Συμφωνώ, αλλά γιατί να δώσω; Δεν δίνω; Φυσικά και θα δώσω, όμως θα ήθελα να μην ήταν αναγκαίο... Δίνω ήδη... Αλλά αυτά που έπρεπε να ήταν αυτονόητα... πρέπει να τα κάνουμε show στην τηλεόραση.
Το να ζήσεις αυτή την αρρώστεια μέσα στο σπίτι σου είναι ήδη φρικτή εμπειρία. Αυτή την εμπειρία την ξέρω, από την αρχή ως το τέλος. Το να τη ζήσεις όμως και να αφορά το παιδί σου, φαντάζομαι (γιατί ευτυχώς αυτή δεν την έχω ζήσει) ότι είναι απλά αβάσταχτο.
Αν αυτό το αβάσταχτο μπορούμε να το κάνουμε λίγο ελαφρύτερο... τότε ναι, δίνουμε, ακόμη και για όσα έπρεπε να είναι αυτονόητα... αφού εδώ που τα λέμε, δεν είναι και τόσο...
Μια νύχτα πλάνταξε στο κλάμα για όλα σκυλί που τράνταξε, ναι του κόσμου η φόλα. Πάντα υπάρχει ο κίνδυνος μια χούφτα οδύνης δεν είσαι ακίνδυνος για ό,τι δίνεις.
Όταν έγινε η διάγνωση για την Έ., η πρώτη μας σκέψη ήταν να φύγουμε έξω. Αρχίσαμε με τον Τ. να ψάχνουμε να διαβάζουμε να ρωτάμε όποιον θεωρούσαμε ότι μπορούσε να μας δώσει πληροφορίες για το ποιο ήταν το καλύτερο νοσοκομείο, ποιο πρωτόκολλο χρησιμοποιούσε, τι στατιστικά στοιχεία είχε, με βασική μας σκέψη ότι δεν έπρεπε να μείνουμε στην Ελλάδα. Οι πληροφορίες από το Παίδων ήταν λίγες και το μόνο που μας διαβεβαίωναν ήταν ότι η θεραπεία μπορούσε να γίνει στην Ελλάδα. Ο πρώτος που ρώτησα ήταν ένας φίλος γιατρός που λόγω της σχέσης μου μαζί του ήξερα ότι δεν θα μου έλεγε ανακρίβειες. Αφού του είπα το ιστορικό τον ρώτησα εάν μπορούμε να εμπιστευτούμε το Ογκολογικό του Αγλαΐα Κυριακού. Μας είπε «να μείνετε εκεί που είστε, δεν πρόκειται να γίνει κάτι καλύτερο έξω». Ακουγόταν σίγουρος. Ο Τ. ηρέμησε, εγώ όχι. Έκανα την ερώτηση που κάνω πάντα όταν αρρωσταίνουν τα παιδιά και εγώ έχω τις ενστάσεις μου –σιγά μην δεν είχα- «εάν ήταν η κόρη σου τι θα έκανες;» Ο Π. πριν ακόμα προλάβω να τελειώσω την ερώτηση μου είπε «Θα πήγαινα και στο μάγο της φυλής». Κάπως έτσι είναι για αυτά τα παιδιά αυτό το νοσοκομείο. Δεν έχουμε έλλειψη από καλούς γιατρούς, αλλά δουλεύουν σε συνθήκες που πολλές φορές ακυρώνουν το έργο τους. Ο χρόνος δεν είναι σύμμαχος αυτών των παιδιών. Κάθε ώρα που χάνεται μπορεί να αποβεί μοιραία για αυτά. Αντίθετα κάθε ώρα που κερδίζεται μπορεί να σημαίνει ακόμα ένα παιδί που κέρδισε τη μάχη. Χρειάζονται 15.000.000 ευρώ περίπου. Δηλαδή 1,5 ευρώ για τον καθένα μας. Ξέρω ότι δεν θα έπρεπε να είναι δική μας δουλειά, αλλά του κράτους. Όσο όμως σκεφτόμαστε έτσι γινόμαστε άθελα μας συμμέτοχοι σε μια καταστροφή. Τις ευθύνες ας τις επιρρίψουμε μετά και ο τρόπος είναι προφανής. Ο μόνος τρόπος για να βοηθήσουμε αυτά τα παιδιά, τα παιδιά μας, είναι να χτιστεί αυτό το νοσοκομείο, με οποιονδήποτε τρόπο και με οποιοδήποτε κόστος. Όσες οικογένειες βιώσαν, βιώνουν ή πρόκειται να βιώσουν αυτό το πρόβλημα το τελευταίο που τους ένοιαξε, νοιάζει, ή θα νοιάξει είναι το ποιοι πρέπει να πληρώσουν για αυτό. Προσωπικά μου είναι τελείως αδιάφορος ο τρόπος αρκεί να ολοκληρωθεί αυτό το νοσοκομείο και όχι μόνο αυτό….
Nerina mou den einai to mono pou mporoume na voithisoume....uparxoun kai polla alla guro mas pou mporoume na dosoume to elaxisto kai na voithisoume polu.... Apla na anoiksoume ta matia mas kai na koitaksoume ligo paraekso apo to spiti mas.... na ginoume ligo pio eksostrefeis kai tha diapistosoume oti o diplanos pou exei anagki einai polu kairo dipla mas kai den ton vlepame....
Καλό σου βράδυ Νερίνα μου σματςςςςςςςςςς τελικά αυτό είναι το blog σου ππου έχω στα αγαπημένα μου.. Ξαναδώσε μου και του άλλου να το βάλω και αυτό. σματςςςςςςςςςςςςςςςς
10 σχόλια:
Συμφωνώ, αλλά γιατί να δώσω; Δεν δίνω; Φυσικά και θα δώσω, όμως θα ήθελα να μην ήταν αναγκαίο... Δίνω ήδη... Αλλά αυτά που έπρεπε να ήταν αυτονόητα... πρέπει να τα κάνουμε show στην τηλεόραση.
Το να ζήσεις αυτή την αρρώστεια μέσα στο σπίτι σου είναι ήδη φρικτή εμπειρία. Αυτή την εμπειρία την ξέρω, από την αρχή ως το τέλος. Το να τη ζήσεις όμως και να αφορά το παιδί σου, φαντάζομαι (γιατί ευτυχώς αυτή δεν την έχω ζήσει) ότι είναι απλά αβάσταχτο.
Αν αυτό το αβάσταχτο μπορούμε να το κάνουμε λίγο ελαφρύτερο... τότε ναι, δίνουμε, ακόμη και για όσα έπρεπε να είναι αυτονόητα... αφού εδώ που τα λέμε, δεν είναι και τόσο...
Μια νύχτα πλάνταξε
στο κλάμα για όλα
σκυλί που τράνταξε, ναι
του κόσμου η φόλα.
Πάντα υπάρχει ο κίνδυνος
μια χούφτα οδύνης
δεν είσαι ακίνδυνος
για ό,τι δίνεις.
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
:)
Όταν έγινε η διάγνωση για την Έ., η πρώτη μας σκέψη ήταν να φύγουμε έξω. Αρχίσαμε με τον Τ. να ψάχνουμε να διαβάζουμε να ρωτάμε όποιον θεωρούσαμε ότι μπορούσε να μας δώσει πληροφορίες για το ποιο ήταν το καλύτερο νοσοκομείο, ποιο πρωτόκολλο χρησιμοποιούσε, τι στατιστικά στοιχεία είχε, με βασική μας σκέψη ότι δεν έπρεπε να μείνουμε στην Ελλάδα. Οι πληροφορίες από το Παίδων ήταν λίγες και το μόνο που μας διαβεβαίωναν ήταν ότι η θεραπεία μπορούσε να γίνει στην Ελλάδα. Ο πρώτος που ρώτησα ήταν ένας φίλος γιατρός που λόγω της σχέσης μου μαζί του ήξερα ότι δεν θα μου έλεγε ανακρίβειες. Αφού του είπα το ιστορικό τον ρώτησα εάν μπορούμε να εμπιστευτούμε το Ογκολογικό του Αγλαΐα Κυριακού. Μας είπε «να μείνετε εκεί που είστε, δεν πρόκειται να γίνει κάτι καλύτερο έξω». Ακουγόταν σίγουρος. Ο Τ. ηρέμησε, εγώ όχι. Έκανα την ερώτηση που κάνω πάντα όταν αρρωσταίνουν τα παιδιά και εγώ έχω τις ενστάσεις μου –σιγά μην δεν είχα- «εάν ήταν η κόρη σου τι θα έκανες;» Ο Π. πριν ακόμα προλάβω να τελειώσω την ερώτηση μου είπε «Θα πήγαινα και στο μάγο της φυλής». Κάπως έτσι είναι για αυτά τα παιδιά αυτό το νοσοκομείο. Δεν έχουμε έλλειψη από καλούς γιατρούς, αλλά δουλεύουν σε συνθήκες που πολλές φορές ακυρώνουν το έργο τους. Ο χρόνος δεν είναι σύμμαχος αυτών των παιδιών. Κάθε ώρα που χάνεται μπορεί να αποβεί μοιραία για αυτά. Αντίθετα κάθε ώρα που κερδίζεται μπορεί να σημαίνει ακόμα ένα παιδί που κέρδισε τη μάχη. Χρειάζονται 15.000.000 ευρώ περίπου. Δηλαδή 1,5 ευρώ για τον καθένα μας. Ξέρω ότι δεν θα έπρεπε να είναι δική μας δουλειά, αλλά του κράτους. Όσο όμως σκεφτόμαστε έτσι γινόμαστε άθελα μας συμμέτοχοι σε μια καταστροφή. Τις ευθύνες ας τις επιρρίψουμε μετά και ο τρόπος είναι προφανής. Ο μόνος τρόπος για να βοηθήσουμε αυτά τα παιδιά, τα παιδιά μας, είναι να χτιστεί αυτό το νοσοκομείο, με οποιονδήποτε τρόπο και με οποιοδήποτε κόστος. Όσες οικογένειες βιώσαν, βιώνουν ή πρόκειται να βιώσουν αυτό το πρόβλημα το τελευταίο που τους ένοιαξε, νοιάζει, ή θα νοιάξει είναι το ποιοι πρέπει να πληρώσουν για αυτό. Προσωπικά μου είναι τελείως αδιάφορος ο τρόπος αρκεί να ολοκληρωθεί αυτό το νοσοκομείο και όχι μόνο αυτό….
Nerina mou den einai to mono pou mporoume na voithisoume....uparxoun kai polla alla guro mas pou mporoume na dosoume to elaxisto kai na voithisoume polu.... Apla na anoiksoume ta matia mas kai na koitaksoume ligo paraekso apo to spiti mas.... na ginoume ligo pio eksostrefeis kai tha diapistosoume oti o diplanos pou exei anagki einai polu kairo dipla mas kai den ton vlepame....
Καλό σου βράδυ Νερίνα μου
σματςςςςςςςςςς
τελικά αυτό είναι το blog σου ππου έχω στα αγαπημένα μου..
Ξαναδώσε μου και του άλλου να το βάλω και αυτό.
σματςςςςςςςςςςςςςςςς
Yparxei mipos kapia istoselida gia eisfores (me pistotikh).
Kalhmera :)
Tην καλημερα μου Τα παιδια το αξιζουν οπως και οι γονεις που με την αγωνια τους θα εχουν καπου να στηριχτουν
Γιωτα
α! πηγαινε στο μπλοκ μου εχει εξελιξεις Και εβαλα και μουσικη
ευχαριστω
Γιωτα
Είναι σπουδαία πρωτοβουλία, νομίζω ότι θα πάει καλά.
Δημοσίευση σχολίου