Δεν θυμάμαι εάν το είχα αναφέρει αλλά όλες αυτές τις μέρες έχω ξεκινήσει μια ατελείωτη blogοτσαρκα προσπαθώντας να καταλάβω, να μάθω, να εμπεδώσω και εν κατακλείδι να πάρω καμιά ιδέα για το πώς πρέπει να είναι ένα blog που σέβεται τον εαυτό του.
Εάν εξαιρέσεις μια μόνιμη ζαλάδα που με κάνει να τα βλέπω όλα διπλά και μια κρίση blogοταυτότητας του στυλ «τι blog στήνω και που πάω», άκρη δεν έβγαλα και απόφαση δεν πήρα.
Ρήσεις όπως: «Μερικές φορές κάποιος επιθυμεί να χρησιμοποιήσει αυτό το κελί με ένα τρόπο που θα διαφυλάξει τις προσωπικές σκέψεις του και θα υψώσει έναν καθρέφτη με την αντανάκλαση του οποίου θα τυφλώσει παροδικά το κέντρο ελέγχου» ή «Θέλει κουράγιο για ν’ αφουγκραστείς και να ομολογήσεις την via smarrita*, τα ναυάγια των ναυαγίων, το Γνώθι Σ'αυτόν, και τον «Χριστόν εσταυρωμένον, Ιουδαίοις μεν σκάνδαλον, Έλλησι δε μωρίαν» (Α’ Κορ. α’ 23) ως αρχή, κέντρο, και τέλος της ανθρώπινης ιστορίας», με άφησαν σε κατάσταση σοκ (και την ιστορία ψυλιάζομαι)τουλάχιστον για ένα τέταρτο και ευτυχώς που άρχισε η χύτρα να σφυρίζει και ο γάτος να νιαουρίζει (ακούσια η ομοιοκαταληξία) και συνήλθα η νοικοκυρά. Έτσι είναι πάντα έρχεται μια στιγμή στη ζωή ενός ανθρώπου που καταλαβαίνει ότι τα πάζλ με λέξεις δεν είναι το ταλέντο του και δη εάν η γλώσσα του παιχνιδιού είναι τα κινέζικα, γλώσσα που όχι μόνο δεν γνωρίζει αλλά δεν έχει και τη σωστή προφορά.
Μετά από αυτή τη σύντομη αλλά επώδυνη συνειδητοποίηση ενός ακόμα απολεσθέντος ταλέντου ως μη ποτέ αποκτηθέν (διάβαζε, διάβαζε blog όλο και σου μένει κάποιο κουσούρι), προχώρησα παρακάτω και ακόμα παρακάτω, όπου εάν με έβλεπε κανένας θα του θύμιζα εκείνη τη διαφήμιση με τη τίγρη που κυνηγάει ένα αυτοκίνητο για να καταλήξει σε διαφήμιση βενζίνης που σέβεται το περιβάλλον. Άσχετο αλλά εξαίσιο το αιλουροειδές η διαφήμιση πάλι όχι.
Για να μην παρεξηγιόμαστε δεν κάνω κριτική. Πώς να κάνω άλλωστε, αφού τα μισά και παραπάνω από όσα διάβασα δεν τα κατάλαβα. Το ίδιο το είχα πάθει με τον Αλτουσέρ και όχι μόνο, ακόμα και η αφιέρωση στην αρχή του βιβλίου ακατανόητη μου ήταν, αλλά αυτή η διασταύρωση αυτόματης γραφής και ακατανόητης γραφής με έχει εξουθενώσει βιολογικά (το σύνδρομο τα βλέπω όλα διπλά που έγραψα και παραπάνω) αλλά και πνευματικά, όταν αισθάνομαι ότι οτιδήποτε άλλο εκτός από τα τρία μικρά παπάκια (και αυτό εικονογραφημένο) δεν μπορώ να διαβάσω. Γιατί μην νομίσετε ότι και η εικονογράφηση, κάπως αλλιώς πρέπει να το λένε, αλλά ούτε αυτό το ξέρω, βοήθησε καθόλου, όπου δεν ίσχυε το «πολλά γράμματα», ίσχυε το πολλές εικονίτσες» και αλήθεια σας λέω οι εικονίτσες κάποτε με βοηθούσαν.
Και εκεί που είχα πει «τι να πει κανείς στου Χατζηπετρή» είδα φως, χωρίς τούνελ, γιατί εμένα με αγριεύουν τα τούνελ, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία, μάλλον άλλες ιστορίες. Συνεχίζεται……….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου