That's All Folks

Μέρος έκτο και τελευταίο

Μία για όλες και όλες για πάρτη τους

(μαντέψτε ποιά είναι η μία)

Η παράσταση

Μετά από τις απαραίτητες εξηγήσεις και αφού ξεσκόνισαν τον καλό μου και φρόντισαν τις πληγές που του είχαν δημιουργηθεί από τον υπερβάλλοντα ζήλο του οργάνου της τάξεως και αφού με φωτογράφισε σχεδόν το σύνολο του θεάτρου ως την ασώματο κόρη με ξεσφήνωσαν και με απιθώσανε να δω την παράσταση. Πολλά για την παράσταση δεν έχω να πω, γιατί αφού δωροδόκησα τη Νάσια , η οποία σε κάτι τελικά μου έμοιασε και δεν συμπαθεί το θέατρο –παγωτό και μάλιστα διπλό πύραυλο εξ’ ου και σήμερα συμπληρώνει τρίτη μέρα με αμυγδαλίτιδα- και βόλεψα την Παρασκευούλα, μια εκ των ανιψιών μου, σε μια κατάλληλη στάση –διότι ένα του αβολεύτου το έχει το καμάρι μου και κλωτσάει ότι βρει μπρος και πίσω- έγειρα όλο εγκατάλειψη στον ώμο του καλού μου και κοιμήθηκα. Από τα λίγα που άκουσα στον ύπνο μου μέσα, ανεπιφύλακτα θα σύσταινα στην κ. Ρουγγέρη να σκηνοθετεί και να ανεβάζει έργα ήδη γραμμένα για θέατρο, διότι δεν μπορεί κάτι περισσότερο θα ξέρανε αυτοί που τα γράψανε και επίσης τι θα κάνουν οι κληρονόμοι τους για να ζήσουν θα γίνουν κλέφτες; Αυτά και άλλα δεν έχω να πω. Τα παιδιά μου με τη στενή και την ευρεία έννοια υπήρξαν άψογα, η Νάσια μόνο είχε ένα πρόβλημα με την κακιά του έργου γιατί όλο την ίδια τουαλέτα φορούσε.

Μετά το τέλος της παράστασης και ακολουθώντας την αντίστροφη πορεία αλλά στην κατηφόρα της, αλλά πάντα πιστοί στην ίδια διαδικασία με του ανεβάσματος και αφού πήραμε το αυτόγραφό μας, έστειλα τον καλό μου στο σπίτι να φέρει το αυτοκίνητο, γιατί εγώ να περπατήσω άλλο δεν μπορούσα, καθότι εκτός από το ατυχές ατύχημα με το σφήνωμα μου, είχαν πιαστεί και οι προσαγωγοί μου.

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο με το γνωστό τρόπο, ένα παιδί και ανάμεσα στα πόδια του ένα άλλο παιδί, τα μέτρησα για σιγουριά τα βρήκα έξη, βάλανε το γνωστό CD, «τι ποιό γνωστό CD;» αυτό με τα τραγούδια της Γιουροβίζιον και σαν σχολική εκδρομή ξεκινήσαμε για το σπίτι, τρεις στροφές πράγμα όλο και όλο. Στη τρίτη στροφή μια κραυγή έσκισε την οροφή του αυτοκινήτου και έκανε τους κατοίκους της περιοχής να βγουν στα μπαλκόνια τρομοκρατημένοι. «Παγωτό δε πήραμε» φώναξε η Νάσια με μουσική υπόκρουση τις άλλες να τραγουδάνε το «γεια σου Μαρία». Θαυμάζοντας για μια ακόμα φορά την οδική συμπεριφορά του αυτοκινήτου μας και το πόσο είχε προσαρμοστεί στις οικογενειακές μας συνήθειες καθώς και τα άψογα αντανακλαστικά του καλού μου, στο παραπέντε γλυτώσαμε τη σύγκρουση με παρακείμενη μάντρα και με ένα ταρατατζουμ βγήκαν και οι έξη και πήρανε τα παγωτά τους. Ξαναμπήκανε και επιτέλους φτάσαμε στο σπίτι.

Μέχρι να παρκάρει ο καλός μου το αυτοκίνητο, μας βγήκε λίγο μεγάλο είναι η αλήθεια, εγώ έκανα λίστα με τα αιτήματα των έξη. Η μια ήθελε παγωτό και γεμιστά, η άλλη ήθελε ένα κρύο τοστ με γαλοπούλα και τυρί και παγωτό, η άλλη ήθελε δύο ψημένα τοστ με γαλοπούλα και τυρί και παγωτό, η άλλη ήθελε σκέτο ψωμί του τοστ με βούτυρο και γάλα με δημητριακά και παγωτό, η άλλη ήθελε και γεμιστά και ψωμί του τοστ και μια φέτα γαλοπούλα και παγωτό και η τελευταία ήθελε παστίτσιο και παγωτό. Επίσης όλες θέλανε νερό, τουαλέτα και επεισόδιο του «παραπέντε». Εγώ πια δεν είχα τη δύναμη να αρνηθώ τίποτα και τους ζήτησα να κάνουν και γραπτά τα αιτήματα τους και να μου τα στείλουν με μια τριμελή επιτροπή να τα εξετάσω, διότι ότι και να γίνει δεν ξεχνάω τον εκπαιδευτικό ρόλο που πρέπει να έχει μια μάνα και θεία. Επίσης τους τόνισα, ότι πρέπει να έχουν αποφασίσει πριν μπούμε στο σπίτι, τη σειρά που θα πάνε στη τουαλέτα και ότι η διπλανή κολλητή λείπει και έτσι δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν και τις δικές της. «Γιατί να μην βαρέσουμε στον κ. Σοφοκλή;» είπε η Νερίνα, αλλά κάτι στα μάτια μου την εμπόδισε να συνεχίσει και αποδέχθηκε τη σειρά που κληρώθηκε, πριν την Μαριαλένα και μετά την Χριστίνα. Πάνω στην ώρα ήρθε και ο καλός μου με θριαμβευτικό ύφος, αφού είχε επιτέλους κατορθώσει να παρκάρει και αφού του είπα «άμα θες τουαλέτα βάρα στο Σοφοκλή» μπήκαμε στο ασανσέρ και ανεβήκαμε στο σπίτι.

Στο σπίτι

Αντί για άλλης περιγραφής σας προτείνω να ξαναδείτε τη ταινία του Τσάπλιν «Modern Times», η σκηνή με τα ρολόγια περιγράφει ακριβώς την κατάσταση που επικράτησε στο σπίτι μέχρι να έρθουν να ξαπλώσουν όλα τους στο πάτωμα και να βλέπουν «παραπέντε». Επ' ευκαιρία θέλω και από εδώ να ευχαριστήσω τον κ. Καπουτζίδη, δεν ξέρω τι γνώμη έχετε για αυτόν ως δημιουργό, αλλά εγώ του οφείλω πολλά και πάνω από όλα το ότι μόνο αυτός έχει κατορθώσει να τις κρατάει ήσυχες και πάνω από όλα αμίλητες.

Το τέλος εκείνης της μέρας

Ένοιωσα τον καλό μου να με σκουντάει «έλα πάμε στο κρεβάτι μας, οι μικρές κοιμήθηκαν, σου έχω ανοίξει και δρόμο να περάσεις». Σηκώθηκα κοιμισμένη και με προσεκτικά βήματα σαν τυφλός που ακολουθεί κυνηγετικό σκύλο και με τον καλό μου στο ρόλο του μπαστουνιού, διέσχισα το καθιστικό και στάθηκα για λίγο στο δωμάτιο τους. Τα μωρά μου εκεί τελείως παραδομένα με μισάνοιχτα στόματα, δυο δυο στο κρεβάτι δυο δυο και ο γάτος στο κατώφλι του δωματίου τους να τις φυλάει. «Είναι όλες εκεί -μου είπε ο καλός μου- μέτρησα τέσσερα βρακάκια», γέλασα για πρώτη φορά εκείνη τη μέρα και αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι από εκείνη τη μέρα……….

Τέλος

(να φιλάω σταυρό άμα δεν με πιστεύετε!!!!!!)

Υ.Γ. Απο την αναφερομένη στο προηγούμενο ποστ λίστα έχω ξεχάσει τις ρακέττες. Για λόγους τάξης τις αναφέρω εδώ.