Παραμύθι;

Μια φορά και ένα καιρό ίσως δύο φορές μπορεί και τρεις, αλλά εγώ αυτή τη μια ξέρω, ζούσε ένα μικρό κοριτσάκι με τέσσερα μάτια. Ίσως αυτό για μας να είναι λίγο περίεργο αλλά στη χώρα της ήταν ευλογία. Τα περισσότερα κοριτσάκια σ’ αυτή τη χώρα δεν είχαν καθόλου μάτια. Στη θέση των ματιών τους φύτρωναν δυο μικρά γιασεμιά, με τόσο μικρά μικρά ανθάκια που το άρωμα τους έφτανε στις μύτες των άλλων μαζί με την υποψία του. Ψηλά στη κορυφή των μικρών γιασεμιών, ίσα ίσα εκεί που τελείωναν τα φρύδια τους, υπήρχαν δύο λιλιπούτειες κεραίες λεπτές σαν ιστοί παιδούλας αράχνης, που καθοδηγούσαν τα κοριτσάκια για να κινούνται. Εξαιτίας του μεγέθους τους, πολλές φορές αρκούσε μια δυνατή ανάσα για να αρχίσουν τα κοριτσάκια να κινούνται ανεξέλεγκτα με αποτελέσματα από αστεία ως πολλές φορές μοιραία για τη ζωή τους. ‘Έτσι μετά από πολλά μαθήματα που έγιναν παθήματα τα μικρά κοριτσάκια σε αυτή τη χώρα κινιόντουσαν μόνο σε καταστάσεις πλήρους άπνοιας και μετά από μια διαδικασία που τους επέτρεπε να εξασφαλίσουν τουλάχιστον τη σωματική τους ακεραιότητα. Το αποτέλεσμα ήταν σε αυτή τη χώρα τα μικρά κοριτσάκια με τον καιρό να επιλέξουν να ζουν μια ακίνητη ζωή. Με τον καιρό οι κεραίες χάσανε την ευαισθησία τους και τα δύο μικρά μάτια γιασεμιά αρχίσαν να γερνάνε γρήγορα και μαζί τους και τα μικρά κοριτσάκια, που πριν προλάβουν να μεγαλώσουν γερνούσαν για να καταλήξουν μικρές φιγούρες με δύο ξεραμένα γιασεμιά για μάτια. Τη χρονιά που γεννήθηκε η Νέσια –έτσι την ονόμασαν, από το Νε που στη χώρα τους σήμαινε μάτια και –σια που στη χώρα τους ήταν ο αριθμός τέσσερα- ήταν το μοναδικό κοριτσάκι της χρονιάς. Βλέπετε οι άρχοντες, αναγνωρίζοντας την οδύνη που προκαλούσε το θέαμα δεκάδων μικρών κοριτσιών ακίνητων έξω από τις πόρτες των σπιτιών τους, αποφάσισαν να μην επιτρέψουν σε κανένα άλλο κοριτσάκι να γεννηθεί. Έτσι βγήκε διάταγμα που απαγόρευε στους άντρες να γεννούν και να αφήνουν στη ζωή μικρά τυφλά κοριτσάκια με μάτια γιασεμιά. Ξέχασα να σας πω ότι σ’ αυτή τη χώρα δεν υπήρχαν ζευγάρια. Οι γυναίκες εκτελούσαν χρέη γλάστρας σε κήπο και οι άντρες φρόντιζαν -γεννώντας αυτοί- την διαιώνιση του είδους σε πλήρη αρμονία με την διατήρηση του ονόματος της χώρας σαν ο «παράδεισος των γιασεμιών». Όμως πια κανείς δεν ερχόταν σε μια χώρα που τα αξιοθέατα της έπαιρναν τη μορφή απολιθωμένου δάσους και μύριζε απ’ άκρη σε άκρη πεθαμένο γιασεμί. Ο πατέρας της Νέσια στην αρχή ξεγελάστηκε, μιας και πουθενά στη κοιλιά του δεν ένοιωθε εκείνο το γνωστό γαργάλημα που του προκαλούσαν οι κεραίες μέσα στη κοιλιά και έτσι θεώρησε, όχι χωρίς ανακούφιση, ότι στη κοιλιά του μεγάλωνε ένα μικρό αγόρι. Ακόμα και την ώρα της γέννας, όταν του την έδωσαν, του είπαν «αγόρι να σας ζήσει» και για λίγο έμεινε να θαυμάζει τα δύο μεγάλα πράσινα σαν φύλλα γιασεμιού –πως του ήρθε τώρα αυτό;- μάτια του μωρού. «Σπάνιο χρώμα» σκέφτηκε και προσπάθησε να θυμηθεί ποιος στην οικογένεια είχε τέτοιο χρώμα ματιών και εδώ που τα λέμε και μαλλιών. Βλέπετε τα μαλλιά του μωρού έμοιαζαν και αυτά με φύλλα γιασεμιού, λίγο πιο ανοιχτόχρωμα από τα μάτια. Το μικρό τον κοίταξε και αυτός άπλωσε τα χέρια να του χαϊδέψει τα μαλλιά. Φώναξαν ταυτόχρονα και οι δύο. Το μικρό με εκείνη τη κραυγή των μωρών που σημαίνει «αουτς με πόνεσες!», αυτός με εκείνη την κραυγή των μεγάλων που σημαίνει «αυτό που συμβαίνει ή που θα συμβεί θα με πληγώσει». Με προσοχή παραμέρισε τα μαλλιά του μωρού και εκεί στη κορυφή αντίκρισε δύο άλλα μάτια να τον κοιτάνε, όχι πράσινα σαν τα άλλα, αλλά λευκά με πιο σκούρες λευκές ίνες, ίδια με γιασεμιά, να τον κοιτάνε μισό κλαμένα, μισοθυμωμένα. Τρομαγμένος ξεγύμνωσε το μωρό και έμεινε ανήμπορος να βλέπει αυτό που δεν ήθελε να δει ούτε αυτός, ούτε και αυτός που τον βοήθησε να ξεγεννήσει. Το μωρό ήταν κορίτσι, ένα κορίτσι με τέσσερα μάτια. Όταν ξεπέρασε τον πρώτο τρόμο, άρχισε να σκέφτεται τις συνέπειες. Σίγουρα δεν θα τον τιμωρούσαν γιατί δεν μπορούσε να ξέρει ότι θα γεννούσε κορίτσι, όμως πάλι ποιος μπορούσε να ξέρει και είχε άλλα εννιά αγόρια να θρέψει και τέσσερα κορίτσια από τότε που ακόμα επιτρεπόταν η γέννηση τους. Όμως η διαταγή το έλεγε ρητά «Όποιος γεννήσει κορίτσι τιμωρείται και θα εξορίζεται για πάντα από την χώρα». Πανικοβλημένος άρχισε να σκέφτεται τρόπους να γλυτώσει. Το μωρό είχε κοιμηθεί αποκαμωμένο με το πρόσωπο του χωμένο στο λαιμό του. "Πως δεν το κατάλαβα;" σκέφτηκε εισπνέοντας τη μυρωδιά των μαλλιών του μωρού. Γιασεμί. Όχι όμως σαν την μυρωδιά που έφερνε ο νοτιάς τα απογεύματα και θύμιζε σαπίλα και θάνατο, αλλά σαν εκείνη του πρώτου καιρού που σε έκανε να θέλεις να τα παρατήσεις όλα και να αρχίσεις να χορεύεις σαν παλαβός………… (Συνεχίζεται;;; Και συνειδητά δεν κλείνει η παρένθεση...

Υ.Γ. Δεν ξέρω πως μου ήρθε. Το έγραψα ως συνήθως με τη μια πριν από δυο βδομάδες περίπου και η πρώτη μου σκέψη ήταν να το σβήσω. Και οι επόμενες σκέψεις μου το ίδιο. Δεν ξέρω γιατί το έγραψα. Δε γράφω γενικώς και αορίστως Πάντα κάτι γύρω μου με αναγκάζει να το κάνω και παρορμητικά αρχίζω να γράφω, ελεγχόμενα παρορμητικά ίσως αλλά πάντα με αυτό τον τρόπο.