Μπρος γκρεμός και πίσω Vista

(τα γεμιστά τα έβαλα στο φούρνο, μακάρι να έκανα το ίδιο και με τα Vista)

Μέρος τέταρτο

Ι’m an ordinary χρήστρια

Αποφάσισα να σταματήσω να το παίζω, τέλεια μαγείρισσα και άψογη εργαζόμενη, με τι φόντα άλλωστε και επέλεξα να κάνω ένα πράγμα τη φορά. Έτσι αποτελείωσα τα γεμιστά και όταν λέμε αποτελείωσα δεν εννοούμε αυτό της γενοκτονίας αλλά το άλλο της κοσμογονίας και τα έβαλα στο φούρνο. «Ωραία –είπα- και τώρα ας τελειώνω και με το κείμενο». Κάτι τέτοιες στιγμές ανακαλύπτεις ότι ο φορητός δεν είναι μια απλή ανακάλυψη, αλλά «Η Ανακάλυψη», αφού έχουμε και λέμε: στην τραπεζαρία κοιμάται ο γάτος και εάν θέλετε το πιστεύετε πιάνει το μισό τραπέζι, στο τραπεζάκι του καθιστικού αναπαύονται τα γνωστά σερβίτσια, στο τραπέζι της κουζίνας, ποιο τραπέζι είπατε; Και ποια κουζίνα λέτε; Ένας χώρος 20 τετραγωνικών με ότι μπορεί να φανταστεί κανείς μέσα του και με ένα τραπέζι που υπονοείται και σαφέστατα δεν εννοείται πια. Καναπές και πάλι καναπές σκέφτομαι και παίρνω το δρόμο για το καθιστικό.

Ωραιότατος καναπές με ειδίκευση στις εγκύους. Διότι οι φυσιολογικοί άνθρωποι αγοράζουν καναπέ με βάση το γούστο τους, το στυλ του σπιτιού, το τι λέει η πεθερά τους, το τι λέει η μάνα τους, το πώς είναι ο καναπές της Μαριλίτας κάτι…………όχι εγώ. Εγώ αγόρασα καναπέ κατάλληλο για εγκύους. Κατά καιρούς άκουγα τρομαχτικές περιγραφές για την οδύσσεια μιας εγκύου να σηκωθεί από ένα καναπέ, γνώρισα και μια που εάν δεν θυμόντουσαν να την σηκώσουν θα γεννούσε εκεί, έτσι όταν ήρθε η ώρα να αγοράσω έπιπλα και όντας στον πρώτο μήνα της εγκυμοσύνης, άρχισα να δοκιμάζω καναπέδες. Καθόμουνα και προσποιούμουνα ότι είμαι 100 κιλά και πρέπει να σηκωθώ. Έβαζα τη μαμά μου να κάτσει στα πόδια του μπαμπά μου και μετά του ζητούσα να σηκωθεί. «Πολύ βαθύς, πολύ κοντός, πολύ μαλακός, πολύ σκληρός, πολύ τεντωμένος, πολύ χαλαρός, αυτός σαν πτυσσόμενος είναι κάθομαι και φοβάμαι ότι θα διπλωθεί στα δύο με μένα μέσα του», ήταν μερικές από τις εποικοδομητικές παρατηρήσεις μου. Μήνες μετά και όταν πια η εγκυμοσύνη μου ήταν εμφανής, ο έμπορος μου εμπιστεύτηκε, ότι εάν δεν ήξερε τον μπαμπά μου δεν θα μου πουλούσε με τίποτα καναπέ, διότι δεν με έκοβα να κατοικώ σπίτι, αλλά τρελλάδικο. Ωραιότατος καναπές λοιπόν και συνεπέστατος στο ρόλο του. Δεν με κατάπιε ούτε μια φορά. Αφού πέταξα κάτι ψιλοπράγματα από πάνω σκέφτηκα «κοίτα τελικά που είχε δίκιο ο Τ., μπεζ της άμμου είναι το χρώμα του» και με ένα αναστεναγμό ανακούφισης ξάπλωσα πάνω του αγκαλιά με το φορητό με τα φορτωμένα Vista πάνω του. « Ωραία του είπα –διότι εγώ μιλάω στις συσκευές- δεν ξεκινήσαμε καλά, αλλά ποτέ δεν είναι αργά για να προσπαθήσει κανείς να βελτιώσει μια σχέση του και να κάνει ένα καινούργιο ξεκίνημα».

Με μια αποφασιστική κίνηση, ίδια με αυτή που έβαλα τα γεμιστά στο φούρνο, άνοιξα τον υπολογιστή (με τόνο αυτή τη φορά, νόμιζα η αισιόδοξη σχεδόν μεσήλιξ και σχόλια δε θέλω, για το σχεδόν εννοώ). Η δεύτερη επαφή δεν μου άλλαξε άποψη για το γραφικό περιβάλλον, αλλά ένα άτομο, που αγοράζει καναπέ με βασικό κριτήριο την εγκυμοσύνη του, μια μετριοπάθεια στην κριτική της αισθητικής των ξένων χώρων πρέπει να την έχει, αλλά ακόμα και έτσι εάν εξαιρέσεις το ρολόι δεν τρελάθηκα.

Έναρξη, Word και εδώ αγαπητοί μου αναγνώστες ξεκινάει η εξερεύνηση στον άγνωστο κόσμο του, ή ότι του ‘ρθει του Λωλογκέιτς.

Για να εξηγούμαστε: Εγώ δεν είμαι παρά μια απλή χρήστρια. Από τους υπολογιστές και τα προγράμματα τους δε ζητάω τίποτα παραπάνω από ότι χρειάζομαι και από το Word το μόνο που χρειαζόμουνα και χρειάζομαι είναι την ιδιότητα του ως κειμενογράφου, να ανοίγω το αρχείο μου, να γράφω το κείμενο μου, να κάνω τον ορθογραφικό έλεγχο και να διαμορφώνω αξιοπρεπώς το κείμενο που έγραψα. Δεν κάνω πίνακες, δεν βάζω εικόνες, δεν χρησιμοποιώ πλαίσια, το μόνο που χρειάζομαι είναι να γράφω ένα κείμενο που ανεξάρτητα με το νόημα του να μπορεί να διαβαστεί από τον παραλήπτη του. That’s all και ευχαριστώ για τα ψάρια. Όχι δε θέλω ψάρια, όχι ότι θα έλεγα όχι και εάν μου πρόσφερε. Επίσης όλως περιέργως, ενώ σε όλα τα άλλα προγράμματα οι εικονίτσες μου είναι απαραίτητες, στο Word με βοηθάνε τα γραμματάκια. Ανοίγω λοιπόν το Word αποφασισμένη να δώσω μια ευκαιρία στον δημιουργό του να μου εξηγήσει τη λογική του, τη φιλοσοφία του βρε αδελφέ. Αυτό που λένε «θυμάσαι πως ήτανε; Ε! τώρα καμία σχέση». Νέα διάταξη, νέα λογική, λέμε και καμιά χαζομάρα να περνάει η ώρα, τέλος πάντων η αίσθηση που μου έμεινε για φιλοσοφία του προγράμματος είναι ότι σαφέστατα έχει επηρεασμούς από το Μάη του ‘68. Και εξηγούμαι, οι συνομήλικοι μου θα θυμάστε πως προτεινόταν να διαβαστεί το «Φράουλες και Αίμα». Σκίζεις τις σελίδες του βιβλίου, τις πετάς στον αέρα και μετά παίρνεις στη τύχη μια και αρχίζεις να διαβάζεις, χωρίς σειρά χωρίς αρχή και τέλος. Ε, αυτό ένοιωσα ότι χρησιμοποιήθηκε ως μέθοδος για να φτιαχτεί η νέα αναθεωρημένη έκδοση του Word. Δηλαδή παίρνετε τον καινούργιο προγραμματιστή και τον παλιό συγγραφέα του προγράμματος που τελεί υπό αναθεώρηση, τον βάζετε μέσα σε εκείνη τη συσκευή που κάνουν προσομοιώσεις πτήσεως και τους γυρνάτε γύρω γύρω μέχρι να αρχίσουν να φωνάζουν, «άμα μπορέσουν να βρουν που είναι ο ορθογραφικός έλεγχος ή η επιλογή όλων ή η αποκοπή κ.λ.π. να μην ξαναπιάσω υπολογιστή στα χέρια μου». Τους κατεβάζετε και τους κυλάτε, για να μην χάσουν τον σωστό προσανατολισμό που έχετε επιτύχει, μέχρι το γραφείο όπου και τους αφήνετε να βγάλουν ότι έχουν στο μυαλό τους με όποια σειρά και λογική έχουν. Για καλό και για κακό βάζετε και ένα τάπερ δίπλα γιατί με τόσο γύρω γύρω ή μαλλί της γριάς θα ζητήσουν ή να ξεράσουν.

Αποτέλεσμα: για να γράψω το κείμενο έφαγα περίπου μισή ώρα, για να το διαμορφώσω όσες έκανα να ψήσω και τα γεμιστά. Και όσο μεν αφορά τα γεμιστά από ένα σημείο και έπειτα ενηλικιώθηκαν και έφυγαν μακριά μου, εννοώ ψήθηκαν και για την ιστορία φαγώθηκαν, το Vista όμως ήρθαν στη ζωή μου και μέχρι να γυρίσει ο φορητός μου από τα ξένα θα αποτελούν κομμάτι της ζωής μου με συμπεριφορά αντίστοιχη με εκείνη των εφήβων, δεν έχεις δεδομένα και τα πάντα επαφίενται στο βαθμό της φαντασίας σου και στην ικανότητα σου να την χαλιναγωγείς. Τι μου τη δίνει; Όταν κάποιος αλλάζει τους κανόνες και θεωρεί δεδομένο ότι αυτή την επιλογή έχω και είτε μου αρέσει είτε όχι στο τέλος θα γίνει αυτό που θέλει. Και εντάξει ξέρω ότι έτσι θα γίνει στο τέλος, αλλά για την αισθητική των Vista δεν είπα τίποτα, για την πρακτική πλευρά τους όμως δικαιούμαι να πω και ειδικά αφού και αυτό το κείμενο γράφεται στο Word τους, τη τύχη μου μέσα...........

Η συνέχεια και τέλος στο επόμενο