Θα τη κόψω τη τσάρκα στη μπλοκόσφαιρα. Εκεί που είχα μια ηρεμία, μια για δύο δε το βλέπω τώρα κοντά, τι λέτε ότι βρήκα;
Τσα, ο μικρός Αλέξανδρος ξαναχτύπησε - εντάξει εγώ τώρα το πήρα είδηση, βλέπετε ο γιατρός μου έχει απαγορέψει τις συγκινήσεις και μου κρατάνε κρυφά τα σημαντικά γεγονότα - και όχι μόνο ξαναχτύπησε αλλά έβαλε και αυτός ένα λιθαράκι, ώστε να μπορέσω να ξεπεράσω τη κρίση ταυτότητας που περνάω ως μάνα εδώ και εννέα συναπτά έτη:
Έγραψε λοιπόν αυτό το καλό παιδί, (πως το παρεξήγησα εγώ έτσι;):
«ΜΠΟΡΕΙ (το παιδί το σωστό, το κατασταλαγμένο εννοεί, που τον ελεύθερο χρόνο του ζει στο καναπέ στην αγκαλιά των δικών του, με το φάντασμα του Καβάφη να απαγγέλει) να μην αρπάζει τα χρήματα που θα βρει στο δρόμο, να αγαπά τα ζώα, να βοηθά γέροντες και ανάπηρους, να σέβεται τη φύση, να κάνει καλές πράξεις να επιβραβεύεται στο σχολείο, να κρατά ζωντανές τις πνευματικές αξίες που του εφοδίασε η ίδια η οικογένεια και η εκπαίδευση».
Και αυτό το τελευταίο ήταν που με ηρέμησε, γιατί τα δικά μου παιδιά:
1/ Δεν ξέρω εάν θα αρπάξουν τα χρήματα που θα βρουν στο δρόμο, γιατί «μεγάλη μπουκιά να φας μεγάλο λόγο να μην πεις», ας πούμε εάν η Νάσια βρει κραγιόν στο δρόμο η μόνη περίπτωση να το επιστρέψει είναι το χρώμα - το λεγόμενο "σάπιο μήλο» το σιχαίνεται, το ροζ πάλι το σιχαίνομαι εγώ, ενώ η Νερίνα λατρεύει το φούξια -,
2/ τα ζώα τα αγαπάνε: αλλά και πάλι όρκο δεν παίρνω, γιατί το σκυλί της θειάς τους που την έπεσε στο Μαντού όλο μέσα στο φούρνο το έβρισκα,
3/ να βοηθάνε γέροντες και αναπήρους: ανάπηρη είναι η γιαγιά τους τελευταία, πιάστηκε η καλή μου μητέρα και πολύ τους αρέσει γιατί αλωνίζουν στο σπίτι και τη βγάζουν καθαρή, όσο για να βοηθάνε γέρους πάντα περιμένουν τον ταχυδρόμο που φέρνει τη σύνταξη του παππού τους, τον παππού δε τέτοιες μέρες τον βρίσκουμε φιμωμένο στην αποθήκη. Να σκεφθείτε σε μια απεργία των ταχυδρομικών μέχρι Νικολούλη φτάσαμε και έτσι ανακαλύψαμε που τον κρύβουν και του πάμε φαί και νερό.
4/ να σέβονται τη φύση: τη σέβονται τη φύση, αρκεί να μην χρειάζεται να την περπατήσουν. Θεωρούν ότι τα βουνά έχουν πολλές ανηφόρες και οι πεδιάδες πολύ χορτάρι, η θάλασσα πολύ νερό και πέτρες (η Νάσια αυτό) κ.λ.π., κ.λ.π.,
5/ να κάνουν καλές πράξεις: έχουν πάντα την άποψη, η μικρή βασικά, γιατί η Νερίνα έχει ένα πιο ανανεωτικοαριστερό όπως έχω ξαναπεί προφίλ, έχει λοιπόν η μικρή την άποψη, ότι τις καλές πράξεις τις κάνει η τράπεζα με εκείνο το μηχάνημα που έχει απέξω, όπου μπορεί να πάει όποιος θέλει και να κάνει ότι και ο μπαμπάς της, να πάρει λεφτά και να τα δώσει στα παιδιά του,
6/ να επιβραβεύονται στο σχολείο, εδώ πάσο, «στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάνε για σκοινί».
Και εκεί που έλεγα τι μάνα είμαι τι παιδιά ανατρέφω ήρθε το υπ' αριθμ. επτά σημείο και ανένηψα η μάνα,
7/ "να κρατά ζωντανές τις πνευματικές αξίες που του εφοδίασε η ίδια η οικογένεια και η εκπαίδευση": Ναι τα δικά μου παιδιά δεν ξέρω πόσα από τα παραπάνω θα κάνουν ή δεν θα κάνουν, αλλά η ζωή μου μαζί τους με έμαθε ένα πράγμα: Ότι ποτέ μα ποτέ ΔΕΝ πρόκειται να κρατήσουν ζωντανές τις πνευματικές αξίες που του εφοδίασε η ίδια η οικογένεια και ΕΙΔΙΚΑ η εκπαίδευση.
Και αυτό όσο να 'ναι είναι μια παρηγοριά στις δύσκολες μέρες που περνάω.
Και για να σας αποτελειώσω, η κατάληξη του κειμένου (όχι του δικού μου του δικού του, σαν τραγούδι των αδελφών Μαρξ κατάντησε η πρόταση, που ίσως έλθει ίσως δεν έλθει):
«Τώρα ξαναγυρίζω στη σιωπή μου. Παρακαλώ τον Θεό να μην με φέρει άλλη φορά σε παρόμοια ανάγκη να ξαναμιλήσω.»
( έγραψε Ανδρικόπουλος δια χειρός Σεφέρη).
Τσα, ο μικρός Αλέξανδρος ξαναχτύπησε - εντάξει εγώ τώρα το πήρα είδηση, βλέπετε ο γιατρός μου έχει απαγορέψει τις συγκινήσεις και μου κρατάνε κρυφά τα σημαντικά γεγονότα - και όχι μόνο ξαναχτύπησε αλλά έβαλε και αυτός ένα λιθαράκι, ώστε να μπορέσω να ξεπεράσω τη κρίση ταυτότητας που περνάω ως μάνα εδώ και εννέα συναπτά έτη:
Έγραψε λοιπόν αυτό το καλό παιδί, (πως το παρεξήγησα εγώ έτσι;):
«ΜΠΟΡΕΙ (το παιδί το σωστό, το κατασταλαγμένο εννοεί, που τον ελεύθερο χρόνο του ζει στο καναπέ στην αγκαλιά των δικών του, με το φάντασμα του Καβάφη να απαγγέλει) να μην αρπάζει τα χρήματα που θα βρει στο δρόμο, να αγαπά τα ζώα, να βοηθά γέροντες και ανάπηρους, να σέβεται τη φύση, να κάνει καλές πράξεις να επιβραβεύεται στο σχολείο, να κρατά ζωντανές τις πνευματικές αξίες που του εφοδίασε η ίδια η οικογένεια και η εκπαίδευση».
Και αυτό το τελευταίο ήταν που με ηρέμησε, γιατί τα δικά μου παιδιά:
1/ Δεν ξέρω εάν θα αρπάξουν τα χρήματα που θα βρουν στο δρόμο, γιατί «μεγάλη μπουκιά να φας μεγάλο λόγο να μην πεις», ας πούμε εάν η Νάσια βρει κραγιόν στο δρόμο η μόνη περίπτωση να το επιστρέψει είναι το χρώμα - το λεγόμενο "σάπιο μήλο» το σιχαίνεται, το ροζ πάλι το σιχαίνομαι εγώ, ενώ η Νερίνα λατρεύει το φούξια -,
2/ τα ζώα τα αγαπάνε: αλλά και πάλι όρκο δεν παίρνω, γιατί το σκυλί της θειάς τους που την έπεσε στο Μαντού όλο μέσα στο φούρνο το έβρισκα,
3/ να βοηθάνε γέροντες και αναπήρους: ανάπηρη είναι η γιαγιά τους τελευταία, πιάστηκε η καλή μου μητέρα και πολύ τους αρέσει γιατί αλωνίζουν στο σπίτι και τη βγάζουν καθαρή, όσο για να βοηθάνε γέρους πάντα περιμένουν τον ταχυδρόμο που φέρνει τη σύνταξη του παππού τους, τον παππού δε τέτοιες μέρες τον βρίσκουμε φιμωμένο στην αποθήκη. Να σκεφθείτε σε μια απεργία των ταχυδρομικών μέχρι Νικολούλη φτάσαμε και έτσι ανακαλύψαμε που τον κρύβουν και του πάμε φαί και νερό.
4/ να σέβονται τη φύση: τη σέβονται τη φύση, αρκεί να μην χρειάζεται να την περπατήσουν. Θεωρούν ότι τα βουνά έχουν πολλές ανηφόρες και οι πεδιάδες πολύ χορτάρι, η θάλασσα πολύ νερό και πέτρες (η Νάσια αυτό) κ.λ.π., κ.λ.π.,
5/ να κάνουν καλές πράξεις: έχουν πάντα την άποψη, η μικρή βασικά, γιατί η Νερίνα έχει ένα πιο ανανεωτικοαριστερό όπως έχω ξαναπεί προφίλ, έχει λοιπόν η μικρή την άποψη, ότι τις καλές πράξεις τις κάνει η τράπεζα με εκείνο το μηχάνημα που έχει απέξω, όπου μπορεί να πάει όποιος θέλει και να κάνει ότι και ο μπαμπάς της, να πάρει λεφτά και να τα δώσει στα παιδιά του,
6/ να επιβραβεύονται στο σχολείο, εδώ πάσο, «στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάνε για σκοινί».
Και εκεί που έλεγα τι μάνα είμαι τι παιδιά ανατρέφω ήρθε το υπ' αριθμ. επτά σημείο και ανένηψα η μάνα,
7/ "να κρατά ζωντανές τις πνευματικές αξίες που του εφοδίασε η ίδια η οικογένεια και η εκπαίδευση": Ναι τα δικά μου παιδιά δεν ξέρω πόσα από τα παραπάνω θα κάνουν ή δεν θα κάνουν, αλλά η ζωή μου μαζί τους με έμαθε ένα πράγμα: Ότι ποτέ μα ποτέ ΔΕΝ πρόκειται να κρατήσουν ζωντανές τις πνευματικές αξίες που του εφοδίασε η ίδια η οικογένεια και ΕΙΔΙΚΑ η εκπαίδευση.
Και αυτό όσο να 'ναι είναι μια παρηγοριά στις δύσκολες μέρες που περνάω.
Και για να σας αποτελειώσω, η κατάληξη του κειμένου (όχι του δικού μου του δικού του, σαν τραγούδι των αδελφών Μαρξ κατάντησε η πρόταση, που ίσως έλθει ίσως δεν έλθει):
«Τώρα ξαναγυρίζω στη σιωπή μου. Παρακαλώ τον Θεό να μην με φέρει άλλη φορά σε παρόμοια ανάγκη να ξαναμιλήσω.»
( έγραψε Ανδρικόπουλος δια χειρός Σεφέρη).
Φανταστείτε σκηνή:
Εκ δεξιών Σαββόπουλος
Εξ ευωνύμων - που είναι και το καλό της προφίλ- Μπήλιω Τσουκαλά
Χώρος κρατική τηλεόραση.
Τραγουδούν η Μπήλιω, σεκόντο βέβαια διότι μια έμφυτη συστολή και ευγένεια την έχει, το, αν είσαι Χριστιανός και βαπτισμένος: "Ω παίδες ευλογείτε ιερείς ανυμνείτε".
Για να πω την αλήθεια όταν το πρωτάκουσα και το πρωτόειδα τα είδα όλα, αλλά σήμερα και με το βάρος των νέων στοιχείων - για μένα -, τι άλλη καλύτερη μουσική θα μπορούσα να βρω για ένα τέτοιο πόνημα, που πόνημα να σε πει η ξαδέλφη μου η Πίτσα, εκ του Χαρουπίτσα ντε!
Εξ ευωνύμων - που είναι και το καλό της προφίλ- Μπήλιω Τσουκαλά
Χώρος κρατική τηλεόραση.
Τραγουδούν η Μπήλιω, σεκόντο βέβαια διότι μια έμφυτη συστολή και ευγένεια την έχει, το, αν είσαι Χριστιανός και βαπτισμένος: "Ω παίδες ευλογείτε ιερείς ανυμνείτε".
Για να πω την αλήθεια όταν το πρωτάκουσα και το πρωτόειδα τα είδα όλα, αλλά σήμερα και με το βάρος των νέων στοιχείων - για μένα -, τι άλλη καλύτερη μουσική θα μπορούσα να βρω για ένα τέτοιο πόνημα, που πόνημα να σε πει η ξαδέλφη μου η Πίτσα, εκ του Χαρουπίτσα ντε!
4 σχόλια:
Φιλενάδα, πολύ αλαζονική σε βρίσκω για μάνα με δυο κόρες σε λίγο της παντριάς· δεν τα ξεπετάνε με τέτοιες ειρωνίες τα καλά τα παλικάρια, δεν υπάρχουν δα και πάρα πολλά σε αυτόν τον κόσμο (σαν το συγκεκριμένο δε, δεν υπάρχει δεύτερο).
Και, λυπήσου κι εμάς λίγο. Με δόσεις το γέλιο, ή, τουλάχιστον με την ανάλογη προειδοποίηση επικινδυνότητας, Μη μας συμβεί κανένα ατύχημα στο γραφείο!
Μετα απο αυτο ανενηψα εντελως
Γιωτα
... laos yperipsute eis pantas tous eonas. Amhn (Panagia mu). Na eiste evlogimenoi oikogeniakos :) Dioti mia evlogia kalo einai na yparxei. Panta.
Για μηχειρότερα: Αυτό ξαναπές το!
Και ελπίζω να κατάλαβες που είχα πρόβλημα.
Δημοσίευση σχολίου