Πρωϊνό ξύπνημα

Καλημέρα σε "φερόμενους" και μη. Εμείς πάλι μόνο το γάτο φέραμε.

Υ.Γ. Δια χειρός Νερίνας (ο πίνακας εννοώ, άντε να ξυπνάμε).

Τι θυμήθηκα τώρα

Τη δεκαετία του '80 αριθμός γνωστών ξένων καλλιτεχνών συνέθεσε και τραγούδησε με αγαστή σύμπνοια το άσμα "We are the world, we are the children", τα έσοδα του οποίου τα προσέφεραν δια τη σωτηρία των παιδιών της Αφρικής.

Ο Κυρ τότε στην Ελευθεροτυπία σχολιάζοντας το γεγονός με τον γνωστό του τρόπο (θα το πω με λόγια, τα σκίτσα δεν τα έχω) και καταθέτοντας – λέω εγώ τώρα - παράλληλα και τη δική του πρόταση για τη σωτηρία των τότε αναξιοπαθούντων παίδων «έλεγε» πάνω κάτω τα εξής : Πάμε στον Αμαζόνιο αποψιλώνουμε μια έκταση και χρησιμοποιούμε το προϊόν αυτής της αποψίλωσης για τη παρασκευή μιας κιθάρας και μετά μαζεύονται οι καλλιτέχνες του είδους και γράφουν ένα τραγούδι. Κάπως έτσι ήταν, δεν το θυμάμαι ακριβώς, η αίσθηση μου έχει μείνει.

Τώρα γιατί το θυμήθηκα;

Τώρα μόλις άκουσα ότι 86 καλλιτέχνες, έλληνες εάν δεν απατώμαι, γιατί ταυτόχρονα φλαμπάριζα μανιτάρια, και όσο να 'ναι ένας θόρυβος επικρατούσε, αυτός της πυροσβεστικής εννοώ, θα φωτογραφηθούν γυμνοί στα πλαίσια καμπάνιας για το Aids.

Και αναρωτήθηκα, η μανιταροφλαμπομπαρουτοκαπνισμένη, ο Κυρ τι θα πρότεινε να κοπεί για την επίτευξη αυτού του στόχου;

Υ.Γ. Αυτό που μουλαρώνει ο blogger τις τελευταίες μέρες και αρνείται να ανεβάσει φωτογραφία σε δεύτερο ή τρίτο ή....... κείμενο της ίδιας μέρας, ξέρει κανένας γιατί γίνεται;

Σημειώσατε με ν τη σωστή απάντηση:

α/ Δεν του αρέσει η φωτογραφία,

β/ Τα λεφτά που έδωσα φτάνουν για μία φωτογραφία,

γ/ Στη συγκεκριμένη περίπτωση διαφωνεί με το φλαμπάρισμα των μανιταριών,

δ/ Γενικά του τη σπάει η κουζίνα μου,

ε/ Άλλος λόγος ,

στ/ Δεν ξέρω δεν απαντώ,

ζ/ Γύρνα κυρά μου στη κουζίνα σου και άσε τα blog στους άντρες

η/ Μαμά καίγεται ο γάτος!

και του τζαναμπέτη (μη πω τίποτα χειρότερο)

θ/ Ξέρω αλλά δεν απαντώ!

και η εκδοχή σχολιαστού

ι/ Του αρέσει μόνο η μπουγάδα

Ευγνώμων σε κάθε βοήθεια. Δεν αντέχω τα κείμενα χωρίς εικονίτσες.

Πρωϊνό ξύπνημα

Καλημέρα. Σας φαίνεται κάποιες φορές ότι γίνεται πολύ σαματάς έξω; Εμένα ναι! Για αυτό σήμερα, μέσα τουλάχιστον, ησυχία. Δεν έχει μουσική σήμερα! Ουγκ!!!!

Πρωϊνό ξύπνημα

Καλημέρα. Ο κόσμος μοιάζει περίεργος όταν χρειάζεται να κόβεις βόλτες γύρω απο τον εαυτό σου για να τον δεις. Οι καθρέπτες δεξιά και αριστερά ίσως να είναι η λύση. Απο την άλλη πάλι γιατί θα πρέπει να βλέπω τι γίνεται γύρω μου;

Πρωϊνό ξύπνημα

Καλημέρα στα δεξιά μου, μια στιγμή να κάνω στροφή, Καλημέρα και στ΄αριστερά μου!

Τραγούδια δύο:
Ένα για τους εκ δεξιών μου:

και ένα για τους εξ ευωνύμων μου:

Η ώρα της αλήθειας Νο 3

Tι λες στον άντρα της ζωής σου όταν έρχεται στο καναπέ που κάθεσαι σε στάση γάμα προς πι, λόγω αυχενοκαβαλήματος, κρατώντας στο χέρι την κουρού τυροπιτούλα που του έφτιαξες, με φύλλο από τα χεράκια σου, έστω και εάν για να το ανοίξεις έφερνες γύρω γύρω το τραπέζι για να μπορείς να έχεις τη σωστή οπτική γωνία, αφού ο μόνος τρόπος για να στρίψεις το κεφάλι σου ήταν μαζί με όλο το κορμί σου, να σου ‘ρχεται να σε κοιτάει με ένα βλέμμα του στυλ «έπαιξα όλα τα λεφτά μας στο χρηματιστήριο και επειδή δεν είχαμε δανείστηκα και έβαλα υποθήκη το σπίτι και οι μετοχές πήγαν κατά διαόλου και πάει και το σπίτι και μαζί της και η αγαπημένη σου κουζίνα», ή «ερωτεύτηκα και ξόδεψα και όλα τα λεφτά μας για να πάρω μονόπετρο από το Καίσαρη στη γκόμενα», εσύ να νοιώθεις τα πόδια σου να κόβονται, τα χέρια σου να κόβονται, εκείνες οι μποττούλες ιππασίας που είχε λιγουρευτεί να κόβονται και βέβαια ούτε κουβέντα για καινούργιο πολυμίξερ, κοντολογίς η ζωή σου να σωριάζεται στα πόδια σου και εσύ να μην μπορείς να σκύψεις και αντικειμενικά να τη πιάσεις, λόγω του προαναφερθέντος αυχενοκαβαλήματος, να έρχεται λοιπόν και να σου λέει «750αρια CD έχεις»;

Που να τα βρω κύριε τα 750αρια CD η νοικοκυρά γυναίκα; Τα έφερα από τη μάνα μου και δε το ξέρω; Σεντόνια μαξιλάρια τραπεζομάντιλα, μαχαιροπήρουνα, τρία ταψιά, ένα σετ κατσαρόλες, ένα βιβλίο μαγειρικής, ένα πλήρες σετ μικροεξαρτημάτων κουζίνας και κάτι κεντητές «καλημέρες» της γιαγιάς μου πήρα προίκα η γυναίκα. Διότι ένα φετίχ είχε με τις «καλημέρες» η γιαγιά και στη περίπτωση της η φράση «μια καλημέρα είναι αυτή πες την και ας πέσει χάμω», είχε βρει τη πλήρη δικαίωση της, γιατί με τα χρόνια όλο και κάποια έτσι στο ξεκούδουνο προσγειωνόταν με ένα ταρατατζούμ στο πάτωμα, με αποκορύφωμα τη «καλημέρα» με το κόκορα που την είχαμε στο μικρό καθιστικό πάνω από το διπλό καναπέ, πάνω στον οποίο έκατσε ο θείος με τα χαρούπια (σε αυτόν μόνο χωρούσε) και παραλίγο να μη ξανασηκωθεί καθότι του 'ρθε η «καλημέρα» στο κεφάλι και σας ορκίζομαι ότι άκουσα το κόκορα να λαλάει, γεγονός είναι πάντως ότι μετά από αυτό ο θείος κόκορα κρασάτο δε ξανάφαγε, τον έτρωγε χωρίς κρασί, πάλι με χυλοπίτες, αλλά αυτό όσο να 'ναι ήταν τρανή απόδειξη του σοκ που πέρασε.
Και συνεχίζω: Αυτά είχε η προίκα μου κύριε, με αυτή με πήρες, με αυτή μ’ αγάπησες, με αυτή πορευόμαστε στη ζήση τούτη, για την ακρίβεια με αυτή κοιμόμαστε, με αυτή μαγειρεύουμε και τρώμε και με αυτή κάνουμε και κάνα τραπέζι, άντε και με τις καλημέρες χαιρετιζόμαστε κάθε πρωί, κάτι σαν κινέζικη ταινία έχουμε καταντήσει που όλοι μόλις δουν κάποιον σκύβουν και τον χαιρετάνε, εμείς χαιρετάμε τους τοίχους, «καλημέρα εσωτερικέ τοίχε της ανατολικής πλευράς του καθιστικού, έχετε τη καλημέρα του δεξιού δυτικού τοίχου της μπλε κρεβατοκάμαρας», γιατί η γιαγιά μου στη διαθήκη της το ανέφερε ρητά: Για όσο υπάρχει απόγονος για να κληρονομεί τις ¨καλημέρες¨ αυτές θα παραμένουν στη κατοχή του υπό τον όρο ότι θα έχουν τη θέση που τους αρμόζει, δηλαδή στο τοίχο. Σε περίπτωση μη συμμόρφωσης μαζί τους οι εκάστοτε απόγονοι χάνουν το δικαίωμα στη τεράστια συλλογή αποκριάτικων φορεσιών που είχε στη κατοχή της η γιαγιά μου και που μαζί με τις «καλημέρες» τώρα είναι πια στη κατοχή μου και τις οποίες εν αντιθέσει με τη προ προ γιαγιά μου δεν τις φοράω όταν πάω στο μανάβη, ο προ προ πάππους του οποίου τα είχε δει όλα, για αυτό και εάν δεν συμμορφωθούμε με τους όρους της προαναφερθείσης διαθήκης οι στολές και οι καλημέρες περνάνε στον απόγονο εκείνου του μανάβη, βιολογικού καλλιεργητή χαρουπιών. Ναι καλά το καταλάβατε παντρεύτηκε τη κόρη του θείου με τα χαρούπια και συνεχίζει τη καλλιέργεια τους πλήρως όμως εναρμονισμένος με τις οικολογικές ανησυχίες της ξαδέλφης Πίτσας (εκ του Χαρουπίτσας, έτσι λέγανε τη μητέρα του θείου και πεθερά της θείας μου ή «που να της κάτσει το χαρούπι στο λαιμό», όπως την έλεγε η θεία μου, αλλά δεν έβγαινε υποκοριστικό για τη ξαδέλφη και συμβιβαστήκαμε με το Πίτσα).
Τέλος πάντως μήπως σας βρίσκετε κάνα 750αρι CD, μπας και σώσω το γάμο μου; Ή έστω ακόμα καλύτερα μήπως μπορεί να έρθει κάποιος να χαιρετάει τις «καλημέρες» στους δεξιούς τοίχους γιατί εγώ δε μπορώ να στρίψω και θα μου παρεξηγηθούν και να φέρει και ένα 750αρι CD στον καλό μου; Κερνάω λικεράκι από χαρούπια!

Πρωϊνό ξύπνημα

Καλημέρα. Ο καιρός θέλει δρόμο.

Όμορφο ξύπνημα

Και επειδή σήμερα γιορτάζει το "ερίνα" του Νερίνα (θα σας ειδοποιήσουμε πότε γιορτάζει το "Ν"), το blog θα δέχεται επισκέψεις όλη τη μέρα. Μην ξεχάσετε να περάσετε και απο το μπουφέ. Λιτός αλλά ουσιαστικός με το αγαπημένο της "ερίνας": παγωτό βανίλια σοκολάτα!

Υ.Γ. Η Νερίνα διάλεξε πεταλούδα και όχι μια τυχαία πεταλούδα, αλλά μια hypolimnas bolina Νerina. Έτσι και η μουσική διαλέχθηκε ακολουθώντας αυτή την επιλογή (έτσι και αλλιώς είναι απο τις άριες που τις αρέσουν).

Πρωϊνό ξύπνημα

Καλημέρα. Σήμερα όλα δανεικά για ένα φίλο. Μουσική και κείμενο.

Μουσική:

Κείμενο: Είναι κάποιο απο όλα εδώ

Υ.Γ. Τη φωτογραφία πάντως δεν τη πήρα απο τη Ραλλού.

Πρωϊνό ξύπνημα

Καλημέρα. Συνεχίζω το ταξίδι στην Ευρώπη εμπιστευόμενη το μουσικό γούστο του Μαντού. Μόλις άκουσε το κομμάτι άρχισε να μυρίζει το φορητό, αν και διέκρινα και σε αυτόν μια μικρή ένσταση για αυτή του την εκτέλεση, αλλά όσο και αν ψάξαμε δεν το βρήκαμε στην αρχική του εκδοχή. Παρόλα αυτά συνεχίζει να αρέσει και στους δυό μας.

Η ώρα της αλήθειας Νο 2

Μέρες, μη πω μήνες την έτρεμα αυτή την ερώτηση. Εφεύρισκα κόλπα για να την αναβάλλω. Κυκλοφορούσα στο σπίτι με μαγιό, έβαζα στα παιδιά αντηλιακό κάθε πρωί πριν πάνε σχολείο, στον χορηγό δεν έβαζα, έχει το μαύρο του Παλαιστίνιου από μοναχός του ή από το κακό του, διαλέγετε και παίρνετε, άνοιγα κρυφά το καλοριφέρ στο 40 ώστε το σπίτι να θυμίζει χαμάμ και παράλληλα άνοιγα και το αιρ κοντίσιον στο 40 και αυτό, χρυσοπλήρωνα το καρπούζι και το πεπόνι στο σούπερ μάρκετ, ενώ από τα πολλά παγωτά το σπίτι είχε γίνει ο παράδεισος της αμυγδαλίτιδας, καταρρίπτοντας έτσι ένα άλλο μύθο που απενοχοποιούσε τα παγωτά που τρώμε το χειμώνα, κοντέψαμε οικογενειακώς με αυτά και με αυτά να πάθουμε εναλλάξ πνευμονία και θερμοπληξία αποτελώντας έτσι για μια άλλη φορά το «εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια» για τον συμπαθέστατο και γλυκύτατο παιδίατρο μας, ο οποίος είμαι σίγουρη ότι έχει και αυτός blog με το τίτλο «έργα και ημέρες ενός παιδίατρου» με υπότιτλο «α ρε πατέρα εσύ και η μανία σου να γίνω γιατρός», αλλά αυτό όπως λέω συχνά είναι άλλου post θέμα, με τίτλο, τον έχω σκεφθεί, «παιδίατρος και διατροφική αλυσίδα της οικογενείας», κούφανα τις πωλήτριες ζητώντας τη νέα συλλογή με παρεό, ενώ με κάλεσε η κοινωνική λειτουργός της περιοχής μετά από παρέμβαση του διευθυντή του σχολείου των σκασμένων, για να εκτιμήσει όπως μας είπε ευγενικά τη διανοητική και πραγματική ικανότητα της οικογένειας μας σε σχέση με την αδυναμία ένταξής μας εάν όχι στο κοινωνικό τουλάχιστον στο περιβαλλοντικό γίγνεσθαι, έκανα πάρτυ γενεθλίων στη μικρή σε εξωτερική πισίνα, πάλι, πείθοντας την ότι έχουμε Αύγουστο, με τον ξενοδόχο να με ρωτάει εάν αυτό σκοπεύω να το κάνω κάθε χρόνο για να κλείνει γκρουπ να αποθανατίζουν το θέμα 12 τρελλών στη πισίνα με 8 βαθμούς, ναι έπεσα στην απότομη αλλαγή του καιρού, αλλά δε σήκωνε αναβολή, θα με καταλάβαινε το ζαβό, ώσπου σήμερα το μεσημέρι και εξαιτίας μια λαρυγγίτιδας μη προβλεπόμενης στο σχέδιο και την αντίστοιχης επίσκεψης στο παιδίατρο το σπίτι αντήχησε από τη κραυγή του παραπάνω αναφερόμενου ζαβού: «Μαμά πότε θα στολίσουμε το δέντρο;». Η αλήθεια είναι ότι φέτος τα κατάφερα σχετικά καλά. Μόλις ένα μήνα πριν τα Χριστούγεννα. Άθλος. Πέρσι το είχαμε πάρει μαζί στη πισίνα, σε άλλο ξενοδοχείο, αλλά και εκεί την ίδια πρόταση μας κάνανε, ξέρετε αυτή με τα γκρουπ. Τώρα εσείς θα πείτε το γνωστό ζαχαρένιο ροζ (Ραλλού καλά;) «α το μωρό μου τι γλυκό που είναι»! Για κοπιάστε να στολίσετε εσείς το δέντρο να σας πω εγώ για πότε το πράσινο θα πάψει να είναι το χρώμα της ελπίδας και στο πιο αισιόδοξο του όταν θα διαβάζετε για σεισμούς λιμούς καταποντισμούς αυτόματα όλα γύρω σας σε πράσινο θα φέρνουν. Πρώτα το δέντρο. Το πήραμε όταν γεννήσαμε τη πρώτη κόρη μας, με το μέτρο που λένε. Ποιο είναι το μεγαλύτερο; Αυτόοοοοοο! Το πήραμε. Εξαιτίας του δεν έχει τζάκι το σπίτι. Το γκρεμίσαμε και στη θέση της καπνοδόχου βάλαμε το δέντρο. Εμείς και το μικρό σπίτι στο λιβάδι, αλλά σε πολυκατοικία και γύρω του πολύχρωμοι κουβάδες και λεκάνες να μαζεύουμε το νερό. Βάλαμε ψάρια άλλα όσες φορές και να το προσπαθήσαμε αποτύχαμε, τώρα εμείς τα ψάρια θα σας γελάσω, με αποτέλεσμα ο ακάλυπτος της πολυκατοικίας να μετατραπεί σε ένα απέραντο νεκροταφείο ψαριών με μια υποβόσκουσα μυρωδιά ψαρίλας στην ατμόσφαιρα, έτσι που όταν κάποιος περνάει απέξω να βαράει τα κουδούνια και να ρωτάει σε ποιο όροφο είναι η ψαροταβέρνα. Έτσι πια στις λεκάνες βάζουμε τα γνωστά άπλυτα προηγούμενου post (πάλι αδιάβαστους σας βλέπω) και όταν έχουμε ξένους τους βάζουμε επάνω μαξιλαράκια και τα κάνουμε σκαμπό, αλλά αυτό δεν έχει πάντα τα αναμενόμενα αποτελέσματα, γιατί μια φορά που ήρθε ένας ευτραφής θείος ήρθε και σφήνωσε και έκτοτε αντί για κώλο κυκλοφορεί με μια υπέροχη πορτοκαλιά λεκάνη με υποψίες κόκκινου μαξιλαριού στα άκρα, αλλά έτσι και αλλιώς η θεία μου ποτέ δεν τον χώνεψε, τον πήρε για τις φυτείες χαρουπιών που της είπε ότι είχε και μετά το γάμο ρώτησε σε τι χρησιμεύουν τα χαρούπια, αλλά ήταν πια αργά, το καλό είναι βέβαια ότι σαν οικογένεια έχουμε τον ατομικό οδηγό χρήσης χαρουπιών, βιβλίο που έγραψε η θεία με τίτλο «τα χαρούπια και όσα ντρεπόσαστε να ρωτήσετε για αυτά», το οποίο για να είμαστε ειλικρινείς ούτε αυτό απαντάει στο αρχικό ερώτημα περί χρησιμότητας των χαρουπιών, αλλά όσο να ‘ναι μια χρησιμότητα μεγαλύτερη από τα χαρούπια και το θείο μαζί την έχει. Τέλος στα χαρούπια γυρνάμε στο δέντρο και στην αμείλικτη αναγκαιότητα στολισμού, απόρροια της αβάσταχτης ελαφρότητας του παραπάνω αναφερθέντος ερωτήματος «Μαμά πότε θα στολίσουμε το δέντρο;».

Συνεχίζεται…………..

Πρωϊνό ξύπνημα

Καλημέρα. Σήμερα ξύπνησε το Παρίσι μέσα μου και μαζί του τα παιδικά μου χρόνια. Τίποτα δεν είναι τυχαίο τελικά. Δυο τραγούδια σήμερα, δανεικά απο ξένη εφηβεία, δέστε τα σαν γλωσσική άσκηση ή σαν ευκαιρία για καφέ σε γαλλικό caf?*.

* Το πάλεψα και κατέληξα ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο, έτσι το ? παραμένει ως έχει, μιας και απο ότι φαίνεται ήρθε για να μείνει. Ίσως να έχει σχέση με τη κλασσική σωβινιστική συμπεριφορά των Γάλλων, σε σχέση με τη γλώσσα τους εννοώ. Κάτι σε εκδίκηση ίσως;

Πρωϊνό ξύπνημα

Καλημέρα του!

Δωράκι

Για just me: Εαν το καπέλλο δεν βοηθήσει δοκίμασε να ακούσεις και αυτό. Στην ανάγκη χρησιμοποίησε και τα δύο. Μην ξεχάσεις τα ακουστικά κάτω απο το καπέλλο!

Πρωϊνό ξύπνημα

Καλημέρα, με ένα τραγούδι για τη μέρα!

Πρωϊνό ξύπνημα

Καλημέρα. Αναζητώντας στο χωρόχρονο το χώρο και το χρόνο μου.

Δύο τραγούδια σήμερα. Ένα για το χώρο και ένα για το χρόνο.

Πρωϊνό ξύπνημα (γιατί η συνέπεια είναι η μισή αρχοντιά, η άλλη μισή δε ξέρω ποια είναι)

Καλημέρα σας παιδιά, τρα λα λα, τρα λα λα! "Λόλα να μια κορίνα"! Ναι απο παιδικό πάρτυ σε bowling γύρισα! Ο Ηρώδης εαν ζούσε σήμερα θα έπαιζε bowling; Και εαν ναι θα δεχόταν να κάνει baby sitting σε παιδικό πάρτυ; Και σε τελική ανάλυση τι άλλο θα κάνει μια μάνα για το παιδί της; Σαν τους λεγεωνάριους στον Αστερίξ αισθάνομαι!

Γιατί συνεπής ναι, μαζοχίστρια όχι. Τι μόνη μου θα υποφέρω;

Πρωϊνό ξύπνημα 2

Και επειδή η επανάσταση σε αυτό το blog άργησε μια μέρα, έλα για να μην εφυσηχάζουμε (με υ,η και όχι η,υ συνειδητά).

Καλημέρα επανάσταση!

Πρωϊνό ξύπνημα 1

Καλημέρα. Για τη φίλη που γιορτάζει τα γενέθλια του έφηβου γυού

και
παντρεύει τον ενήλικα αδελφό.

Τι θυμήθηκα τώρα;

Είναι κάποιες στιγμές που όλα μοιάζουν να απολογούνται για στάση ζωής αδιαπραγμάτευτη. Ομοιοκατάληκτα σαν ποιήματα εποχής αμετάκλητα περασμένης χωρίς να αφήσει τα αποτυπώματα της. «Δεσποσύνη», της είπαν και της φίλησαν, τα κρυμμένα στα δαντελένια γάντια, δάκτυλα.

Πρωϊνό ξύπνημα

Καλημέρα. Έτσι απλά με το γάτο να κοιμάται και τα παιδιά μου να τραγουδάνε παράφωνα το "Πάλης ξεκίνημα" στη σχολική τους γιορτή. Οι υπόλοιποι, οι ενήλικες ντε, καλά θα κάνουμε να αφήσουμε τη μέρα ήσυχη.

Πρωϊνό ξύπνημα

Καλημέρα. Ένα μοιάζει σίγουρο για την ώρα:
Δεν θα βρέξει!

Ναι σωστά το καταλάβατε: Ο Μαντού διάλεξε.

Ώρα: 11:32 π.μ. Τώρα ανακάλυψα γιατί το διάλεξε. Ανακάλυψε τον καθρέπτη και στην κυριολεξία δεν μπορεί να πάρει τα μάτια του απο πάνω του. Άμα υποψιαστώ ότι επικοινωνούμε τηλεπαθητικά θα τον πάω στον Κόπερφιλντ να βγάζει και τις κροκέττες του και τις δικές μου!

Η ώρα της αλήθειας Νο 1.

H καλή μέρα για πλυντήριο από το πρωί φαίνεται και όχι μόνο. Η καλή μέρα είναι εκείνη, που από όλα τα ασιδέρωτα της λεκάνης το μόνο που σου μένει να φορεθεί, από όποιον το προλάβει, είναι η ίδια η λεκάνη, την οποία χωρίς να καταλαβαίνω το γιατί αρνούνται όλοι μέσα στο σπίτι να την δοκιμάσουν, φτάνει για όλους, απλά πρέπει για μια μέρα να κινούνται όλοι μαζί και κολλητά, το οποίο είναι και οικονομικό και οικολογικό διότι δεν απαιτείται η κατανάλωση άλλης μορφής ενέργειας, αρκεί η θερμότητα του σώματος τους, κάτι που έχω δει να γίνεται επανειλημμένως σε ταινίες με σκηνές αποκλεισμού σε βουνά και χιόνια, όπου αυτό πολλάκις έχει αποβεί και σωτήριο για την επιβίωση των ηρώων. Επίσης το έχω δει και σε ντοκιμαντέρ με αναβάσεις σε Ιμαλάια και άλλα μεγάλα βουνά (ναι είμαι άσχετη στη γεωγραφία), όπου βέβαια κολλάνε ο ένας πάνω στον άλλον, αλλά δεν πρέπει να κοιμηθούν. Αλλά και για τη λύση που ανέφερα παραπάνω ο ύπνος δεν ενδείκνυται, γιατί φαντάσου να κοιμηθεί μόνο ο ένας από τους τρείς στη δική μου περίπτωση; Το επόμενο που θα δει μπροστά του είναι ο πρόεδρος στο αυτόφωρο, που θα τον έχουν προσαγάγει με το περί προσβολής δημοσίας αιδούς. Τέλος πάντως πρέπει να το πάρω απόφαση ότι ζω σε ένα περιβάλλον με άτομα με χωρίς οικολογική συνείδηση, ένα, που θα έχουν κακά στερνά από την άλλη (λόγω της γνωστής παροιμίας περί υπερκαταναλωτικών συμπεριφορών, δεν τη θυμάμαι ακριβώς, αλλά πιάσατε ελπίζω το νόημα) δύο και τρίτο χωρίς καμία διάθεση συνεργασίας και σαφέστατα χωρίς τάσεις πειραματισμού στη ζωή τους. Η νόρμα μας και ξερό ψωμί. Κάπως έτσι λοιπόν έρχεται η ώρα, όχι η δική μας, του πλυντηρίου και ενίοτε και του σίδερου. Άσε που με τόσο που συνήθως μαζεύεται το ότι δεν έρχεται η ώρα μας αποτελεί τη τρανή απόδειξη της σοφίας της Σαγκάν όταν έλεγε «όλα τα αντέχουμε». Το μυστικό είναι η ψυχραιμία, ο συγχρονισμός των κινήσεων, η εξοικονόμηση ενέργειας με την αποφυγή περιττών κινήσεων. Λύσεις όπως φτιάχνω βαλίτσα και φεύγω δεν αποδίδουν, γιατί τα ρούχα πάλι άπλυτα και ασιδέρωτα θα τα πάρεις και ένας θεός ξέρει τι έχεις κάνει για να τα αποκτήσεις, ώστε να μη σε νοιάξει να τα αφήσεις πίσω. Άσε που τα ρούχα μας συνήθως αποτελούν την καταγραφή της ζωής, μας την ιστορία μας ένα πράγμα. Για ποιο λόγο άλλωστε θα φυλάγαμε το τζιν που φοράγαμε στα 15 μας (ή σε όποια ηλικία βολεύει τη κάθε μια μας), εάν όχι για να το δείχνουμε σαν ζωντανή απόδειξη πως μας κατάντησαν, ανάλογα τη κάθε μια μας, οι εγκυμοσύνες ή οι προβληματικές σχέσεις που μας έριχναν με τη μούρη στο φαί ή στο ποτό. Επίσης απορρίπτεται η λύση αγοράζω καινούργια ως ανέφικτη, εκτός εάν είστε η Αλιμόνου, που αλίμονο παντρεύτηκε έναν Βαρδινογιάννη, εάν δεν απατώμαι. Το «αλίμονο» για μας που πήραμε απλώς τον Γιάννη, όχι τον Βαρδή, τον άλλον τον απλό χωρίς τετρακίνηση, στις πιστωτικές εννοώ. Το παν, το ξαναλέω, είναι ο συγχρονισμός. Φροντίζετε να είναι όλοι σπίτι, καλέστε και το κολλητό σας ζευγάρι, που αρκείται σε delivery όμως και ζητώντας συγνώμη κουβαλάτε όλο το μπόγο στο χώρο του καθιστικού για να τα ξεχωρίσετε. Σκύβετε να τα ακουμπήσετε κάτω και μένετε εκεί, όχι κάτω, σηκωθείτε αμέσως, εννοώ σκυμμένη, βογκάτε και φωνάζετε ¨γαμότι μου πάλι η μέση μου και δεν έχουμε και ρούχα να φορέσουμε» και τσεκάρετε αντιδράσεις, οι οποίες και θα σας φανούν και πολύτιμες για τη μετέπειτα ζωή σας. Εάν σηκωθούν όλοι και αρχίσουν να βάζουν πλυντήριο και να συμμαζεύουν, αφού σαν ακουμπήσουν με τη μούρη στη ράχη του καναπέ, είστε μια πετυχημένη γυναίκα, σύζυγος και φίλη και άμα έχετε φιλότιμο θα πεταχτείτε όρθια φωνάζοντας ¨το θαύμα της αγάπης με έσωσε και θα συνεχίσετε εσείς τη δουλειά». Καλά με πιστέψατε; Έλα συνεχίστε να κάνετε το Γάμα στον καναπέ, λίγες είναι οι χαρές στη ζωή μας, μάθετε να τις απολαμβάνετε. Εάν σηκωθούν μόνο τα μέλη της οικογένειας σας και οι φίλοι σφυρίζουν αδιάφορα, είναι φανερό ότι πρέπει να ξαναδείτε τη συγκεκριμένη επιλογή σας και απλά πετάξτε τους έξω από το σπίτι, το οποίο επειδή δεν πρέπει και να προδοθείτε, βολεύει να το κάνετε λόγω στάσης, κουτουλώντας τους. Εάν τώρα το κάνουν μόνο οι φίλοι σας και οι δικοί σας κρυφτούνε πίσω από τη λεκάνη, δέστε το αισιόδοξα, τους πείσατε για τη λύση λεκάνη στην υπηρεσία του ντυσίματος. Στη περίπτωση που δεν το κάνει κανείς τους, ή ακόμα χειρότερα βάλουν και το δίσκο με τα φαγητά στη μέση, που είναι και το αναμενόμενο, είστε σίγουρες ότι είστε όλοι μέλη της ίδιας οικογένειας και παρέας; Και σε τελική ανάλυση μήπως πρέπει επιτέλους να βγείτε στους δρόμους σε αναζήτηση της κατάλληλης για να στεγάσει την ύπαρξη σας στέγης; Εάν τελικά αντιδράσετε έτσι μην ξεχάσετε να φύγετε όπως είστε. Διπλωμένη με το δίσκο με τα φαγητά στη μέση, γιατί ο χωρισμός χωρίς φαί δεν αντέχεται*.
* Εάν έχετε γάτο μην τον αφήσετε πίσω σας. Άλλωστε είναι και ο μόνος που πλένεται και σιδερώνεται μόνος του. Ευχαριστώ εκ μέρους του γάτου!

Πρωϊνό ξύπνημα

Καλημέρα. Εγώ ας πούμε τρελλαίνομαι για κρέπες με σοκολάτα ινδοκάρυδο και καρύδια.

Πρωϊνό ξύπνημα

Καλημέρα, γιατί κάποιες φορές και αυτό αρκεί!

Πρωϊνό ξύπνημα

Καλημέρα. Μια εικόνα χίλιες λέξεις!

Πρωϊνό ξύπνημα

Καλημέρα.



Έτσι γιατί και Νοέμβρη έχουμε και βροχή έχουμε και αντίστοιχη διάθεση έχουμε και αρέσει και στο Μαντού.

Money

Για φίλη που πήρε τη πρώτη της αύξηση. Με περίσκεψη τη διαχείριση.

Ο πλούτος αλλοτριώνει!

Πρωϊνό ξύπνημα ή "Νερίνα κλαίει, Νερίνα γελάει"

Για τη Νερίνα μου, που στη θάλασσα πάντα γελάει.
Για τη Νερίνα μου, που είναι η θάλασσα μου.



Μόνο να σε μάθουμε να ονειρεύεσαι μπορούμε. Έτσι ακριβώς όπως μας έμαθες εσύ να ονειρευόμαστε.

Πρωϊνό (;) ξύπνημα

Η μέρα σήμερα δε ξεκίνησε ιντερνετικώς καλά. Και εξηγούμαι.

Πρώτα απενεργοποιημένο ιντερνέτ. Δοκίμασα με τις ταπεινές μου γνώσεις να το ενεργοποιήσω, σιγά μη τα κατάφερνα. Πήρα τηλέφωνο σε κολλητό που έχει σχέση με τη Hol και μου απάντησε αυτό που περίμενα ¨μια χαρά είναι η hol, κάτι θα έχει κάνει ο άλλος». Όπου «άλλος» ο χορηγός, άντρας της ζωής μου και πατέρας των παιδιών μου. Λες και δεν το ήξερα. Εδώ απλά το κυττάει το φορητό μου και γίνονται όλα μαύρα, στην οθόνη του φορητού εννοώ. Παλιά, πριν πατήσω πόδι και όχι μόνο, για να αποκτήσω φορητό, δούλευα σε υπολογιστή να τον πω επιτραπέζιο, ο οποίος κάθε πρωί αρνιόταν να ανοίξει. Έλεγα «γιατί γαμότι μου βάζεις χέρι στον υπολογιστή μου; Πόση κακοποίηση να αντέξει μια γυναίκα πια;» μου απαντούσε «όχι αγάπη μου εγώ δεν πείραξα τον υπολογιστή σου» και ταυτόχρονα έπαιρνε το κατσαβίδι, που εγώ προνοητικά κρατούσα, έπεφτε στα τέσσερα (όχι μπροστά μου ως όφειλε, αλλά κάτω από τον υπολογιστή), άνοιγε το κουτί κάτι έβαζε κάτι έβγαζε και «εγένετω Windows», ούτε ο Γκέιτς να ήτανε. Άσχετο εμένα μου αρέσει ο φαλακρός της Apple, εδώ που τα λέμε και οι υπολογιστές της μου αρέσουν (ειδικά σε χρώμα πράσινο μήλο, γιατί μου αρέσουν και τα πράσινα μήλα), αλλά ο καλός μου λέει κάτι περί λειτουργικού συστήματος που δεν είναι συμβατό με κάτι που δεν θυμάμαι τι, κ.λ.π. και που δεν καταλαβαίνω, αλλά κάτι τέτοιες ώρες καμαρώνω όσο να 'ναι για το μεταπτυχιακό το δικό του και επίσης κάνω την αυτοκριτική μου που δε πήρα το πτυχίο μου, για να μπορώ να πέφτω μόνη μου στα τέσσερα με το κατσαβίδι στο χέρι και να μην τον έχω ανάγκη. Γιατί από αυτά και από αυτά δομείται το πατριαρχικό μοντέλο, αλλά τέλος πάντως βάζει αυτός πλυντήριο πιάτων και ισοφαρίζουμε. Συνεχίζω από εκεί που είχα σταματήσει πριν ανοίξω αυτή τη μικρή παρένθεση. Ιντερνέτ νεκρό. «Δεν έχω σου λέει κυρία μου ασύρματα δίκτυα, τι να κάνω;». «Δεν ψάχνετε λίγο καλύτερα» του απαντώ «κάπου εδώ γύρω θα είναι». Γιατί εγώ το έχω αυτό. Συνομιλώ με το φορητό μου, όπως επίσης και με όλες τις συσκευές ηλεκτρικές, ηλεκτρονικές, χειροκίνητες κ.λ.π. Ενίοτε πιάνω τη κουβέντα και με τη βρύση, αλλά μου τη σπάει, νεράκι πάει η γλώσσα της και χρεώνομαι και εγώ. Έλα να συγκεντρωνόμαστε. Αφού άκρη δε βγήκε από τον εποικοδομητικό διάλογο με το φορητό μου, είπα ας πάρω τηλέφωνο τον καλό μου. Ήξερα τι θα μου απαντήσει και έτσι πήρα τη κατάλληλη θέση. Μπροστά σε ένα κουτί που μου έβαλε στο τοίχο, μετά από μελέτη ώστε να φαίνεται όμορφο και λειτουργικό (αυτός ανέλαβε και τη μελέτη για την ηλεκτρική εγκατάσταση του σπιτιού, 280 πρίζες και άντε μην πω που τις έβαλε, αλλά το αντιπαρέρχομαι), το οποίο δε χωράει ότι τέλος πάντων έπρεπε να χωράει και έτσι τα μισά κρέμονται απέξω και όχι τίποτα άλλο μου σαλτάρει και το γάτο που θέλει να παίξει μαζί τους δεν τα φτάνει και όλο στουκάρει στο τοίχο. Ακολούθησε το κλασσικό, «βγάλε το μαύρο καλώδιο και ξαναβάλτο, κάποια ψιλοδιακοπή ρεύματος θα έγινε», το επίσης κλασσικό κλείσιμο του τηλεφώνου, διότι και μη με ρωτήσετε γιατί, κάθε φορά που γίνεται αυτό κλείνει και το ασύρματο και νάτο το Ιντερνέτ διαθέσιμο ξανά. «Ωραία» λέω, «ας βάλω τη καλημέρα μη με πουν και γαϊδούρι», έχω τρόπους εγώ, όποιος τους βρει να τους κρατήσει και να φέρει πίσω το περιτύλιγμα, το φιόγκο σε χρώμα πράσινου μήλου εννοώ και ξεκινάω ότι πρέπει να ξεκινήσω. Αμ, δε! Δεν συνδεότανε, δεν συνδεότανε. Ιντερνέτ είχαμε. Να συνδεθούμε δεν μπορούσαμε. Και επιτέλους ήρθε. Όχι που θα τη γλυτώνατε. Και έτσι σας λέω "καλημέρα", σήμερα Πέμπτη 9 του Νοέμβρη του 2006, μεσημέρι πια, αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις η πρόθεση είναι που μετράει.

Ηθικό δίδαγμα (προς γυναίκες): Μην αφήσετε τον καλό σας να αναλάβει την ηλεκτρική εγκατάσταση του σπιτιού. Στην ανάγκη κάντε το μόνες σας. Στη χειρότερη περίπτωση το μπιστολάκι θα έχει τη σωστή πρίζα. (Άσχετο με το θέμα, αλλά χρήσιμο γενικά).

*

* Η λίγο προβληματική ποιότητα εγγραφής του κομματιού απλά αντικατοπτρίζει τις δυσκολίες της σημερινής μέρας (ιντερνετικά πάντα, γιατί κατά τα άλλα ο ήλιος είναι υπέροχος).

Πρωϊνό ξύπνημα

Καλημέρα. Έτσι στο χαλαρό, μπας και ξεγελαστώ και αποφασίσω να δουλέψω.

Ηθικό δίδαγμα

Άμα θυμώνω αυτά ακούω και όλα και όλοι εξαϋλώνονται. Καληνύχτα και σε εσένα μικρέ Αλέξανδρε, ελπίζω να είσαι φτιαγμένος απο χαρτί εφημερίδας.

Σχολιασμός της επικαιρότητας (;)

Σαν σήμερα το 1917 ξεσπά στη Pωσία η επανάσταση των μπολσεβίκων,

το 1879 γεννιέται ο Λέον Tρότσκι (Λεβ Nταβίντοβιτς Mπρονστάιν) και

το 1992 πεθαίνει από τραύματα που προκλήθηκαν σε τροχαίο, ο Aλεξάντερ Nτούμπτσεκ. :

Η ζωή μας κύκλους κάνει και συνήθως καταλήγει για άλλους νωρίτερα για άλλους αργότερα και για κάποιους απο τη μέρα που γεννήθηκαν, αλλά αρνούνται να το καταλάβουν. (Πηγή: Έθνος της 7.11.2006)

Απο το άρθρο της Ελευθεροτυπίας σχετικά με την επιστολή του 13χρονου Αλέξανδρου Ανδρικόπουλου. "Τα ερεθίσματα για όσα γράφει στο γράμμα που έστειλε στην «Ε» τα έλαβε από τη μητέρα του. «Δεν βλέπω τηλεόραση. Πολλά απ' όσα μεταδίδονται, η μητέρα μου λέει ότι είναι απαγορευμένα για την ηλικία μου. Οσα έμαθα για τον Αλεξ στη Βέροια ή όσα έγιναν πρόσφατα στην Εύβοια τα πληροφορήθηκα μέσω της μητέρας μου», εξηγεί ο ίδιος. Από όσα μας περιέγραψε δεν γνωρίζει λεπτομέρειες. Εμαθε πολλά όμως για τον περίγυρο. Αναρωτήθηκε γιατί όλα όσα κουβεντιάζει με τους φίλους του δεν συμβαίνουν στο σπίτι του".:

Και εγώ το ίδιο αναρωτιέμαι. Κατά τα άλλα πολύ θα ήθελα να γνωρίσω τη μαμά του μικρού Αλέξανδρου και να της μιλήσω για αυτά που συνέβαιναν σπίτι μου και δεν συνέβαιναν στα άλλα σπίτια. Μια ακόμα "μάνα πολεμιστής" on air. Κατά τα άλλα γιαπωνέζος μαθητής απειλεί να αυτοκτονήσει μην αντέχοντας το βάναυσο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας. Τάση που τείνει να γίνει επιδημική στην Ιαπωνία. Μην με ρωτήσετε ποιος απο τους δύο με πείθει, δεν θα σας αρέσει η απάντηση!

Και τέλος η ελπίδα: Πρωτοποριακή θεραπεία με βλαστοκύτταρα δίνει ελπίδα στους τετραπληγικούς. Κάτι τέτοια είναι που με κάνουν και αναθεωρώ την άποψη μου για το είδος των "επιστημόνων".

Πρωϊνό ξύπνημα

Καλημέρα. Να ξυπνήσω ή να μην ξυπνήσω;

ΠρωΙνό ξύπνημα (καλά δουλευόμαστε τώρα)

Ας του πει κάποιος να σταματήσει. Νυστάζω.

Πρωϊνό ξύπνημα

Καλημέρα. Για το Μαντού μου.

Πρωϊνό ξύπνημα

Για να μην ξεχνιόμαστε και εφυσηχάζουμε μιας και έχει ξημερώσει εδώ και ώρες:

Ή με άλλα λόγια, η αυτοκριτική δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, ή έτσι τουλάχιστον λένε!

Συνέχεια του post. Γιατί όχι δικό μου είναι ότι θέλω το κάνω. Πάντα μ’ αρέσει όταν μπορώ και το λέω αυτό. Ναι και κτητικό άτομο είμαι και παρορμητικό είμαι και επιτομή της λέξης «κακομαθημένο μοναχοπαίδι» είμαι ενίοτε και τη κρίση ταυτότητας περί των παραπάνω στοιχείων του χαρακτήρα μου την πέρασα στα 25, δεν μου άρεσε και την πέταξα στην επόμενη μετακόμιση. Στο θέμα τώρα. Από όταν έγραφα το κείμενο κάτι με ενοχλούσε. Και όταν το διάβαζα πάλι κάτι συνέχιζε να με ενοχλεί. Υπέθεσα ότι είναι επηρεασμός από το προηγούμενο post που μου έφαγε δύο μέρες για να γραφτεί κάτι που για μένα είναι παγκόσμια πρώτη. Όποιο κείμενο ανεξαρτήτως μεγέθους μου έδινε την αίσθηση ότι πρέπει να το ξαναδώ το κατέστρεφα και το καταστρέφω. Το συγκεκριμένο όμως ένιωθα ότι πρέπει να βρω τρόπο να το τελειώσω. Και έτσι έκανα. Άλλωστε πάντα αφήνομαι στις παρορμήσεις μου. Στο θέμα που λέγαμε. Σήμερα βρήκα τι έφταιγε. Ήταν η λέξη «εφυσηχάζουμε». Για ένα άτομο ευλογημένο με το χάρισμα να αναγνωρίζει αυτόματα την ορθογραφία μιας λέξης αυτό ήταν ένα πρωτοφανές λάθος. Όχι γιατί το έκανα, αλλά γιατί δεν το αναγνώρισα αμέσως. Αντιπαρέρχομαι τα σχόλια περί Αλτσχάιμερ. Ξέρετε τι σταυρόλεξα και sudoku έχω λύσει και λύνω εγώ; Και όπως όλοι θα έχετε διαβάσει, αυτή μου η επιλογή έχει δικαιωθεί πλήρως. Αφού για μένα είναι ληγμένο το πρόβλημα δεν αφορά την υγεία μου, τι αφορά τότε; Γιατί τόσες μέρες επέμενα να εφησυχάζω με υ,η και όχι με η,υ όπως είναι το σωστό;

Όταν γίνεις μάνα θα καταλάβεις

Κατηγορία μάνας: Η μάνα πολεμιστής

Ο καλός μου είπε «γιατί δε γράφεις πια;». Η Νερίνα είπε «μαμά γιατί βάζεις μόνο τραγούδια;». Η Νάσια είναι ακόμα εκστασιασμένη από τη δημοσίευση του ονόματος της, τη παγκόσμια πρώτη της και έτσι με αυτήν δεν έχω πρόβλημα, ειδικά όταν της έδειξα και το post με το παπάκι, βασισμένο άλλωστε σε μια δική της ιδέα.
Μέρες τώρα γράφω και αποθηκεύω post. Θέμα πάντα το ίδιο: «Όταν γίνεις μάνα θα καταλάβεις». Είναι μια φράση που με κυνηγάει από μικρή. Την έλεγε η μάνα μου σε εμένα και σε αυτήν η μάνα της, μου την έλεγαν όλες οι φίλες και γνωστές όταν απόκτησαν παιδιά και εγώ ακόμα δεν είχα. Άσχετο με ενοχλεί η λέξη αποκτώ, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα που θα τη κάνουμε εν καιρώ καλά να 'μαστε. Την ξαναθυμήθηκα επ΄ ευκαιρία της ιστορίας στην Εύβοια. Και αυτό αδόκιμο μου φαίνεται. Τι φταίει η Εύβοια; Της ιστορίας της μικρής στην Εύβοια; Δε ξέρω και δε λέει να το ψάξω, αφού δεν το βρήκα από την αρχή με ξέρω δεν θα το βρω στη συνέχεια. Όταν έγινε η ιστορία στην Εύβοια (τοπωνυμικός προσδιορισμός πάλι (αδόκιμος και αυτός ο όρος, ελπίζω τα παιδιά μου όταν μεγαλώσουν και με διαβάσουν να μου τον συγχωρήσουν), όταν έμαθα την ιστορία στην Εύβοια (ναι αποφάσισα να χρησιμοποιώ αυτό το στυλ) θυμήθηκα το ζόρι που πέρασα όταν έμαθα την ιστορία του Άλεξ. Όχι δεν είναι ένα άλλο κείμενο για την «ουσία» του θέματος. Δεν ήταν οι κοινωνικές προεκτάσεις και επιδράσεις και καταβολές των δύο θεμάτων που με σοκάρισαν, η αριστερή μου παιδεία ευτυχώς μου άφησε κουσούρι αντανακλαστικά, ώστε να μη χρειάζεται να τις αναμασώ ή να νοιώθω ότι ανακάλυψα την Αμερική. Εκείνο που με ξάφνιασε είναι ότι μου ανέσυρε μνήμες και βιώματα που δεν ήξερα ότι τα είχα. Και εξηγούμαι και στις δύο περιπτώσεις όταν άκουσα τα γεγονότα «θύμωσα» (και όταν βάζω εισαγωγικά, βάζω εισαγωγικά) με τις μάνες. Και «ξαναθύμωσα» για μια ακόμα φορά με τη μαμά μου, την οποία ειρήσθω εν παρόδω την αγαπώ, αλλά πολλές φορές δε τη συμπαθώ (επιεικής χαρακτηρισμός, αλλά η μαμά ξεκίνησε στα 70της να ασχολείται με το άθλημα της περιήγησης στο θαυμαστό κόσμο των υπολογιστών και φυλάγομαι). Τρείς μάνες μια κοινή πορεία, έστω και από διαφορετικές αφετηρίες. Έκαναν παιδιά και επέλεξαν για αυτά το καλύτερο. Μόνο που αυτό το καλύτερο επί της ουσίας ήταν τα παιδιά αυτά που καλούνταν να το στηρίξουν και να το επαληθεύσουν. Τρία παιδιά, με τόσα κοινά χαρακτηριστικά. Σε μια κοινωνία διαφορετικά και η διαφορετικότητα συγγενής. Με ένα προορισμό, όχι μόνο αυτό της επιβίωσης αλλά και της δικαίωσης. Ντρεσαρισμένα για να είναι «πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στον αγώνα», σε ένα κόσμο που αυτού του είδους ο προορισμός αυτά ειδικά τα παιδιά αντί να τα ενσωματώσει ή έστω να τους επιτρέψει να ηγεμονεύσουν τα περιθωριοποιούσε κάθε μέρα και περισσότερο. Τα πράγματα ήταν απλά. Άμα τα κατάφερναν και επιβίωναν όλα θα ήταν απλά. Στο ενδιάμεσο διάστημα που αυτά πάλευαν σε ένα κόσμο, που μέρα με τη μέρα τους απομόνωνε, η μητέρα «κέρδιζε» το στοίχημα της. Ναι τα είχε καταφέρει και όχι μόνο αυτό είχε επιλέξει σωστά για το παιδί της. Έφτιαχνε ένα καλό άνθρωπο, ένα καλό παιδί, ένα πρώτο μαθητή, ένα πρώτο αθλητή, ένα πρώτο……πάντα. Και λοιπόν; Τη μοναξιά και την αγωνία αυτών των παιδιών που ποτέ δεν κατάλαβαν γιατί αυτά ειδικά θα έπρεπε να λειτουργούν έτσι, τη κατάλαβε κανείς; Το αν η πρωτιά είχε να κάνει με τη δυνατότητα που πρέπει να έχει κάθε άνθρωπος αλλά πολύ παραπάνω ένα παιδί, σε όλα αυτά που του ικανοποιούν κορμί και μυαλό και όχι της εκτόνωσης μέσα σε δραστηριότητες που ταυτόχρονα είναι και χρηστικές, ως αποδείξεις, γεμίζοντας το δωμάτιο του με μετάλλια αλλά με καμία φωτογραφία φίλων, ή χαρούμενων σχολικών εκδρομών, αυτή τη πλευρά της πρωτιάς τη σκέφτηκε κανένας; Η μια μητέρα μιλούσε για ένα καλό παιδί που με ότι καταπιανόταν τα κατάφερνε, η άλλη μητέρα της κοπελιάς για ένα κορίτσι του 19,8. Και τις δύο περιπτώσεις στην αρχή τουλάχιστον κανένα από τα δύο παιδιά δεν έμοιαζε να είναι απολύτως αποδεκτό από τον μικρόκοσμο του. Θα μου πείτε και που ήταν το λάθος τους; Ως μάνα μιλώντας πια δεν έκαναν κανένα λάθος. Κανόνες της φύσης ακολούθησαν. Και στη φύση ο κανόνας είναι «ο ισχυρότερος επιβιώνει». Προσπάθησαν να κάνουν τα παιδιά τους «ισχυρότερα» από τα άλλα παιδιά, να τα θωρακίσουν απέναντι στην ίδια τους τη διαφορετικότητα, αγνοώντας υποσυνείδητα ότι αυτό το παιχνίδι με τους όρους που καλούσαν τα παιδιά να το παίξουν αφορά τον κόσμο των ενηλίκων και όχι των παιδιών. Το Α’ και οι έπαινοι στο χώρο των παιδιών και ειδικά όταν αφορά «διαφορετικά» παιδιά πολλές φορές είναι το χειρότερο εισιτήριο που μπορείς να τους δώσεις για να μπουν στο κόσμο των άλλων. Άρα μήπως υποσυνείδητα είναι και το εισιτήριο το δικό σου για μπεις στο κόσμο των ενηλίκων γύρω σου; Η μια μοιάζει να τα κατάφερε, η άλλη όχι. Η μαμά μου πάλι δε ξέρω οι απόψεις διίστανται.

Υ.Γ. Ξεκαθαρίζοντας επειδή μια ασάφεια την έχω:
α/ Δεν χρεώνω λάθη ή πρόθεση σε καμία μάνα από τις τρείς, πως θα μπορούσα άλλωστε είμαι μάνα πια,
β/ Κάτι αντίστοιχο με αυτές κάνω και εγώ μεγαλώνοντας τα παιδιά μου και από τη πλευρά μου τους είμαι ευγνώμων, γιατί μπορώ πια να καταλάβω τα όρια μεταξύ επιβίωσης σε ένα εχθρικό κόσμο και ανθρώπινης ανάγκης επιβεβαίωσης υποσυνείδητης ή ενσυνείδητης,
γ/ Το κείμενο γράφτηκε με μένα να τελώ σε σύγχυση (μόνιμη άλλωστε) και μετά από μια συνέντευξη της μητέρας της κοπέλας, η οποία είπε ότι δεν έμαθε και δε θέλει να μάθει και δε θέλει να κουβεντιάσει με τη κόρη της τίποτα σχετικά με το βιασμό της γιατί δεν θα το άντεχε, δ/ Το κείμενο γράφτηκε και σαν ευχαριστώ στη μαμά μου και στη γιαγιά μου, όσο και αν φαίνεται περίεργο. Ναι μαμά, τελικά τα κατάφερες πάλι να έχεις δίκιο, και ε/ Σαν ευχαριστώ σε όλους τους ανθρώπους που στη δική μου περίπτωση στάθηκαν δίπλα μου, σε καιρούς και χρόνους που και το καλημέρα σε παιδιά της κατηγορίας μου (το είδος μου: παιδί ανύπαντρης μητέρας) αποτελούσε επαναστατική πράξη. Χωρίς αυτούς ίσως να μην τα είχαμε καταφέρει ούτε εγώ, ούτε η μαμά μου.

Στην ερώτηση εσύ στη θέση τους τι θα έκανες; Στη θέση τους κατά πάσα πιθανότητα θα έκανα το ίδιο. Ως παιδί όμως μου πήρε πολλά χρόνια για να καταλάβω το γιατί. Και μόνο όταν έγινα μάνα τις κατάλαβα κοιτώντας τα δικά μου παιδιά και αντιμετωπίζοντας μαζί τους τα δικά τους αδιέξοδα. Ακροβατώ όμως ακόμα ανάμεσα στα δικά μου όνειρα και στα δικά τους και είναι φορές που νοιώθω ότι είμαι στο κενό, αν με καταλαβαίνετε. Αλλά όπως λέω πάντα, αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Πρωϊνό ξύπνημα

Καλημέρα, λεω τώρα εγώ, έτσι γιατί λατρεύω τη Minelli:



Κατά τα άλλα οι μέρες συνεχίζουν να χρειάζονται μια δυνατή βροχή να τις ξεπλύνει.

Πρωϊνό ξύπνημα

Καλημέρα! Εδώ και μέρες θυμώνω όλο και πιο πολύ, για αυτό ένα τραγούδι απο τα δικά μου δεκάξι στα δικά μας δεκάξι και "συγνώμη" εμείς φταίμε.

Πρωϊνό ξύπνημα

Σήμερα διάλεξε η Νερίνα



Και καλό μας μήνα!