Καινούργιο θέμα, καμιά σχέση με το προηγούμενο, από το οποίο κρατάμε μόνο τη Λόλα. Εγώ για να είμαι ειλικρινής πότε δε συμπάθησα αυτό το χαμένο με τα κοτσιδάκια και τα καρό ρούχα, ίσως γιατί ενώ είχα κοτσιδάκια και μου φορούσαν καρό ρούχα σιχαινόμουν τα κόκκινα μήλα. Αλλά και αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Σε αυτήν εδώ τώρα πετάμε το κοριτσάκι και τα κοτσιδάκια και τα καρό ρούχα και τα μήλα και κρατάμε τη Λόλα.
Εάν ήταν στο χέρι μου θα την πετούσα κι’ αυτήν, αλλά υπάρχει στη ζωή μου ο Μαντού και αυτός τη χρειάζεται μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο. Την αναζητάει παντού ακόμα και στα πιο περίεργα μέρη. Κάτω από τραπέζια καναπέδες και καρέκλες, μέσα σε ντουλάπες και συρτάρια, πάνω σε τραπέζια και ράφια, πίσω από τις πόρτες και τις γωνίες του σπιτιού. Και τοπογράφος στο δημόσιο να ήταν θα το είχε μετρήσει το μόλις 130 τετραγωνικά σπίτι και θα είχαμε ησυχάσει. Όχι όμως αυτός.
Επιμένει πεισματικά σαν κολλημένος μαθηματικός να το μετράει και να το ξαναμετράει μήπως και εάν το βρει περισσότερο αυτό που θα περισσέψει θα κρύβει τη Λόλα του.
Και όσο και να θέλω να πείσω τον εαυτό μου ότι ζω με ένα τρελό επιστήμονα η αλήθεια είναι ότι δεν είναι παρά ένας γάτος σε οίστρο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου