Καλά να μου είσαστε.
Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου 2007
Δευτέρα 26 Φεβρουαρίου 2007
Καλημέρα σου
Στα πέντε πράγματα (τι πέντε; εκατόν πέντε έγραψα, αλλά τέλος πάντων) που έγραψα, ξέχασα να γράψω ότι είμαι λίγο δύσκολη στην επικοινωνία με τα συμβατικά μέσα (τηλέφωνο, mail κ.λ.π.). Γενικά πρέπει να μου ‘ρθει για να το κάνω και μου έρχεται σπάνια. Επίσης εάν κάποιος δεν μου το ζητήσει δεν πρόκειται να το κάνω πρώτη. Σήμερα το έκανα πρώτη και αυτό γιατί για κάποιο λόγο ανησυχώ για μια από μας, έτσι χωρίς λόγο και εμφανή αιτία. Μπορεί αν φταίει το «όταν γίνεις μάνα θα καταλάβεις», μπορεί να φταίει το ότι σαν ιδιοσυγκρασία φέρνω πολύ στη γνωστή "πάστα φλώρα" και ότι θυμάμαι χαίρομαι, μπορεί να φταίει ότι φέρνω λίγο και σε πατέρας, κάτι σε Παπαγιαννόπουλο στο "Δεσποινίς Διευθυντής", μπορεί να φταίει το ότι βλέπω πολύ παλιό ελληνικό σινεμά, μπορεί να φταίει «το κακό το ριζικό σας και ο θεός που σας μισεί» που με έριξε στο δρόμο σας, η ουσία παραμένει η ίδια. Κάτι μου έκατσε στραβά και το έστειλα το mail. Τελικά ο λογαριασμός δεν ήταν mail ήταν κάτι που το λένε msn, ότι και να σημαίνει αυτό δεν με νοιάζει και το mail δεν έφτασε στον προορισμό του. Το στέλνω λοιπόν από εδώ και ας φταίει αυτό της πριμαντόνας που κρύβω μέσα μου για όλη την ιστορία:
«Καλημέρα σου
Είναι η πρώτη φορά που στέλνω mail σε κάποιον στο ίντερνετ χωρίς να έχω κάποια σχέση μαζί του και κυρίως χωρίς να μου έχει δώσει αυτός το δικαίωμα να το κάνω. Έτσι με το δίκιο σου μπορείς να θυμώσεις, αλλά χρησιμοποιώ σαν ελαφρυντικό την ιδιότητα μου ως μάνας που με έχει κάνει επιρρεπή σε ανησυχίες. Αυτό και άλλο ελαφρυντικό δεν έχω.
Ελπίζω όλοι και όλα να είναι καλά και εάν δεν είναι να γίνουν.»
Είναι η πρώτη φορά που στέλνω mail σε κάποιον στο ίντερνετ χωρίς να έχω κάποια σχέση μαζί του και κυρίως χωρίς να μου έχει δώσει αυτός το δικαίωμα να το κάνω. Έτσι με το δίκιο σου μπορείς να θυμώσεις, αλλά χρησιμοποιώ σαν ελαφρυντικό την ιδιότητα μου ως μάνας που με έχει κάνει επιρρεπή σε ανησυχίες. Αυτό και άλλο ελαφρυντικό δεν έχω.
Ελπίζω όλοι και όλα να είναι καλά και εάν δεν είναι να γίνουν.»
Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2007
Κυριακάτικο ξύπνημα
Εξαιτίας της Ιουλιέττας ανακάλυψα έναν άλλο κόσμο και είπα να σας τον δείξω.
Να ο χάρτης και άμα θέλετε ταξιδέψτε κατά 'κει.
Γιατί σε κυριακάτικη βόλτα φέρνει.
Παρασκευή 23 Φεβρουαρίου 2007
Παιδικοί εφιάλτες
Νάσια: Μαμά εγώ δεν έφαγα τίποτα. Εγώ: Γιατί δεν έφαγες τα φασολάκια με ματάκια; (τα μαυρομάτικα που ζήτησε για να μη φάει φακές) Νάσια: Θυμήθηκα το όνειρο που είχα δει όταν ήμουν τεσσάρων, με όλα τα φαντάσματα, το φάντασμα της όπερας και το φάντασμα το χιονιού, και ήθελαν μόνο εμένα, ούτε εσένα, ούτε τη Νερίνα, μόνο εμένα και με έπιασαν και με κόβανε κομματάκια και μετά μου πίνανε το αίμα για πορτοκαλαδίτσα και λέγανε «αυτή είναι η πιο καλή μου ζουμερή μου μέρα» και δεν μπορώ να φάω για μια μέρα. Αύριο τι φαί έχουμε; Φταίει η κλασσική της παιδεία, φταίει το «παραπέντε» ή μήπως φταίει η κουζίνα μου;
Πρωινό ξύπνημα ή "ας με λεν' βοϊβοντίνα κι ας ψοφώ από την πείνα"
Πέμπτη 22 Φεβρουαρίου 2007
Τετάρτη 21 Φεβρουαρίου 2007
΄Αντε να ξυπνάμε
Εάν κάποτε μου έλεγε κάποιος, ότι η μόνη ενεργή φαντασίωση μου με πρωταγωνιστή το κρεββάτι μου θα ήταν με εμένα επάνω του να κοιμάμαι, θα τον έλεγα επιεικώς αλλού νυχτωμένο. Εάν πάλι μου έλεγαν, ότι εκτός αυτής της ενεργής φαντασίωσης στο έργο θα έπαιζε και ένας υδραυλικός, πάλι έτσι θα τον έλεγα. Ναι καλά το καταλάβατε, περιμένω απο το Σάββατο έναν υδραυλικό να φτιάξει τον χαλασμένο μας θερμοσίφωνα. Πόσο ερωτισμό μπορεί να αντέξει πια μια γυναίκα;
Τρίτη 20 Φεβρουαρίου 2007
Πυρετός
Νάσια: Μαμά θα ήθελα να είχα μαύρα μαλλιά και να φόραγα σιδεράκια και να ήμουνα έξυπνη. Δεν ήθελα που είμαι όμορφη και δε ξέρω πόσο κάνει τριάντα επτά και τριάντα δύο.
Και που να βλέπανε και «Μαρία η άσχημη», αλλά από την άλλη μπορεί να φταίει και ο πυρετός που την ταλαιπωρεί.
Πρωινός ύπνος
Μεταξύ μιας φαρυγγο-αμυγδαλίτιδας και μιας λαρυγγίτιδας με υποψία βρογχίτιδας, η μέρα μοιάζει να έχει γαστρεντερίτιδα. Εσείς βέβαια καλά να περνάτε. Και για τους προνοητικούς: μια χαρά είναι το είδος, το είδαμε, μην βιάζεστε να το διαιωνίσετε, πριν τουλάχιστον εξασφαλίσετε τεράστια αποθέματα ύπνου. Καλόν ύπνο να έχετε.
Κυριακή 18 Φεβρουαρίου 2007
Πέντε και άλλα δεν έχω
Πέντε αναφορές ατάκτως ερριμένες
(λέγοντας ναι στο γάντι των μεθυσμένων χρωμάτων, της Κερασιάς, της Ραλλούς, της Γιώτας και όσων άλλων αναγνώρισαν στη δικιά μου περσόνα (εγώ είναι η περσόνα), κάτι που μόνοι αυτοί ξέρουν τι είναι)
1, Διαθέτω μια τεράστια συλλογή φόβων, με πρώτη, κληρονομικό δικαίωμα γάρ, αυτή του θανάτου (ουφ το παραδέχτηκα). Παιδικός μου εφιάλτης ο "θάνατος του παλικαριού" του Παλαμά, το οποίο παρόλα αυτά συνέχισα ανελλιπώς να το διαβάζω μέχρι τα δώδεκα. 2. Εξαιτίας αυτής της συλλογής και ειδικά εξαιτίας του προεξέχοντος όλων φόβου μου, έχω αναπτύξει ένα μηχανισμό ο οποίος λίγα και λίγους αφήνει να μπορούν να με αγγίξουν. Δεν κλαίω, είμαι ανίκανη να κλάψω, το σώμα μου έχει βρει τους δικούς του δρόμους για να ευχαριστηθεί ένα θρήνο της προκοπής (η εφευρετικότητα του έχει εκπλήξει την επιστήμη, αλλά και εμένα), γελάω σπάνια παρόλο που μπορώ να κάνω τους άλλους να γελάνε μέχρι δακρύων. Τα περισσότερα πράγματα τα ζω θεωρώντας τα από ψηλά, με αποτέλεσμα όσοι με γνωρίζουν ή να με λατρεύουν ή να μη θέλουν να με ξαναδούν στα μάτια τους. 3. Οι φίλοι μου ήταν πάντα άντρες, με φωτεινές εξαιρέσεις δύο γυναίκες. Δε κατάλαβα και δεν αποδέχτηκα ποτέ το είδος μου, αλλά τώρα με τα "σκασμένα" έχω βάλει πολύ νερό στο κρασί μου, τόσο που σε λίγο θα πίνω μόνο νερό, εάν και όπως το κόβω μάλλον με τάση προς τον αλκοολισμό με βλέπω. Εδώ είναι η πρώτη φορά που επικοινωνώ τόσο καλά με γυναίκες, ελπίζω να είσαστε όλες γυναίκες δηλαδή και να μην έχω πέσει σε μια τεράστια αντρική συνομωσία εκμαυλισμού του είδους μου. 4. Τρία πράγματα κάνω καλά, μα πάρα πολύ καλά: Φεύγω και όταν λέμε φεύγω, ρίχνω μαύρη πέτρα πίσω μου και μην με είδατε μην με απαντήσατε. Παθιάζομαι με ότι κάνω, αλλά βαριέμαι εύκολα και τα παρατάω και τότε δες προηγούμενο προτέρημα. Όποιον και ότι αγαπάω το υπερασπίζομαι με νύχια και με δόντια, πετώντας στη πυρά το πρόσωπο του καλού παιδιού μαζί με όποιον τολμήσει έστω και στο τόσο να αγγίξει τα πολύτιμα μου. 5. Γενικά είμαι εύκολος άνθρωπος αρκεί να μη δω μπάμιες. Εμμονές μου: το γνωστό μονόπετρο και η σοκολάτα.
1, Διαθέτω μια τεράστια συλλογή φόβων, με πρώτη, κληρονομικό δικαίωμα γάρ, αυτή του θανάτου (ουφ το παραδέχτηκα). Παιδικός μου εφιάλτης ο "θάνατος του παλικαριού" του Παλαμά, το οποίο παρόλα αυτά συνέχισα ανελλιπώς να το διαβάζω μέχρι τα δώδεκα. 2. Εξαιτίας αυτής της συλλογής και ειδικά εξαιτίας του προεξέχοντος όλων φόβου μου, έχω αναπτύξει ένα μηχανισμό ο οποίος λίγα και λίγους αφήνει να μπορούν να με αγγίξουν. Δεν κλαίω, είμαι ανίκανη να κλάψω, το σώμα μου έχει βρει τους δικούς του δρόμους για να ευχαριστηθεί ένα θρήνο της προκοπής (η εφευρετικότητα του έχει εκπλήξει την επιστήμη, αλλά και εμένα), γελάω σπάνια παρόλο που μπορώ να κάνω τους άλλους να γελάνε μέχρι δακρύων. Τα περισσότερα πράγματα τα ζω θεωρώντας τα από ψηλά, με αποτέλεσμα όσοι με γνωρίζουν ή να με λατρεύουν ή να μη θέλουν να με ξαναδούν στα μάτια τους. 3. Οι φίλοι μου ήταν πάντα άντρες, με φωτεινές εξαιρέσεις δύο γυναίκες. Δε κατάλαβα και δεν αποδέχτηκα ποτέ το είδος μου, αλλά τώρα με τα "σκασμένα" έχω βάλει πολύ νερό στο κρασί μου, τόσο που σε λίγο θα πίνω μόνο νερό, εάν και όπως το κόβω μάλλον με τάση προς τον αλκοολισμό με βλέπω. Εδώ είναι η πρώτη φορά που επικοινωνώ τόσο καλά με γυναίκες, ελπίζω να είσαστε όλες γυναίκες δηλαδή και να μην έχω πέσει σε μια τεράστια αντρική συνομωσία εκμαυλισμού του είδους μου. 4. Τρία πράγματα κάνω καλά, μα πάρα πολύ καλά: Φεύγω και όταν λέμε φεύγω, ρίχνω μαύρη πέτρα πίσω μου και μην με είδατε μην με απαντήσατε. Παθιάζομαι με ότι κάνω, αλλά βαριέμαι εύκολα και τα παρατάω και τότε δες προηγούμενο προτέρημα. Όποιον και ότι αγαπάω το υπερασπίζομαι με νύχια και με δόντια, πετώντας στη πυρά το πρόσωπο του καλού παιδιού μαζί με όποιον τολμήσει έστω και στο τόσο να αγγίξει τα πολύτιμα μου. 5. Γενικά είμαι εύκολος άνθρωπος αρκεί να μη δω μπάμιες. Εμμονές μου: το γνωστό μονόπετρο και η σοκολάτα.
Πέντε για να συνεχίσουν
ralou (αυτή του Μέρλιν)
just me (δεν δεχόμεθα αντιρρήσεις) χρώματα που τραγουδάνε (δεχόμεθα και μουσικές) dodos (δεχόμεθα και ζωγραφιές) tsopanis (και απο τον τσοπάνη και απο το λύκο και απο το πρόβατο και απο το μαντρί, αυτοπροσώπως)Οι πέντε ανάσες μου
Έτσι που να κλείνουν τα μάτια μου με τον ύπνο τους
(για μένα)
(για μένα)
1/ Ο καλός μου: ο επονομαζόμενος και χορηγός και γνωστός στο δικό μου μπλογκοχωριό ως τεχνοφρίκ. Με έμαθε να ανασαίνω ξανά, όταν πια νόμιζα ότι μόνο με μηχανική υποστήριξη μπορούσα να το κάνω. Το σημείο αναφοράς μου και η μοναδική βεβαιότητα ότι με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο όλα θα πάνε καλά. Πως είμαι εγώ; Καμία σχέση. Μ' αγαπάει και μερικές φορές νοιώθω ότι το κάνει γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Άμα μου καθότανε και για ένα καλό καυγά, η σχέση μας θα άγγιζε την τελειότητα. 2/ Η Νερίνα μου: Όταν ήταν μικρή γελούσε λίγο, αλλά όταν γέλαγε, να παίρνω όρκο, πως όλα γινόντουσαν πορτοκαλί σαν του ήλιου. Τη νανούριζα τραγουδώντας της το "........δες το πως γελά και πως μοσχοβολά, το κορίτσι μου αξίζει πολλά..." και από τη χαρά της θέλω να πιστεύω με κουτούλαγε. Όταν δεν είμαι καλά τη δική της αγκαλιά ζητάω, γίνομαι εγώ το παιδί και αυτή η μάνα. Κολυμπάω μέσα στην ασφάλεια της αγκαλιάς της μέχρι που ξεχνάω όλα τα ζόρια και τότε λες και το ξέρει με ξανακουτουλάει. Έχει το πιο γλυκό κουτούλημα του κόσμου. 3/ Η Νάσια μου: Γεννήθηκε γελώντας (στη κυριολεξία) και συνεχίζει μέχρι σήμερα, βασικά και στη κοιλιά μου γελούσε, είμαι σίγουρη για αυτό. Ειδικότητα της η αγάπη. όχι η αγάπη που σιωπά, υπομένει και περιμένει, αλλά η αγάπη που ουρλιάζει, που απαιτεί και προπορεύεται. Για την ώρα ζει σε ένα τεράστιο ροζ σύννεφο με συστατικά μαλλιού της γριάς (στη ροζ απόχρωση, όχι τη λευκή). Η χειρότερη απειλή της ήταν: "Μαμά σταμάτα θα σε τιμωρήσω σκληρά", εγώ: "Τι θα μου κάνεις;", αυτή: "Θα σ' αγαπάω δυνατά". 4/ Ο πατέρας και η μητέρα μου: Αυτοί πάνε μαζί, δόξα τω θεό, γιατί χώρια θα αποτελούσαν δημόσιο κίνδυνο. Για 45 χρόνια και ανασαίνει ο ένας για τον άλλο, έτσι που πια δε ξεχωρίζεις ποιος είναι ποιος. Από την ώρα που γεννήθηκαν οι μικρές μοιάζει να συνειδητοποιούν το ότι έχουν γίνει γονείς, αλλά τους περνάει γρήγορα. 5/ Ο Μαντού: Ο γάτος μου. Ψάχνοντας βρήκα ότι στα Αιγυπτιακά το όνομα του σημαίνει "ο από τον άνθρωπο". Ένας γάτος που συμπληρώνει το παζλ σαν να έχει φτιαχτεί μόνο για αυτό. Περνάει τη μέρα μαζί μου, αντέχει τις κουτουλιές της Νερίνας, έχει μάθει να προστατεύεται από την δίκην οδοστρωτήρα αγάπη της Νάσιας και παλεύει στα ίσα με τον αιμοσταγή και αιμοβόρο χορηγό της οικογένειας.
(Πέντε ανάσες στη ζωή μου και δυστυχώς οι τρεις απο αυτές και στο κρεββάτι μου. Η μαμά μου και ο μπαμπάς μου έχουν δικό τους σπίτι, ευτυχώς.)
Πέντε που μου αρέσουν
Πέντε blog που ........ 
(Ανταποκρινόμενη στη πρόσκληση του άμμος) 
Γιατί όσο και εάν φαίνεται περίεργο εγώ διαβάζω. Είναι όμως πέντε blog που ζηλεύω για τον ίδιο λόγο. Γιατί αυτοί που τα γράφουν μοιάζουν να έχουν προοπτική. Μη με ρωτήσετε ποια δεν ξέρω. Ελπίζω για το καλό το δικό μου, ως αναγνώστρια εννοώ, να ξέρουν αυτοί.
1/ Ο Great Auk του blog μου μέχρι τώρα η άλλη Ιουλιέττα. Μια μικρή που ζηλεύω αφόρητα.
2/ Ο διαιρέτης. Κάτι παίζεται με αυτόν, μην με ρωτήσετε τι, αλλά εμένα μου αρέσει.
3/ Ο ντροπαλός. Κάθε φορά που τον διαβάζω - ομολογώ ότι δεν τα καταλαβαίνω όλα - αλλά με τρελλαίνει το τετράγωνο της λογικής του και η αξιοπρέπεια της γραφής του.
4/ Η kerasia. Μερικά κείμενα της είναι σα να τρώω σφαλιάρα. Το ερώτημα μου σε αυτήν έχει καταντήσει διαχρονικό: Ποια είσαι; (ναι θα φορεθεί και φέτος το καλοκαίρι)
5/ Ο μη χειρότερα. Γιατί έχει κατορθώσει το ακατόρθωτο. Ενώ γράφει greeklish όχι μόνο να τον διαβάζω, αλλά και να μην θέλω πια να το αλλάξει.
Δικαιωματικά αυτοί είναι και οι επόμενοι πέντε:
Πέντε, της συγκατοίκου γάτας
Πέντε γάτες που σημάδεψαν τη ζωή μου
και όχι μόνο
(που να δείτε τα χέρια μου)
(Ανταποκρινόμενη στο κάλεσμα της Ραλλούς μου και με το σκεπτικό ότι δεν τις έχω μιλήσει για τις γάτες μου)
1/ Τσιμπλής ο γάτος της γιαγιάς. Εξορίστηκε από το σπίτι μετά από εντολή της μητέρας, καθότι αγαπημένος του χώρος ήταν να κοιμάται όχι μόνο στη κούνια του μωρού, αλλά πάνω στο μωρό. Εγώ ήμουν το μωρό. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η φράση ¨εξαιτίας σου έδιωξα τον Τσιμπλή μου" να στοιχειώσει τα παιδικά μου χρόνια, μιας και η γιαγιά την έλεγε κάθε φορά που ήθελε να της κάνω το κέφι. Έχω βάσιμες υποψίες, ξέροντας και το σατανικό μυαλό των γυναικών της οικογένειας, ότι αυτός ήταν και ο πραγματικός λόγος που ο γάτος εξορίστηκε από το σπίτι.
1/ Τσιμπλής ο γάτος της γιαγιάς. Εξορίστηκε από το σπίτι μετά από εντολή της μητέρας, καθότι αγαπημένος του χώρος ήταν να κοιμάται όχι μόνο στη κούνια του μωρού, αλλά πάνω στο μωρό. Εγώ ήμουν το μωρό. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η φράση ¨εξαιτίας σου έδιωξα τον Τσιμπλή μου" να στοιχειώσει τα παιδικά μου χρόνια, μιας και η γιαγιά την έλεγε κάθε φορά που ήθελε να της κάνω το κέφι. Έχω βάσιμες υποψίες, ξέροντας και το σατανικό μυαλό των γυναικών της οικογένειας, ότι αυτός ήταν και ο πραγματικός λόγος που ο γάτος εξορίστηκε από το σπίτι.
Σάββατο 17 Φεβρουαρίου 2007
Πέντε της μάνας
Ανταποκρινόμενη στη πρόσκληση της apotinedra, καταθέτω συνοπτικά πως σε κάποιες περιπτώσεις οι φράσεις "όταν γίνεις μάνα θα καταλάβεις" και "μεγάλη μπουκιά να φας, μεγάλο λόγο να μη πεις" μπορεί να συμπληρώνει η μια την άλλη. Επίσης συμπληρωματικά κάτι χρηστικό: "το αρκουδάκι πάει απο πάνω" (στα παμπερς αναφέρομαι).
Πέντε πράγματα που ήμουν σίγουρη ότι δεν θα έκανα ποτέ
1/ Οι κόρες μου γεννήθηκαν τη στιγμή που είχα αποφασίσει ότι η δικιά μου ζωή θα είναι ένα ατελείωτο ταξίδι με ενδιάμεσες στάσεις για να βλέπω τα ανήψια μου. Έκτοτε το μακρινότερο ταξίδι μου ήταν της τάξης των 4 ωρών με καράβι. Επίσης τα ανήψια μου περνάνε μαζί μου όλο το χρόνο των διακοπών και αργιών, ενίοτε και εργάσιμων ημερών. Κορίτσια έξη τον αριθμό, ζωή να 'χουν. Συν ένα της αγαπημένης γειτόνισσας και γνωστής "ως μάνα του δειλινού καμπάνα", επτά. Σαν τις πληγές του Φαραώ ένα πράγμα.
2/ Δεν συμπαθούσα τα κοριτσάκια και τα μελαχρινά μωρά. Γέννησα δύο........ΚΟΡΙΤΣΑΚΙΑ. Το πρώτο πιο μαύρο δε γίνεται. Φέτος που πήγε σε καινούργιο σχολείο το ρώτησε ένα άλλο παιδάκι "ποιο είναι το όνομα σου και από που είσαι". Ήταν το μαύρο του καλοκαιριού, το είχα ντύσει και εγώ με αραχνοΰφαντα λευκά ήρθε και έδεσε.
3/ Ορκιζόμουν ότι εγώ Barbie και άλλα συναφή δεν θα αγόραζα ποτέ. Η Mattel με ανακηρρύσει ανελλιπώς εδώ και 9 χρόνια τη Νο 1 καταναλώτρια της χρονιάς. 4/ Σιχαινόμουν τα ξανθά χαριτωμένα και χαζοχαρούμενα κοριτσάκια με έφεση στο ροζ και το αντίστοιχο IQ. Έβγαλα ένα, με όλα τα παραπάνω γνωρίσματα και από τότε ζω σε μια ροζ κόλαση. Ακόμα και τις χαρτοπετσέτες ροζ τις παίρνουμε. 5/ Είχα ορκιστεί ότι εγώ δεν πρόκειται ποτέ να πω τη φράση «όταν γίνεις μάνα θα καταλάβεις», τώρα πια την έχω κεντήσει και την έχω δίπλα από τις καλημέρες της γνωστής προγόνου. Όταν βγαίνω έξω το φοράω σε καρτελάκι. Πέντε μάνες για να καταλάβουν και αυτές : Γιώτα φύρδην-μίγδην χαζομαμά τριανταφυλλένια τασσούλα
Παρασκευή 16 Φεβρουαρίου 2007
Πρωινό ξύπνημα
Πέμπτη 15 Φεβρουαρίου 2007
Τυχόν προφυλάκισή μου προσκρούει προς το κοινό λαϊκό αίσθημα*.
Τι είπαμε ότι θα πει κοινό;
* Το δια ταύτα μια απολογίας.........
Την ερωτεύτηκα με πεζότητα και σωφροσύνη
Μ΄αυτά και μ΄αυτά τείνω γίνω υπέρμαχος της άποψης περί ψυχοθεραπευτικής λειτουργίας των blog. Γιατί, εάν αυτά που άκουσα σήμερα, ότι είπε στην απολογία του ο φερόμενος ως δράστης στη δολοφονία Βαρθολομαίου, τα είχε γράψει σε blog, δεν θα είχε φτάσει εδώ που έφτασε σήμερα. Μια βόλτα στη μπλογκόσφαιρα θα σας πείσει για την αλήθεια της εκτίμησής μου.
Υ.Γ.1: Τι σημαίνει ρε παιδιά η λέξη δισεκρίζωτη ή δυσεκρίζωτη ή δυσεκρίζωτη; Δεν είμαι σίγουρη για την ορθογραφία της λέξης.
Υ.Γ.2: Σε δεύτερη ανάγνωση, το ποστ θα μπορούσε να ασχολείται με τις βλαβερές συνέπειες ενός έρωτα με συστατικά στοιχεία του την πεζότητα και τη σωφροσύνη.
Υ.Γ.3 : Σε τρίτη ανάγνωση πάλι "βρε τι καλά που έκανα που παράτησα τη νομική στο πτυχίο".
Υ.Γ.4: Σε τέταρτη ανάγνωση εγώ στη θέση του θα μιλούσα για ανήκεστο βλάβη των συνηγόρων μου. Η συμβουλή δίνεται με πεζότητα και σωφροσύνη, που μόλις τώρα ανακάλυψα πως με διακρίνουν.
Τετάρτη 14 Φεβρουαρίου 2007
Των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν
Τίποτα πιο παρηγορητικό απο το να έχεις μια οικογένεια να σου λέει την αλήθεια.
Κυριακή 11 Φεβρουαρίου 2007
Παγκόσμια ημέρα γάμου
Λατρεύω το γάμο. Ουφ, το είπα και ησύχασα. Δεν μπορούσα να το κρατάω άλλο μέσα μου.
Σάββατο 10 Φεβρουαρίου 2007
Πρωινό ξύπνημα
Καλημέρα. Τώρα αυτό, που όταν είναι Σάββατο, πρέπει να κάνουμε σα σεληνιασμένοι είναι το φυσιολογικό; Καλά να περνάτε.
Παρασκευή 9 Φεβρουαρίου 2007
Η ώρα της αλήθειας Νο 4
Συνταγή για γιουβαρλάκια της καλής νοικοκυράς
Κατ΄ αρχήν
ΤΑ ΥΛΙΚΆ (πάρτε χαρτί ανεπρόκοπες, όχι την πιστωτική, χαρτί είπα)
1/ Ένας άντρας.
Η συνταγή σε πρώτη ανάγνωση αφορά ύπανδρες ή έχουσες σύντροφο γυναίκες, διότι ο στόχος της εκτός από αυτόν της εξασφάλισης μαγειρικής δεινότητας σε μια γυναίκα, εννοώ να μπορούμε να τρώμε γιουβαρλάκια όταν δεν έχουμε μαμά να μας τα μαγειρέψει, για όσες δεν το καταλάβανε. Για να είμαστε και εντάξει με τις θεωρίες περί πολιτικά ορθού, η συνταγή επιβάλλει η παρασκευάζουσα τα γιουβαρλάκια γυναίκα να έχει σύντροφο. Το γνωστό στεφάνι είναι προαιρετικό, διότι δεν μας πέφτει λόγος τι κάνει η άλλη στο σπίτι της ή με το σπίτι της και μη πάτε να με αποπροσανατολίσετε, όσοι και όσες με διαβάζετε θα έχετε πλέον καταλάβει ότι δεν είμαι επιρρεπής σε αυτού του είδους τις συγγραφικές παρεκτροπές.
2/ Να έχουμε πάρει τα απαραίτητα προς παρασκευή γιουβαρλακίων οικιακά σκεύη. Κατσαρόλα, κουτάλι, πιρούνι, μαχαίρι και υπολογιστή κατά προτίμηση φορητό και στη πορεία θα καταλάβετε γιατί.
Αφού σιγουρέψουμε ότι έχουμε όλα τα παραπάνω, ά, ξέχασα απαιτείται να έχουμε και κουζίνα, ή έστω ματάκι ηλεκτρικό. Όχι Κερασιά φουφού ή γκαζάκι δεν κάνει.
Αυτό που πρέπει να τα σκέπτομαι όλα εγώ, με εξουθενώνει. Άντε να έχουμε και σπίτι, μην δω καμία σας να γυρνάει στο δρόμο με τον άντρα ζαλωμένο με μια κουζίνα, όλα τα προαναφερόμενα κουζινικά σκεύη, το φορητό και τον εσάς στο γάιδαρο, διότι θα τα πάρω χοντρά με τον τρόπο που φέρεστε στο συμπαθές τετράποδο. Τι τον θες κυρά μου το ζωντανό, αφού ήδη έχεις ένα. Ναι το ξέρω με αυτό το ποστ, δύο άντρες μπαίνανε στο μπλογκ, τώρα δεν θα μπαίνουν ούτε αυτοί, αλλά ούτε και οι συντροφευμένες αναγνώστριες γυναίκες, αλλά εάν δεν υπήρχαν και οι πρωτοπόρες γυναίκες του είδους μας, π.χ. Εύα, η γυναίκα του Λωτ, η Αικατερίνη η Μεγάλη Τσαρίνα, η γυναίκα του καημένου Αθανασόπουλου τι σου έμελλε να πάθεις, κ.α. ακόμα οι πιστωτικές θα ήταν με όριο τα 1.000 ευρώ. Μάθημα ιστορίας τέλος.
Αφού ξαναλέω, σιγουρέψουμε ότι έχουμε όλα τα παραπάνω αναφερθέντα χρειαζούμενα υλικά, προχωράμε στη παρασκευή (αυτό που όταν γράφω παρασκευή με μικρό «π» το word το κάνει Παρασκευή με μεγάλο «π» πολύ μου τη δίνει, αλλά το αντιπαρέρχομαι για να μη χάσει το ποστ τη συνοχή του, αλλά εν ευθέτω χρόνο θα αναφερθώ στο θέμα και αυτό δεν είναι προειδοποίηση είναι απειλή προς τον ίδιο τον Gates αυτοπροσώπως), άντε φτου και από την αρχή λέγαμε: Αφού ξαναλέω σιγουρέψουμε ότι έχουμε όλα τα παραπάνω αναφερθέντα χρειαζούμενα υλικά προχωράμε στη παρασκευή με μικρό «π» των γιουβαρλακίων.
Πρώτα επιλέγουμε μέρα που δεν έχει ματς. Γιατί τσογλάνι τσογλάνι εγώ σπίτια δεν διαλύω, τώρα εάν εσείς έχετε σοβαρό λόγο, επιλέγετε αυτή ακριβώς τη μέρα, εσείς ξέρετε τις αντοχές της σχέσης, συμβουλή παλιάς, μην το παρακάνετε γιατί γιουβαρλάκια έτσι δε τρώτε. Η συνταγή προϋποθέτει και ένα επίπεδο στη σχέση δεδομένο. Δικό σας εννοώ. Τώρα άμα έχετε διαμορφώσει μια σχέση να του φτιάχνετε αγγλικό πρωινό με αμερικάνικες τηγανίτες και βέλγικα τηγανητά αυγά, μια χαρά τα φτιάχνει και ο Φώντας το φαγάδικο της γειτονιάς τα γιουβαρλάκια πάρτε τα από εκεί. Εγώ αναφέρομαι σε σχέσεις με επίπεδο, υγιές επίπεδο, έτσι όπως αρμόζει σε εσάς και έτσι όπως αρμόζει σε αυτόν. Άμα το έχετε κάνει το σπίτι γαλλικό εστιατόριο άστε το καλύτερα.
Αφού εξασφαλίσαμε τα υλικά από εκεί και πέρα τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται πολύ απλά. Εδώ μπαίνει ο φορητός και το Google. Τη γνωστή αναζήτηση και να σου ο πολύχρωμος κόσμος των γιουβαρλακίων μπροστά σας. Εδώ είναι και το κουραστικό σημείο της συνταγής. Το να βρεις τη σωστή συνταγή, εδώ ο συγγραφέας του παρόντος πονήματος (ποιον είπε πόνημα ρε;) ελάχιστα μπορεί να συμβάλλει. Αυτή την απόφαση πρέπει να τη πάρετε μόνη σας. Πρέπει επιτέλους να μεγαλώσετε και να αναλάβετε τους ρόλους σας. Ή είστε μέλλουσα παρασκευάστρια γιουβαρλακίων ή θα πρέπει να το πάρετε απόφαση πως όχι και να απομακρυνθείτε από αυτή τη φιλοδοξία. Μήπως θα είναι και η πρώτη άλλωστε; Καταχωνιάστε την και αυτή μαζί με τις άλλες αφού πρέπει πρώτα να χτίσετε το ιδεολογικό υπόβαθρο αυτής της απόρριψης, γιατί θα το χρειαστείτε αύριο μεθαύριο για τον ψυχαναλυτή σας ή τον καινούργιο σας σύντροφο ή για να μην αντιμετωπίσετε ενοχές για τα γιουβαρλάκια που δεν φτιάξατε; Εγώ δεν το έκανα και ακόμα δεν μπορώ να αντιμετωπίσω το γεγονός ότι ποτέ μου δεν θα φτιάξω φιλέτο με σος καφέ ντε παρί ή τα μπουτάκια βατράχων προβενσάλ, εάν και με τα μπουτάκια βατράχων οργανώνω μια καλή άμυνα και που μου πάει θα τον διώξω αυτόν τον εφιάλτη από τη ζωή μου, που δεν είναι άλλωστε ούτε αυτό το θέμα μας.
Βρήκατε λοιπόν τη σωστή συνταγή. Τώρα η σωστή νοικοκυρά τσεκάρει τα υλικά της λίστα της, της συνταγής της εννοώ.
Άντρας: Ok.
Σχέση: Ok.
Σπίτι: Ok.
Ηλεκτρική κουζίνα ή άλλο μέσο αντίστοιχο: Ok.
Απαραίτητα σκεύη (κατσαρόλες κ.λ.π.): Ok.
Φορητό: Ok.
Συνταγή: Ok.
Εάν έχετε μια σωστή σχέση δομήσει, σε λιγότερο από τρεις ώρες, γιατί πρέπει να πάει και να ψωνίσει τα υλικά της δικής του συνταγής ο χριστιανός, θα φάτε τα καλύτερα γιουβαρλάκια της ζωής σας.
The End
Όχι ακόμα!!!! Εάν τα γιουβαρλάκια σας τα φέρει καπέλο κάτι έχετε κάνει λάθος στη συνταγή και πρέπει να την ξαναδείτε επισταμένως και συντόμως, γιατί κατσαρόλα με γιουβαρλάκι δεν φοριέται φέτος και δεν προβλέπεται να φορεθεί ούτε το καλοκαίρι, ούτε του χρόνου το χειμώνα, έτσι τουλάχιστον λένε οι γνωρίζοντες τα του στυλ.
Εάν όλα πάνε καλά, τότε
Καλή σας όρεξη και μην ξεχάσετε να πείτε και ένα ευχαριστώ στην κ. Ελπινίκη τη μαγείρισσα ντε του Φώντα του εστιάτορα.
Α και πάντα να επιβραβεύετε το μάγειρα, εάν δεν το κάνετε εσείς θα βρεθεί κάποιος άλλος να το κάνει και πιστέψτε με ο έρωτας περνάει μέσα από το στομάχι, ναι το δικό σας εννοώ.
Εγώ πάλι πάω να ετοιμάσω εκείνο το βρωμοφιλέτο με σος καφέ ντε παρί που μου έχει φάει τα αυτιά ο καλός μου. Ολόκληρη αναβάθμιση με βοήθησε να κάνω εγώ να το αφήσω έτσι παραπονεμένο; Για αύριο θα ξαναγυρίσουμε στην απλή και εύκολη κουζίνα, ένα απλό μαύρο ριζότο με τρούφα και φύλλο χρυσού, αστακό και χτένια. Πρέπει να θυμηθώ να παραγγείλω φύλλα χρυσού από τον Καίσαρη.
Αφιερωμένο στη μικρή Ραλλλλλλλλού με τα οκτώ «λ».
Πρωινό ξύπνημα
Είδα radioblog και μπήκα. Σήμερα έχει κλασσική "καλημέρα". Όχι ηρεμήστε, δεν θα τραγουδήσω εγώ. Πέμπτη 8 Φεβρουαρίου 2007
Γιατί πιγκουΐνοι
* Ο πιγκουΐνος είναι θαλάσσιο πουλί που δεν μπορεί να πετάξει.
Ο blogger είναι και αυτός θαλάσσιο πουλί, με ειδίκευση στο serf μάλιστα, που δε μπορεί επίσης να πετάξει, εκτός και αν θεωρήσουμε πέταγμα τη δυνατότητα που έχει όπως και ο κάθε άλλος κοινός θνητός, ποιών τον Superman, να σαλτάρει από το μπαλκόνι του, αλλά αυτή είναι μια παράμετρος που δεν αποτελεί θέμα του σημερινού post.
* Ο αριθμός των ειδών των πιγκουΐνων έχει αποτελέσει θέμα διαφωνίας.
Ο αριθμός και όχι μόνο αυτό το στατιστικό στοιχείο των blogger, επίσης, πολλάκις έχει γίνει αντικείμενο διαφωνίας μεταξύ των ειδικών του χώρου και όχι μόνο.
* Το μεγαλύτερο είδος είναι ο Αυτοκρατορικός πιγκουΐνος (Aptenodytes forsteri): τα ενήλικα πουλιά έχουν μέσο ύψος 1,1 μέτρα και ζυγίζουν 35 κιλά ή και περισσότερο.
Το μεγαλύτερο είδος των blogger είναι ο Αυτοκρατορικός blogger, με post που ανεξάρτητα του ύψους τους έχουν comments που το βάρος τους μπορεί να ξεπερνάει και αυτό των Αυτοκρατορικών πιγκουΐνων.
* Το μικρότερο είδος είναι ο Μικρός Μπλε Πιγκουΐνος που έχει ύψος περίπου 40 cm και ζυγίζει 1 κιλό.
Το μικρότερο είδος των blogger είναι ο Μικρός Μπλε blogger που ανεξάρτητα ύψους, το βάρος του κυμαίνεται μεταξύ μοντέλου σε δίαιτα και μοντέλου με νευρική ανορεξία.
*Οι μεγαλύτεροι πιγκουΐνοι διατηρούν τη θερμότητά του σώματός τους πιο αποτελεσματικά, κι έτσι ζουν στα ψυχρότερα κλίματα.
Οι μεγαλύτεροι blogger σπάνια φεύγουν από τα χώρο τους, ενίοτε βέβαια μοιράζονται τη θερμότητα του σώματος τους αλλά πάντα με το είδος τους στην αυθεντική του ή έστω κλωνοποιημένη του μορφή.
*Οι μικρότεροι πιγκουΐνοι απαντώνται στα εύκρατα ή ακόμα και στα τροπικά κλίματα.
Οι μικρότεροι blogger έχουν και αυτοί μια αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά καθώς κινούνται μεταξύ μοναστικών επιλογών έως όπου γάμος και χαρά……
* Το 2002, μια ομάδα Αργεντίνων επιστημόνων εντόπισε στις ακτές της Ανταρκτικής Χερσονήσου ένα υποείδος του Αυτοκρατορικού Πιγκουΐνου που φτάνει σε ύψος τα 1,6 μέτρα.
Σε όλα τα είδη υπάρχει πάντα ένα αντίστοιχο. Απλά στους blogger δεν έχουν ακόμα σταθεροποιηθεί τα υποείδη και μάλιστα αυτά του Αυτοκρατορικού μπλόγκερ.
* Οι περισσότεροι πιγκουΐνοι τρέφονται με γαρίδες, ψάρια, καλαμάρια και άλλες θαλάσσιες μορφές ζωής που ψαρεύουν βουτώντας και κολυμπώντας κάτω από το νερό. Περνούν τη μισή ζωή τους στη θάλασσα και τη μισή στη στεριά.
Οι περισσότεροι blogger τρέφονται όπως και οι κοινοί άνθρωποι. Είναι και κάποιοι περίεργοι με πιο εξεζητημένα γούστα στο φαί, αλλά περί ορέξεως κολοκυθόπιτα και λόγος δε μου πέφτει.
* Όταν οι μητέρες χάσουν έναν νεοσσό μερικές φορές προσπαθούν να κλέψουν από μια άλλη, συχνά χωρίς επιτυχία αφού τα υπόλοιπα θηλυκά που βρίσκονται εκεί κοντά βοηθούν την αμυνόμενη μητέρα να υπερασπίσει τα μικρά της.
Μια αντίστοιχη συμπεριφορά, κλοπής εννοώ, συναντιέται και στο δικό μας είδος, αλλά πάντα βρίσκονται και εδώ «μητέρες» να βοηθήσουν.
* Οι πιγκουΐνοι δείχνουν να μη φοβούνται τους ανθρώπους, και πλησιάζουν τις ομάδες των εξερευνητών χωρίς δισταγμό.
Οι blogger δείχνουν ενίοτε να φοβούνται τους ανθρώπους, ενίοτε να μη τους φοβούνται, ενίοτε να τους έχουν τελείως γραμμένους, έως και άρνηση του είδους τους ένα πράγμα μπορούμε να συναντήσουμε, συνήθως όμως οι περισσότεροι πλησιάζουν και αυτοί τις ομάδες των «εξερευνητών» του χώρου χωρίς δισταγμό, ενίοτε και με περισσή λαχτάρα.
Όπως θα καταλάβατε αναβαθμίστηκα και τσαντίστηκα.
Υ.Γ. Τίποτα απο αυτά τα θαυμαστά δεν θα είχε γίνει, χωρίς την συνδρομή των:
1/pannasmontata και 2/ του γνωστού τεχνοφρίκ καλού μου και χορηγού της οικογένειας
Τετάρτη 7 Φεβρουαρίου 2007
Περνά, περνά η μέλισσα......
............ και τσιμπάει το δικό μου μελισσόπουλο. Γιατί κυρία μέλισσά μου την πέφτετε στα ξένα παιδιά;
* Αυτή που κάνει ντους είναι, την αναγνώρισε το "θύμα" (όνομα και πράγμα).
* Η φωτογραφία είναι, απο ένα απο τα πιο ωραία , "θεματικά" λεγόμενα, μπλογκ, εδώ
Τρίτη 6 Φεβρουαρίου 2007
Πρωινό ξύπνημα ή η χαμένη αθωότητα μιας γενιάς ή απλά ενός τραγουδιού μόνο;
Πρωινός διάλογος
Εγώ:
Νάσια: Όχι μουσική.
Εγώ: Τι κάνετε μουσική;
Νάσια: Μας κάνει η κ. Βάσια. Μας μαθαίνει τραγουδάκια, ζωγραφίζουμε πολύ μου αρέσει. Μαμά ξέρεις ένα τραγούδι για το Καραγκιόζη;
Εγώ: Ναι.
Νάσια: Για πες.
Εγώ: "Κείνο που με τρώει....."
Νάσια: Μαμά το ίδιο κάνατε και εσείς όταν ήσουνα σαν εμένα; Και η γιαγιά το ίδιο τραγούδι;
Και θυμήθηκα τι ήταν για τη δικιά μου γενιά αυτό το τραγούδι, που για τη γενιά της Νάσιας μοιάζει να έχει παραγκωνίσει μια και καλή το "χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ" και ξαφνικά ένοιωσα πολύ ................ Πάλι έχασα τη λέξη. Καλύτερα έτσι. Ας βάλει ο καθένας τη δικιά του.
Υ.Γ. Μετά και από ένα ποστ του
Άνεμου εδώ .
Σάββατο 3 Φεβρουαρίου 2007
Αγάπη δίχως πείσματα δεν έχει νοστιμάδα
Τα πρόσωπα Αυτός: Ξεροκέφαλος, πεισματάρης, ανασφαλής, παραπονιάρης, με δυσλεκτικά συναισθήματα, ικανός να αντέξει στη μεγαλύτερη συναισθηματική κακοποίηση, ανίκανος να αντιμετωπίσει την απόρριψη έτσι όπως την οργανώνει μέσα στο παιδιακίσιο μυαλό του, που συνήθως οι δρόμοι του είναι αδύνατον να κατανοηθούν και ως εκ τούτου να προβλεφθούν από τον συνομιλητή του, με τεράστια αποθέματα στοργής, έτοιμος να παραδοθεί στη πιο απλή εκδήλωση αγάπης, αμετάκλητα ερωτευμένος με όλες τις γυναίκες της ζωής του, αλλά και τζαναμπέτης του κερατά. Αυτή: Ο ορισμός της λέξης τσογλάνι, με συναισθήματα καλά θωρακισμένα τόσο που να αμφιβάλλεις για την ύπαρξη τους, εγκλωβισμένη σε ένα παιχνίδι επιβίωσης από ένα πόλεμο που έχει τελειώσει, αλλά αρνείται να το συνειδητοποιήσει, μοσχαναθρεμμένη, λατρεμένη του παραπάνω, γεμάτη φοβίες, με μεγαλύτερη από όλες αυτή του θανάτου από τη μέρα που γεννήθηκε, με μότο ζωής, "αρνούμαι να χαρώ γιατί όποτε χάρηκα το πλήρωσα ακριβά», μότο που δυστυχώς κάποιες φορές το γενικεύει και στους γύρω της, παιδί που δεν μεγάλωσε, μάλλον που αρνείται πεισματικά μέχρι τα τώρα να μεγαλώσει, διεκδικώντας τη παιδική της ηλικία από τους άλλους γύρω της, με λίγα λόγια ένα παιδί που ζητάει το φεγγάρι, κάτι σαν την Σκάρλετ Ο’ Χάρα ένα πράγμα.. Η αιτία του καυγά: 4 ευρώ που «αυτός» έδωσε πουρμπουάρ και «αυτή» διαφώνησε και ας μην υπήρξε τσιγκούνα ποτέ, το αντίθετο, μιας και εκτός των άλλων γεννήθηκε και με τρύπια χέρια.. Ο καυγάς: Κάτι του είπε, κάτι του ξανάπε, κάτι προσπάθησε «αυτός» να πει, κάτι δεν άκουσε «αυτή» και ξαφνικά ενεργοποιήθηκε ο περιβόητος μηχανισμός του όπως έλεγε και η γνωστή γιαγιά «εγώ δεν είμαι αχάριστος παραπονιάρης είμαι» και το παράπονο ξεχείλισε και μαζί του άνοιξαν όλα τα έρμα που εμπόδιζαν τις ανασφάλειες του να πλημμυρίζουν το μυαλό του.. Το αποτέλεσμα: Αποφάσισε να σταματήσει να τρώει. Αυτός που η μόνη φορά που δεν έφαγε ήταν τη πρώτη μέρα μιας εγχείρησης γιατί είχε πάρει νάρκωση. «Αυτή» το αντιμετώπισε σαν αστείο, εγώ φοβήθηκα, γιατί είδα πόσο πληγωμένος έμοιαζε όταν μου ιστορούσε τα του καυγά. Μια μέρα, δυο μέρες, τρεις ημέρες. «Αυτή» με πήρε τηλέφωνο. Μου είπε ότι δεν τρώει και δε ξέρει τι να κάνει. Ζήτησα να του μιλήσω. «Αυτός» μου είπε ότι έκανε μπάνιο και είναι έτοιμος για το «τέλος». Εγώ τρόμαξα. Έφτιαξα ένα τάπερ με σουτζουκάκια με ρύζι που είχα από το μεσημέρι, δασκάλεψα τη Νάσια και έστειλα τον καλό μου με τα παιδιά να πάνε να τον ταΐσουν. Παραμερίζοντας το πάλαι ποτέ αριστερό παρελθόν μου για καλό και για κακό τηλεφώνησα και στον πνευματικό του. Αφού το καταδιασκεδάσαμε είναι γεγονός και αφού μου είπε ότι έχουν αντέξει μήνες την απεργία πείνας, καταλήξαμε, ότι ο συγκεκριμένος, αυτή την απεργία, την απεργία των συναισθημάτων δεν μπορεί να την αντέξει και συμφώνησε αύριο να περάσει να τον δει.. Εν τω μεταξύ στο σπίτι τους η Νάσια με την Νερίνα τον ταΐσανε τα σουτζουκάκια μου (με μια μικρή δόση υπερβολής στο κύμινο οφείλω να ομολογήσω, τα σουτζουκάκια όχι το τάϊσμα) και «αυτή» να κρύβει την ανακούφισή της κάτω από φράσεις του στυλ, «αφού σας το είπα, τα νεύρα δεν είναι καλά, με έχει πιάσει και αυτός ο φόβος ότι θα πεθάνω», που προσωπικά τα ακούω εδώ και 44 χρόνια, γιατί εκτός των άλλων έχω και διεστραμμένη μνήμη. Ναι «αυτός» είναι ο μπαμπάς μου και «αυτή» είναι η μαμά μου. Και η μόνη ενοχή που επιτρέπω πια στον εαυτό μου να νοιώσει είναι το ότι δεν τους επέτρεψα να μεγαλώσουν.. Υ.Γ. Ελπίζω το επιπλέον κύμινο και σκόρδο να μην του ρημάξουν το ταλαιπωρημένο του στομάχι, αλλά όπως και να το κάνεις «σουτζουκάκι χωρίς κύμινο δεν έχει νοστιμάδα» ακριβώς όπως και η αγάπη. 
Παρασκευή 2 Φεβρουαρίου 2007
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)