Του χρόνου τα γυρίσματα μας έρχονται στο κεφάλι

Το πρώτο μου σπίτι είχε μια σοφίτα. Εκεί υπήρχε το παράθυρο μου. Είχε ένα μεγάλο πρεβάζι από τη μέσα πλευρά του και εκεί άραζα τις ώρες που η έξοδος ήταν απαγορευμένη. Με θυμάμαι να μετράω δυνατά όταν είχε αστραπές "μια αστραπή γιαγιά, δυο αστραπές γιαγιά, τρεις αστραπές γιαγιά.....". Εκεί οριοθετούσα, με το δικό μου τρόπο και τις εποχές. Το Σεπτέμβρη ας πούμε, άνοιγα το παράθυρο και αποφασιστικά έλεγα «μυίζει κάστανο γιαγιά» και αυτό σήμαινε ότι η γιαγιά έπρεπε μέχρι το μεσημέρι να μου έχει βράσει κάστανα. Μέσα Νοέμβρη πάλι έλεγα «μυίζει μανταίνι γιαγιά» και αυτό σήμαινε. ότι ανεξάρτητα με τη βούληση της μανταρινιάς, εγώ ως το μεσημέρι έπρεπε να φάω μανταρίνι. Τέλος Μάη πάλι αρχές Ιούνη ήταν η εποχή για το ΑΙΤΗΜΑ «Μυίζει καπούζι γιαγιά» και σε αυτή τη περίπτωση το καρπούζι ερχόταν αυτόματα μπροστά μου, γιατί εγώ και το καρπούζι είχαμε μια παθιασμένη σχέση που δεν ανεχόταν συμβιβασμούς ή αναμονές. Και μια τηλεπαθητική επίσης, καθώς η γιαγιά εκείνο το πρωί είχε ξυπνήσει και ακολουθώντας σαν υπνωτισμένη μια πορεία που δεν την είχε σκεφτεί ή δεν την είχε προγραμματίσει από πριν κατέληγε στο κεντρικό μανάβικο της πόλης και με αποφασιστική κίνηση άπλωνε τα χέρια της και άρπαζε το πρώτο καρπούζι της χρονιάς. Ο μανάβης έκανε πάντα την ίδια ερώτηση "πως γίνεται ρε κυρά Αθανασία και ξέρεις πότε φέρνω το πρώτο καρπούζι κάθε χρονιά;". Η γιαγιά μου τον κοίταζε και με κάτι που έμοιαζε με χαμόγελο απαντούσε πάντα το ίδιο πράγμα «μας μύρισε». 'Έτσι την ώρα που το αίτημα διατυπωνόταν αυτή πρόβαλε από την κουζίνα έχοντας αγκαλιά ένα μικρό καρπούζι με σκούρα πράσινη φλούδα και το μαχαίρι στο χέρι. Αφού τελείωνα την ιεροτελεστία, χορός γύρω από το καρπούζι, αγκαλιές στη γιαγιά και ακολουθούσαν οι απαραίτητες κραυγές για συγκέντρωση του είδους μου ¨Γώγο καπούζι¨( Γιώργος το αυτοκόλλητο γειτονάκι μου), η γιαγιά έκοβε το καρπούζι και με προσεκτικές κινήσεις αφαιρούσε τη καρδιά του καρπουζίου και με μια μικρή μεροληψία μου έβαζε γρήγορα στο στόμα την περισσότερη πριν προλάβει να έρθει ο Γιώργος. Και εγώ που όλα τα μοιραζόμουν έκανα πως δεν καταλάβαινα την προφανή αδικία και κατάπινα γρήγορα. Όταν έμπαινε ο Γιώργος του έλεγα «η καρδιά σου και το καρπούζι άντε εγώ τη δικιά μου την έφαγα κιόλας» και τον περίμενα να τελειώσει, γιατί μετά ξεκινούσε η πραγματική διασκέδαση. Παίρναμε ο καθένας μας το μισό καρπούζι (μην φανταστείτε τόσα δα μικρούλι ήτανε ακόμα) και από ένα κουτάλι και άμα ο καιρός ήταν καλός βγαίναμε στην αυλή και απλά καταβροχθίζαμε το καρπούζι με τον Γιώργο να μου λέει πάντα «φτύσε τα κουκούτσια θα φυτρώσουν καρπουζιές μέσα σου». Βλέπετε ο Γιώργος είχε ένα θέμα με τα κουκούτσια. Μια φορά είχε στην κυριολεξία αποδεκατίσει τον πληθυσμό μια κερασιάς, στην κυριολεξία όμως, αφού εκτός από τα κεράσια κατάπιε και τα περισσότερα κουκούτσια, μην σας πω και τα φύλλα, με αποτέλεσμα ένα φοβερό πονόκοιλο που κόντεψε να τον ξεκάνει. Η μάνα του, για να τον αποτρέψει από το να ξανακάνει το ίδιο, τον έπεισε ότι μεγάλο ρόλο στο κακό έπαιξαν και τα κουκούτσια με αποτέλεσμα βδομάδες μετά να πρέπει να πηγαίνουμε μαζί του όταν πήγαινε τουαλέτα και να τον ακούμε να μας λέει θριαμβευτικά όταν έβγαινε «μια κερασιά λιγότερη». Από τότε τα κουκούτσια αποτέλεσαν μόνιμο παιδικό εφιάλτη του και όχι μόνο, μιας και τον άκουσα να λέει στη γυναίκα του όταν τάιζε τον γιό του καρπούζι «πρόσεξε τα κουκούτσια» και τότε κατάλαβα τι σημαίνει παιδικό τραύμα.

Ξαναγυρνάμε στο καρπούζι. Όταν λοιπόν από το καρπούζι δεν είχε μείνει παρά μόνο το περίβλημα και αυτό γιατί ο Γιώργος μετά από μια άσχημη δηλητηρίαση από αχλάδια που τα έφαγε με τη φλούδα και άπλυτα, είχε μια φοβία στο γύρω γύρω των τροφίμων, ακόμα και στη πέτσα του κοτόπουλου, πράγμα που πολύ μου άρεσε γιατί εγώ λάτρευα τις ξεροψημένες πετσούλες του κοτόπουλου, όταν λοιπόν το καρπούζι είχε πάρει το κατάλληλο σχήμα και εάν ο καιρός βοηθούσε ξεκινούσε ο πόλεμος, αφού υπήρχε ο εξοπλισμός. Κράνος (το μισό καρπούζι) και όπλο το κουτάλια. Βάζαμε το καρπουζοκράνος στο κεφάλι και φωνάζοντας «αέρα» κραδαίνοντας τα κουτάλια μας αρχίζαμε να κυνηγιόμαστε μέχρι που μια τούμπα, η ένας γονιός έσκαζε μύτη και μας μάζευε. Μας μάζευε όχι ακριβώς, γιατί η ιεροτελεστία του «τρώω το πρώτο καρπούζι της χρονιάς» δεν είχε τελειώσει ακόμα. Έτσι όπως είμαστε στην αυλή, όποια μάνα μας έπιανε πρώτη, μας πήγαινε στη βρύση και μας έκανε μπάνιο έτσι όπως ήμασταν, με το άσπρο βρακάκι και το άσπρο φανελάκι. Εγώ πολύ το ευχαριστιόμουνα ο Γιώργος πάλι όχι, αλλά καθόταν ακίνητος σαν παγωμένος και τώρα που ξαναφέρνω την εικόνα στο μυαλό μου είμαι σίγουρη ότι τα χείλια του δεν τρέμανε από το κρύο, αλλά προσευχότανε να τελειώσει το δράμα που ζούσε, αλλά μπροστά στο άλλο δράμα ήτανε προτιμότερο. Βλέπετε για να βάλεις τον Γιώργο στο μπάνιο έπρεπε να πεις τη μαγική φράση "θα σε φάνε οι μέλισσες" και τότε κοκάλωνε και έμενε έτσι μέχρι να τελειώσουν όλα. Όχι δεν είχε φάει μέλισσες με τη φλούδα, αλλά κάποτε θεώρησε σκόπιμο να ανοίξει μια κυψέλη με μέλισσες για να δει πως είναι με τα γνωστά αποτελέσματα. Ακόμα θυμάμαι που ήρθε σπίτι -γιατί πάντα εμείς είχαμε τη τιμή να βιώνουμε πρώτοι τις συνέπειες των εξερευνήσεων του- με ένα σκούρο μπλε χρώμα και διπλάσιος. «Θαύμα» είπανε οι γιατροί, «θαύμα» είπε και η μάνα του, εμείς πάλι τον ρωτήσαμε εάν θα πρέπει πάλι να πηγαίνουμε μαζί του όταν θα πήγαινε τουαλέτα και πολύ ανακουφιστήκαμε όταν μας είπε "όχι", αλλά όταν θα έκανε μπάνιο στην αυλή θα έπρεπε να κάνουμε και εμείς μαζί του.

Τώρα θα μου πείτε γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί με καθυστέρηση φέτος είπα στο μπαμπά μου το πρωί «καλά πεπονάκι παίρνεις εδώ και δύο εβδομάδες για τα εγγόνια σου, καρπούζι για μένα δεν θα πάρεις;». «Καλά είπε η μαμά μου, άμα έχουν στη λαϊκή θα σου φέρω». Τέσσερεις ώρες μετά με πήρε η Νάσια τηλέφωνο από το σπίτι και μου είπε με τον ίδιο θριαμβευτικό τρόπο, με εκείνο τον παλιό το δικό μου, «μαμά μάντεψε τι τρώω;». Και χωρίς με περιμένει την απάντηση μου, συνέχισε «Τρώω την μισή καρδούλα από το πρώτο καρπούζι της χρονιάς. Την άλλη μισή τη φύλαξε η γιαγιά για τη Νερίνα».. 46 καλοκαίρια εγώ άκουγα το πρώτο κρακ που κάνει ένα καρπούζι όταν κόβεται στο σπίτι, εγώ μύριζα πρώτη εκείνη τη μυρωδιά που πιστοποιούσε και επίσημα ότι ό,τι κόλπα και να βρει ο καιρός το καλοκαίρι ήρθε επιτέλους και πάνω από όλα εγώ έτρωγα την καρδιά από το πρώτο καρπούζι της χρονιάς. Κάτι έκανε κρακ μέσα μου, σαν να άκουγα το κρακ από όλα τα πρώτα καρπούζια που έφαγα στη ζωή μου και θυμωμένα της είπα «να πεις στο παππού σου ντροπή του». Τότε ο πατέρας μου είπε «δεν πειράζει τώρα θα τρως τρίτη το πρώτο καρπούζι της χρονιάς» και συνέχισε η Νάσια, αποτελειώνοντας με, αρπάζοντας το τηλέφωνο από τον παππού της και λέγοντας μου «Μην στεναχωριέσαι μαμά έτσι είναι η ζωή», ρουφώντας ταυτόχρονα τον καρπουζοχυμό που τις έστυψε ο παππούς της για να συνοδεύσει την καρδιά του καρπουζιού., ενισχύοντας έτσι τις υποψίες μου ότι εγώ από το πρώτο καρπούζι της χρονιάς το μόνο που θα μείνει να φάω είναι η φλούδα του, γιατί έτσι που μεγάλωσε το κεφάλι μου δεν μπορώ ούτε να παίξω καρπουζοπόλεμο πια, άσε που χωρίς τον Γιώργο δεν έχει πλάκα και δεν νομίζω ότι θα το εκτιμήσουν τα έτερα μας ήμισυ εάν σκάσουμε μύτη στο μπαλκόνι με άσπρα βρακάκια και φανελάκια και από μια καρπουζόφλουδα για κράνος στο κεφάλι, άσε που μεγαλώνουμε και παιδιά και τι παράδειγμα θα τους δώσουμε. Βέβαια φρόντισα να στραπατσάρω λίγο την ευτυχία της λέγοντας την «ελπίζω να μην κατάπιες και τα κουκούτσια γιατί θα φυτρώσουν καρπουζιές στην κοιλιά σου, το ξέρω γιατί όταν ήμασταν παιδιά το είχε πάθει ένας φίλος μου».

Υ.Γ. Από την άλλη σκέφτομαι ότι ίσως αυτό να είναι και θεία δίκη. Κάποτε θα έπρεπε να πληρώσω για τις επιπλέον καρδιές που έφαγα κλέβοντας τες χωρίς καμία ενοχή από τον Γιώργο.