Οι πέντε ανάσες μου

Έτσι που να κλείνουν τα μάτια μου με τον ύπνο τους

(για μένα)

1/ Ο καλός μου: ο επονομαζόμενος και χορηγός και γνωστός στο δικό μου μπλογκοχωριό ως τεχνοφρίκ. Με έμαθε να ανασαίνω ξανά, όταν πια νόμιζα ότι μόνο με μηχανική υποστήριξη μπορούσα να το κάνω. Το σημείο αναφοράς μου και η μοναδική βεβαιότητα ότι με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο όλα θα πάνε καλά. Πως είμαι εγώ; Καμία σχέση. Μ' αγαπάει και μερικές φορές νοιώθω ότι το κάνει γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Άμα μου καθότανε και για ένα καλό καυγά, η σχέση μας θα άγγιζε την τελειότητα.

2/ Η Νερίνα μου: Όταν ήταν μικρή γελούσε λίγο, αλλά όταν γέλαγε, να παίρνω όρκο, πως όλα γινόντουσαν πορτοκαλί σαν του ήλιου. Τη νανούριζα τραγουδώντας της το "........δες το πως γελά και πως μοσχοβολά, το κορίτσι μου αξίζει πολλά..." και από τη χαρά της θέλω να πιστεύω με κουτούλαγε. Όταν δεν είμαι καλά τη δική της αγκαλιά ζητάω, γίνομαι εγώ το παιδί και αυτή η μάνα. Κολυμπάω μέσα στην ασφάλεια της αγκαλιάς της μέχρι που ξεχνάω όλα τα ζόρια και τότε λες και το ξέρει με ξανακουτουλάει. Έχει το πιο γλυκό κουτούλημα του κόσμου.

3/ Η Νάσια μου: Γεννήθηκε γελώντας (στη κυριολεξία) και συνεχίζει μέχρι σήμερα, βασικά και στη κοιλιά μου γελούσε, είμαι σίγουρη για αυτό. Ειδικότητα της η αγάπη. όχι η αγάπη που σιωπά, υπομένει και περιμένει, αλλά η αγάπη που ουρλιάζει, που απαιτεί και προπορεύεται. Για την ώρα ζει σε ένα τεράστιο ροζ σύννεφο με συστατικά μαλλιού της γριάς (στη ροζ απόχρωση, όχι τη λευκή). Η χειρότερη απειλή της ήταν: "Μαμά σταμάτα θα σε τιμωρήσω σκληρά", εγώ: "Τι θα μου κάνεις;", αυτή: "Θα σ' αγαπάω δυνατά".

4/ Ο πατέρας και η μητέρα μου: Αυτοί πάνε μαζί, δόξα τω θεό, γιατί χώρια θα αποτελούσαν δημόσιο κίνδυνο. Για 45 χρόνια και ανασαίνει ο ένας για τον άλλο, έτσι που πια δε ξεχωρίζεις ποιος είναι ποιος. Από την ώρα που γεννήθηκαν οι μικρές μοιάζει να συνειδητοποιούν το ότι έχουν γίνει γονείς, αλλά τους περνάει γρήγορα.

5/ Ο Μαντού: Ο γάτος μου. Ψάχνοντας βρήκα ότι στα Αιγυπτιακά το όνομα του σημαίνει "ο από τον άνθρωπο". Ένας γάτος που συμπληρώνει το παζλ σαν να έχει φτιαχτεί μόνο για αυτό. Περνάει τη μέρα μαζί μου, αντέχει τις κουτουλιές της Νερίνας, έχει μάθει να προστατεύεται από την δίκην οδοστρωτήρα αγάπη της Νάσιας και παλεύει στα ίσα με τον αιμοσταγή και αιμοβόρο χορηγό της οικογένειας.

(Πέντε ανάσες στη ζωή μου και δυστυχώς οι τρεις απο αυτές και στο κρεββάτι μου. Η μαμά μου και ο μπαμπάς μου έχουν δικό τους σπίτι, ευτυχώς.)