28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ
Του Στέφανου Μπολέτση
Του Στέφανου Μπολέτση
«Αέρα! αέρα!», ιαχές πέρα ως πέρα.
Η λόγχη αστράφτει, τρόμος και φοβέρα
καρφώνει τον εχθρό πάνω στα χιόνια,
γκρεμίζει τ' άρματα, σκορπίζει τα κανόνια.
«Αέρα! αέρα!», στις κορφές, στα δάση «αέρα!»
κουρέλια πέφτει των κενταύρων η παντιέρα.
Λυγούν Κλεισούρες, Τεπελένια ανοίγουν,
φλόγες κι «αγέρες» γύρω τους τυλίγουν.
«Αέρα!», μούγκρα κι ουρλιαχτά «αέρα!»
κι η Μεγαλόχαρη, γλυκιά μητέρα,
έσκυβε πάνω στις πληγές και συμπονούσε
και γίγαντες στη μάχη οδηγούσε
«Αέρα!», σάλπισμα χαμού. Φεύγει τ' ασκέρι.
Φεύγει και σπέρνει με κορμιά κείνα τα μέρη,
και λάμπει η γαλανόλευκη στα χιόνια. Σ' όλα τα χρόνια,
σ' όλους τους καιρούς θα λάμπει αιώνια.
Τι άλλο θα κάνει μια μάνα για το παιδί της! Αυτό δεν είναι ποίημα γλωσσοδέτης είναι. Χίλιες φορές να είχε «το εγώ, είμαι εγώ βζωνάκι γοργό». Ακόμα και ο γάτος τρόμαξε με τα τόσα «ρο» και έχει κρυφτεί κάτω από τον καναπέ. Το μαθαίνουμε με βάρδιες. Από μια στροφή ο καθένας, δύο εγώ δύο αυτός. Αυτό μάλλον σήμαινε «στα καλά και στα κακά». Κάτι τέτοιες ώρες τον αγαπάω «αδιάφθορα», ακόμα περισσότερο τώρα που πήρε αυτός και τις τέσσερεις στροφές. Έχουν κλειστεί στο δωμάτιο της και η κατάσταση θυμίζει και Τεπελένι και Κλεισούρα και Άγιους Σαράντα μαζί. Ένα ατελείωτο «αέρα» στον αέρα. Όπου να ‘ναι το νοιώθω θα σκάσει η μύτη η Βέμπο ντυμένη τσολιάς με μουσική υπόκρουση το
Μου αρέσουν κάτι βράδια σαν αυτά, ακόμα και με σάλπισμα χαμού το δικό μου ασκέρι μένει μαζί.
7 σχόλια:
Πως μας θωρείς ακίνητος;
που τρέχει ο λογισμός σου, τα φτερωτά σου τα ονειρα;
Γιατί στο μέτωπό σου
να μη φυτρώνουν, γέροντα, τόσες χρυσες αχτίδες,
οσες μας δίδει η οψη σου παρηγοριες κι ελπίδες;
25 Μαρτίου πριν πολλάααααα χρόνια, 10 χρονών, η μαμά αποστασιοποιημένη λόγω εργασίας και εγω να πρέπει να το μάθω όλο για να το απαγγείλω στην γιορτή.
Μετά, ριγη συγκινήσεως (χα!) διέτρεξαν την σχολική αίθουσα και για δυο τρεις βδομάδες ήμουν σίγουρη ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός.
Καλά! η πετριά μου έφυγε γρήγορα αλλά... που ήσουν τότε μαμα νερίνα να βοηθήσεις το φουκαριάρικο δεκάχρονο να μάθει το ποιημά του;
Πόσος είναι ο δικός σου αλήθεια;
Είναι η "δικιά" μου (αν και εγώ είμαι δικιά της), το post ήταν απλά ένας τρόπος για να ξαναπώ στο χορηγό της οικογένειας πόσο τον αγαπάω. Έχω δύο κόρες. Η μεγάλη, με το ποίημα, είναι αυτή που μέσα σε όλα που έφερε στη ζωή της με "βάφτισε" και ιντερνετικά δινοντάς μου το όνομά της. Στη διάθεση σου όποτε θέλεις να καλύψω το παιδικό τραύμα που η εργαζόμενη συνάδελφος δημιούργησε άθελα της.
βρε Νερίνα μου δεν το κατάλαβα!
Ηταν τόση η φούρια μου να σχολιάσω που έχασα το νόημα!
Ο χορηγος της οικογένειας ε;
Ενδιαφέρων χαρακτηρισμός!
Θα τον ξεφουρνίσω στον καλό μου να δω πως θα το πάρει!
Για Ραλλού
Δεν είχες και άδικο, εδώ εγώ όταν το ξαναδιάβασα νόμισα ότι το ποιήμα το μαθαίνει στο ταλαίπωρο παιδί ο γάτος.
καλώς σε βρήκα
μου επιτρέπεις;
διάβασα το ποίημα και...καράφλιασα!
σε σχολικό βιβλίο είναι γραμμένο;
αυτόν, δεν τον ξέρει ούτε η μάνα του...
ίσως ο παππάς που τον βάφτισε..
έψαξα να βρω στοιχεία γι' αυτό και δεν βρήκα τίποτα!
χάθηκαν ο Καβάφης, ο Παλαμάς, ο Παπαντωνίου, ο Μαβίλης ή ο Δροσίνης;
της ιδίας εποχής θα είναι και αυτός ε;
γι αυτόν .. ήθελα να γράψω
Καλώς σας βρήκα, καλώς με βρήκατε, γλυκάκι δεν έχω, κερνάω postακι.
Επειδή το έψαξα και εγώ κατέληξα στο συμπέρασμα ότι είμαστε μπροστά σε μια άκρως ενδιαφέρουσα περίπτωση τραυματικής παιδικής ηλικίας. Ως παιδί είχε πρόβλημα με το "ρο", αλλά και με τους γλωσσοδέτες γενικά. Μεγαλώνοντας για να εκδικηθεί τους ενήλικες που ως παιδιά τον κοροιδεύανε έφτιαξε ποιήματα για σχολικές γιορτές. Εγώ τι φταίω δεν κατάλαβα. Ποτέ δεν κορόιδεψα παιδάκι, φυλάω σταυρό! Πάντως το ποιήμα το μάθαμε όλοι ακόμα και ο γάτος!
Δημοσίευση σχολίου