Τι θυμήθηκα τώρα

Τη δεκαετία του '80 αριθμός γνωστών ξένων καλλιτεχνών συνέθεσε και τραγούδησε με αγαστή σύμπνοια το άσμα "We are the world, we are the children", τα έσοδα του οποίου τα προσέφεραν δια τη σωτηρία των παιδιών της Αφρικής.

Ο Κυρ τότε στην Ελευθεροτυπία σχολιάζοντας το γεγονός με τον γνωστό του τρόπο (θα το πω με λόγια, τα σκίτσα δεν τα έχω) και καταθέτοντας – λέω εγώ τώρα - παράλληλα και τη δική του πρόταση για τη σωτηρία των τότε αναξιοπαθούντων παίδων «έλεγε» πάνω κάτω τα εξής : Πάμε στον Αμαζόνιο αποψιλώνουμε μια έκταση και χρησιμοποιούμε το προϊόν αυτής της αποψίλωσης για τη παρασκευή μιας κιθάρας και μετά μαζεύονται οι καλλιτέχνες του είδους και γράφουν ένα τραγούδι. Κάπως έτσι ήταν, δεν το θυμάμαι ακριβώς, η αίσθηση μου έχει μείνει.

Τώρα γιατί το θυμήθηκα;

Τώρα μόλις άκουσα ότι 86 καλλιτέχνες, έλληνες εάν δεν απατώμαι, γιατί ταυτόχρονα φλαμπάριζα μανιτάρια, και όσο να 'ναι ένας θόρυβος επικρατούσε, αυτός της πυροσβεστικής εννοώ, θα φωτογραφηθούν γυμνοί στα πλαίσια καμπάνιας για το Aids.

Και αναρωτήθηκα, η μανιταροφλαμπομπαρουτοκαπνισμένη, ο Κυρ τι θα πρότεινε να κοπεί για την επίτευξη αυτού του στόχου;

Υ.Γ. Αυτό που μουλαρώνει ο blogger τις τελευταίες μέρες και αρνείται να ανεβάσει φωτογραφία σε δεύτερο ή τρίτο ή....... κείμενο της ίδιας μέρας, ξέρει κανένας γιατί γίνεται;

Σημειώσατε με ν τη σωστή απάντηση:

α/ Δεν του αρέσει η φωτογραφία,

β/ Τα λεφτά που έδωσα φτάνουν για μία φωτογραφία,

γ/ Στη συγκεκριμένη περίπτωση διαφωνεί με το φλαμπάρισμα των μανιταριών,

δ/ Γενικά του τη σπάει η κουζίνα μου,

ε/ Άλλος λόγος ,

στ/ Δεν ξέρω δεν απαντώ,

ζ/ Γύρνα κυρά μου στη κουζίνα σου και άσε τα blog στους άντρες

η/ Μαμά καίγεται ο γάτος!

και του τζαναμπέτη (μη πω τίποτα χειρότερο)

θ/ Ξέρω αλλά δεν απαντώ!

και η εκδοχή σχολιαστού

ι/ Του αρέσει μόνο η μπουγάδα

Ευγνώμων σε κάθε βοήθεια. Δεν αντέχω τα κείμενα χωρίς εικονίτσες.