Και που έγινες μάνα τι κατάλαβες;

Αφού έλυσα το πρόβλημα «εγώ πότε θα γίνω μάνα» και έγινα μάνα όχι μια, αλλά δύο φορές, το πρόβλημα χειροτέρεψε. Μεταλλάχθηκε σε «είμαι μάνα εγώ έχω άγρια ένστικτα";

Βασικά έχω κάποιου είδους ένστικτα; Γιατί το άγρια το έληξα. Δεν έχω. Πριν δύο μήνες μόλις είπα στη μικρή μου κόρη «εάν με ξαναδείρεις δεν θα σου ξαναμιλήσω».

Με κάποιο τρόπο είχα πειστεί ότι όταν θα χρειαστεί να αντιμετωπίσω τις θεωρητικές αναζητήσεις αυτού του είδους οα έβγαινε σα λαγός από το καπέλο ταχυδακτυλουργού το κατάλληλο τρυκ και θα έκανα το σωστό.

Κάποια στιγμή τη κατάλαβα τη δουλειά. Σε στιγμές πείνας κάποιος είχε φάει το λαγό - σαλμί ίσως - και ο ταχυδακτυλουργός είχε πάρει το καπέλο του και την είχε κάνει προς άγρα νέου επαγγελματικού προσανατολισμού. Ορκίστηκα ότι δεν θα ξαναφάω λαγό προς χαρά των vegan γνωστών μου και όσο για τους ταχυδακτυλουργός εάν διαβάσετε στα αστεία και όμως αληθινά ότι τρελή γιαούρτωσε ταχυδακτυλουργό σε τσίρκο αυτή θα είμαι εγώ. Σχετικό, ο Κόπερφιλντ πότε έρχεται, να προλάβω να παραγγείλω γιαούρτι από το ντελικατέσσεν της περιοχής (δεν μιλάμε για απλή περίπτωση ταχυδακτυλουργού);

Συνεχίζω αφού ξέμεινα από λαγό και ταχυδακτυλουργό και με μόνη βεβαιότητα ότι είμαι μάνα, άρα έχω παιδιά, άρα έχω ευθύνη για την ανατροφή τους ήρθα και ξαναφρίκαρα η γυναίκα. Πως ξέρεις ότι κάνεις το σωστό;

Και άντε να μου πούμε ότι ξέρεις ποιο είναι το σωστό και άντε και το κάνεις, πως ξέρεις ότι αυτό είναι το σωστό για τα δικά σου παιδιά; Εδώ που τα λέμε πως ξέρεις ότι είναι τα δικά σου παιδιά και δεν στα άλλαξαν στο μαιευτήριο.

Γιατί εγώ για τη μικρή την έχω αυτή την υποψία. Δεν μπορεί αυτό το παιδί να είναι δικό μου. Είναι 7 χρονών και από τα δύο της κινείται μέσα στα μαγαζιά με καλλυντικά σαν να είναι σπίτι της και το χειρότερο ξέρει σε τι χρησιμεύει το καθετί, ενώ για μένα η χειρότερη στιγμή μου, εκεί που νοιώθω σαν να πρέπει να μιλήσω για τη δημιουργία του κόσμου στο Νανόπουλο, είναι μπροστά σε μια υπάλληλο μαγαζιού καλλυντικών. Δεν καταλαβαίνω τίποτα και συνήθως για να κρύψω την άγνοια μου, τα παίρνω όλα και μετά δεν ξέρω τι να τα κάνω. Η χαρά της υπαλλήλου ένα πράγμα. Ενώ το τσογλάνι το μικρό άνετα τη κολλάει στο τοίχο.

Κάπου το έχασα, αλλά δεν είναι το μόνο που έχω χάσει, με χειρότερη απώλεια το τέλειο καφέ σορτσάκι που κάπου το παράτησα πριν 18 χρόνια και ακόμα το κλαίω. Θα μου πεις δεν θα μου έκανε ούτε για ζώνη, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία, εγώ το ήθελα.

Και τα παιδιά ήθελα σε μια κρίση ταυτότητας (πιο σικ από ηλικίας) και τα έκανα και τώρα δεν ξέρω τι να τα κάνω.

Ένα καπέλο ίσως;

Συνεχίζεται (για να μην ξεχνιόμαστε)……….