Κάποτε υπήρχε ένα αστέρι που ξεχώριζε από όλα τα άλλα. Και αυτό γιατί ήταν κόκκινο και ταξίδευε συνέχεια. Όμως τα χρόνια πέρασαν και το αστεράκι μας γέρασε. Ήταν πια τόσο αδύναμο που δεν μπορούσε πια να πετάει και «πουφ» ένα βράδυ έπεσε στη γη, πάνω σε ένα μικρό φυτό με πράσινα φύλλα και πράσινους καρπούς, που λεγόταν ντοματιά. Το επόμενο πρωί η ντοματιά είχε γίνει τεράστια, γεμάτη ζουμερούς κατακόκκινους όμως καρπούς. Μια μηλιά που ήταν δίπλα της ζήλεψε τόσο πολύ που οι κόκκινοι καρποί της γίνανε πράσινοι από το κακό τους. Από τότε οι ντοματιές έχουν κατακόκκινους ζουμερούς καρπούς και μερικές μηλιές έχουν καταπράσινους καρπούς ειδικά αυτές που φυτρώνουν δίπλα σε ντοματιές!
* Σχολείο 14/09/2006, Τάξη Τετάρτη Δημοτικού
* παραλλαγή σε μια ιστορία από το ανθολόγιο της
Λίγα λόγια για τη Νερίνα; Αδύνατον.
Η πρώτη μου κόρη, η Νερίνα μου, το πρώτο θαύμα στη ζωή μου, όλα πρώτα μαζί της και το παραπάνω το πρώτο κείμενο της φετινής χρονιάς της στο σχολείο.
Γεννήθηκε στις 10 Νοέμβρη του 1997 και πάει στη Τετάρτη Δημοτικού. Ζει μαζί μας και όταν δεν της αρέσει τίποτα της αρέσουν όλα.
2 σχόλια:
καλημερα Εχει παρει το ταλεντο της μαμας Να την χαιρεσαι να τα χαιρεσαι και τα δυο!Πινω καφε Γιωτα
Καλημέρα και απο εδώ. Έρχομαι να σε βρώ να σου πω και μια σωστή καλημέρα, ξέρεις τη γνωστή αναφορά λόχου.
Δημοσίευση σχολίου