Πρωινός διάλογος
Εγώ:
Νάσια: Όχι μουσική.
Εγώ: Τι κάνετε μουσική;
Νάσια: Μας κάνει η κ. Βάσια. Μας μαθαίνει τραγουδάκια, ζωγραφίζουμε πολύ μου αρέσει. Μαμά ξέρεις ένα τραγούδι για το Καραγκιόζη;
Εγώ: Ναι.
Νάσια: Για πες.
Εγώ: "Κείνο που με τρώει....."
Νάσια: Μαμά το ίδιο κάνατε και εσείς όταν ήσουνα σαν εμένα; Και η γιαγιά το ίδιο τραγούδι;
Και θυμήθηκα τι ήταν για τη δικιά μου γενιά αυτό το τραγούδι, που για τη γενιά της Νάσιας μοιάζει να έχει παραγκωνίσει μια και καλή το "χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ" και ξαφνικά ένοιωσα πολύ ................ Πάλι έχασα τη λέξη. Καλύτερα έτσι. Ας βάλει ο καθένας τη δικιά του.
Υ.Γ. Μετά και από ένα ποστ του
Άνεμου εδώ .
6 σχόλια:
δεν θέλω να βάλω τη λέξη που σκέφτηκα
ειναι πολύ ......
βάλε εσύ εδώ όποια νομίζεις
:/
καλημέρα!φιλί
Δεν βρισκω την λεξη μονο ελπιζω
Την καλημερα μου
Γιωτα
kapia tragudia pu elega otan hmun pedi ta katalava poly argotera... to edafos htan hdh prosfodo apo ekeines tis anipopsiastes "ekteleseis" (ontos ekteleseis!).
Na eise kala!
Μήπως...σαν να ήρθαμε από άλλον πλανήτη; αυτό ήθελες να πεις;
"....χαμένη αθωότητα μιας γενιάς..."
Πολύ τρυφερά ακούγεται και έτσι είναι. Για τη γενιά μας τα ακούσματα ηταν βιωματικά.
Τα σημερινά παιδιά έχουν διαφορετικούς κώδικες προσέγγισης και από την πλευρά των εκπαιδευτικών ακόμη και από εμάς τους γονείς.
Καλά ο Καραγκιόζης ως παιδικό τραγουδάκι μαζικής χρήσης. Το "δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά" ως χαλί στη διαφήμιση για τα παιδικά γιαούρτια που, επιπλέον, κατηγορήθηκαν και ως σκάρτα;
Ωστόσο, εγώ δεν νιώθω κάτι ιδιαίτερο, θεωρώ πλέον ότι οι διαφορετικές εποχές και οι διαφορετικές γενιές δεν είναι συγκρίσιμες ποιότητες, "δεν συγκρίνουμε πορτοκάλια με μήλα" συνήθιζαν να λένε, ως παράδειγμα αριθμητικής νομίζω, οι δάσκαλοι "της εποχής μου".
Φιλιά.
Καλό απόγευμα σε όλους σας πια.
Κατ' αρχή να δηλώσω ότι συμφωνώ με όλους και με όσα γράψατε.
Στο δια ταύτα που λέω και εγώ.
Το κείμενο αφορούσε στην χαμένη αθωότητα του Σαββόπουλου ή σε αυτό που εγώ έχω διαγνώσει και σε ότι αυτό σημαίνει για τις γενιές που μεγάλωσαν μαζί του και που κι αυτές φαίνονται να έχουν προσβληθεί απο την ίδια ασθένεια με αυτόν. Μην παρεξηγηθώ, δε θεώρησα ποτέ το Σαββόπουλο μικρό και αθώο, αλλά ένα παιδί που είχε κατοχυρώσει για τον εαυτό του το δικαίωμα να παίζει ακόμα και με εμένα. Ίσως γιατί κάτι τέτοιο θα ήθελα να μπορώ να κάνω και εγώ. Ένας με διαφορετικό τρόπο "πλούσιος". Αυτό θεωρώ ότι έχει χάσει και η δουλειά του πια γίνεται βρώσιμη και πόσιμη, αμάσητη, όχι γιατί φταίνε οι άλλοι για αυτό, πάρα πολλοί ανθρώποι και μεταξύ αυτών και οι δάσκαλοι των παιδιών μας, κάνουν ότι μπορούν για να μεταδόσουν κάτι απο αυτή την αίσθηση που νοιώσαμε και νοιώσανε στα παιδιά μας και δε διαφωνώ, αντίθετα είμαι ευγνώμων. Σίγουρα όταν θα έρθει ο χρόνος αυτά θα αποφασίσουν εάν θα τα αφήσουν τόσα χρόνια όσο το "χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ". Αυτό όμως δε με εμποδίζει να μου λείπει το παιδί Σαββόπουλος γιατί έτσι γούσταρε και όχι γιατί είναι πια δέσμιο σε ένα μυαλό και κορμί που αναπληρώνει τη παιδικότητα του με τη πείρα του, έτσι ώστε να συντηρήσει την εικόνα του ζωντανή. Ένα παιδί δεν το ενδιαφέρει η αθανασία, αλλά η μέρα. Θα μου πείτε τώρα "και που ήθελες κυρά μου να το καταλάβουμε εμείς αυτό;" Για αυτό ζήτησα και τη "βοήθεια" του ποστ του Άνεμου, που χωρίς να θέλω σε καμία περίπτωση να ερμηνεύσω τις προθέσεις άλλων κειμένων, εμένα αυτή την αίσθηση μου έδωσε.
Δημοσίευση σχολίου