Άμα γίνεις θεία θα καταλάβεις

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να περάσεις την επόμενη μέρα της Κυριακής του Πάσχα. Ας πούμε με μια μέρα που θυμίζει καλοκαίρι θα μπορούσαμε να είμαστε αραχτοί σε μια παραλία, να ξεσαλώνουν τα σκασμένα και εμείς να μαζεύουμε ήλιο και σεροτονίνη απαραίτητη για να αντιμετωπίσουμε τις μέρες που έρχονται. Ή ξαπλωμένοι στο κρεβατάκι μας να κοιμόμαστε μακάριοι ελπίζοντας, όνειρο κακό και φωνή σκασμένου τον ύπνο μας να μην ταράξει. Ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Και φαντάζομαι ότι σε όλα τα φυσιολογικά σπίτια που σέβονται τον εαυτό τους κάτι από όλα τα παραπάνω θα έγινε και θα γίνεται.

Όχι στο δικό μας σπίτι όμως. Οφείλω να το παραδεχτώ, μπορεί ότι κάνουμε να μην είναι αυτό που θα έκανε εμάς τους ενήλικες επιεικώς αραχτούς, αλλά σίγουρα μας κάνει διαφορετικούς. Ή τουλάχιστον κάνει τη δικιά μου μέρα διαφορετική από τις μέρες των άλλων. Και εξηγούμαι: Ενήλικες δύο -όχι εγώ, είπα ενήλικες- τελείωνουν μια εργασία με κάτι που το λένε java. Μην με ρωτήσετε τι είναι όσα ξέρετε ξέρω. Παιδιά τέσσερα, γυρνάνε με μια μεμβράνη στο κεφάλι - δηλαδή και οι ενήλικες το ίδιο γυρνάνε, όχι εγώ δεν είμαι ενήλικας ούτε παιδί, μην με ρωτήσετε τι είμαι δεν ξέρω/δεν απαντώ-, έχουμε και λέμε, άτομα έξη γυρνάνε με την προαναφερθείσα μεμβράνη στο κεφάλι, μιας και το πρωί ανακαλύψαμε ότι εκτός απο τις 11 ψυχές στο σπίτι έμεινε τουλάχιστον άλλη μια, μικρή, μαύρη και πηδηχτούλα, που περνούσε τις ώρες της στο κεφάλι της Έλενας. Αμέσως προχωρήσαμε στη γνωστή και ιατρικώς αποδεκτή θεραπεία "πνίξτε τις ψείρες στο οινόπνευμα και κλείστε και τις διόδους διαφυγής", εξ ου και το στύλινγκ μεμβράνη στο κεφάλι και περιμένουμε τα αποτελέσματα της πολεμικής μανίας που μας έπιασε. Εγώ πάλι πέρασα το πρωινό μου ξαναδιαβάζοντας το «Καπλάνι της βιτρίνας» ώστε να μπορέσω να επιτελέσω το ρόλο μου ως θεία της Έλενας. Βλέπετε η Έλενα έπρεπε να διαβάσει το παραπάνω βιβλίο, να γράψει περίληψη του βιβλίου, να επιλέξει αγαπημένο χαρακτήρα και να εξηγήσει γιατί τον επέλεξε, να χαρακτηρίσει τους ήρωες, να δημιουργήσει ένα καινούργιο ήρωα και να τον εντάξει στη ροή του βιβλίου και τέλος να ξαναγράψει με δικά της λόγια το τέλος της ιστορίας.

Η Έλενα, παρόλο που ανήκει στα διαβαστερά της οικογένειας, δεν συμπάθησε, πάλι επιεικώς, το βιβλίο και μετά τη δέκατη σελίδα το παράτησε. Εδώ συμφώνησα μαζί της. Ούτε εγώ συμπάθησα το βιβλίο όταν το διάβασα και δεν άλλαξα γνώμη τώρα που το ξαναδιάβασα. Παρόλα αυτά η οφείλω να ομολογήσω ότι η επιλογή της δασκάλας εξαιτίας της δομής του βιβλίου ήταν σωστή, με μια μικρή λεπτομέρεια που αφορά στην ηλικία. Το βιβλίο είναι κατάλληλο για παιδιά από 12 χρονών και επάνω και η Έλενα μόλις έκλεισε τα 11 και αρκετοί συμμαθητές της δεν τα έχουν ακόμα κλείσει. Και μην μου πείτε τι 11, τι 12, γιατί η ηλικία αποτελεί ένα σημαντικό παράγοντα κατανόησης, αφού αναφερόμαστε σε ένα μέσο όρο ηλικίας και όχι στις ιδιαίτερες περιπτώσεις.

Επίσης θεωρώ απαράδεκτο να δίνεις ένα τέτοιο βιβλίο για τις διακοπές ζητώντας από τα παιδιά να το δουλέψουν μόνα τους και να θεωρείς ότι θα τα δουλέψουν μόνα τους και ακόμα χειρότερο να θεωρείς ότι μπορούν και αντικειμενικά να το κάνουν. Και όχι δεν έχω πρόβλημα με την αναφορά της «δικτατορίας» ως κατάστασης, αλλά δεν μπορώ εύκολα να βρω ένα τρόπο να μιλήσω για αυτό σε ένα 11χρονο. Για αυτό και επέλεξα να κάνω την εργασία της και μέσα από τον σκελετό που θα φτιάξω να μιλήσουμε για το βιβλίο. Επιμένω όμως ότι αυτό δεν είναι δουλειά για να γίνει σπίτι, αλλά δουλειά που πρέπει να γίνεται εξ ολοκλήρου στο σχολείο.

Υ.Γ. Επίσης πολύ μου στοίχισε που δεν πρόκειται να δω καμιά ανιψιά μου να γίνεται συγγραφέας εάν βέβαια θεωρήσουμε ότι έχει δίκιο η κ. Ζέη όταν λέει: «Όταν έχεις μια θεία σαν τη Διδώ, αντί να μάθεις να φτιάχνεις κουλουράκια, μαθαίνεις να γράφεις…».

Εγώ ήμουν αυτή που μόλις προχθές τις έμαθα να φτιάχνουν κουλουράκια, άσε που δεν είμαι και συγγραφέας. Όλα τα περίμενα από τα πασχαλιάτικα κουλουράκια μου, αλλά ότι θα ήταν εν δυνάμει ανασταλτικός παράγοντας στη συγγραφή βιβλίων δεν το περίμενα……..Και επειδή άλλα λέω άλλα καταλαβαίνουν πλάκα κάνω.....