Η ομορφιά θα είναι σπασμωδική ή δεν θα είναι

Κρίση στην οικογένεια ; Μπα !!!!

Η Νάσια ρώτησε γιατί δεν έχει γραφεί βιβλίο με το όνομα της, αφού για τη Νερίνα έχει γραφτεί. Χα, νόμιζε ότι θα μου τη φέρει, αλλά εγώ είχα από καιρό απαντήσει σε αυτό και θριαμβευτικά της έδειξα ένα βιβλίο με τίτλο το όνομα της: "Νάντια" του Μπρετόν.
Το μωρό μου καταχάρηκε και αποφάσισε να το διαβάσει. Τι της είπαμε ότι είναι βαρύ για καλοκαίρι, τι της είπαμε ότι η μετάφραση του Βαλαωρίτη θα της πέσει κομματάκι δυσνόητη, τι της είπαμε ότι πρέπει να γίνει 18 για να μπορέσει να το διαβάσει, αυτή ήταν κάθετη "δεν γράφει από πόσο χρονών πρέπει να είσαι μαμά, άρα μπορώ να το διαβάσω πριν γίνω 18". Εμείς στο σπίτι μας την κατακόρυφο απαγορεύουμε, την ανάγνωση βιβλίων πάλι όχι, οπότε της είπαμε "κάνε ότι θες", επισημαίνοντας ότι θα πρέπει να βρει άλλο τρόπο να βρίσκει που έχει μείνει. Και εξηγούμαι: Το καλοκαίρι ζητούσε από εμάς να της κρατάμε τη λέξη. Όχι όπως ο άλλος κόσμος που σημαδεύει σελίδα για να ξέρει από που θα συνεχίσει το διάβασμα, αυτή σημαδεύει λέξη. Και ήθελε να την κρατάμε με το δάχτυλο, διότι καθόλου δεν της αρέσει να σημαδεύει βιβλία. Και να πω ότι διάλεγε καμιά περίεργη λέξη; Συνήθως σταμάταγε σε "και". Τέλος πάντων αφού εξασφαλίσαμε ότι εμείς είμαστε ελεύθεροι υπηρεσίας και αφού απαντήσαμε σε προβληματισμούς του στυλ "μπαμπά τι σημαίνει η λέξη σμοί;",, παραλείποντας το "οραματι" την αφήσαμε ήσυχη. Έχοντας διαβάσει από χθες βράδυ δυο σελίδες και κάτι ψηλά, από τον πρόλογο πάντα, κλήθηκε από τις άλλες τρεις να απαντήσει στο ερώτημα "τι λέει το βιβλίο μέχρι τώρα;". Για μια στιγμή μου κόπηκε η ανάσα. "Έχει γούστο, σκέφθηκα, να θυμάται τι διάβασε". Όχι δεν θυμόταν τι διάβασε, ουφ, αλλά όπως εξήγησε, έφταιγε το γεγονός ότι υπήρχαν λέξεις στα αγγλικά (για αυτήν δύο ξένες γλώσσες με γραπτή υπόσταση υπάρχουν στο κόσμο, αγγλικά και κινέζικα). Οι άλλες δεν την πίστεψαν και ζήτησαν αποδείξεις. Αφού τις πήραν καλύφθηκαν απόλυτα. Εγώ πάλι ρώτησα τη Νάσια που σταμάτησε. Μου έδειξε μια τελεία στη μέση της τρίτης σελίδας "εδώ" μου είπε με σιγουριά. Διάβασα τη τελευταία πρόταση και γέλασα:

"Πέρα λοιπόν από τις κοινοτυπίες, ζει κάπου μέσα ή έξω μας μια Νάντια που αφήνεται ελεύθερη στους δρόμους της στιγμιαίας της έμπνευσης, σπάζοντας και παραβιάζοντας τους κανόνες".

Δεν είναι κακό, δεν είναι καθόλου κακό indeed...