Πέντε αναφορές ατάκτως ερριμένες
(λέγοντας ναι στο γάντι των μεθυσμένων χρωμάτων, της Κερασιάς, της Ραλλούς, της Γιώτας και όσων άλλων αναγνώρισαν στη δικιά μου περσόνα (εγώ είναι η περσόνα), κάτι που μόνοι αυτοί ξέρουν τι είναι)
1, Διαθέτω μια τεράστια συλλογή φόβων, με πρώτη, κληρονομικό δικαίωμα γάρ, αυτή του θανάτου (ουφ το παραδέχτηκα). Παιδικός μου εφιάλτης ο "θάνατος του παλικαριού" του Παλαμά, το οποίο παρόλα αυτά συνέχισα ανελλιπώς να το διαβάζω μέχρι τα δώδεκα. 2. Εξαιτίας αυτής της συλλογής και ειδικά εξαιτίας του προεξέχοντος όλων φόβου μου, έχω αναπτύξει ένα μηχανισμό ο οποίος λίγα και λίγους αφήνει να μπορούν να με αγγίξουν. Δεν κλαίω, είμαι ανίκανη να κλάψω, το σώμα μου έχει βρει τους δικούς του δρόμους για να ευχαριστηθεί ένα θρήνο της προκοπής (η εφευρετικότητα του έχει εκπλήξει την επιστήμη, αλλά και εμένα), γελάω σπάνια παρόλο που μπορώ να κάνω τους άλλους να γελάνε μέχρι δακρύων. Τα περισσότερα πράγματα τα ζω θεωρώντας τα από ψηλά, με αποτέλεσμα όσοι με γνωρίζουν ή να με λατρεύουν ή να μη θέλουν να με ξαναδούν στα μάτια τους. 3. Οι φίλοι μου ήταν πάντα άντρες, με φωτεινές εξαιρέσεις δύο γυναίκες. Δε κατάλαβα και δεν αποδέχτηκα ποτέ το είδος μου, αλλά τώρα με τα "σκασμένα" έχω βάλει πολύ νερό στο κρασί μου, τόσο που σε λίγο θα πίνω μόνο νερό, εάν και όπως το κόβω μάλλον με τάση προς τον αλκοολισμό με βλέπω. Εδώ είναι η πρώτη φορά που επικοινωνώ τόσο καλά με γυναίκες, ελπίζω να είσαστε όλες γυναίκες δηλαδή και να μην έχω πέσει σε μια τεράστια αντρική συνομωσία εκμαυλισμού του είδους μου. 4. Τρία πράγματα κάνω καλά, μα πάρα πολύ καλά: Φεύγω και όταν λέμε φεύγω, ρίχνω μαύρη πέτρα πίσω μου και μην με είδατε μην με απαντήσατε. Παθιάζομαι με ότι κάνω, αλλά βαριέμαι εύκολα και τα παρατάω και τότε δες προηγούμενο προτέρημα. Όποιον και ότι αγαπάω το υπερασπίζομαι με νύχια και με δόντια, πετώντας στη πυρά το πρόσωπο του καλού παιδιού μαζί με όποιον τολμήσει έστω και στο τόσο να αγγίξει τα πολύτιμα μου. 5. Γενικά είμαι εύκολος άνθρωπος αρκεί να μη δω μπάμιες. Εμμονές μου: το γνωστό μονόπετρο και η σοκολάτα.
1, Διαθέτω μια τεράστια συλλογή φόβων, με πρώτη, κληρονομικό δικαίωμα γάρ, αυτή του θανάτου (ουφ το παραδέχτηκα). Παιδικός μου εφιάλτης ο "θάνατος του παλικαριού" του Παλαμά, το οποίο παρόλα αυτά συνέχισα ανελλιπώς να το διαβάζω μέχρι τα δώδεκα. 2. Εξαιτίας αυτής της συλλογής και ειδικά εξαιτίας του προεξέχοντος όλων φόβου μου, έχω αναπτύξει ένα μηχανισμό ο οποίος λίγα και λίγους αφήνει να μπορούν να με αγγίξουν. Δεν κλαίω, είμαι ανίκανη να κλάψω, το σώμα μου έχει βρει τους δικούς του δρόμους για να ευχαριστηθεί ένα θρήνο της προκοπής (η εφευρετικότητα του έχει εκπλήξει την επιστήμη, αλλά και εμένα), γελάω σπάνια παρόλο που μπορώ να κάνω τους άλλους να γελάνε μέχρι δακρύων. Τα περισσότερα πράγματα τα ζω θεωρώντας τα από ψηλά, με αποτέλεσμα όσοι με γνωρίζουν ή να με λατρεύουν ή να μη θέλουν να με ξαναδούν στα μάτια τους. 3. Οι φίλοι μου ήταν πάντα άντρες, με φωτεινές εξαιρέσεις δύο γυναίκες. Δε κατάλαβα και δεν αποδέχτηκα ποτέ το είδος μου, αλλά τώρα με τα "σκασμένα" έχω βάλει πολύ νερό στο κρασί μου, τόσο που σε λίγο θα πίνω μόνο νερό, εάν και όπως το κόβω μάλλον με τάση προς τον αλκοολισμό με βλέπω. Εδώ είναι η πρώτη φορά που επικοινωνώ τόσο καλά με γυναίκες, ελπίζω να είσαστε όλες γυναίκες δηλαδή και να μην έχω πέσει σε μια τεράστια αντρική συνομωσία εκμαυλισμού του είδους μου. 4. Τρία πράγματα κάνω καλά, μα πάρα πολύ καλά: Φεύγω και όταν λέμε φεύγω, ρίχνω μαύρη πέτρα πίσω μου και μην με είδατε μην με απαντήσατε. Παθιάζομαι με ότι κάνω, αλλά βαριέμαι εύκολα και τα παρατάω και τότε δες προηγούμενο προτέρημα. Όποιον και ότι αγαπάω το υπερασπίζομαι με νύχια και με δόντια, πετώντας στη πυρά το πρόσωπο του καλού παιδιού μαζί με όποιον τολμήσει έστω και στο τόσο να αγγίξει τα πολύτιμα μου. 5. Γενικά είμαι εύκολος άνθρωπος αρκεί να μη δω μπάμιες. Εμμονές μου: το γνωστό μονόπετρο και η σοκολάτα.
Πέντε για να συνεχίσουν
ralou (αυτή του Μέρλιν)
just me (δεν δεχόμεθα αντιρρήσεις) χρώματα που τραγουδάνε (δεχόμεθα και μουσικές) dodos (δεχόμεθα και ζωγραφιές) tsopanis (και απο τον τσοπάνη και απο το λύκο και απο το πρόβατο και απο το μαντρί, αυτοπροσώπως)
10 σχόλια:
1) το φιλοσόφησα και πιστεύω πως το έχω ξεπεράσει
2)πολύ ευσυγκίνητη
3)
και
4) .....ΠΑΜΕ ΠΑΚΕΤΟ!!!!
5) Μπάμιες: να σου μαγειρέψω εγώ;
ΣΟΚΟΛΑΤΕΣ!!!!! Μμμμμ
Μονόπετρο: μια ιδέα είναι......
ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙΣ!!!!
;-)
Δεν το είχα σκεφτεί ότι στο μπλόγκ του Μερλιν η άλλη περσόνα θα μπορούσε να γράψει για τον ευατό της!
Με τρελαίνεις τώρα το ξέρεις!
Με την καλή έννοια. Μην επαναλαμβάνομαι τώρα.
Ξέρεις!
1. το φοβόμουν.
2. αυτό εξηγεί πολλές απορίες.
3. ναι.
4. αυτό πάλι με τρομάζει -μηπως η υπερπροσπάθεια με ρίξει στην λάθος κατηγορία.
5. από μένα μπάμιες ποτε, μα ποτέ, μα ποτε!
ΧΧ
Διακτινίστικα ηρθα! Φιλια .
Γιωτα
Respect... ta perissotera gnorismata su ta exo ki ego, ektos apo to monopetro (eixa emmomh me cartier mexri pu to apektisa, meta leo, paei teliose eklise h zoh mu os watch freak, mexri pu eida to vacheron constantin). Epishs kleo eukola (opote to theliso) ke gelao ke poly (oxi omos me anekdota, m'auta kleo).
Kalhmera!
τα βράδυ ειδικά το καλοκαίρι θα με βρεις συχνά στο νεκροταφείο να κάνω βόλτες...για μένα έχει μία απόλυτη σιγουριά και ησυχία!
τα βράδυα χειμώνα ή καλοκαίρι θα με βρεις στο δάσος ή στις λίμνες να κάνω βόλτες.... δεν έχω φόβους και γι' αυτό δεν μπορώ να καταλάβω γιατί και τι φοβούνται οι άνθρωποι.
για το μονόπετρο δεν λέω τίποτα....
αλλά για τις μπάμιες ...δεν τρως τις μπάμιες;
μπάμιες με κοτόπουλο;
κρίμα!
είναι τόσο ωραίες..!
Εχουμε τον ιδιο φοβο..μιλαω για το ( 1 )!Πρεπει να συμβιβαστουμε ..οσο για τις μπαμιες μην συμβιβαστεις ποτε ειλικρινα δεν θα χασεις κατι αξιολογο!! (γιαξ)
Καλη σου μερα..
Ki εγω φοβαμαι το 1 και ολα αυτα που θαγινουν γι αμενα χωρις εμενα. Και σιχαινομαι τις μπαμιες.
Δεν κλαιω ευκολα γελαω περισοτερο ευκολα αλλα το απο καρδιας γελιο ειναι σπανιο .
Και σημερα το μπλογκ μου δεν το βρισκω κατι γινεται με το μπλογκ του παθφαιντερ
Καλημερα και αντε για τους αετους ναπεταξουν ψηλα
Γιωτα
Αν μου λέγανε να καταργηθεί ένα φαγητό παγκοσμίως κι εγώ τις μπάμιες θα έδειχνα. Καλή Σαρακοστή!
Δώσαμε, δώσαμε!
Και σάς εύχομαι το μονόπετρο να σάς συναντήσει, επιτέλους!
Θάνατος στις μπάμιες, ναι λέμε, ΘΑΝΑΤΟΣ!
(αυτό που φεύγεις και ρίχνεις μαύρη πέτρα, εγώ πολύ το χρειάζομαι. Πού πουλάνε?)
Δημοσίευση σχολίου