Πρωϊνό ξύπνημα

Για να μην ξεχνιόμαστε και εφυσηχάζουμε μιας και έχει ξημερώσει εδώ και ώρες:

Ή με άλλα λόγια, η αυτοκριτική δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, ή έτσι τουλάχιστον λένε!

Συνέχεια του post. Γιατί όχι δικό μου είναι ότι θέλω το κάνω. Πάντα μ’ αρέσει όταν μπορώ και το λέω αυτό. Ναι και κτητικό άτομο είμαι και παρορμητικό είμαι και επιτομή της λέξης «κακομαθημένο μοναχοπαίδι» είμαι ενίοτε και τη κρίση ταυτότητας περί των παραπάνω στοιχείων του χαρακτήρα μου την πέρασα στα 25, δεν μου άρεσε και την πέταξα στην επόμενη μετακόμιση. Στο θέμα τώρα. Από όταν έγραφα το κείμενο κάτι με ενοχλούσε. Και όταν το διάβαζα πάλι κάτι συνέχιζε να με ενοχλεί. Υπέθεσα ότι είναι επηρεασμός από το προηγούμενο post που μου έφαγε δύο μέρες για να γραφτεί κάτι που για μένα είναι παγκόσμια πρώτη. Όποιο κείμενο ανεξαρτήτως μεγέθους μου έδινε την αίσθηση ότι πρέπει να το ξαναδώ το κατέστρεφα και το καταστρέφω. Το συγκεκριμένο όμως ένιωθα ότι πρέπει να βρω τρόπο να το τελειώσω. Και έτσι έκανα. Άλλωστε πάντα αφήνομαι στις παρορμήσεις μου. Στο θέμα που λέγαμε. Σήμερα βρήκα τι έφταιγε. Ήταν η λέξη «εφυσηχάζουμε». Για ένα άτομο ευλογημένο με το χάρισμα να αναγνωρίζει αυτόματα την ορθογραφία μιας λέξης αυτό ήταν ένα πρωτοφανές λάθος. Όχι γιατί το έκανα, αλλά γιατί δεν το αναγνώρισα αμέσως. Αντιπαρέρχομαι τα σχόλια περί Αλτσχάιμερ. Ξέρετε τι σταυρόλεξα και sudoku έχω λύσει και λύνω εγώ; Και όπως όλοι θα έχετε διαβάσει, αυτή μου η επιλογή έχει δικαιωθεί πλήρως. Αφού για μένα είναι ληγμένο το πρόβλημα δεν αφορά την υγεία μου, τι αφορά τότε; Γιατί τόσες μέρες επέμενα να εφησυχάζω με υ,η και όχι με η,υ όπως είναι το σωστό;