Τέσπα που μπορεί να σημαίνει και καλημέρα

Εδώ και εννιά χρόνια περίπου σχεδόν μονάζω από επιλογή. Όλα ξεκίνησαν όταν έμεινα έγκυος στη πρώτη μου κόρη, αναγκαστικά στην αρχή (τζαναμπέτικο αυτό το παιδί από κουκίδα) και μετά όταν γεννήθηκε και μόνο η σκέψη ότι θα την αφήσω έστω και ένα λεπτό από τα μάτια μου ήταν εφιάλτης. Όταν έφτασε εφτά μηνών, Μεγάλη Τετάρτη θυμάμαι ήταν, την πήρε ο πατέρας της να πάνε μέχρι τη μαμά μου (ιστορία ένα τέταρτο) και ένιωσα ότι σκοτείνιασε ο τόπος γύρω μου. Εάν αυτό δεν είναι έρωτας τότε τι είναι έρωτας; Παρατηρήσεις του στυλ υστερική μάνα το λέμε αυτό και όχι έρωτα και να τις σκεφθείτε μην τολμήσετε να τις ξεστομίσετε και αυτό είναι το πιο δημοκρατικό που μπορώ να πω.

"Τέσπα", που μέχρι πριν έξη μήνες δεν ήξερα τι θα πει, δεν είναι οι κόρες μου το θέμα μου αυτή τη φορά. Για την ακρίβεια είναι αυτό το «τέσπα» που έγραψα πριν. Ζώντας λοιπόν σπίτι το pc έγινε η αυλή του σπιτιού μου στο κόσμο (δεν έχω αυλή, μένω στο τρίτο). Μέχρι τις αρχές καλοκαιριού η σχέση παρέμενε πλατωνική, δεν μου μίλαγε δεν του μίλαγα. Τον ανακάλυπτα και φαντάζομαι εάν πάρουμε υπόψη μας τις θεωρίες περί «Μεγάλου αδελφού» και αυτός το ίδιο έκανε. Ευτυχώς που δεν βγάζουνε ψυχολογικό προφίλ σε όλους, ξέρετε «αυτοί», αλλιώς τώρα φόραγα πουκάμισα κουμπωμένα ανάποδα. Εάν δείτε τα αγαπημένα του παλιού υπολογιστή μου θα καταλάβετε.

Στην αρχή φοβόμουν και μετά ντρεπόμουν να μπω στο περίεργο κόσμο των φόρουμ. Όλοι φαίνονταν να ξέρονται εκεί μέσα και ακόμα περισσότερο να ξέρουν γιατί μιλάνε. Εγώ δηλώνοντας από την αρχή και εδώ ότι δεν είμαι παρά ένας απλός χρήστης αφενός και με τα αγγλικά μου του γνωστού προαναφερθέντος σε άλλο post επιπέδου, δεν μπορούσα ούτε καν εγγραφή να κάνω. Όλα αυτά τα περίεργα γράμματα που προφανώς κάτι σήμαιναν, για μένα σε δίσκο της Φαιστού μου την φέρνανε την οθόνη παρά σε οθόνη.

Όμως η ζωή έχει γυρίσματα και από ότι φοβάται ο άνθρωπος δε γλυτώνει και βρέθηκα στο κόσμο του «τέσπα» πριν από έξη μήνες περίπου. Το πώς και το γιατί δεν έχει σημασία. Δε γράφεται για αυτό το λόγο αυτό το post. Τέσπα θα μου πείτε γιατί γράφεται;

Για να πω ένα ευχαριστώ σε μια σειρά άτομα που γνώρισα εκεί μέσα. Γιατί με δεχτήκανε, γιατί μοιράστηκαν μαζί μου εμπειρίες, γνώσεις, χαρές, προσωπικές τους ιστορίες, μικρά και μεγάλα τους δράματα μα πάνω από όλα τη καθημερινότητα τους.

Γιατί μου λέγανε καλημέρα το πρωί, έτσι όπως σου λέει κάποιος που σε ξέρει πολύ καιρό. Πότε με κέφι, πότε «ξύπνησα και μη μου μιλάτε τη βάψατε», πότε με συνάχι, πότε ξαγρυπνισμένες από παντός είδους σκασμένα, που πιστά στο ρόλο τους κόλλησαν ότι βρήκανε και απόμεινε η μάνα μα τελείως του δειλινού καμπάνα, το pc μου προέκταση του μπαλκονιού σε όλη τη χώρα και κάποιες φορές και εκτός.

Αυτούς και αυτές θέλω να ευχαριστήσω γιατί ότι και να λένε για το άθλημα εγώ δεν το βίωσα σαν άθλημα αλλά σαν παιχνίδι. Και ένας θεός ξέρει σε αυτή τη φάση πόσο ανάγκη είχα να παίξω ξανά. Γιατί τελικά είναι όμορφο να φτάνεις στα 45 σου και να ανακαλύπτεις ότι ανεξάρτητα με το μέσο και τον τρόπο μπορείς ακόμα να μιλάς με τους άλλους. Ευχαριστώ.

Υ.Γ. Το "τέσπα" πάντως το έκανα προσθήκη στο λεξικό του word.