Επεισόδιο 2ο

Που είχα μείνει; Α, ναι στη σύνδεση ζωδίων και δουλειάς.

Ένα άλλο στοιχείο που δεν έδωσα. Μέχρι να φτάσω να τα παρατήσω τα έχω ξεφτιλίσει.

Όχι συνειδητά, φυλάω σταυρό.

Φταίει το κομμάτι εκείνο του DNA μου που το καταλαμβάνει ο Αιγόκερως, αυτό το ηλίθιο κατσίκι και να με συγχωρούν τα κατσίκια (κατσίκι: αυτό με τα κέρατα και το μούσι ενίοτε, όχι το χοντρό το άλλο με το γυμνασμένο κορμί, «δεξιά κυρία μου κατά Ταΰγετο μεριά, αριστερά είναι η Ισπανία». Άσχετο παρένθεση σεντόνι πρώτη φορά γράφεται μάλλον. Αλλά δεν πειράζει για όλα τα πράγματα υπάρχει πρώτη φορά. Μήπως πρέπει να κατοχυρώσω το copyright; Γιατί αστεία, αστεία τα 15 λεπτά που δικαιούμαι στη δημοσιότητα δεν τα έχω ζήσει ακόμα και η φορά που γιαούρτωσα τον ηλίθιο τον ταχυδακτυλουργό σε παιδικό πάρτυ (δες προηγούμενο post, να μελετάμε και λίγο και μετά λένε ότι εγώ δεν έχω συνοχή, συνοχή έχω αντοχή δεν έχω) δεν πιάνεται, γιατί το μούλικο που γιόρταζε έβαλε τα κλάματα, ξέρασε πάνω στη κάμερα του πατέρα του με αποτέλεσμα να χαθεί η καταγραφή του γεγονότος και να χαλάσει και μια σχέση χρόνων με μια κολλητή μου. Όχι πως με πείραξε, πότε δε χώνεψα τον άντρα της και το σκασμένο της και μου την έδιναν και οι διχτυωτές κάλτσες τις που τις έλεγε «το φετίχ μου» και ένιωθες ότι τα πόδια της είχαν μεταλλαχθεί σε ήρωες του ΟΧΙ, ξέρετε το γνωστό «Αέρα, αέρα», ή ακόμα καλύτερα σαν ψάρια που σπαρταρούσαν στην απόχη. Εντάξει δεν ήταν και η καλύτερη φιλία. Ήταν από αυτές που τις αποφασίζει ο άλλος για σένα, εσύ κάνεις ασκήσεις ευγενείας, μετά ασκήσεις ήθους, μετά ασκήσεις ύφους για να καταλήξεις εκεί που κατέληξα εγώ, στα αθλήματα στίβου κλασσικού παρακαλώ και συγκεκριμένα στις ρίψεις. Οι οποίες ειρήσθω εν παρόδω πέρα από τη σμίλευση κορμού, βοηθούν και στη μετακόμιση. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία που θα τη δούμε άλλη φορά. Και κλείνει η παρένθεση)…..

Είπαμε έκλεισε η παρένθεση.

Συνεχίζεται…………το θέμα είναι τι συνεχίζεται, αλλά που θα μου πάει θα το βρω……