Μπρος γεμιστά και πίσω Vista

Μέρος τρίτο

Συνταγή για τη σύνταξη γεμιστών

Περίληψη των προηγουμένων

Η ηρωίδα μας –εγώ λέμε- μετά από έναν ανήσυχο και βραχύ –όνειρο το είχα να γράψω αυτή τη λέξη κάπου- ύπνο βρίσκεται αντιμέτωπη με:

α/ Ένα σπίτι που έχει εδώ και καιρό εγκαταλείψει αυτήν του την ιδιότητα και θυμίζει το σπίτι στο «Πάρτι» έστω και χωρίς ελέφαντες

β/ Μια δουλειά που έπρεπε να είχε τελειώσει πριν μια βδομάδα

γ/ Ένα φορητό που με ένα ταρατατζούμ την έχει κάνει για άλλες πόλεις για άλλα μέρη –σχετικό: ξέρει κανείς τι καιρό κάνει στη Γαλλία; (όρα προηγούμενο ποστ και θα καταλάβεις)

δ/ Ένα άλλο υπολογιστη επιτραπέζιο που από το γονάτισμα έχει καταντήσει επιδαπέδιος μην πω υπόγειος (ελπίζω να προσέξατε το «υπολογιστη» χωρίς τόνο)

ε/ Έναν καινούργιο φορητό ευγενική προσφορά του κουμπάρου με τα Vista φορτωμένα πάνω του και τον Internet Explorer 7

στ/ Την παρασκευή (με μικρό «π») γεμιστών που με δημοκρατικές διαδικασίες αποφασίσθηκαν την προηγούμενη μέρα, για να φάνε τέσσερα σκασμένα και ένας άντρας, γάτος τρώει τα γνωστά και εάν ενδιαφέρεστε "ναι, αγοράσαμε τροφή για τον Τσο και τη Φλο, τις χελώνες μας"

ζ/ Το γράψιμο και μοντάρισμα ενός κειμένου, πως είναι αυτά που διαβάζετε εδώ; ε καμία σχέση, που έπρεπε να είχε γραφεί και παραδοθεί τουλάχιστον μια βδομάδα πριν.

η/ Έναν τεχνοφρικ χωρίς τόνο, που αφού δοκίμασε να μεταφέρει με 100 διαφορετικούς τρόπους τα αρχεία μου, την έκανε για δουλειά λέει και έμεινα εγώ τα γεμιστά, ο καινούργιος φορητός και κάτι ψήγματα των αρχείων μου να αναρωτιόμαστε εάν τελικά είμαστε άγρια ζώα και εάν έχουμε άγρια ένστικτα σαν την αρκούδα του Αρκά και επίσης εάν θα φτάσουν τα γεμιστά για το βράδυ.

Η συνέχεια

Όση ώρα ο καλός μου μετέφερε αρχεία εγώ ξεκοίλιαζα τις κατακόκκινες ντομάτες μου και τις καταπράσινες πιπεριές μου, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσα να ηρεμήσω τηλεφωνικά τον αποδέκτη της καθυστέρησης μου.

«Δεν βλέπω δίκτυο, γιατί δεν βλέπω δίκτυο;» αναφώνησε ο καλός μου. Εγώ πάλι καθάριζα κρεμμύδια τα οποία επειδή ήταν για στιφάδο –έτσι μου είπε ο πωλητή,ς εάν και έχω βάσιμες υποψίες ότι με δούλευε, γιατί εγώ το στιφάδο το κάνω με κοκκάρι, αλλά αυτό είναι θέμα άλλου ποστ, άσε που δεν μου αρέσει να μπαίνω και στα χωράφια των ειδικών του κάθε χώρου- μάλλον είναι για κλάψιμο εννοούσε και εγώ κάνω πάντα ότι λένε οι οδηγίες χρήσης και πλάνταξα στο κλάμα, τόσο που με λυπήθηκε και ο παραπάνω αποδέκτης και μου έδωσε μια παράταση μέχρι το μεσημέρι, αλλά παρόλα αυτά συνέχισα να μην βλέπω και εγώ πουθενά το δίκτυο, αλλά από συντροφική αλληλεγγύη απάντησα «στη βιβλιοθήκη κοίταξες;», γιατί εμείς στη βιβλιοθήκη μας εκτός από βιβλία βάζουμε και ότι προλάβουμε, αλλά και αυτό είναι θέμα άλλου ποστ.

«Δεν προλαβαίνω να σου μεταφέρω όλα σου τα αρχεία, ποιο φάκελο θες να σου αντιγράψω για να δουλέψεις τώρα;» ξαναείπε ο καλός μου, την ώρα που με αποφασιστικές κινήσεις ψιλόκοβα το μαϊντανοδυόσμο, «άουτς» απάντησα, όχι δεν λέγανε άουτς το αρχείο, αλλά ο καλός μου σαν άντρας που σέβεται τον εαυτό μου έχει αγοράσει ένα σετ ακονίσματος με αποτέλεσμα εμείς να μην έχουμε μαχαίρια αλλά φονικά όργανα και τώρα «εγώ να ανησυχήσω γιατρέ μου;»

«Δεν βρίσκω κανένα «άουτς», δεν μπορείς να βάζεις ένα φυσιολογικό όνομα στους φακέλους σου;» συνέχισε την ώρα που εγώ έστυβα με αργές μα στιβαρές κινήσεις τη ψίχα από τις ντομάτες, «και τι σημαίνει δέκα τρόποι για να καθαρίσετε τον άντρα σας και να μην σας καταλάβουν;» « Έλα καλέ, φάκελος με τις συνταγές μου είναι» του είπα, ενώ με το άλλο χέρι έβγαζα το τηγάνι για να τσιγαρίσω τα κρεμμύδια. «Αυτό που ψάχνεις είναι ο Φ2007, όπως λέμε Φώντας.»

«Έτοιμο- αναφώνησε-, αλλά συνεχίζω να μην βλέπω δίκτυο, ίντερνετ έχεις όμως οπότε είσαι έτοιμη, τα άλλα θα τα φτιάξω το μεσημέρι» είπε την ώρα που εγώ είχα ξαναρχίσει να κλαίω, γιατί αυτά τα κρεμμύδια για στιφάδο με κάνανε να κλαίω ακόμα και όταν τσιγαριζόντουσαν. «Μην κλαις μωρό μου» είπε, έτσι με λέει εμένα μωρό, αλλά το ίδιο λέει και τις κόρες μας και τον γάτο, «θα τα καταφέρεις», έτσι μου έλεγε και πριν γεννήσω και μετά ζούσε αυτός ένα δράμα και εγώ μια γέννα.

Με φίλησε πήρε τον παλιό μου φορητό και με άφησε μόνη μου να κονταροχτυπιέμαι με τα γεμιστά και την εκτός πια προθεσμίας δουλειά μου.

Με προσοχή απίθωσα δίπλα στην μοσχομυριστή γέμιση των γεμιστών –αυτό δεν είναι καλολογικό στοιχείο είναι η πραγματικότητα- και στο ταψί με τις ντομάτες και τις πιπεριές το νέο φρέσκο ολόφρεσκο φορητό, που εάν εξαιρέσουμε ότι αρνιότανε να γίνει μέρος του οικιακού μας δικτύου, μια χαρά έδενε με τον χώρο ή έτσι νόμιζα εκείνη τη στιγμή η αγνή και άσκεφτος κόρη. Τσαπ γεμίζω μια ντομάτα, τσαπ πατάω το Word. Word ψάχνω και Word δεν βρίσκω, μάλλον βρίσκω κάτι που μοιάζει με το Word μου αλλά δεν είναι το δικό μου. Γεμίζω μια πιπεριά και παίρνω τηλέφωνο τον καλό μου. «Καλέ μου -του λέω- αυτό το Word δεν είναι το δικό μου», «το ξέρω μου λέει, αφού στο είπα, έχει φορτωμένα τα Vista το μηχάνημα». «Και τι σημαίνει αυτό ότι θα πρέπει να τα φορτωθώ και εγώ;» «Δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε τίποτα πρέπει να δουλέψεις με ότι έχεις». Μένω για λίγο συλλογισμένη –όχι εξαιτίας της πληροφορίας που πήρα, αλλά μέσα στον πανικό διαπίστωσα ότι δεν θυμάμαι εάν έβαλα αλάτι στη γέμιση, πιπέρι έβαλα το μυρίζω, καθότι εμένα το δεύτερο αγαπημένο μπαχαρικό μετά την κανέλλα είναι το πιπέρι, αλλά το αλάτι δεν μυρίζει, δεν είναι περίεργο να μας γίνεται κάτι τόσο απαραίτητο και να επηρεάζει μόνο μια αίσθησή μας; Άσχετο, συνεχίζω και δοκιμάζω, αλλά τα μυρωδικά υπερτερούν και έχω να βρω και το από πού θα ανοίξω τα αρχεία μου στο προαναφερόμενο φρέσκο ολόφρεσκο Word του ακατανόμαστου.

Η συνέχεια σε επόμενο ποστ

Το κουίζ του ποστ

Είχα βάλει τελικά αλάτι στα γεμιστά;

(Για την επίλυση πρέπει να αποφασίσετε που με κατατάσσετε ως μαγείρισσα)

Υ.Γ. Οι σωστές απαντήσεις στα κουίζ καθώς και οι νικητές θα ανακοινωθούν με το τέλος της ιστορίας. Σε περίπτωση που δεν γράψω το τέλος (γεγονός όχι απίθανο για σας που με διαβάζετε), θα ανακοινωθούν σε άλλο άσχετο ποστ).