Παιδικοί εφιάλτες

Νάσια: Μαμά εγώ δεν έφαγα τίποτα.

Εγώ: Γιατί δεν έφαγες τα φασολάκια με ματάκια; (τα μαυρομάτικα που ζήτησε για να μη φάει φακές)

Νάσια: Θυμήθηκα το όνειρο που είχα δει όταν ήμουν τεσσάρων, με όλα τα φαντάσματα, το φάντασμα της όπερας και το φάντασμα το χιονιού, και ήθελαν μόνο εμένα, ούτε εσένα, ούτε τη Νερίνα, μόνο εμένα και με έπιασαν και με κόβανε κομματάκια και μετά μου πίνανε το αίμα για πορτοκαλαδίτσα και λέγανε «αυτή είναι η πιο καλή μου ζουμερή μου μέρα» και δεν μπορώ να φάω για μια μέρα. Αύριο τι φαί έχουμε;

Φταίει η κλασσική της παιδεία, φταίει το «παραπέντε» ή μήπως φταίει η κουζίνα μου;