Η ώρα της αλήθειας Νο 2

Μέρες, μη πω μήνες την έτρεμα αυτή την ερώτηση. Εφεύρισκα κόλπα για να την αναβάλλω. Κυκλοφορούσα στο σπίτι με μαγιό, έβαζα στα παιδιά αντηλιακό κάθε πρωί πριν πάνε σχολείο, στον χορηγό δεν έβαζα, έχει το μαύρο του Παλαιστίνιου από μοναχός του ή από το κακό του, διαλέγετε και παίρνετε, άνοιγα κρυφά το καλοριφέρ στο 40 ώστε το σπίτι να θυμίζει χαμάμ και παράλληλα άνοιγα και το αιρ κοντίσιον στο 40 και αυτό, χρυσοπλήρωνα το καρπούζι και το πεπόνι στο σούπερ μάρκετ, ενώ από τα πολλά παγωτά το σπίτι είχε γίνει ο παράδεισος της αμυγδαλίτιδας, καταρρίπτοντας έτσι ένα άλλο μύθο που απενοχοποιούσε τα παγωτά που τρώμε το χειμώνα, κοντέψαμε οικογενειακώς με αυτά και με αυτά να πάθουμε εναλλάξ πνευμονία και θερμοπληξία αποτελώντας έτσι για μια άλλη φορά το «εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια» για τον συμπαθέστατο και γλυκύτατο παιδίατρο μας, ο οποίος είμαι σίγουρη ότι έχει και αυτός blog με το τίτλο «έργα και ημέρες ενός παιδίατρου» με υπότιτλο «α ρε πατέρα εσύ και η μανία σου να γίνω γιατρός», αλλά αυτό όπως λέω συχνά είναι άλλου post θέμα, με τίτλο, τον έχω σκεφθεί, «παιδίατρος και διατροφική αλυσίδα της οικογενείας», κούφανα τις πωλήτριες ζητώντας τη νέα συλλογή με παρεό, ενώ με κάλεσε η κοινωνική λειτουργός της περιοχής μετά από παρέμβαση του διευθυντή του σχολείου των σκασμένων, για να εκτιμήσει όπως μας είπε ευγενικά τη διανοητική και πραγματική ικανότητα της οικογένειας μας σε σχέση με την αδυναμία ένταξής μας εάν όχι στο κοινωνικό τουλάχιστον στο περιβαλλοντικό γίγνεσθαι, έκανα πάρτυ γενεθλίων στη μικρή σε εξωτερική πισίνα, πάλι, πείθοντας την ότι έχουμε Αύγουστο, με τον ξενοδόχο να με ρωτάει εάν αυτό σκοπεύω να το κάνω κάθε χρόνο για να κλείνει γκρουπ να αποθανατίζουν το θέμα 12 τρελλών στη πισίνα με 8 βαθμούς, ναι έπεσα στην απότομη αλλαγή του καιρού, αλλά δε σήκωνε αναβολή, θα με καταλάβαινε το ζαβό, ώσπου σήμερα το μεσημέρι και εξαιτίας μια λαρυγγίτιδας μη προβλεπόμενης στο σχέδιο και την αντίστοιχης επίσκεψης στο παιδίατρο το σπίτι αντήχησε από τη κραυγή του παραπάνω αναφερόμενου ζαβού: «Μαμά πότε θα στολίσουμε το δέντρο;». Η αλήθεια είναι ότι φέτος τα κατάφερα σχετικά καλά. Μόλις ένα μήνα πριν τα Χριστούγεννα. Άθλος. Πέρσι το είχαμε πάρει μαζί στη πισίνα, σε άλλο ξενοδοχείο, αλλά και εκεί την ίδια πρόταση μας κάνανε, ξέρετε αυτή με τα γκρουπ. Τώρα εσείς θα πείτε το γνωστό ζαχαρένιο ροζ (Ραλλού καλά;) «α το μωρό μου τι γλυκό που είναι»! Για κοπιάστε να στολίσετε εσείς το δέντρο να σας πω εγώ για πότε το πράσινο θα πάψει να είναι το χρώμα της ελπίδας και στο πιο αισιόδοξο του όταν θα διαβάζετε για σεισμούς λιμούς καταποντισμούς αυτόματα όλα γύρω σας σε πράσινο θα φέρνουν. Πρώτα το δέντρο. Το πήραμε όταν γεννήσαμε τη πρώτη κόρη μας, με το μέτρο που λένε. Ποιο είναι το μεγαλύτερο; Αυτόοοοοοο! Το πήραμε. Εξαιτίας του δεν έχει τζάκι το σπίτι. Το γκρεμίσαμε και στη θέση της καπνοδόχου βάλαμε το δέντρο. Εμείς και το μικρό σπίτι στο λιβάδι, αλλά σε πολυκατοικία και γύρω του πολύχρωμοι κουβάδες και λεκάνες να μαζεύουμε το νερό. Βάλαμε ψάρια άλλα όσες φορές και να το προσπαθήσαμε αποτύχαμε, τώρα εμείς τα ψάρια θα σας γελάσω, με αποτέλεσμα ο ακάλυπτος της πολυκατοικίας να μετατραπεί σε ένα απέραντο νεκροταφείο ψαριών με μια υποβόσκουσα μυρωδιά ψαρίλας στην ατμόσφαιρα, έτσι που όταν κάποιος περνάει απέξω να βαράει τα κουδούνια και να ρωτάει σε ποιο όροφο είναι η ψαροταβέρνα. Έτσι πια στις λεκάνες βάζουμε τα γνωστά άπλυτα προηγούμενου post (πάλι αδιάβαστους σας βλέπω) και όταν έχουμε ξένους τους βάζουμε επάνω μαξιλαράκια και τα κάνουμε σκαμπό, αλλά αυτό δεν έχει πάντα τα αναμενόμενα αποτελέσματα, γιατί μια φορά που ήρθε ένας ευτραφής θείος ήρθε και σφήνωσε και έκτοτε αντί για κώλο κυκλοφορεί με μια υπέροχη πορτοκαλιά λεκάνη με υποψίες κόκκινου μαξιλαριού στα άκρα, αλλά έτσι και αλλιώς η θεία μου ποτέ δεν τον χώνεψε, τον πήρε για τις φυτείες χαρουπιών που της είπε ότι είχε και μετά το γάμο ρώτησε σε τι χρησιμεύουν τα χαρούπια, αλλά ήταν πια αργά, το καλό είναι βέβαια ότι σαν οικογένεια έχουμε τον ατομικό οδηγό χρήσης χαρουπιών, βιβλίο που έγραψε η θεία με τίτλο «τα χαρούπια και όσα ντρεπόσαστε να ρωτήσετε για αυτά», το οποίο για να είμαστε ειλικρινείς ούτε αυτό απαντάει στο αρχικό ερώτημα περί χρησιμότητας των χαρουπιών, αλλά όσο να ‘ναι μια χρησιμότητα μεγαλύτερη από τα χαρούπια και το θείο μαζί την έχει. Τέλος στα χαρούπια γυρνάμε στο δέντρο και στην αμείλικτη αναγκαιότητα στολισμού, απόρροια της αβάσταχτης ελαφρότητας του παραπάνω αναφερθέντος ερωτήματος «Μαμά πότε θα στολίσουμε το δέντρο;».

Συνεχίζεται…………..