Μπρος γεμιστά και πίσω Vista

Μέρος πρώτο

Εν αρχή ήν η αρχή υποθέτω

Η μέρα ξεκίνησε σαν κάθε άλλη καλοκαιρινή μέρα στο σπίτι μου. Ξύπνησα από τα άγρια χαράματα, μετά από ύπνο 4-5 ωρών, σηκώθηκα από το κρεβάτι, βγήκα στο χολ, έριξα μια ματιά στα τέσσερα κοριτσίστικα κορμιά που κοιμόντουσαν στο διπλανό δωμάτιο, πάντα με την ίδια διάταξη, ένα παιδί μου μια ανιψιά, απόλαυσα το θέαμα τεσσάρων σκασμένων σε στάση που σε κάνει να αναρωτιέσαι «καλά τέσσερα παιδιά κοίμισα γιατί βλέπω τέσσερα πόδια και δύο κεφάλια μόνο;», για σιγουριά μέτρησα βρακάκια, τα βρήκα τέσσερα και ησύχασα, θαύμασα για μια ακόμα φορά το πώς μπορεί κάποιος να κοιμάται μέσα σε ένα σωρό λούτρινων παιχνιδιών, παιχνιδιών γενικώς, τετραδίων βιβλίων, παπουτσιών, ρούχων, μαγιό, παπουτσιών ξανά –πρέπει να σταματήσω να τους παίρνω παπούτσια- ρακετών τένις και θαλάσσης, τριών μπαλών, μια υδρόγειου μεγάλου μεγέθους, μιας μονόπολης ανοιγμένης, συνέχισα προς το καθιστικό κάνοντας το χρέος μου στον συγκάτοικο αναξιοπαθούντα για τους γνωστούς λόγους –το έχω ξαναπεί διαβάζουμε και τα προηγούμενα- γάτο, δηλαδή χαϊδεύοντας τον με το πόδι και σκούζοντας, μιας και το τσογλάνι μόλις κάνω να φύγω γαντζώνεται πάνω μου, κοίταξα το καθιστικό και σκέφτηκα πόσο σοφό και φιλοσοφημένο άτομο είμαι, δοξάζοντας ταυτόχρονα και το θεό που μου έδωσε ένα γάτο που τρώει μόνο γκουρμέ κονσέρβες και κροκέτες για στειρωμένους γάτους –όχι δεν τον στείρωσα ακόμη, αλλά έκανα ένα βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση αγοράζοντας τις κατάλληλες κροκέτες- αφού στο τραπεζάκι του καθιστικού πρώτη θέση τέσσερα πιάτα από τα χθεσινά σουτζουκάκια με τα αντίστοιχα συμπράγκαλα, ποτήρια πιρούνια κ.λ.π., έριξα την δεύτερη προκαθορισμένη κραυγή της μέρας, αφού πάτησα κάτι –που στην περίπτωση μου παρουσιάζει μια φοβερή εφευρετικότητα και κυμαίνεται μεταξύ παιχνιδιών, αντικειμένων απροσδιορίστου είδους και χρησιμότητας και δεκάποντου τακουνιού – όχι δεν φοράω τακούνια εάν και ένα φετίχ με τα παπούτσια το έχω, αλλά τα φέρνουν δώρο οι άλλες γυναίκες της οικογένειας στη Νάσια, που φοράει δεκάποντο από πριν περπατήσει χωρίς να παλαντζάρει, ενώ εγώ στο δεύτερο γάμο έγινα ρεζίλι, γιατί έχοντας παντρευτεί τη πρώτη φορά με πολιτικό δεν ήξερα πότε είναι το «Ησαΐα χόρευε» και τα είχα βγάλει και έτσι όταν ξεκίνησε ο παπάς να το ψέλνει είπα «μια στιγμή να φορέσω τα παπούτσια μου», αλλά καθότι ήμουνα επτά μηνών έγκυος όταν παντρεύτηκα, ο παπάς έδειξε κατανόηση και περίμενε, γιατί άντε να φορέσω εγώ γόβες μέσα στο κατακαλόκαιρο και έγκυος, όταν δεν μπορώ να τις φορέσω το καταχείμωνο και σε νορμάλ κατάσταση, σιχτίρισα για μια ακόμα φορά την αθώα ψυχή μου που πίστεψε αυτό το ύπουλο και καταχθόνιο άτομο που παντρεύτηκα, όταν μου έλεγε «και εγώ δεν θέλω να κάνουμε παιδιά, εμείς θα ταξιδεύουμε και θα φέρνουμε δώρα στα ανίψια μας», αφού πια έχω καταλάβει ότι αυτό που εννοούσε ήταν «και παιδιά θα κάνουμε και θα φέρνω και τα ανίψια μου δώρο στα παιδιά μας να παίζουνε», κλώτσησα μια άλλη υδρόγειο που βρέθηκε στο διάβα μου, γιατί εμείς τις πήραμε σε προσφορά και είπαμε να υπερβάλλουμε λίγο, διότι λεφτά μπορεί να μην έχουμε αλλά αυτό το σύνδρομο του καταναλωτή μπροστά στη προσφορά μας πιάνει, τέλος πάντων συνεχίζοντας τον Γολγοθά μου, εννοώ το δρόμο μου, χαιρέτησα τον καλό μου που κάτι κατέβαζε στον υπό κατάρρευση υπολογιστή του, μια ακόμα ταινία, τι θα πει «τι ταινία;», παιδική του στυλ «Οι περιπέτειες του Σκούμπυ ντου νούμερο 19909897876675765656444», είπα «καφέ» -διότι στα σωστά ζευγάρια τον καφέ τον κάνει ο άντρας, ναι και τον δικό του και τον δικό μας- και έστριψα ξανασκούζοντας «τα πιρούνια μου μέσα», έριξα μια ματιά στο ντεκόρ του χολ, θαυμάζοντας το έργο μου με τίτλο «Σιδερώστρα σε απόγνωση», κράτησα την ανάσα μου, γιατί υπήρχε κίνδυνος με το παραμικρό φύσημα να σωριαστεί στο πάτωμα, η σιδερώστρα εννοώ, όχι ότι εγώ ήμουν σε καλύτερη κατάσταση και υποσχέθηκα για μια ακόμα φορά στον εαυτό μου ότι «αύριο το πρωί θα σιδερώσω τελείωσε», αλλιώς βλέπω τον καλό μου να πηγαίνει με μαγιό στο σχολείο και μπήκα στο μπάνιο μου –γιατί εγώ έχω δικό μου μπάνιο και τα παιδιά το δικό τους- , ξαναείπα μέσα μου και όχι απ’ έξω μου μην μας ακούσει και ο χορηγός, ότι ξοδεύω πολλά χρήματα για ρούχα των παιδιών και μαγιό, δρασκέλισα ένα σωρό από παιδικά μπουρνούζια, αφρόλουτρα και σαμπουάν, ξαναέσκουξα γιατί πάτησα ένα κοκαλάκι σε σχήμα αχινού, να πάρετε θα φορεθεί φέτος και μια βούρτσα μαζί και βοήθησα το δωμάτιο να εκπληρώσει τον προορισμό του και βγήκα ξαναπαίρνοντας το δρόμο για το μπαλκόνι που με περίμενε ο κουπάτος -σε μεγάλη κούπα να το ξέρετε μήπως με φιλοξενήσετε ποτέ- ελληνικός γλυκός καφές μου, ξανασκούζοντας γιατί κόντεψα να γκρεμοτσακιστώ γιατί μπερδεύτηκα σε κάτι κοντάρια από σκούπες και σφουγγαρίστρες, εξαρτήματα απαραίτητα για το χορό με τα κοντάρια, αγαπημένο των παιδιών αυτό τον καιρό, τι τζάμπα θα πάει η κλασσική παιδεία που παίρνουν και το γνωστό τρίπτυχό της «πιάνο, μπαλέτο, γαλλικά», και επιτέλους σωριάστηκα σε μια πολυθρόνα και τότε τις είδα………….

Η συνέχεια σε επόμενο ποστ…