Κατηγορία μάνας: Η μάνα πολεμιστής
Ο καλός μου είπε «γιατί δε γράφεις πια;». Η Νερίνα είπε «μαμά γιατί βάζεις μόνο τραγούδια;». Η Νάσια είναι ακόμα εκστασιασμένη από τη δημοσίευση του ονόματος της, τη παγκόσμια πρώτη της και έτσι με αυτήν δεν έχω πρόβλημα, ειδικά όταν της έδειξα και το post με το παπάκι, βασισμένο άλλωστε σε μια δική της ιδέα.
Μέρες τώρα γράφω και αποθηκεύω post. Θέμα πάντα το ίδιο: «Όταν γίνεις μάνα θα καταλάβεις». Είναι μια φράση που με κυνηγάει από μικρή. Την έλεγε η μάνα μου σε εμένα και σε αυτήν η μάνα της, μου την έλεγαν όλες οι φίλες και γνωστές όταν απόκτησαν παιδιά και εγώ ακόμα δεν είχα. Άσχετο με ενοχλεί η λέξη αποκτώ, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα που θα τη κάνουμε εν καιρώ καλά να 'μαστε. Την ξαναθυμήθηκα επ΄ ευκαιρία της ιστορίας στην Εύβοια. Και αυτό αδόκιμο μου φαίνεται. Τι φταίει η Εύβοια; Της ιστορίας της μικρής στην Εύβοια; Δε ξέρω και δε λέει να το ψάξω, αφού δεν το βρήκα από την αρχή με ξέρω δεν θα το βρω στη συνέχεια. Όταν έγινε η ιστορία στην Εύβοια (τοπωνυμικός προσδιορισμός πάλι (αδόκιμος και αυτός ο όρος, ελπίζω τα παιδιά μου όταν μεγαλώσουν και με διαβάσουν να μου τον συγχωρήσουν), όταν έμαθα την ιστορία στην Εύβοια (ναι αποφάσισα να χρησιμοποιώ αυτό το στυλ) θυμήθηκα το ζόρι που πέρασα όταν έμαθα την ιστορία του Άλεξ. Όχι δεν είναι ένα άλλο κείμενο για την «ουσία» του θέματος. Δεν ήταν οι κοινωνικές προεκτάσεις και επιδράσεις και καταβολές των δύο θεμάτων που με σοκάρισαν, η αριστερή μου παιδεία ευτυχώς μου άφησε κουσούρι αντανακλαστικά, ώστε να μη χρειάζεται να τις αναμασώ ή να νοιώθω ότι ανακάλυψα την Αμερική. Εκείνο που με ξάφνιασε είναι ότι μου ανέσυρε μνήμες και βιώματα που δεν ήξερα ότι τα είχα. Και εξηγούμαι και στις δύο περιπτώσεις όταν άκουσα τα γεγονότα «θύμωσα» (και όταν βάζω εισαγωγικά, βάζω εισαγωγικά) με τις μάνες. Και «ξαναθύμωσα» για μια ακόμα φορά με τη μαμά μου, την οποία ειρήσθω εν παρόδω την αγαπώ, αλλά πολλές φορές δε τη συμπαθώ (επιεικής χαρακτηρισμός, αλλά η μαμά ξεκίνησε στα 70της να ασχολείται με το άθλημα της περιήγησης στο θαυμαστό κόσμο των υπολογιστών και φυλάγομαι). Τρείς μάνες μια κοινή πορεία, έστω και από διαφορετικές αφετηρίες. Έκαναν παιδιά και επέλεξαν για αυτά το καλύτερο. Μόνο που αυτό το καλύτερο επί της ουσίας ήταν τα παιδιά αυτά που καλούνταν να το στηρίξουν και να το επαληθεύσουν. Τρία παιδιά, με τόσα κοινά χαρακτηριστικά. Σε μια κοινωνία διαφορετικά και η διαφορετικότητα συγγενής. Με ένα προορισμό, όχι μόνο αυτό της επιβίωσης αλλά και της δικαίωσης. Ντρεσαρισμένα για να είναι «πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στον αγώνα», σε ένα κόσμο που αυτού του είδους ο προορισμός αυτά ειδικά τα παιδιά αντί να τα ενσωματώσει ή έστω να τους επιτρέψει να ηγεμονεύσουν τα περιθωριοποιούσε κάθε μέρα και περισσότερο. Τα πράγματα ήταν απλά. Άμα τα κατάφερναν και επιβίωναν όλα θα ήταν απλά. Στο ενδιάμεσο διάστημα που αυτά πάλευαν σε ένα κόσμο, που μέρα με τη μέρα τους απομόνωνε, η μητέρα «κέρδιζε» το στοίχημα της. Ναι τα είχε καταφέρει και όχι μόνο αυτό είχε επιλέξει σωστά για το παιδί της. Έφτιαχνε ένα καλό άνθρωπο, ένα καλό παιδί, ένα πρώτο μαθητή, ένα πρώτο αθλητή, ένα πρώτο……πάντα. Και λοιπόν; Τη μοναξιά και την αγωνία αυτών των παιδιών που ποτέ δεν κατάλαβαν γιατί αυτά ειδικά θα έπρεπε να λειτουργούν έτσι, τη κατάλαβε κανείς; Το αν η πρωτιά είχε να κάνει με τη δυνατότητα που πρέπει να έχει κάθε άνθρωπος αλλά πολύ παραπάνω ένα παιδί, σε όλα αυτά που του ικανοποιούν κορμί και μυαλό και όχι της εκτόνωσης μέσα σε δραστηριότητες που ταυτόχρονα είναι και χρηστικές, ως αποδείξεις, γεμίζοντας το δωμάτιο του με μετάλλια αλλά με καμία φωτογραφία φίλων, ή χαρούμενων σχολικών εκδρομών, αυτή τη πλευρά της πρωτιάς τη σκέφτηκε κανένας; Η μια μητέρα μιλούσε για ένα καλό παιδί που με ότι καταπιανόταν τα κατάφερνε, η άλλη μητέρα της κοπελιάς για ένα κορίτσι του 19,8. Και τις δύο περιπτώσεις στην αρχή τουλάχιστον κανένα από τα δύο παιδιά δεν έμοιαζε να είναι απολύτως αποδεκτό από τον μικρόκοσμο του. Θα μου πείτε και που ήταν το λάθος τους; Ως μάνα μιλώντας πια δεν έκαναν κανένα λάθος. Κανόνες της φύσης ακολούθησαν. Και στη φύση ο κανόνας είναι «ο ισχυρότερος επιβιώνει». Προσπάθησαν να κάνουν τα παιδιά τους «ισχυρότερα» από τα άλλα παιδιά, να τα θωρακίσουν απέναντι στην ίδια τους τη διαφορετικότητα, αγνοώντας υποσυνείδητα ότι αυτό το παιχνίδι με τους όρους που καλούσαν τα παιδιά να το παίξουν αφορά τον κόσμο των ενηλίκων και όχι των παιδιών. Το Α’ και οι έπαινοι στο χώρο των παιδιών και ειδικά όταν αφορά «διαφορετικά» παιδιά πολλές φορές είναι το χειρότερο εισιτήριο που μπορείς να τους δώσεις για να μπουν στο κόσμο των άλλων. Άρα μήπως υποσυνείδητα είναι και το εισιτήριο το δικό σου για μπεις στο κόσμο των ενηλίκων γύρω σου; Η μια μοιάζει να τα κατάφερε, η άλλη όχι. Η μαμά μου πάλι δε ξέρω οι απόψεις διίστανται.
Μέρες τώρα γράφω και αποθηκεύω post. Θέμα πάντα το ίδιο: «Όταν γίνεις μάνα θα καταλάβεις». Είναι μια φράση που με κυνηγάει από μικρή. Την έλεγε η μάνα μου σε εμένα και σε αυτήν η μάνα της, μου την έλεγαν όλες οι φίλες και γνωστές όταν απόκτησαν παιδιά και εγώ ακόμα δεν είχα. Άσχετο με ενοχλεί η λέξη αποκτώ, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα που θα τη κάνουμε εν καιρώ καλά να 'μαστε. Την ξαναθυμήθηκα επ΄ ευκαιρία της ιστορίας στην Εύβοια. Και αυτό αδόκιμο μου φαίνεται. Τι φταίει η Εύβοια; Της ιστορίας της μικρής στην Εύβοια; Δε ξέρω και δε λέει να το ψάξω, αφού δεν το βρήκα από την αρχή με ξέρω δεν θα το βρω στη συνέχεια. Όταν έγινε η ιστορία στην Εύβοια (τοπωνυμικός προσδιορισμός πάλι (αδόκιμος και αυτός ο όρος, ελπίζω τα παιδιά μου όταν μεγαλώσουν και με διαβάσουν να μου τον συγχωρήσουν), όταν έμαθα την ιστορία στην Εύβοια (ναι αποφάσισα να χρησιμοποιώ αυτό το στυλ) θυμήθηκα το ζόρι που πέρασα όταν έμαθα την ιστορία του Άλεξ. Όχι δεν είναι ένα άλλο κείμενο για την «ουσία» του θέματος. Δεν ήταν οι κοινωνικές προεκτάσεις και επιδράσεις και καταβολές των δύο θεμάτων που με σοκάρισαν, η αριστερή μου παιδεία ευτυχώς μου άφησε κουσούρι αντανακλαστικά, ώστε να μη χρειάζεται να τις αναμασώ ή να νοιώθω ότι ανακάλυψα την Αμερική. Εκείνο που με ξάφνιασε είναι ότι μου ανέσυρε μνήμες και βιώματα που δεν ήξερα ότι τα είχα. Και εξηγούμαι και στις δύο περιπτώσεις όταν άκουσα τα γεγονότα «θύμωσα» (και όταν βάζω εισαγωγικά, βάζω εισαγωγικά) με τις μάνες. Και «ξαναθύμωσα» για μια ακόμα φορά με τη μαμά μου, την οποία ειρήσθω εν παρόδω την αγαπώ, αλλά πολλές φορές δε τη συμπαθώ (επιεικής χαρακτηρισμός, αλλά η μαμά ξεκίνησε στα 70της να ασχολείται με το άθλημα της περιήγησης στο θαυμαστό κόσμο των υπολογιστών και φυλάγομαι). Τρείς μάνες μια κοινή πορεία, έστω και από διαφορετικές αφετηρίες. Έκαναν παιδιά και επέλεξαν για αυτά το καλύτερο. Μόνο που αυτό το καλύτερο επί της ουσίας ήταν τα παιδιά αυτά που καλούνταν να το στηρίξουν και να το επαληθεύσουν. Τρία παιδιά, με τόσα κοινά χαρακτηριστικά. Σε μια κοινωνία διαφορετικά και η διαφορετικότητα συγγενής. Με ένα προορισμό, όχι μόνο αυτό της επιβίωσης αλλά και της δικαίωσης. Ντρεσαρισμένα για να είναι «πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στον αγώνα», σε ένα κόσμο που αυτού του είδους ο προορισμός αυτά ειδικά τα παιδιά αντί να τα ενσωματώσει ή έστω να τους επιτρέψει να ηγεμονεύσουν τα περιθωριοποιούσε κάθε μέρα και περισσότερο. Τα πράγματα ήταν απλά. Άμα τα κατάφερναν και επιβίωναν όλα θα ήταν απλά. Στο ενδιάμεσο διάστημα που αυτά πάλευαν σε ένα κόσμο, που μέρα με τη μέρα τους απομόνωνε, η μητέρα «κέρδιζε» το στοίχημα της. Ναι τα είχε καταφέρει και όχι μόνο αυτό είχε επιλέξει σωστά για το παιδί της. Έφτιαχνε ένα καλό άνθρωπο, ένα καλό παιδί, ένα πρώτο μαθητή, ένα πρώτο αθλητή, ένα πρώτο……πάντα. Και λοιπόν; Τη μοναξιά και την αγωνία αυτών των παιδιών που ποτέ δεν κατάλαβαν γιατί αυτά ειδικά θα έπρεπε να λειτουργούν έτσι, τη κατάλαβε κανείς; Το αν η πρωτιά είχε να κάνει με τη δυνατότητα που πρέπει να έχει κάθε άνθρωπος αλλά πολύ παραπάνω ένα παιδί, σε όλα αυτά που του ικανοποιούν κορμί και μυαλό και όχι της εκτόνωσης μέσα σε δραστηριότητες που ταυτόχρονα είναι και χρηστικές, ως αποδείξεις, γεμίζοντας το δωμάτιο του με μετάλλια αλλά με καμία φωτογραφία φίλων, ή χαρούμενων σχολικών εκδρομών, αυτή τη πλευρά της πρωτιάς τη σκέφτηκε κανένας; Η μια μητέρα μιλούσε για ένα καλό παιδί που με ότι καταπιανόταν τα κατάφερνε, η άλλη μητέρα της κοπελιάς για ένα κορίτσι του 19,8. Και τις δύο περιπτώσεις στην αρχή τουλάχιστον κανένα από τα δύο παιδιά δεν έμοιαζε να είναι απολύτως αποδεκτό από τον μικρόκοσμο του. Θα μου πείτε και που ήταν το λάθος τους; Ως μάνα μιλώντας πια δεν έκαναν κανένα λάθος. Κανόνες της φύσης ακολούθησαν. Και στη φύση ο κανόνας είναι «ο ισχυρότερος επιβιώνει». Προσπάθησαν να κάνουν τα παιδιά τους «ισχυρότερα» από τα άλλα παιδιά, να τα θωρακίσουν απέναντι στην ίδια τους τη διαφορετικότητα, αγνοώντας υποσυνείδητα ότι αυτό το παιχνίδι με τους όρους που καλούσαν τα παιδιά να το παίξουν αφορά τον κόσμο των ενηλίκων και όχι των παιδιών. Το Α’ και οι έπαινοι στο χώρο των παιδιών και ειδικά όταν αφορά «διαφορετικά» παιδιά πολλές φορές είναι το χειρότερο εισιτήριο που μπορείς να τους δώσεις για να μπουν στο κόσμο των άλλων. Άρα μήπως υποσυνείδητα είναι και το εισιτήριο το δικό σου για μπεις στο κόσμο των ενηλίκων γύρω σου; Η μια μοιάζει να τα κατάφερε, η άλλη όχι. Η μαμά μου πάλι δε ξέρω οι απόψεις διίστανται.
Υ.Γ. Ξεκαθαρίζοντας επειδή μια ασάφεια την έχω:
α/ Δεν χρεώνω λάθη ή πρόθεση σε καμία μάνα από τις τρείς, πως θα μπορούσα άλλωστε είμαι μάνα πια,
β/ Κάτι αντίστοιχο με αυτές κάνω και εγώ μεγαλώνοντας τα παιδιά μου και από τη πλευρά μου τους είμαι ευγνώμων, γιατί μπορώ πια να καταλάβω τα όρια μεταξύ επιβίωσης σε ένα εχθρικό κόσμο και ανθρώπινης ανάγκης επιβεβαίωσης υποσυνείδητης ή ενσυνείδητης,
γ/ Το κείμενο γράφτηκε με μένα να τελώ σε σύγχυση (μόνιμη άλλωστε) και μετά από μια συνέντευξη της μητέρας της κοπέλας, η οποία είπε ότι δεν έμαθε και δε θέλει να μάθει και δε θέλει να κουβεντιάσει με τη κόρη της τίποτα σχετικά με το βιασμό της γιατί δεν θα το άντεχε, δ/ Το κείμενο γράφτηκε και σαν ευχαριστώ στη μαμά μου και στη γιαγιά μου, όσο και αν φαίνεται περίεργο. Ναι μαμά, τελικά τα κατάφερες πάλι να έχεις δίκιο, και ε/ Σαν ευχαριστώ σε όλους τους ανθρώπους που στη δική μου περίπτωση στάθηκαν δίπλα μου, σε καιρούς και χρόνους που και το καλημέρα σε παιδιά της κατηγορίας μου (το είδος μου: παιδί ανύπαντρης μητέρας) αποτελούσε επαναστατική πράξη. Χωρίς αυτούς ίσως να μην τα είχαμε καταφέρει ούτε εγώ, ούτε η μαμά μου.
Στην ερώτηση εσύ στη θέση τους τι θα έκανες; Στη θέση τους κατά πάσα πιθανότητα θα έκανα το ίδιο. Ως παιδί όμως μου πήρε πολλά χρόνια για να καταλάβω το γιατί. Και μόνο όταν έγινα μάνα τις κατάλαβα κοιτώντας τα δικά μου παιδιά και αντιμετωπίζοντας μαζί τους τα δικά τους αδιέξοδα. Ακροβατώ όμως ακόμα ανάμεσα στα δικά μου όνειρα και στα δικά τους και είναι φορές που νοιώθω ότι είμαι στο κενό, αν με καταλαβαίνετε. Αλλά όπως λέω πάντα, αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου