Μπρος γεμιστά και πίσω Vista

Μέρος δεύτερο

Στη συνέχεια ο θεός άρχισε να κάνει πλάκα

Πριν προλάβω να συνειδητοποιήσω τι ήθελαν «αυτές» πάνω στο τραπέζι χτύπησε το τηλέφωνο μου. Δεν σας το έχω πει αλλά εγώ δουλεύω κιόλας. Και αυτό από μόνο του δεν θα ήταν τίποτα τρομερό εάν δεν έκανα μια δουλειά που έχει προθεσμίες, όπου εγώ και η έννοια προθεσμίες δεν συναντιόμαστε πουθενά, αφού πάντα εξυφαίνεται μια τεράστια συνομωσία γύρω μου που με αναγκάζει να τρέχω σαν τρελή, μία μην σας πω και δυο στιγμές μετά την τελευταία, για να προλάβω να την παραδώσω. Έτσι εκείνο το πρωί είχε ήδη οργανωθεί και μπει σε εκτέλεση μια ακόμα τέτοια συνομωσία που περιείχε από όλα.

Και εξηγούμαι:

Τα υλικά μιας καλής συνομωσίας

1/ 12 ντομάτες και τρεις πιπεριές

2/ Ένας φορητός υπολογιστής με εμφανέστατες τάσεις επιστροφής στην παλιά καλή εποχή των τηλεοράσεων, τότε ντε που λειτουργούσαν με λυχνίες, αφού στην οθόνη του είχαν πια εγκατασταθεί για τα καλά δύο γραμμές που την χώριζαν στα τέσσερα και που για να δουλέψεις έπρεπε, μετά από έρευνα, να βρεις την κατάλληλη θέση, ενίοτε και με το κεφάλι κάτω και τα πόδια επάνω και τον υπολογιστή στα δόντια, τύφλα να έχουν οι κινέζοι ακροβάτες μπροστά μου, καθώς επίσης και να του δίνεις και σφαλιάρες σε τακτά χρονικά διαστήματα, ακριβώς όπως κάναμε κάποιες δεκαετίες παλιά για να σταματήσει να ανεβοκατεβαίνει η οθόνη μιας μαυρόασπρης τηλεόρασης. Το καλό είναι ότι με την έλευση του καύσωνα δεν χρειαζόταν πια να του φοράω εκείνη την ωραία λιλέζ που του έπλεξα, στα χρώματα της Microsoft με δέσιμο παπιονάκι, σαν εκείνα που φοράει ο Γκέιτς, μιας και εκτός από όλα τα άλλα μας βγήκε και αρκούντως κρυουλιάρης. Την συγκεκριμένη μέρα, ο παραπάνω αναφερόμενο φορητός υπολογιστής μου, ναι καλέ αυτός που έκανε τρεις μήνες για να επισκευαστεί το χειμώνα, για να γυρίσει πίσω και μέρα με τη μέρα να καταλήξει έτσι όπως είναι σήμερα, από ότι κατάλαβα αφού έριξε ένα σιχτίρισμα σε εμένα και στον Γκέιτς μαζί, που εμένα αυτό πολύ μου τη δίνει διότι εγώ δεν φοράω παπιγιόν, αποφάσισε να μαζέψει τα τσιπάκια τις τσαχμπινομπιρμπιλιάρικες και κώλο μη βάζοντας άσπρες κόκκινες κίτρινες μπλε γραμμούλες του και αφού φώναξε «τη λιλέζ μου, τα τσιπάκια μου και μια κούριερ να φύγω», έφυγε!

3/ Έναν τεχνοφρικ (χωρίς τόνο υπάρχει λόγος, τίποτα δεν γράφεται τυχαία σε αυτό το μπλογκ, πρέπει να το έχετε μάθει πια) άντρα, αλλά με συγκεκριμένες ιδιότητες τεχνοφρικ που και για αυτές έχω δώσει στοιχεία σε παλαιότερο ποστ.

4/ Έναν, όπως τον λέω εγώ, επιτραπέζιο υπολογιστή, δηλαδή εμείς για να είμαστε ακριβείς τον έχουμε πάνω σε ένα γραφείο, δικής μου έμπνευσης και σχεδίου, εκτελεσμένο όμως από ένα μαραγκό, ο οποίος από την έμπνευση μου χρησιμοποίησε μόνο το ότι το γραφείο πρέπει να έχει τέσσερα πόδια και αυτό έκανε, κάποτε πρέπει να σας μιλήσω για το ταξίδι που έκανα πριν πέντε χρόνια στον κόσμο "του φτιάχνω σπίτι", αλλά κάθε φορά που το ξεκινάω διαπιστώνω ότι είναι πολύ νωπά τα τραύματα και το σταματάω, ένα τέτοιον υπολογιστή λοιπόν, το γραφείο και ο μαραγκός είναι προαιρετικά, εκτός εάν είναι άντρας σας o μαραγκός και όπως λέω συχνά «τι να πει κανείς για τον μαραγκό της αλληνής», έναν υπολογιστή ξαναλέω, αλλά με συγκεκριμένες ιδιότητες και όνειρα για τη ζωή του, κάτι σε μεξικανό σε κατάσταση μόνιμης σιέστας, εντάξει εντάξει αναμονής εννοώ, όχι δικής του καλέ, δικής μου, με ένα πληκτρολόγιο με ατονική κατεύθυνση, αυτό εδώ που τα λέμε πολύ με συγκινεί, έτσι ήμουνα και εγώ στην εφηβεία μου, εκτός από τα τζάκετ τα άρβυλα, τον Ρήγα και το ένα σκουλαρίκι ατ’ αυτί, χρησιμοποιούσα και το ατονικό σύστημα, έτσι για να τη σπάω στους καθηγητές μου, τώρα θα μου πείτε «είσαι καθηγήτρια;», όχι δεν είμαι, αλλά ποιος μπορεί να βγάλει άκρη με ένα υπολογιστή που περνάει εφηβεία, την συγκεκριμένη λοιπόν μέρα ο παραπάνω αναφερόμενος υπολογιστής, ο επιτραπέζιος όχι ο φορητός, είχε εκτός των άλλων και μια αρνητική διάθεση να μπει στο ίντερνετ, ξέρω ξέρω πιστοί μου αναγνώστες ότι αυτό ήταν αναμενόμενο, το έχετε ξαναζήσει αυτό στο συγκεκριμένο μπλογκ, με λίγα λόγια ένας υπολογιστής και ένα γραφείο εκτός των απαιτούμενων, για την συγκεκριμένη δουλειά, προδιαγραφών.

5/ Ένα κατάστημα πώλησης και σέρβις υπολογιστών ει δυνατόν του απολύτου ελέγχου σας. Το δικό μου ας πούμε το έχει ο κουμπάρος μας, μας πάντρεψε και βάφτισε τη Νερίνα και απόδειξε ότι η φράση «την έφτυσε ο νονός στο στόμα» στην περίπτωση τους βρήκε την απόλυτη δικαίωση, αφού έχουν την ίδια σχιζοφρενική σχέση με τα νούμερα και όχι μόνο, αλλά ο νονός της Νερίνας μπορεί από μόνος του να αποτελέσει το αντικείμενο ενός θεματικού που λέω και εγώ μπλογκ με τα όλα του και δεν θα τον αναλύσω άλλο.

6/ Δύο κιλά πατάτες, έξη μέτρια κρεμμύδια, ένα ματσάκι μαϊντανό, φρέσκο δυόσμο, κάνει και ξερός αλλά έχει άλλη χάρη ο φρέσκος, κάνετε και ένα μοχίτο ας πούμε, άσε που εάν είναι ξερός μπορεί να τον μπερδέψετε με κάτι άλλο ξερό που υπάρχει πάντα στο σπίτι μιας καλής νοικοκυράς, τέσσερες πέντε και παραπάνω σκελίδες σκόρδο, μισό κιλό ρύζι, μισό ποτήρι λάδι ελιάς όχι αντηλιακό, γιατί έχω και ιδιότυπους -μη πω τίποτα άλλο- αναγνώστες, αλάτι, πιπέρι μια πρέζα ζάχαρη, ένα ταψί, ένα φούρνο, απροσδιόριστη ποσότητα κουζινικών, το σπίτι και η κουζίνα δεν είναι προαπαιτούμενα αλλά βασικά στοιχεία και αυτό το έχουμε ξαναπεί εδώ μέσα, επ’ ευκαιρία θα σας συμβούλευα να αρχίσετε να διαβάζετε και τα προηγούμενα γιατί σε ανύποπτο χρόνο θα εξεταστείτε και για το κλου λίγη τριμμένη φρυγανιά.

7/ Έναν καινούργιο υπολογιστή, στη δική μου περίπτωση φορητό, με φορτωμένα πάνω του, μην με ρωτήσετε τι σημαίνει αυτό έτσι το λέει ο τεχνοφρικ, τα Vista, καμία σχέση με το asta la vista baby, αλλά σε απόλυτη αρμονία με το γνωστό άσμα «cry, cry babyyyyyyyy!”. Στην περίπτωση μας το "cry" από μόνο του φθάνει, γιατί ζούμε και σε δύσκολους καιρούς και μια τάση εξοικονόμησης ενέργειας δεν βλάπτει, άσε που στην κατάσταση μου και μόνο η λέξη "baby" αρκεί για να χάσω και τα τελευταία αποθέματα ενέργειας που έχω, λέμε τώρα.

8/ Τέσσερα παιδιά και ένας άντρας που έχουν την κακή συνήθεια να τρώνε, ευτυχώς ο γάτος τρώει προμαγειρεμένα, το ίδιο και οι χελώνες, οι οποίες ειρήσθω εν παρόδω έχουν δύο μέρες νηστικές και πρέπει να θυμηθώ να πω στον καλό μου να τους πάρει τροφή.

Η εκτέλεση.

Τι ποια εκτέλεση; Η δικιά μου και όχι στα πέντε μέτρα αλλά εξ’ επαφής.

Συνεχίζεται σε επόμενο ποστ, τύφλα να έχουν οι «24 ώρες» ένα πράγμα η ιστορία.

Το κουίζ του ποστ

Ποιες ήταν οι «αυτές» πάνω στο τραπέζι;