Ναι, θα φτάσουν, όπως όλα ε; Αν έδιναν τους νόμιμους φόρους τους (αντί για απαλλαγές-δωρεές ψίχουλα) οι κύριοι της οικογενείας της οποίας η κυρία προβάλλεται, τιμάται και βραβεύεται κάνοντας το χόμπι της και αν στην πορεία δεν έπαιρναν τη μερίδα του λέοντος οι κρατικοί λειτουργοί, και το νοσοκομείο θα γινόταν και πολλά άλλα που ΟΦΕΙΛΕΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ παίρνοντας από τους πολίτες του και φτιάχνοντας για τους πολίτες του! Το νοσοκομείο πρέπει να γίνει πάση θυσία! Και οι μεγαλοκλέφτες να "το πληρώσουν" κάποτε...
Σήμερα: Νάσια: Γιατί μαμά δεν βοηθάμε εμείς τα παιδάκια; Εγώ: Πώς να τους βοηθήσουμε αγάπη μου; Νάσια: Να τους δώσουμε τα μαλλιά μας ίσως. Τότε: Την θυμάμαι τριών χρονών, να περπατάει με προσοχή όταν η Έ. ήταν κοντά της. Δυο φορές έκλαψα τότε. Μια ακούγοντας την ΄Ε. να πεινάει και εμείς να έχουμε καθυστερήσει ελάχιστα, αλλά είχαμε καθυστερήσει, να της βάλουμε να φάει, με ένα κλάμα που δεν θύμιζε επτάχρονο παιδί, αλλά μωρό που πεινάει και φοβάται και άλλη μια όταν μια μέρα η Ε. τρόμαξε νομίζοντας ότι η Νάσια θα πέσει επάνω της και φώναξε και όταν εμείς και η μάνα της τρέξαμε βρήκαμε τη Νάσια σχεδόν τριών χρονών τότε να κάθεται κάτω και κλαίγοντας να λέει "δεν πείραξα το Χίκμαν, δεν πείραξα το Χίκμαν" και την Ε. να την παρηγορεί. Δεν αξίζει κανένας απο τους δύο ρόλους σε κανένα παιδί. Δεν ξέρω ποια λογική το επιτρέπει να συμβαίνει, αλλά συμβαίνει και πρέπει εμείς αφού δεν μπορέσαμε να τα προστατεύσουμε απο αυτό να τους δώσουμε τα όπλα για να παλέψουν. Απλά δεν με νοιάζει πως θα βρεθούν τα χρήματα…
Σε αυτές τις περιπτώσεις ας μην είμαστε μικρόψυχοι και να τα βάζουμε με την κοινωνία για ότι καλό ή κακό συμβαίνει.Μόλις είδα στην tv για ένα παιδάκι που ήθελε να γίνει δωρητής για να βοηθήσει ένα άλλο παιδάκι και κάποιοι ασχολούνται αν θα πρέπει να δώσουμε εμείς τα λεφτά ή το κράτος.Σε αυτές τις περιπτώσεις ΟΛΟΙ ΠΡΕΠΕΙ να δίνουμε.Με ποιό τρόπο ούτε εμένα με νοιάζει. Συγνώμη Νερίνα που το πρώτο μου σχόλιο στο μπλόγκ σου είναι λίγο θυμωμένο αλλά όταν κάτι είναι για τα παιδιά είμαι κάθετη.
Καλό σας βράδυ. Κάτι τέτοιες στιγμές απολαμβάνω απόλυτα το ότι ζω εδώ. Και Τασσούλα καθόλου δεν με πειράζει που θύμωσες, στην αρχή και εγώ θύμωνα, αλλά σήμερα ούτε αυτό με νοιάζει. Δεν με νοιάζει εάν μοιάζω γραφική, υστερική, χαζοχαρούμενη, νοικοκυρούλα, μελοδραματική,γιατί σήμερα νοιώθω χαρούμενη και ευγνώμων για τη ζωή, τη ζωή μου, τους ανθρώπους γύρω μου και το τελευταίο που με νοιάζει είναι να αποδώσω ευθύνες. Και κλαίω και μου αρέσει που κλαίω. Οι μικρές με κοιτάνε και δεν τρομάζουν γιατί κλαίω, ακούνε τα παιδιά να μιλάνε και ακόμα και τώρα που κατανοούν τι μας συνέβη, ότι δηλαδή η λευχαιμία είναι καρκίνος, αντί να τρομάξουν χαίρονται κάθε φορά που ένα ευρώ μπαίνει στο σωλήνα. Η Νερίνα υπολογίζει πόσα λείπουν και η Νάσια μου λέει να στείλω sms για τα υπόλοιπα. Και πολύ μετανοιώνω που δεν τους έφτιαξα το κέικ της Ραλλούς που μου το ζητάνε απο χθες. Καλό σας βράδυ
η πιο συγκλονιστική διαφήμιση..κάνει τα λόγια περιττά...κι εγώ που ήρθα να φέρω μουσική πρόσκληση.. http://elafini.blogspot.com/2007/05/blog-post_07.html
Εμείς αποδίδουμε το 40% του (καλού) μισθού μας νομίμως στην Εφορία. Το 40%! Ως μεγαλομισθωτοί των 4000Ε το μήνα (με πολλά πτυχία/προσόντα, υπερκέρδη για την εταιρεία, ατέλειωτες ώρες δουλειάς κ.λ.π. ως αρμόζει). Το αφεντικό δεν αποδίδει παρά ψίχουλα (έχει καλούς λογιστές). Αν όλοι έδιναν τους φόρους που τους αναλογούν θα είχαμε πραγματική κοινωνία: με νοσοκομεία, σχολεία, δρόμους κ.λ.π. Μικρόψυχοι είναι όλοι αυτοί που κλέβουν: οι έχοντες θέσιν (μίζες), οι φοροφυγάδες... Χθες τα ...Υπουργεία έκαναν τις δωρεές τους στην TV! Στην TV!!! Πόσο πιο γελοίο μπορεί να γίνει; Μαζεύτηκαν ήδη 10εκ., πέρσι άλλα 2εκ., τόσα χρόνια δεν ξέρω κι εγώ τι μαζεύει η "Ελπίδα", και το νοσοκομείο θα κοστίσει, λέει, 14εκ. Κάθε τόσο τηλεμαραθώνιοι για το "Χαμόγελο του Παιδιού" κ.ά. Δώσε, είναι μόνο 1Ε στον καθένα μας. Δίνεις, αφού το είπε η TV. Αλλά στη γειτόνισσα που πεινάει δε δίνεις ένα καρβέλι ψωμί (θυμάστε πρόσφατη ιστορία με μάνα που εγκατέλειψε τα παιδιά της σε εκκλησία, που οι γείτονες ΔΕΝ της έδιναν ούτε ψωμί;), δεν το είπε η TV. Η TV κονομάει, οι σύλλογοι κονομάνε, οι "επώνυμοι" διαφημίζονται... Όλοι δίχως στάλα ντροπής για τούτα τα παιδιά! Κάποτε μαζεύαμε στη δουλειά τρόφιμα για τα πεινασμένα παιδιά του πολέμου της Γιουγκοσλαβίας. Το αφεντικό κράτησε ακόμα και μακαρόνια! Άλλοτε κάναμε φιλανθρωπική εκδήλωση και μαζέψαμε λεφτά για την ΕΛΕΠΑΠ. Το αφεντικό πήρε γερή μερίδα. Στην επιταγή που δόθηκε στην υπεύθυνη της ΕΛΕΠΑΠ και όλοι οι εργαζόμενοι είδαμε, έλειπε το 30%! Γνωρίζω από πρώτο χέρι ότι και στους "φιλανθρωπικούς συλλόγους" γίνονται αυτά (και στη Unisef). Ο καθένας μπορεί να σκέφτεται όπως θέλει! Να καταλαβαίνει ή να κλείνει τα μάτια συμμετέχοντας χαρούμενα στην εικονική ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗ πραγματικότητα! Μα τα άρρωστα παιδιά, και ΟΛΟΙ οι άρρωστοι αξίζουν καλή ιατρική περίθαλψη, πραγματική στήριξη και ζεστασιά! Συνέχεια! Και όχι μόνο χάριν ενός τηλεμαραθωνίου...
-Με συγχωρείτε για την κατάχρηση του χώρου, που δε μου ταιριάζει άλλωστε!
Προσωπικά δεν με νοιάζει ο τρόπος που μαζέυτηκαν.Με νοιαζει ο σκοπος για τον οποίο μαζέυτηκαν.Και αυτός ο σκοπός για εμένα είναι ιερός. Αυτά!Καλό απόγευμα.
Αγαπητέ ανώνυμε η απάντηση μου σε αυτού του είδους τους προβληματισμούς απαντιέται με την απάντηση στην ερώτηση "έχετε παιδιά;" ή ακόμα ακόμα "βρίσκετε σκόπιμο να γεννάμε παιδιά;". Όταν αποκτάς παιδιά πολλά πράγματα αλλάζουν οπτική -δεν θα έπρεπε, αλλά αλλάζουν-. Δεν μπορείς να το ελέγξεις γίνεται απο μόνο του. Όταν έρχεσαι σε επαφή με ένα άρρωστο παιδί τότε είναι που αλλάζουν όλα για σένα. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο απο το να μην μπορείς να το βοηθήσεις. Και πραγματικά δεν σε νοιάζει ποιος θα το κάνει και πως. Στην Ελλάδα αυτά τα παιδιά πολλές φορές δεν τα σκοτώνει η αρρώστεια αλλά η λίστα αναμονής. Το κράτος δεν μου έφτιαξε νοσοκομείο, οι κλέφτες των φόρων μου το στερούν, εάν είναι να το πληρώσω εγώ θα το κάνω εγώ. Τώρα εάν κάποιοι τα αρπάξουν πάλι δεν με νοιάζει, αρκεί αυτά που θα μείνουν να φτάσουν. Δεν νομίζω ότι θα ανακουφιστεί ιδιαίτερα ένα άρρωστο παιδί εάν του πω "χαρά μου δεν έχει δωμάτιο στη μεταμόσχευση και ίσως πεθάνεις, αλλά εγώ πρέπει πρώτα να καθαρίσω το τόπο απο τα καπιταλιστικά γουρούνια, να πατάξω την διαφθορά και επίσης να φτιάξω και το κατάλληλο κόμμα που θα τα κάνει όλα αυτά". ΔΕΝ ΕΧΩ ΧΡΟΝΟ, ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΧΡΟΝΟ. Και τα έχουμε κάνει που τα έχουμε κάνει μαντάρα ως ενήλικες δεν θα στερήσω απο τα παιδιά που το έχουν ανάγκη τη μοναδική διέξοδο που φαίνεται να έχουν και ούτε θα την σαμποτάρω κατά οποιονδήποτε τρόπο και εν ονόματι της όποιας δικαιολογημένης αγανάκτησης. Σε αυτή τη φάση το μόνο που με θυμώνει τόσο που να μένω ανίσχυρη είναι η αίσθηση ότι θα τις χάσω. Και δυστυχώς δεν μου αρκεί και σε καμία μάνα δεν αρκεί η δικαιολογία ότι φταίνε οι άλλοι και όχι αυτή.. Καλό σας βράδυ
Για να μην παρεξηγηθώ δεν εννοώ ότι όποιος δεν έχει παιδιά δεν μπορεί να καταλάβει, μερικές φορές ίσως βιώνει ακόμα πιο έντονα αυτή την κατάσταση, η διαφορά μου είναι ότι το δικό μου "εφικτό" δεν αποκλείει το δικό σου, αφού μπορεί να λειτουργήσει παράλληλα, εννοώ το να κάνω ότι μπορώ, αλλά παράλληλα να βρω και τρόπους να μην χρειάζεται να το κάνω, ενώ το να σταθώ κριτικά μπορεί να αποβεί μοιραίο για αυτούς που δεν έχουν την πολυτέλεια να περιμένουν. Και πάλι καλό σου βράδυ
22 σχόλια:
Ένα μωρό, μωρό παιδί χρόνια
έχει κλειδιά απ' το σπίτι μου
κάνει ζημιές, βρωμιές, χαρές, ψώνια
κάτω απ' τη μύτη μου
Χρόνια μ' αρρωσταίνει
χρόνια μου γελά
μου 'χες πει θα ζούμε καλά
μούρη μου σπασμένη
ρούχα μου απαλά
σου 'χα πει θα ζούμε καλά
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Kαλημέρα. Σήμερα είναι.
Καλη βδομάδα.
Καλημερα Σημερα ειναι Και θα γινει το νοσοκομειο σιγουρα
Γιωτα
Μακαρι τα χρηματα που θα στειλει ο κοσμος να φτασουν ολα για το σκοπο αυτο και να μην σκορπιστουν ξανα απο 'δω και απο 'κει...
Tha ftasoun!!
Ναι, θα φτάσουν, όπως όλα ε;
Αν έδιναν τους νόμιμους φόρους τους (αντί για απαλλαγές-δωρεές ψίχουλα) οι κύριοι της οικογενείας της οποίας η κυρία προβάλλεται, τιμάται και βραβεύεται κάνοντας το χόμπι της και αν στην πορεία δεν έπαιρναν τη μερίδα του λέοντος οι κρατικοί λειτουργοί, και το νοσοκομείο θα γινόταν και πολλά άλλα που ΟΦΕΙΛΕΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ παίρνοντας από τους πολίτες του και φτιάχνοντας για τους πολίτες του!
Το νοσοκομείο πρέπει να γίνει πάση θυσία! Και οι μεγαλοκλέφτες να "το πληρώσουν" κάποτε...
Σήμερα:
Νάσια: Γιατί μαμά δεν βοηθάμε εμείς τα παιδάκια;
Εγώ: Πώς να τους βοηθήσουμε αγάπη μου;
Νάσια: Να τους δώσουμε τα μαλλιά μας ίσως.
Τότε:
Την θυμάμαι τριών χρονών, να περπατάει με προσοχή όταν η Έ. ήταν κοντά της. Δυο φορές έκλαψα τότε. Μια ακούγοντας την ΄Ε. να πεινάει και εμείς να έχουμε καθυστερήσει ελάχιστα, αλλά είχαμε καθυστερήσει, να της βάλουμε να φάει, με ένα κλάμα που δεν θύμιζε επτάχρονο παιδί, αλλά μωρό που πεινάει και φοβάται και άλλη μια όταν μια μέρα η Ε. τρόμαξε νομίζοντας ότι η Νάσια θα πέσει επάνω της και φώναξε και όταν εμείς και η μάνα της τρέξαμε βρήκαμε τη Νάσια σχεδόν τριών χρονών τότε να κάθεται κάτω και κλαίγοντας να λέει "δεν πείραξα το Χίκμαν, δεν πείραξα το Χίκμαν" και την Ε. να την παρηγορεί. Δεν αξίζει κανένας απο τους δύο ρόλους σε κανένα παιδί. Δεν ξέρω ποια λογική το επιτρέπει να συμβαίνει, αλλά συμβαίνει και πρέπει εμείς αφού δεν μπορέσαμε να τα προστατεύσουμε απο αυτό να τους δώσουμε τα όπλα για να παλέψουν. Απλά δεν με νοιάζει πως θα βρεθούν τα χρήματα…
Σε αυτές τις περιπτώσεις ας μην είμαστε μικρόψυχοι και να τα βάζουμε με την κοινωνία για ότι καλό ή κακό συμβαίνει.Μόλις είδα στην tv για ένα παιδάκι που ήθελε να γίνει δωρητής για να βοηθήσει ένα άλλο παιδάκι και κάποιοι ασχολούνται αν θα πρέπει να δώσουμε εμείς τα λεφτά ή το κράτος.Σε αυτές τις περιπτώσεις ΟΛΟΙ ΠΡΕΠΕΙ να δίνουμε.Με ποιό τρόπο ούτε εμένα με νοιάζει.
Συγνώμη Νερίνα που το πρώτο μου σχόλιο στο μπλόγκ σου είναι λίγο θυμωμένο αλλά όταν κάτι είναι για τα παιδιά είμαι κάθετη.
Να χαίρεσε και τις μικρές σου!!
ας βοηθάει ο καθένας όπως μπορεί!
μπράβο σου
καλησπέρα
Καλό σας βράδυ. Κάτι τέτοιες στιγμές απολαμβάνω απόλυτα το ότι ζω εδώ.
Και Τασσούλα καθόλου δεν με πειράζει που θύμωσες, στην αρχή και εγώ θύμωνα, αλλά σήμερα ούτε αυτό με νοιάζει. Δεν με νοιάζει εάν μοιάζω γραφική, υστερική, χαζοχαρούμενη, νοικοκυρούλα, μελοδραματική,γιατί σήμερα νοιώθω χαρούμενη και ευγνώμων για τη ζωή, τη ζωή μου, τους ανθρώπους γύρω μου και το τελευταίο που με νοιάζει είναι να αποδώσω ευθύνες. Και κλαίω και μου αρέσει που κλαίω. Οι μικρές με κοιτάνε και δεν τρομάζουν γιατί κλαίω, ακούνε τα παιδιά να μιλάνε και ακόμα και τώρα που κατανοούν τι μας συνέβη, ότι δηλαδή η λευχαιμία είναι καρκίνος, αντί να τρομάξουν χαίρονται κάθε φορά που ένα ευρώ μπαίνει στο σωλήνα. Η Νερίνα υπολογίζει πόσα λείπουν και η Νάσια μου λέει να στείλω sms για τα υπόλοιπα. Και πολύ μετανοιώνω που δεν τους έφτιαξα το κέικ της Ραλλούς που μου το ζητάνε απο χθες.
Καλό σας βράδυ
Το παρακολουθούμε απευθείας και δω στην Κύπρο...κάτι γίνεται, και είμαι πολύ χαρούμενη γι αυτό! Μακάρι να γίνει πραγματικότητα!
Μολις ανοιξα την τηλεοραση και ηρθα κατευθειαν εδω για να αφησω δακρυα και απιστευτη χαρα και ανακουφιση! Ουφ! Καληνυχτα.
επτα εκατομυρια ευρω μεχρι τωρα στις 11.30μμ
Γιωτα
η πιο συγκλονιστική διαφήμιση..κάνει τα λόγια περιττά...κι εγώ που ήρθα να φέρω μουσική πρόσκληση..
http://elafini.blogspot.com/2007/05/blog-post_07.html
Kalhmera... Na eise kala :)
και εδώ το παρόν και τον σεβασμό μου καταθέτω...
telika poso eftase xtes?
Εμείς αποδίδουμε το 40% του (καλού) μισθού μας νομίμως στην Εφορία. Το 40%! Ως μεγαλομισθωτοί των 4000Ε το μήνα (με πολλά πτυχία/προσόντα, υπερκέρδη για την εταιρεία, ατέλειωτες ώρες δουλειάς κ.λ.π. ως αρμόζει). Το αφεντικό δεν αποδίδει παρά ψίχουλα (έχει καλούς λογιστές).
Αν όλοι έδιναν τους φόρους που τους αναλογούν θα είχαμε πραγματική κοινωνία: με νοσοκομεία, σχολεία, δρόμους κ.λ.π.
Μικρόψυχοι είναι όλοι αυτοί που κλέβουν: οι έχοντες θέσιν (μίζες), οι φοροφυγάδες...
Χθες τα ...Υπουργεία έκαναν τις δωρεές τους στην TV! Στην TV!!!
Πόσο πιο γελοίο μπορεί να γίνει;
Μαζεύτηκαν ήδη 10εκ., πέρσι άλλα 2εκ., τόσα χρόνια δεν ξέρω κι εγώ τι μαζεύει η "Ελπίδα", και το νοσοκομείο θα κοστίσει, λέει, 14εκ.
Κάθε τόσο τηλεμαραθώνιοι για το "Χαμόγελο του Παιδιού" κ.ά.
Δώσε, είναι μόνο 1Ε στον καθένα μας. Δίνεις, αφού το είπε η TV.
Αλλά στη γειτόνισσα που πεινάει δε δίνεις ένα καρβέλι ψωμί (θυμάστε πρόσφατη ιστορία με μάνα που εγκατέλειψε τα παιδιά της σε εκκλησία, που οι γείτονες ΔΕΝ της έδιναν ούτε ψωμί;), δεν το είπε η TV.
Η TV κονομάει, οι σύλλογοι κονομάνε, οι "επώνυμοι" διαφημίζονται... Όλοι δίχως στάλα ντροπής για τούτα τα παιδιά!
Κάποτε μαζεύαμε στη δουλειά τρόφιμα για τα πεινασμένα παιδιά του πολέμου της Γιουγκοσλαβίας. Το αφεντικό κράτησε ακόμα και μακαρόνια! Άλλοτε κάναμε φιλανθρωπική εκδήλωση και μαζέψαμε λεφτά για την ΕΛΕΠΑΠ. Το αφεντικό πήρε γερή μερίδα. Στην επιταγή που δόθηκε στην υπεύθυνη της ΕΛΕΠΑΠ και όλοι οι εργαζόμενοι είδαμε, έλειπε το 30%!
Γνωρίζω από πρώτο χέρι ότι και στους "φιλανθρωπικούς συλλόγους" γίνονται αυτά (και στη Unisef).
Ο καθένας μπορεί να σκέφτεται όπως θέλει! Να καταλαβαίνει ή να κλείνει τα μάτια συμμετέχοντας χαρούμενα στην εικονική ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗ πραγματικότητα!
Μα τα άρρωστα παιδιά, και ΟΛΟΙ οι άρρωστοι αξίζουν καλή ιατρική περίθαλψη, πραγματική στήριξη και ζεστασιά! Συνέχεια! Και όχι μόνο χάριν ενός τηλεμαραθωνίου...
-Με συγχωρείτε για την κατάχρηση του χώρου, που δε μου ταιριάζει άλλωστε!
Προσωπικά δεν με νοιάζει ο τρόπος που μαζέυτηκαν.Με νοιαζει ο σκοπος για τον οποίο μαζέυτηκαν.Και αυτός ο σκοπός για εμένα είναι ιερός.
Αυτά!Καλό απόγευμα.
Αγαπητέ ανώνυμε η απάντηση μου σε αυτού του είδους τους προβληματισμούς απαντιέται με την απάντηση στην ερώτηση "έχετε παιδιά;" ή ακόμα ακόμα "βρίσκετε σκόπιμο να γεννάμε παιδιά;". Όταν αποκτάς παιδιά πολλά πράγματα αλλάζουν οπτική -δεν θα έπρεπε, αλλά αλλάζουν-. Δεν μπορείς να το ελέγξεις γίνεται απο μόνο του.
Όταν έρχεσαι σε επαφή με ένα άρρωστο παιδί τότε είναι που αλλάζουν όλα για σένα. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο απο το να μην μπορείς να το βοηθήσεις. Και πραγματικά δεν σε νοιάζει ποιος θα το κάνει και πως. Στην Ελλάδα αυτά τα παιδιά πολλές φορές δεν τα σκοτώνει η αρρώστεια αλλά η λίστα αναμονής. Το κράτος δεν μου έφτιαξε νοσοκομείο, οι κλέφτες των φόρων μου το στερούν, εάν είναι να το πληρώσω εγώ θα το κάνω εγώ. Τώρα εάν κάποιοι τα αρπάξουν πάλι δεν με νοιάζει, αρκεί αυτά που θα μείνουν να φτάσουν. Δεν νομίζω ότι θα ανακουφιστεί ιδιαίτερα ένα άρρωστο παιδί εάν του πω "χαρά μου δεν έχει δωμάτιο στη μεταμόσχευση και ίσως πεθάνεις, αλλά εγώ πρέπει πρώτα να καθαρίσω το τόπο απο τα καπιταλιστικά γουρούνια, να πατάξω την διαφθορά και επίσης να φτιάξω και το κατάλληλο κόμμα που θα τα κάνει όλα αυτά". ΔΕΝ ΕΧΩ ΧΡΟΝΟ, ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΧΡΟΝΟ. Και τα έχουμε κάνει που τα έχουμε κάνει μαντάρα ως ενήλικες δεν θα στερήσω απο τα παιδιά που το έχουν ανάγκη τη μοναδική διέξοδο που φαίνεται να έχουν και ούτε θα την σαμποτάρω κατά οποιονδήποτε τρόπο και εν ονόματι της όποιας δικαιολογημένης αγανάκτησης. Σε αυτή τη φάση το μόνο που με θυμώνει τόσο που να μένω ανίσχυρη είναι η αίσθηση ότι θα τις χάσω. Και δυστυχώς δεν μου αρκεί και σε καμία μάνα δεν αρκεί η δικαιολογία ότι φταίνε οι άλλοι και όχι αυτή..
Καλό σας βράδυ
Για να μην παρεξηγηθώ δεν εννοώ ότι όποιος δεν έχει παιδιά δεν μπορεί να καταλάβει, μερικές φορές ίσως βιώνει ακόμα πιο έντονα αυτή την κατάσταση, η διαφορά μου είναι ότι το δικό μου "εφικτό" δεν αποκλείει το δικό σου, αφού μπορεί να λειτουργήσει παράλληλα, εννοώ το να κάνω ότι μπορώ, αλλά παράλληλα να βρω και τρόπους να μην χρειάζεται να το κάνω, ενώ το να σταθώ κριτικά μπορεί να αποβεί μοιραίο για αυτούς που δεν έχουν την πολυτέλεια να περιμένουν.
Και πάλι καλό σου βράδυ
Δημοσίευση σχολίου