορούμε να πάρουμε τα πόδια μας, να κουνήσουμε τα χέρια μας και πάνω από όλα εάν τα καταφέρουμε, θα σας ενημερώσουμε για τα αποτελέσματα της συλλογικής διαχείρισης του εγχειρήματος "μαμά πότε επιτέλους θα φτιάξουμε και εμείς δικά μας γλυκά για τις γιορτές;".

Σήμερα το blog ως συλλογικός μάγειρας φτιάχνει μελομακάρονα. Εάν μπορούμε να πάρουμε τα πόδια μας, να κουνήσουμε τα χέρια μας και πάνω από όλα εάν τα καταφέρουμε, θα σας ενημερώσουμε για τα αποτελέσματα της συλλογικής διαχείρισης του εγχειρήματος "μαμά πότε επιτέλους θα φτιάξουμε και εμείς δικά μας γλυκά για τις γιορτές;".

Σήμερα το blog ως συλλογικός μάγειρας φτιάχνει μελομακάρονα. Εάν μπορούμε να πάρουμε τα πόδια μας, να κουνήσουμε τα χέρια μας και πάνω από όλα εάν τα καταφέρουμε, θα σας ενημερώσουμε για τα αποτελέσματα της συλλογικής διαχείρισης του εγχειρήματος "μαμά πότε επιτέλους θα φτιάξουμε και εμείς δικά μας γλυκά για τις γιορτές;".

Υ.Γ. Το κείμενο, σωστά βλέπετε, δεν κάνουν τα μάτια σας πεντάκις πουλάκια, σκοπίμως γράφτηκε έτσι, διότι καλή η συλλογικότητα, αλλά πέντε είμαστε στην οικογένεια και μεταξύ μας στο δικό μας σπίτι η συλλογικότητα έχει μια περίεργη διάσταση αυτονομίας (και που να μην πετύχουν τα μελομακάρονα).

Ένα παραμύθι

Καλημέρα. Δικό σου το παραμύθι!!!!

Πρωϊνό ξύπνημα χωρίς Άσκηση Αισιοδοξίας (δουλεύει 5νθήμερο)

Καλημέρα. Είναι άραγε αυτό το κατάλληλο ντύσιμο για να φτιάξω μελομακάρονα; Οι διαστάσεις του καπέλου είναι άραγε οι σωστές; Πόσα ακόμα πρέπει να ξέρει μια γυναίκα για να αποτελεί στο διηνεκές την ολοκλήρωση των πόθων ενός άντρα; Και αυτό το διηνεκές σημαίνει, ότι το μικρό μαύρο φόρεμα δεν θα χάσει ποτέ την αξία του σε συνάρτηση με τα κουζινικά σκεύη; Και επίσης τι να φορέσω για να φτιάξω κουραμπιέδες;

Για Κερασιά

Έγινε!!!!!!!

Το φουστανάκι όμως Κερασία μου δεν βλέπω να κατεβαίνει. Εγώ είμαι αυτή με το καρό, γιατί όπως και έχω ξαναπεί, εγώ φόραγα καρό μικρό, άσε που είναι δικό μου το blog και διαλέγω πρώτη!

Υ.Γ. Ίδια είμαι, απλά εκείνη τη συγκεκριμένη μέρα είχα αφήσει τις ξανθές κοτσίδες μου στο σπίτι, ή τώρα που τη ξαναβλέπω κάποια γνωστή και μη εξαιρετέα, που ζήλευε το υπέροχο χρώμα των μαλλιών, είχε αδειάσει το μελανοδοχείο της επάνω μου. Διότι εκτός των άλλων είμαι και η μικρότερη στη φωτογραφία. Τώρα που το θυμάμαι καλά καλά δε περπάταγα για αυτό και επιλέχθηκε αυτή η συγκεκριμένη στάση από το φωτογράφο.
Είναι φοβερό πόσες αλήθειες κρύβει μέσα της μια φωτογραφία.

Πρωϊνό ξύπνημα ή Άσκηση Αισιοδοξίας Νο 6

Καλημέρα. Everybody hurts. You are not alone, αυτό της συλλογικότητας στη διαχείριση των κρίσεων είναι που μας έφτασε εδώ που είμαστε.

Άσχετο. Για Παταγωνία πόσοι μαζευτήκαμε;

Πρωϊνό ξύπνημα ή Άσκηση Αισιοδοξίας Νο 5

Καλημέρα. Τελευταία νοιώθω την ανάγκη μιας έντονης και γεμάτης κίνησης ζωής. Εξ' ου και οι κινούμενες εικόνες.

Υ.Γ. Για Παταγωνία πάω καλά;

Πρωϊνό ξύπνημα ή Άσκηση Αισιοδοξίας Νο 4

Καλημέρα. Για πόσο καιρό θα εμπιστευόμαστε έναν υπέργηρο που κυκλοφορεί με τάρανδο και κόκκινη μύτη να μας σώσει;

(Το βάζω για προβληματισμό)

Και βιαστείτε να καταλήξετε, γιατί όπου να 'ναι έρχεται και πρέπει ή να φτιάξετε επιτέλους εκείνο το τζάκι που όλο αναβάλλατε την κατασκευή του, ή να αγοράσετε βαριοπούλα για να κατεδαφίσετε αυτό που, σε μια κρίση παλιμπαιδισμού, έχετε ήδη αναγείρει στο σαλόνι.

Πρωϊνό ξύπνημα ή Άσκηση Αισιοδοξίας Νο3

Καλημέρα. Έξω βρέχει. Η δικαίωση είναι πάντα μια καλή αρχή.

Τρία πουλάκια κάθονται, στην κυριολεξία όμως!

Πρωϊνό ξύπνημα ή Άσκηση Αισιοδοξίας Νο 2

Καλημέρα. Αυτοοργανωθείτε γιατί χανόμαστε!!! Από την άλλη η μετεωρολογική μας ενημέρωσε ότι για τρεις μέρες θα βρέχει, άρα προς το παρόν αυτό που προέχει είναι να βρούμε που στο καλό έχουμε βάλει τις ομπρέλες. Έτσι, ένα πράγμα κάθε φορά και θα τις κλείσουμε όλες μας τις εκκρεμότητες μέχρι το τέλος της χρονιάς.

Πρωϊνό ξύπνημα και μαύρη μαυρίλα ο καιρός απο το παραθυρό μου. Αυτό σημαίνει ότι θα βρω χιόνι στις Άλπεις;

Καλημέρα. Σήμερα εκτός των άλλων στολίσαμε το blog. Και όταν λέω στολίσαμε βοήθησε και ο τεχνοφρίκ καλός μου. Χωρίς τη πολύτιμη βοήθεια του κατά πάσα πιθανότητα θα σας έλεγα καλημέρα άντε το πολύ στις 10:00 το πρωί. Του χρωστάτε και άμα έχετε εχθρούς να τον προτιμήσετε για χριστουγεννιάτικο δώρο. Βέβαια πατσίσαμε γιατί για να συνέλθω από το σοκ κάνει αυτός μπάνιο τα σκασμένα, φουλ περιποίηση. Γέμισμα μπανιέρας, μπουρμπουλήθρες μέχρι το ταβάνι και η χαρά της δεινοπαθούσας μάνας και γυναίκας, η γόνιμη αντιπαράθεση, με αυτόν στη μέση, για την ακρίβεια με αυτόν αόρατο μέσα στις μπουρμπουλήθρες, να κάπως έτσι: «μπαμπά η Νάσια μου πήρε το σφουγγάρι μου», «όχι μπαμπά πες στη Νερίνα η ροζ πεταλούδα είναι δικιά μου, εγώ παίρνω ροζ», «όχι μπαμπά το θυμάσαι, η Νάσια πήρε Μπομπ ο Σφουγγαράκης σφουγγαράκι και εγώ πήρα τη ροζ πεταλούδα, γιατί δεν είχε άλλο χρώμα πεταλούδες και εγώ σιχαίνομαι το ροζ αλλά αγαπάω τις πεταλούδες», «να τον πάρεις εσύ τον ηλίθιο το Μπόμπ το Σφουγγαράκη εγώ θα πάρω τη πεταλούδα», «δεν τον θέλω τον βρωμοσφουγγαράκη θέλω τη πεταλούδα μου», «μπαμπά πες της, έτσι είσαι και εγώ δεν θα σου δώσω το cd που μου έφτιαξε ο μπαμπάς με τα κάλαντα της Βανδή», «έσκασα εμένα μου πηρέ αφίσα του παραπέντε». «Μπαμπά μην αδειάζεις τη μπανιέρα», «μπαμπά, έτσι είσαι και εγώ αύριο δεν πάω σχολείο, έτσι και αλλιώς δεν έπρεπε να πηγαίνω στη δευτέρα δημοτικού, γιατί δεν έχω πάει παιδικό και εγώ δεν ξαναπάω αγγλικά γιατί θέλω να μάθω ουκρανικά για να σπουδάσω μπαλέτο στην Ουκρανία και κινέζικα για να πάω στους ολυμπιακούς», «είσαι ηλίθια μπαλέτο δε σπουδάζουν στην Ουκρανία, εγώ που δε παράτησα τα αγγλικά θα ξέρω να μιλήσω το καλοκαίρι που θα πάμε στην Ιταλία και άμα πάμε και στην Αγγλία», «ε και εγώ ξέρω να μιλάω αγγλικά «Hello my name is Nasia» και θα μιλάω και εγώ»………………
Μερικές φορές έχουν δίκιο όταν λένε ότι η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο, ενίοτε δε δένει υπέροχα με σως μπουρμπουλήθρας αρωματισμένη με άνθη ροδακινιάς, όπως τουλάχιστον λέει το μπουκάλι του αφρόλουτρου. Και κάπου πολύ πολύ βαθιά, όπως στα καλά κρασιά, φυλαγμένο ένα άρωμα, ένα άρωμα ευτυχίας, αδιόρατο, έτσι όπως πρέπει να είναι και στα καλά κρασιά τα αρώματα και οι γεύσεις που τα κάνουν μοναδικά. Αλλά τι ξέρω εγώ από κρασιά. Εγώ μόνο φιλέρι πίνω και ψυλλιάζομαι με λάθος συνδυασμούς, αλλά για να το λένε οι ειδικοί κάτι θα ξέρουν. Αλλά σας ορκίζομαι, πριν λίγο που με φίλησε ο καλός μου θα έπαιρνα όρκο ότι μύρισα φιλέρι, άντε και μια υποψία άνθους ροδακινιάς.
Όμορφη νύχτα……

Πρωϊνό ξύπνημα, χωρίς Άσκηση Αισιοδοξίας (δουλεύει 5νθήμερο)

Καλημέρα. Τα πράγματα πάνε καλύτερα. Η φωτογραφία αποτελεί τρανή απόδειξη της ορθότητας της ρήσης "ούτε να καταρρεύσει με αξιοπρέπεια ή έστω με στυλ δεν μπορεί πια κανείς".

Πρωϊνό ξύπνημα ή Άσκηση Αισιοδοξίας Νο 1

Καλημέρα. Το blog απο σήμερα αυθυποβάλλεται και επίσης αυτοοργανώνει το δικό του "άλλο κακό να μη σε βρεί" ή "Ω! Περίμενε, αυτό θα μπορούσε να συμβεί στον οποιονδήποτε". Απόδειξη το άσμα που ακολουθεί!

ΒΑΡΥΣΗΜΑΝΤΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ (εντάξει, εντάξει, πάλι πήρα κιλά)

Επειδή ο blogger, όπως διαπίστωσα και άλλη φορά, κάνει ότι μπορεί για να με πετάξει έξω απο την μπλοκόσφαιρα, ενημερώνω τους απανταχού σχολιάζοντες τα κείμενα μου, ναι mh heirotera σε εσένα αναφέρομαι και σε ένα Ινδό που δεν μπορώ ούτε να γράψω το όνομά του, σας ενημερώνω λοιπόν ότι δεν μπορώ να δω εάν έχετε στείλει σχόλιο, παρά μόνο τσεκάροντας το e-mail μου. Έτσι μην το πάρετε προσωπικά και μου κόψετε το σχόλιο, που στη τελική είναι και το ψωμάκι του blogger. Έχω που έχω τα υπαρξιακά μου να μην καταρρεύσω και εντελώς.

Εκ της διεύθυνσης του blog

Ευχαριστώ!

Υ.Γ. Φίλη απο άλλο χώρο μου υπέδειξε αυτή την διεύθυνση http://quizilla.com/users/Ryshtyan/quizzes/What%20kind%20of%20cat%20are%20you?/, για να απαντήσω στα υπαρξιακά ερωτήματα που με βαραίνουν. Ξέρετε "ποια στ' αλήθεια είμαι εγώ και που πάω", εάν θέλετε μπορείτε να το δοκιμάσετε και εσείς!

Πρωϊνό ξύπνημα

Καλημέρα.

Περσινά ξινά σταφύλια, αλλά εγώ σήμερα έκανα απόψυξη στο ψυγείο.

Θα τη κόψω τη τσάρκα στη μπλοκόσφαιρα. Εκεί που είχα μια ηρεμία, μια για δύο δε το βλέπω τώρα κοντά, τι λέτε ότι βρήκα;
Τσα, ο μικρός Αλέξανδρος ξαναχτύπησε - εντάξει εγώ τώρα το πήρα είδηση, βλέπετε ο γιατρός μου έχει απαγορέψει τις συγκινήσεις και μου κρατάνε κρυφά τα σημαντικά γεγονότα - και όχι μόνο ξαναχτύπησε αλλά έβαλε και αυτός ένα λιθαράκι, ώστε να μπορέσω να ξεπεράσω τη κρίση ταυτότητας που περνάω ως μάνα εδώ και εννέα συναπτά έτη:
Έγραψε λοιπόν αυτό το καλό παιδί, (πως το παρεξήγησα εγώ έτσι;):
«ΜΠΟΡΕΙ (το παιδί το σωστό, το κατασταλαγμένο εννοεί, που τον ελεύθερο χρόνο του ζει στο καναπέ στην αγκαλιά των δικών του, με το φάντασμα του Καβάφη να απαγγέλει) να μην αρπάζει τα χρήματα που θα βρει στο δρόμο, να αγαπά τα ζώα, να βοηθά γέροντες και ανάπηρους, να σέβεται τη φύση, να κάνει καλές πράξεις να επιβραβεύεται στο σχολείο, να κρατά ζωντανές τις πνευματικές αξίες που του εφοδίασε η ίδια η οικογένεια και η εκπαίδευση».
Και αυτό το τελευταίο ήταν που με ηρέμησε, γιατί τα δικά μου παιδιά:
1/ Δεν ξέρω εάν θα αρπάξουν τα χρήματα που θα βρουν στο δρόμο, γιατί «μεγάλη μπουκιά να φας μεγάλο λόγο να μην πεις», ας πούμε εάν η Νάσια βρει κραγιόν στο δρόμο η μόνη περίπτωση να το επιστρέψει είναι το χρώμα - το λεγόμενο "σάπιο μήλο» το σιχαίνεται, το ροζ πάλι το σιχαίνομαι εγώ, ενώ η Νερίνα λατρεύει το φούξια -,
2/ τα ζώα τα αγαπάνε: αλλά και πάλι όρκο δεν παίρνω, γιατί το σκυλί της θειάς τους που την έπεσε στο Μαντού όλο μέσα στο φούρνο το έβρισκα,
3/ να βοηθάνε γέροντες και αναπήρους: ανάπηρη είναι η γιαγιά τους τελευταία, πιάστηκε η καλή μου μητέρα και πολύ τους αρέσει γιατί αλωνίζουν στο σπίτι και τη βγάζουν καθαρή, όσο για να βοηθάνε γέρους πάντα περιμένουν τον ταχυδρόμο που φέρνει τη σύνταξη του παππού τους, τον παππού δε τέτοιες μέρες τον βρίσκουμε φιμωμένο στην αποθήκη. Να σκεφθείτε σε μια απεργία των ταχυδρομικών μέχρι Νικολούλη φτάσαμε και έτσι ανακαλύψαμε που τον κρύβουν και του πάμε φαί και νερό.
4/ να σέβονται τη φύση: τη σέβονται τη φύση, αρκεί να μην χρειάζεται να την περπατήσουν. Θεωρούν ότι τα βουνά έχουν πολλές ανηφόρες και οι πεδιάδες πολύ χορτάρι, η θάλασσα πολύ νερό και πέτρες (η Νάσια αυτό) κ.λ.π., κ.λ.π.,
5/ να κάνουν καλές πράξεις: έχουν πάντα την άποψη, η μικρή βασικά, γιατί η Νερίνα έχει ένα πιο ανανεωτικοαριστερό όπως έχω ξαναπεί προφίλ, έχει λοιπόν η μικρή την άποψη, ότι τις καλές πράξεις τις κάνει η τράπεζα με εκείνο το μηχάνημα που έχει απέξω, όπου μπορεί να πάει όποιος θέλει και να κάνει ότι και ο μπαμπάς της, να πάρει λεφτά και να τα δώσει στα παιδιά του,
6/ να επιβραβεύονται στο σχολείο, εδώ πάσο, «στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάνε για σκοινί».
Και εκεί που έλεγα τι μάνα είμαι τι παιδιά ανατρέφω ήρθε το υπ' αριθμ. επτά σημείο και ανένηψα η μάνα,
7/ "να κρατά ζωντανές τις πνευματικές αξίες που του εφοδίασε η ίδια η οικογένεια και η εκπαίδευση": Ναι τα δικά μου παιδιά δεν ξέρω πόσα από τα παραπάνω θα κάνουν ή δεν θα κάνουν, αλλά η ζωή μου μαζί τους με έμαθε ένα πράγμα: Ότι ποτέ μα ποτέ ΔΕΝ πρόκειται να κρατήσουν ζωντανές τις πνευματικές αξίες που του εφοδίασε η ίδια η οικογένεια και ΕΙΔΙΚΑ η εκπαίδευση.
Και αυτό όσο να 'ναι είναι μια παρηγοριά στις δύσκολες μέρες που περνάω.
Και για να σας αποτελειώσω, η κατάληξη του κειμένου (όχι του δικού μου του δικού του, σαν τραγούδι των αδελφών Μαρξ κατάντησε η πρόταση, που ίσως έλθει ίσως δεν έλθει):
«Τώρα ξαναγυρίζω στη σιωπή μου. Παρακαλώ τον Θεό να μην με φέρει άλλη φορά σε παρόμοια ανάγκη να ξαναμιλήσω.»
( έγραψε Ανδρικόπουλος δια χειρός Σεφέρη).

Υ.Γ. Και για να μην παραπονιέστε, έχω και μουσικούλα. Δυστυχώς δεν μπορώ να έχω ακριβή αναπαραγωγή της, αλλά θα σας την περιγράψω.

Φανταστείτε σκηνή:

Εκ δεξιών Σαββόπουλος
Εξ ευωνύμων - που είναι και το καλό της προφίλ- Μπήλιω Τσουκαλά
Χώρος κρατική τηλεόραση.
Τραγουδούν η Μπήλιω, σεκόντο βέβαια διότι μια έμφυτη συστολή και ευγένεια την έχει, το, αν είσαι Χριστιανός και βαπτισμένος: "Ω παίδες ευλογείτε ιερείς ανυμνείτε".
Για να πω την αλήθεια όταν το πρωτάκουσα και το πρωτόειδα τα είδα όλα, αλλά σήμερα και με το βάρος των νέων στοιχείων - για μένα -, τι άλλη καλύτερη μουσική θα μπορούσα να βρω για ένα τέτοιο πόνημα, που πόνημα να σε πει η ξαδέλφη μου η Πίτσα, εκ του Χαρουπίτσα ντε!

Πρωϊνό ξύπνημα

Καλημέρα. Χρόνια πολλά στο "Ν" του Νερίνα!

και

Πρωϊνό ξύπνημα (αυτό το Κυριακάτικο, ξέρετε)

Καλημέρα. "I close my eyes" και για σήμερα μου αρέσει.

Έτσι γιατί το θυμήθηκα!

Πρωϊνό ξύπνημα

Καλημέρα.

Μου αρέσει η μέρα σήμερα, η δικιά μου μέρα.

Πρωϊνό ξύπνημα

"Tο Πολώνιο-210 είναι εξαιρετικά σπάνιο στη φύση και επίσης σπάνιο στα εργαστήρια, αφού πιστεύεται πως παρασκευάζονται μόλις 100 γραμμάριά του τον χρόνο. Tο Πολώνιο-210 υπάρχει σε αναλογία 100 μικρογραμμαρίων ανά τόνο στο ουράνιο".:

Είναι αυτό που λέμε "εαν έχεις τύχει διάβαινε" και στη συγκεκριμένη περίπτωση "πέτα"!

Καλημέρα και καλό μας μήνα. Τα πετούμενα με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο εκδικούνται!

Πρωϊνό ξύπνημα

Καλημέρα σε "φερόμενους" και μη. Εμείς πάλι μόνο το γάτο φέραμε.

Υ.Γ. Δια χειρός Νερίνας (ο πίνακας εννοώ, άντε να ξυπνάμε).

Τι θυμήθηκα τώρα

Τη δεκαετία του '80 αριθμός γνωστών ξένων καλλιτεχνών συνέθεσε και τραγούδησε με αγαστή σύμπνοια το άσμα "We are the world, we are the children", τα έσοδα του οποίου τα προσέφεραν δια τη σωτηρία των παιδιών της Αφρικής.

Ο Κυρ τότε στην Ελευθεροτυπία σχολιάζοντας το γεγονός με τον γνωστό του τρόπο (θα το πω με λόγια, τα σκίτσα δεν τα έχω) και καταθέτοντας – λέω εγώ τώρα - παράλληλα και τη δική του πρόταση για τη σωτηρία των τότε αναξιοπαθούντων παίδων «έλεγε» πάνω κάτω τα εξής : Πάμε στον Αμαζόνιο αποψιλώνουμε μια έκταση και χρησιμοποιούμε το προϊόν αυτής της αποψίλωσης για τη παρασκευή μιας κιθάρας και μετά μαζεύονται οι καλλιτέχνες του είδους και γράφουν ένα τραγούδι. Κάπως έτσι ήταν, δεν το θυμάμαι ακριβώς, η αίσθηση μου έχει μείνει.

Τώρα γιατί το θυμήθηκα;

Τώρα μόλις άκουσα ότι 86 καλλιτέχνες, έλληνες εάν δεν απατώμαι, γιατί ταυτόχρονα φλαμπάριζα μανιτάρια, και όσο να 'ναι ένας θόρυβος επικρατούσε, αυτός της πυροσβεστικής εννοώ, θα φωτογραφηθούν γυμνοί στα πλαίσια καμπάνιας για το Aids.

Και αναρωτήθηκα, η μανιταροφλαμπομπαρουτοκαπνισμένη, ο Κυρ τι θα πρότεινε να κοπεί για την επίτευξη αυτού του στόχου;

Υ.Γ. Αυτό που μουλαρώνει ο blogger τις τελευταίες μέρες και αρνείται να ανεβάσει φωτογραφία σε δεύτερο ή τρίτο ή....... κείμενο της ίδιας μέρας, ξέρει κανένας γιατί γίνεται;

Σημειώσατε με ν τη σωστή απάντηση:

α/ Δεν του αρέσει η φωτογραφία,

β/ Τα λεφτά που έδωσα φτάνουν για μία φωτογραφία,

γ/ Στη συγκεκριμένη περίπτωση διαφωνεί με το φλαμπάρισμα των μανιταριών,

δ/ Γενικά του τη σπάει η κουζίνα μου,

ε/ Άλλος λόγος ,

στ/ Δεν ξέρω δεν απαντώ,

ζ/ Γύρνα κυρά μου στη κουζίνα σου και άσε τα blog στους άντρες

η/ Μαμά καίγεται ο γάτος!

και του τζαναμπέτη (μη πω τίποτα χειρότερο)

θ/ Ξέρω αλλά δεν απαντώ!

και η εκδοχή σχολιαστού

ι/ Του αρέσει μόνο η μπουγάδα

Ευγνώμων σε κάθε βοήθεια. Δεν αντέχω τα κείμενα χωρίς εικονίτσες.

Πρωϊνό ξύπνημα

Καλημέρα. Σας φαίνεται κάποιες φορές ότι γίνεται πολύ σαματάς έξω; Εμένα ναι! Για αυτό σήμερα, μέσα τουλάχιστον, ησυχία. Δεν έχει μουσική σήμερα! Ουγκ!!!!

Πρωϊνό ξύπνημα

Καλημέρα. Ο κόσμος μοιάζει περίεργος όταν χρειάζεται να κόβεις βόλτες γύρω απο τον εαυτό σου για να τον δεις. Οι καθρέπτες δεξιά και αριστερά ίσως να είναι η λύση. Απο την άλλη πάλι γιατί θα πρέπει να βλέπω τι γίνεται γύρω μου;

Πρωϊνό ξύπνημα

Καλημέρα στα δεξιά μου, μια στιγμή να κάνω στροφή, Καλημέρα και στ΄αριστερά μου!

Τραγούδια δύο:
Ένα για τους εκ δεξιών μου:

και ένα για τους εξ ευωνύμων μου:

Η ώρα της αλήθειας Νο 3

Tι λες στον άντρα της ζωής σου όταν έρχεται στο καναπέ που κάθεσαι σε στάση γάμα προς πι, λόγω αυχενοκαβαλήματος, κρατώντας στο χέρι την κουρού τυροπιτούλα που του έφτιαξες, με φύλλο από τα χεράκια σου, έστω και εάν για να το ανοίξεις έφερνες γύρω γύρω το τραπέζι για να μπορείς να έχεις τη σωστή οπτική γωνία, αφού ο μόνος τρόπος για να στρίψεις το κεφάλι σου ήταν μαζί με όλο το κορμί σου, να σου ‘ρχεται να σε κοιτάει με ένα βλέμμα του στυλ «έπαιξα όλα τα λεφτά μας στο χρηματιστήριο και επειδή δεν είχαμε δανείστηκα και έβαλα υποθήκη το σπίτι και οι μετοχές πήγαν κατά διαόλου και πάει και το σπίτι και μαζί της και η αγαπημένη σου κουζίνα», ή «ερωτεύτηκα και ξόδεψα και όλα τα λεφτά μας για να πάρω μονόπετρο από το Καίσαρη στη γκόμενα», εσύ να νοιώθεις τα πόδια σου να κόβονται, τα χέρια σου να κόβονται, εκείνες οι μποττούλες ιππασίας που είχε λιγουρευτεί να κόβονται και βέβαια ούτε κουβέντα για καινούργιο πολυμίξερ, κοντολογίς η ζωή σου να σωριάζεται στα πόδια σου και εσύ να μην μπορείς να σκύψεις και αντικειμενικά να τη πιάσεις, λόγω του προαναφερθέντος αυχενοκαβαλήματος, να έρχεται λοιπόν και να σου λέει «750αρια CD έχεις»;

Που να τα βρω κύριε τα 750αρια CD η νοικοκυρά γυναίκα; Τα έφερα από τη μάνα μου και δε το ξέρω; Σεντόνια μαξιλάρια τραπεζομάντιλα, μαχαιροπήρουνα, τρία ταψιά, ένα σετ κατσαρόλες, ένα βιβλίο μαγειρικής, ένα πλήρες σετ μικροεξαρτημάτων κουζίνας και κάτι κεντητές «καλημέρες» της γιαγιάς μου πήρα προίκα η γυναίκα. Διότι ένα φετίχ είχε με τις «καλημέρες» η γιαγιά και στη περίπτωση της η φράση «μια καλημέρα είναι αυτή πες την και ας πέσει χάμω», είχε βρει τη πλήρη δικαίωση της, γιατί με τα χρόνια όλο και κάποια έτσι στο ξεκούδουνο προσγειωνόταν με ένα ταρατατζούμ στο πάτωμα, με αποκορύφωμα τη «καλημέρα» με το κόκορα που την είχαμε στο μικρό καθιστικό πάνω από το διπλό καναπέ, πάνω στον οποίο έκατσε ο θείος με τα χαρούπια (σε αυτόν μόνο χωρούσε) και παραλίγο να μη ξανασηκωθεί καθότι του 'ρθε η «καλημέρα» στο κεφάλι και σας ορκίζομαι ότι άκουσα το κόκορα να λαλάει, γεγονός είναι πάντως ότι μετά από αυτό ο θείος κόκορα κρασάτο δε ξανάφαγε, τον έτρωγε χωρίς κρασί, πάλι με χυλοπίτες, αλλά αυτό όσο να 'ναι ήταν τρανή απόδειξη του σοκ που πέρασε.
Και συνεχίζω: Αυτά είχε η προίκα μου κύριε, με αυτή με πήρες, με αυτή μ’ αγάπησες, με αυτή πορευόμαστε στη ζήση τούτη, για την ακρίβεια με αυτή κοιμόμαστε, με αυτή μαγειρεύουμε και τρώμε και με αυτή κάνουμε και κάνα τραπέζι, άντε και με τις καλημέρες χαιρετιζόμαστε κάθε πρωί, κάτι σαν κινέζικη ταινία έχουμε καταντήσει που όλοι μόλις δουν κάποιον σκύβουν και τον χαιρετάνε, εμείς χαιρετάμε τους τοίχους, «καλημέρα εσωτερικέ τοίχε της ανατολικής πλευράς του καθιστικού, έχετε τη καλημέρα του δεξιού δυτικού τοίχου της μπλε κρεβατοκάμαρας», γιατί η γιαγιά μου στη διαθήκη της το ανέφερε ρητά: Για όσο υπάρχει απόγονος για να κληρονομεί τις ¨καλημέρες¨ αυτές θα παραμένουν στη κατοχή του υπό τον όρο ότι θα έχουν τη θέση που τους αρμόζει, δηλαδή στο τοίχο. Σε περίπτωση μη συμμόρφωσης μαζί τους οι εκάστοτε απόγονοι χάνουν το δικαίωμα στη τεράστια συλλογή αποκριάτικων φορεσιών που είχε στη κατοχή της η γιαγιά μου και που μαζί με τις «καλημέρες» τώρα είναι πια στη κατοχή μου και τις οποίες εν αντιθέσει με τη προ προ γιαγιά μου δεν τις φοράω όταν πάω στο μανάβη, ο προ προ πάππους του οποίου τα είχε δει όλα, για αυτό και εάν δεν συμμορφωθούμε με τους όρους της προαναφερθείσης διαθήκης οι στολές και οι καλημέρες περνάνε στον απόγονο εκείνου του μανάβη, βιολογικού καλλιεργητή χαρουπιών. Ναι καλά το καταλάβατε παντρεύτηκε τη κόρη του θείου με τα χαρούπια και συνεχίζει τη καλλιέργεια τους πλήρως όμως εναρμονισμένος με τις οικολογικές ανησυχίες της ξαδέλφης Πίτσας (εκ του Χαρουπίτσας, έτσι λέγανε τη μητέρα του θείου και πεθερά της θείας μου ή «που να της κάτσει το χαρούπι στο λαιμό», όπως την έλεγε η θεία μου, αλλά δεν έβγαινε υποκοριστικό για τη ξαδέλφη και συμβιβαστήκαμε με το Πίτσα).
Τέλος πάντως μήπως σας βρίσκετε κάνα 750αρι CD, μπας και σώσω το γάμο μου; Ή έστω ακόμα καλύτερα μήπως μπορεί να έρθει κάποιος να χαιρετάει τις «καλημέρες» στους δεξιούς τοίχους γιατί εγώ δε μπορώ να στρίψω και θα μου παρεξηγηθούν και να φέρει και ένα 750αρι CD στον καλό μου; Κερνάω λικεράκι από χαρούπια!

Πρωϊνό ξύπνημα

Καλημέρα. Ο καιρός θέλει δρόμο.

Όμορφο ξύπνημα

Και επειδή σήμερα γιορτάζει το "ερίνα" του Νερίνα (θα σας ειδοποιήσουμε πότε γιορτάζει το "Ν"), το blog θα δέχεται επισκέψεις όλη τη μέρα. Μην ξεχάσετε να περάσετε και απο το μπουφέ. Λιτός αλλά ουσιαστικός με το αγαπημένο της "ερίνας": παγωτό βανίλια σοκολάτα!

Υ.Γ. Η Νερίνα διάλεξε πεταλούδα και όχι μια τυχαία πεταλούδα, αλλά μια hypolimnas bolina Νerina. Έτσι και η μουσική διαλέχθηκε ακολουθώντας αυτή την επιλογή (έτσι και αλλιώς είναι απο τις άριες που τις αρέσουν).

Πρωϊνό ξύπνημα

Καλημέρα. Σήμερα όλα δανεικά για ένα φίλο. Μουσική και κείμενο.

Μουσική:

Κείμενο: Είναι κάποιο απο όλα εδώ

Υ.Γ. Τη φωτογραφία πάντως δεν τη πήρα απο τη Ραλλού.

Πρωϊνό ξύπνημα

Καλημέρα. Συνεχίζω το ταξίδι στην Ευρώπη εμπιστευόμενη το μουσικό γούστο του Μαντού. Μόλις άκουσε το κομμάτι άρχισε να μυρίζει το φορητό, αν και διέκρινα και σε αυτόν μια μικρή ένσταση για αυτή του την εκτέλεση, αλλά όσο και αν ψάξαμε δεν το βρήκαμε στην αρχική του εκδοχή. Παρόλα αυτά συνεχίζει να αρέσει και στους δυό μας.

Η ώρα της αλήθειας Νο 2

Μέρες, μη πω μήνες την έτρεμα αυτή την ερώτηση. Εφεύρισκα κόλπα για να την αναβάλλω. Κυκλοφορούσα στο σπίτι με μαγιό, έβαζα στα παιδιά αντηλιακό κάθε πρωί πριν πάνε σχολείο, στον χορηγό δεν έβαζα, έχει το μαύρο του Παλαιστίνιου από μοναχός του ή από το κακό του, διαλέγετε και παίρνετε, άνοιγα κρυφά το καλοριφέρ στο 40 ώστε το σπίτι να θυμίζει χαμάμ και παράλληλα άνοιγα και το αιρ κοντίσιον στο 40 και αυτό, χρυσοπλήρωνα το καρπούζι και το πεπόνι στο σούπερ μάρκετ, ενώ από τα πολλά παγωτά το σπίτι είχε γίνει ο παράδεισος της αμυγδαλίτιδας, καταρρίπτοντας έτσι ένα άλλο μύθο που απενοχοποιούσε τα παγωτά που τρώμε το χειμώνα, κοντέψαμε οικογενειακώς με αυτά και με αυτά να πάθουμε εναλλάξ πνευμονία και θερμοπληξία αποτελώντας έτσι για μια άλλη φορά το «εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια» για τον συμπαθέστατο και γλυκύτατο παιδίατρο μας, ο οποίος είμαι σίγουρη ότι έχει και αυτός blog με το τίτλο «έργα και ημέρες ενός παιδίατρου» με υπότιτλο «α ρε πατέρα εσύ και η μανία σου να γίνω γιατρός», αλλά αυτό όπως λέω συχνά είναι άλλου post θέμα, με τίτλο, τον έχω σκεφθεί, «παιδίατρος και διατροφική αλυσίδα της οικογενείας», κούφανα τις πωλήτριες ζητώντας τη νέα συλλογή με παρεό, ενώ με κάλεσε η κοινωνική λειτουργός της περιοχής μετά από παρέμβαση του διευθυντή του σχολείου των σκασμένων, για να εκτιμήσει όπως μας είπε ευγενικά τη διανοητική και πραγματική ικανότητα της οικογένειας μας σε σχέση με την αδυναμία ένταξής μας εάν όχι στο κοινωνικό τουλάχιστον στο περιβαλλοντικό γίγνεσθαι, έκανα πάρτυ γενεθλίων στη μικρή σε εξωτερική πισίνα, πάλι, πείθοντας την ότι έχουμε Αύγουστο, με τον ξενοδόχο να με ρωτάει εάν αυτό σκοπεύω να το κάνω κάθε χρόνο για να κλείνει γκρουπ να αποθανατίζουν το θέμα 12 τρελλών στη πισίνα με 8 βαθμούς, ναι έπεσα στην απότομη αλλαγή του καιρού, αλλά δε σήκωνε αναβολή, θα με καταλάβαινε το ζαβό, ώσπου σήμερα το μεσημέρι και εξαιτίας μια λαρυγγίτιδας μη προβλεπόμενης στο σχέδιο και την αντίστοιχης επίσκεψης στο παιδίατρο το σπίτι αντήχησε από τη κραυγή του παραπάνω αναφερόμενου ζαβού: «Μαμά πότε θα στολίσουμε το δέντρο;». Η αλήθεια είναι ότι φέτος τα κατάφερα σχετικά καλά. Μόλις ένα μήνα πριν τα Χριστούγεννα. Άθλος. Πέρσι το είχαμε πάρει μαζί στη πισίνα, σε άλλο ξενοδοχείο, αλλά και εκεί την ίδια πρόταση μας κάνανε, ξέρετε αυτή με τα γκρουπ. Τώρα εσείς θα πείτε το γνωστό ζαχαρένιο ροζ (Ραλλού καλά;) «α το μωρό μου τι γλυκό που είναι»! Για κοπιάστε να στολίσετε εσείς το δέντρο να σας πω εγώ για πότε το πράσινο θα πάψει να είναι το χρώμα της ελπίδας και στο πιο αισιόδοξο του όταν θα διαβάζετε για σεισμούς λιμούς καταποντισμούς αυτόματα όλα γύρω σας σε πράσινο θα φέρνουν. Πρώτα το δέντρο. Το πήραμε όταν γεννήσαμε τη πρώτη κόρη μας, με το μέτρο που λένε. Ποιο είναι το μεγαλύτερο; Αυτόοοοοοο! Το πήραμε. Εξαιτίας του δεν έχει τζάκι το σπίτι. Το γκρεμίσαμε και στη θέση της καπνοδόχου βάλαμε το δέντρο. Εμείς και το μικρό σπίτι στο λιβάδι, αλλά σε πολυκατοικία και γύρω του πολύχρωμοι κουβάδες και λεκάνες να μαζεύουμε το νερό. Βάλαμε ψάρια άλλα όσες φορές και να το προσπαθήσαμε αποτύχαμε, τώρα εμείς τα ψάρια θα σας γελάσω, με αποτέλεσμα ο ακάλυπτος της πολυκατοικίας να μετατραπεί σε ένα απέραντο νεκροταφείο ψαριών με μια υποβόσκουσα μυρωδιά ψαρίλας στην ατμόσφαιρα, έτσι που όταν κάποιος περνάει απέξω να βαράει τα κουδούνια και να ρωτάει σε ποιο όροφο είναι η ψαροταβέρνα. Έτσι πια στις λεκάνες βάζουμε τα γνωστά άπλυτα προηγούμενου post (πάλι αδιάβαστους σας βλέπω) και όταν έχουμε ξένους τους βάζουμε επάνω μαξιλαράκια και τα κάνουμε σκαμπό, αλλά αυτό δεν έχει πάντα τα αναμενόμενα αποτελέσματα, γιατί μια φορά που ήρθε ένας ευτραφής θείος ήρθε και σφήνωσε και έκτοτε αντί για κώλο κυκλοφορεί με μια υπέροχη πορτοκαλιά λεκάνη με υποψίες κόκκινου μαξιλαριού στα άκρα, αλλά έτσι και αλλιώς η θεία μου ποτέ δεν τον χώνεψε, τον πήρε για τις φυτείες χαρουπιών που της είπε ότι είχε και μετά το γάμο ρώτησε σε τι χρησιμεύουν τα χαρούπια, αλλά ήταν πια αργά, το καλό είναι βέβαια ότι σαν οικογένεια έχουμε τον ατομικό οδηγό χρήσης χαρουπιών, βιβλίο που έγραψε η θεία με τίτλο «τα χαρούπια και όσα ντρεπόσαστε να ρωτήσετε για αυτά», το οποίο για να είμαστε ειλικρινείς ούτε αυτό απαντάει στο αρχικό ερώτημα περί χρησιμότητας των χαρουπιών, αλλά όσο να ‘ναι μια χρησιμότητα μεγαλύτερη από τα χαρούπια και το θείο μαζί την έχει. Τέλος στα χαρούπια γυρνάμε στο δέντρο και στην αμείλικτη αναγκαιότητα στολισμού, απόρροια της αβάσταχτης ελαφρότητας του παραπάνω αναφερθέντος ερωτήματος «Μαμά πότε θα στολίσουμε το δέντρο;».

Συνεχίζεται…………..

Πρωϊνό ξύπνημα

Καλημέρα. Σήμερα ξύπνησε το Παρίσι μέσα μου και μαζί του τα παιδικά μου χρόνια. Τίποτα δεν είναι τυχαίο τελικά. Δυο τραγούδια σήμερα, δανεικά απο ξένη εφηβεία, δέστε τα σαν γλωσσική άσκηση ή σαν ευκαιρία για καφέ σε γαλλικό caf?*.

* Το πάλεψα και κατέληξα ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο, έτσι το ? παραμένει ως έχει, μιας και απο ότι φαίνεται ήρθε για να μείνει. Ίσως να έχει σχέση με τη κλασσική σωβινιστική συμπεριφορά των Γάλλων, σε σχέση με τη γλώσσα τους εννοώ. Κάτι σε εκδίκηση ίσως;

Πρωϊνό ξύπνημα

Καλημέρα του!

Δωράκι

Για just me: Εαν το καπέλλο δεν βοηθήσει δοκίμασε να ακούσεις και αυτό. Στην ανάγκη χρησιμοποίησε και τα δύο. Μην ξεχάσεις τα ακουστικά κάτω απο το καπέλλο!

Πρωϊνό ξύπνημα

Καλημέρα, με ένα τραγούδι για τη μέρα!

Πρωϊνό ξύπνημα

Καλημέρα. Αναζητώντας στο χωρόχρονο το χώρο και το χρόνο μου.

Δύο τραγούδια σήμερα. Ένα για το χώρο και ένα για το χρόνο.

Πρωϊνό ξύπνημα (γιατί η συνέπεια είναι η μισή αρχοντιά, η άλλη μισή δε ξέρω ποια είναι)

Καλημέρα σας παιδιά, τρα λα λα, τρα λα λα! "Λόλα να μια κορίνα"! Ναι απο παιδικό πάρτυ σε bowling γύρισα! Ο Ηρώδης εαν ζούσε σήμερα θα έπαιζε bowling; Και εαν ναι θα δεχόταν να κάνει baby sitting σε παιδικό πάρτυ; Και σε τελική ανάλυση τι άλλο θα κάνει μια μάνα για το παιδί της; Σαν τους λεγεωνάριους στον Αστερίξ αισθάνομαι!

Γιατί συνεπής ναι, μαζοχίστρια όχι. Τι μόνη μου θα υποφέρω;

Πρωϊνό ξύπνημα 2

Και επειδή η επανάσταση σε αυτό το blog άργησε μια μέρα, έλα για να μην εφυσηχάζουμε (με υ,η και όχι η,υ συνειδητά).

Καλημέρα επανάσταση!

Πρωϊνό ξύπνημα 1

Καλημέρα. Για τη φίλη που γιορτάζει τα γενέθλια του έφηβου γυού

και
παντρεύει τον ενήλικα αδελφό.

Τι θυμήθηκα τώρα;

Είναι κάποιες στιγμές που όλα μοιάζουν να απολογούνται για στάση ζωής αδιαπραγμάτευτη. Ομοιοκατάληκτα σαν ποιήματα εποχής αμετάκλητα περασμένης χωρίς να αφήσει τα αποτυπώματα της. «Δεσποσύνη», της είπαν και της φίλησαν, τα κρυμμένα στα δαντελένια γάντια, δάκτυλα.

Πρωϊνό ξύπνημα

Καλημέρα. Έτσι απλά με το γάτο να κοιμάται και τα παιδιά μου να τραγουδάνε παράφωνα το "Πάλης ξεκίνημα" στη σχολική τους γιορτή. Οι υπόλοιποι, οι ενήλικες ντε, καλά θα κάνουμε να αφήσουμε τη μέρα ήσυχη.

Πρωϊνό ξύπνημα

Καλημέρα. Ένα μοιάζει σίγουρο για την ώρα:
Δεν θα βρέξει!

Ναι σωστά το καταλάβατε: Ο Μαντού διάλεξε.

Ώρα: 11:32 π.μ. Τώρα ανακάλυψα γιατί το διάλεξε. Ανακάλυψε τον καθρέπτη και στην κυριολεξία δεν μπορεί να πάρει τα μάτια του απο πάνω του. Άμα υποψιαστώ ότι επικοινωνούμε τηλεπαθητικά θα τον πάω στον Κόπερφιλντ να βγάζει και τις κροκέττες του και τις δικές μου!

Η ώρα της αλήθειας Νο 1.

H καλή μέρα για πλυντήριο από το πρωί φαίνεται και όχι μόνο. Η καλή μέρα είναι εκείνη, που από όλα τα ασιδέρωτα της λεκάνης το μόνο που σου μένει να φορεθεί, από όποιον το προλάβει, είναι η ίδια η λεκάνη, την οποία χωρίς να καταλαβαίνω το γιατί αρνούνται όλοι μέσα στο σπίτι να την δοκιμάσουν, φτάνει για όλους, απλά πρέπει για μια μέρα να κινούνται όλοι μαζί και κολλητά, το οποίο είναι και οικονομικό και οικολογικό διότι δεν απαιτείται η κατανάλωση άλλης μορφής ενέργειας, αρκεί η θερμότητα του σώματος τους, κάτι που έχω δει να γίνεται επανειλημμένως σε ταινίες με σκηνές αποκλεισμού σε βουνά και χιόνια, όπου αυτό πολλάκις έχει αποβεί και σωτήριο για την επιβίωση των ηρώων. Επίσης το έχω δει και σε ντοκιμαντέρ με αναβάσεις σε Ιμαλάια και άλλα μεγάλα βουνά (ναι είμαι άσχετη στη γεωγραφία), όπου βέβαια κολλάνε ο ένας πάνω στον άλλον, αλλά δεν πρέπει να κοιμηθούν. Αλλά και για τη λύση που ανέφερα παραπάνω ο ύπνος δεν ενδείκνυται, γιατί φαντάσου να κοιμηθεί μόνο ο ένας από τους τρείς στη δική μου περίπτωση; Το επόμενο που θα δει μπροστά του είναι ο πρόεδρος στο αυτόφωρο, που θα τον έχουν προσαγάγει με το περί προσβολής δημοσίας αιδούς. Τέλος πάντως πρέπει να το πάρω απόφαση ότι ζω σε ένα περιβάλλον με άτομα με χωρίς οικολογική συνείδηση, ένα, που θα έχουν κακά στερνά από την άλλη (λόγω της γνωστής παροιμίας περί υπερκαταναλωτικών συμπεριφορών, δεν τη θυμάμαι ακριβώς, αλλά πιάσατε ελπίζω το νόημα) δύο και τρίτο χωρίς καμία διάθεση συνεργασίας και σαφέστατα χωρίς τάσεις πειραματισμού στη ζωή τους. Η νόρμα μας και ξερό ψωμί. Κάπως έτσι λοιπόν έρχεται η ώρα, όχι η δική μας, του πλυντηρίου και ενίοτε και του σίδερου. Άσε που με τόσο που συνήθως μαζεύεται το ότι δεν έρχεται η ώρα μας αποτελεί τη τρανή απόδειξη της σοφίας της Σαγκάν όταν έλεγε «όλα τα αντέχουμε». Το μυστικό είναι η ψυχραιμία, ο συγχρονισμός των κινήσεων, η εξοικονόμηση ενέργειας με την αποφυγή περιττών κινήσεων. Λύσεις όπως φτιάχνω βαλίτσα και φεύγω δεν αποδίδουν, γιατί τα ρούχα πάλι άπλυτα και ασιδέρωτα θα τα πάρεις και ένας θεός ξέρει τι έχεις κάνει για να τα αποκτήσεις, ώστε να μη σε νοιάξει να τα αφήσεις πίσω. Άσε που τα ρούχα μας συνήθως αποτελούν την καταγραφή της ζωής, μας την ιστορία μας ένα πράγμα. Για ποιο λόγο άλλωστε θα φυλάγαμε το τζιν που φοράγαμε στα 15 μας (ή σε όποια ηλικία βολεύει τη κάθε μια μας), εάν όχι για να το δείχνουμε σαν ζωντανή απόδειξη πως μας κατάντησαν, ανάλογα τη κάθε μια μας, οι εγκυμοσύνες ή οι προβληματικές σχέσεις που μας έριχναν με τη μούρη στο φαί ή στο ποτό. Επίσης απορρίπτεται η λύση αγοράζω καινούργια ως ανέφικτη, εκτός εάν είστε η Αλιμόνου, που αλίμονο παντρεύτηκε έναν Βαρδινογιάννη, εάν δεν απατώμαι. Το «αλίμονο» για μας που πήραμε απλώς τον Γιάννη, όχι τον Βαρδή, τον άλλον τον απλό χωρίς τετρακίνηση, στις πιστωτικές εννοώ. Το παν, το ξαναλέω, είναι ο συγχρονισμός. Φροντίζετε να είναι όλοι σπίτι, καλέστε και το κολλητό σας ζευγάρι, που αρκείται σε delivery όμως και ζητώντας συγνώμη κουβαλάτε όλο το μπόγο στο χώρο του καθιστικού για να τα ξεχωρίσετε. Σκύβετε να τα ακουμπήσετε κάτω και μένετε εκεί, όχι κάτω, σηκωθείτε αμέσως, εννοώ σκυμμένη, βογκάτε και φωνάζετε ¨γαμότι μου πάλι η μέση μου και δεν έχουμε και ρούχα να φορέσουμε» και τσεκάρετε αντιδράσεις, οι οποίες και θα σας φανούν και πολύτιμες για τη μετέπειτα ζωή σας. Εάν σηκωθούν όλοι και αρχίσουν να βάζουν πλυντήριο και να συμμαζεύουν, αφού σαν ακουμπήσουν με τη μούρη στη ράχη του καναπέ, είστε μια πετυχημένη γυναίκα, σύζυγος και φίλη και άμα έχετε φιλότιμο θα πεταχτείτε όρθια φωνάζοντας ¨το θαύμα της αγάπης με έσωσε και θα συνεχίσετε εσείς τη δουλειά». Καλά με πιστέψατε; Έλα συνεχίστε να κάνετε το Γάμα στον καναπέ, λίγες είναι οι χαρές στη ζωή μας, μάθετε να τις απολαμβάνετε. Εάν σηκωθούν μόνο τα μέλη της οικογένειας σας και οι φίλοι σφυρίζουν αδιάφορα, είναι φανερό ότι πρέπει να ξαναδείτε τη συγκεκριμένη επιλογή σας και απλά πετάξτε τους έξω από το σπίτι, το οποίο επειδή δεν πρέπει και να προδοθείτε, βολεύει να το κάνετε λόγω στάσης, κουτουλώντας τους. Εάν τώρα το κάνουν μόνο οι φίλοι σας και οι δικοί σας κρυφτούνε πίσω από τη λεκάνη, δέστε το αισιόδοξα, τους πείσατε για τη λύση λεκάνη στην υπηρεσία του ντυσίματος. Στη περίπτωση που δεν το κάνει κανείς τους, ή ακόμα χειρότερα βάλουν και το δίσκο με τα φαγητά στη μέση, που είναι και το αναμενόμενο, είστε σίγουρες ότι είστε όλοι μέλη της ίδιας οικογένειας και παρέας; Και σε τελική ανάλυση μήπως πρέπει επιτέλους να βγείτε στους δρόμους σε αναζήτηση της κατάλληλης για να στεγάσει την ύπαρξη σας στέγης; Εάν τελικά αντιδράσετε έτσι μην ξεχάσετε να φύγετε όπως είστε. Διπλωμένη με το δίσκο με τα φαγητά στη μέση, γιατί ο χωρισμός χωρίς φαί δεν αντέχεται*.
* Εάν έχετε γάτο μην τον αφήσετε πίσω σας. Άλλωστε είναι και ο μόνος που πλένεται και σιδερώνεται μόνος του. Ευχαριστώ εκ μέρους του γάτου!

Πρωϊνό ξύπνημα

Καλημέρα. Εγώ ας πούμε τρελλαίνομαι για κρέπες με σοκολάτα ινδοκάρυδο και καρύδια.

Πρωϊνό ξύπνημα

Καλημέρα, γιατί κάποιες φορές και αυτό αρκεί!