«Αυτός ήταν καλό παιδί κύριε Πρόεδρε, η κακιά η ώρα φταίει» !!!

Η εντιμότητα είναι μια ιδιότητα αποκτηθείσα και στο στρατό ενίοτε και από ότι έχω καταλάβει ανήκει σε αυτά, που άμα προλάβεις και τα κατοχυρώσεις σε μια περίοδο της ζωής σου, θα σε ακολουθεί μέχρι να πεθάνεις, ανεξάρτητα του χρονικού διαστήματος που παρεμβάλλεται μεταξύ της απόκτησης της και του βιολογικού σου τέλους. Σε ορισμένες δε κατηγορίες αποτελεί και τον σταυρό των επόμενων γενεών, οι οποίες υποχρεούνται να τον φέρουν αναντίρρητα, χωρίς να έχουν την δυνατότητα να τον αρνηθούν. Αλλά αυτή η παράμετρος δεν είναι το θέμα μου.

Ο καθένας σε αυτό το χώρο έχει δώσει ένα είδος γραφής. Εάν εξαιρέσουμε εκείνες τις κατηγορίες των θεματικών μπλογκ που λέω και εγώ, σε όλα τα άλλα συνήθως βρίσκεις ένα ποτ πουρί απόψεων ανάλογα με τα κατά καιρούς ενδιαφέροντα του γράφοντος μπλόγκερ. Και μέχρι εδώ φαινομενικά δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Για εσάς, για μένα υπάρχει. Συνήθως δεν σχολιάζω σε άλλα μπλογκ πέραν των 10 περίπου, όπου η συμμετοχή μου έχει την έννοια του «γεια τι γίνεται, εδώ είμαι και χαίρομαι που είσαι εδώ» και εκφράζει ακριβώς αυτό που λέω. Εντάξει όχι μόνο έτσι, αλλά σχεδόν έτσι. Σε όλα τα άλλα μπλογκ, τα εξωτερικά, με την έννοια ότι δεν αποτελούν στοιχείο της καθημερινότητας μου, λειτουργώ με τον ίδιο τρόπο που λειτουργώ και με τις κυριακάτικες εφημερίδες. Τα διαβάζω ξεφυλλίζοντας τα. Σπάνια σχολιάζω και μόνο εάν κάτι είτε μου αρέσει πάρα πολύ, είτε μου εξιτάρει τη διάθεση, είτε με θυμώνει, με προβληματίζει, με βρίσκει διαμετρικά αντίθετη, σε σημείο να νοιώθω ότι έως και προκαλούμαι κατά κάποιο τρόπο, καταλαβαίνοντας πάντα, ότι όταν γραφόταν το ποστ δεν είχε στο νου του ο συγγραφέας του να σαλτάρει εμένα προσωπικά. Τρεις ή τέσσερεις φορές, σε διάστημα εννιά μηνών, έχω διαφωνήσει με τα γραφόμενα μπλογκερ και το έχω εκφράσει με σχόλιο μου. Και όλες τις φορές είχα ακριβώς τις ίδιες αντιδράσεις:

1η αντίδραση: Από άλλους σχολιαστές του συγκεκριμένου μπλογκ, όπου θεώρησαν υποχρέωση τους να μου θυμίσουν τον πρότερο έντιμο βίο του γράφοντος, το ποστ, μπλόγκερ, εκτιμώντας ότι αυτός και μόνο αρκεί, για να θεωρηθεί εκ των προτέρων ότι μπορεί να λέει ότι λέει, διότι εάν κάποιος μελετήσει τα 100 και προηγούμενα ποστ, θα βρει και κάποια στα οποία, εάν κατάλαβα καλά, ο μπλογκερ επί της ουσίας ή αναιρεί το επίμαχο ποστ ή που και να μην το αναιρεί του δίνει μια άλλη διάσταση, που με την πρώτη ματιά στο συγκεκριμένο ποστ δεν μπορεί να το διακρίνει κανείς, αλλά είναι κάπου κρυμμένο στα προηγούμενα. Εγώ μπλογκ διαβάζω, άμα ήθελα να μαντέψω πήγαινα να δω ταινία του Γκοντάρ, χωρίς τον Αντώνη (γνωστός γκονταρολόγος της ζωής μου, αλλά δεν με διαβάζετε και δεν το ξέρετε και στην τελική αυτό φταίει, που εγώ δεν έχω κατοχυρώσει πρότερο έντιμο βίο και ένα σας λέω το κρίμα στο λαιμό σας, γιατί έχω και παιδιά και τι μπλογκοκληρονομιά θα τους παραδώσω;). Τέλος πάντων στην αντιπαράθεση μεταξύ εντιμότητας των προθέσεων του γράφοντος το ποστ και του γράφοντος το σχόλιο, εμένα εννοώ, εγώ είμαι η χαμένη από χέρι. Διότι ο γράφων το ποστ, ή ο απαντών στο ποστ δεν είναι υποχρεωμένοι εκ των πραγμάτων να πιστοποιήσουν ή να διερευνήσουν την αλήθεια των προθέσεων μου διαβάζοντας το δικό μου μπλογκ. Εδώ που τα λέμε καλύτερα, διότι εάν διάβαζαν το δικό μου μπλογκ που κινείται μεταξύ της καθημερινότητας μου και συνταγών για γιουβαρλάκια, δεν θα έβαζαν μόνο θέμα εντιμότητας προθέσεων αλλά και ισορροπίας μου, ψυχικής και πνευματικής εννοώ.

2η αντίδραση: Από τον ίδιο τον μπλόγκερ: «Δεν μπορούμε να συμφωνούμε όλοι, ο χώρος των μπλογκ είναι προσωπικός και εάν θέλει κάποιος συμμετέχει είτε διαβάζοντας το, είτε σχολιάζοντας το, εάν θέλει δεν το κάνει, εάν τον διάβαζα καλύτερα θα καταλάβαινα και καλύτερα», συνελόντι ειπείν «εάν έχεις πρόβλημα με όσα γράφω μην με διαβάζεις μην με σχολιάζεις». Εδώ είναι που μπαίνει η παράμετρος που εγώ ονομάζω «εγώ είμαι στρατηγός και τα λέω τσεκουράτα». Λογική που με σαλτάρει και στην κανονική ζωή. Λένε λοιπόν οι υπέρμαχοι αυτής της λογικής, οι τσεκουράτοι που λέω και εγώ «Νομιμοποιούμαι να λέω ότι θέλω - και αυτό από μόνο του δεν είναι κακό - με όποιον τρόπο θέλω, ανεξάρτητα του τι αντιδράσεις θα δημιουργήσει γιατί εγώ έτσι είμαι. Μπροστά στην αλήθεια μου δεν λογαριάζω τίποτα». Και επειδή συνήθως εσύ, ως παραλήπτης του παραπάνω μανιφέστου, σε αυτήν την ιστορία είσαι ο υφιστάμενος τις συνέπειες, με τη λογική του «τούκα προ» είσαι και υποχρεωμένος να το υποστείς.
Βέβαια μπορεί να μου πεις «δίκιο έχει άμα δεν γουστάρεις μην ασχολείσαι». Σωτήρια λογική βραχυπρόθεσμα για τα νεύρα, επιζήμια μακροπρόθεσμα. «Ζούμε» κάποιο χρόνο εδώ μέσα στη μπλογκόσφαιρα εννοώ. Εάν και διαφωνώ με την επιβολή κανόνων που να ρυθμίζουν την λειτουργία της, εάν ακολουθήσουμε και εδώ αυτή τη λογική, σε λίγο θα χωριστούμε –που έχουμε χωριστεί- σε δικαιούντες για να ομιλούν επί παντός επιστητού και με όποιον τρόπο θέλουν και σε ακροατές, μάλλον χειροκροτητές και όσοι απομείνουν καλά θα κάνουν να αποφεύγουν τις μακρινές εκδρομές στα μπλογκ των πρώτων, εκτός εάν με τον τρόπο τους μπορούν να συμβάλλουν στον γόνιμο διάλογο που γίνεται σε αυτά, προτεινόμενη απάντηση το «respect ή το πάλι είπες όλα όσα ήθελα να πω και με τρόπο που εγώ δεν θα μπορούσα να τα πω (σαν τραγούδι του Πάνου κατάντησε το τελευταίο), ή άντε το πολύ πολύ ένα περάστε από το μπλογκ μου έχω γράψει κάτι που μπορεί να σας ενδιαφέρει».

Θα μου πείτε που το κακό; Εάν το πράγμα έμενε εκεί δεν θα είχα πρόβλημα. Αλλά σε μπλογκ, που βασιλικότερα του βασιλέως, τα χώνουν σε ότι προλαβαίνει ο καθένας τους, το τελευταίο που περιμένεις, όταν διατυπώνεις μια άλλη άποψη, είναι να σου φέρνουν το τσεκούρι στο κεφάλι. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και όποιος προλάβει δηλαδή. Τι στο λύκο κάποια μπλογκ τα θέλουν τα σχόλια δεν έχω καταλάβει. Εάν είχαν ένα μηνιαίο βιβλίο «επισκεπτήριο», όπου οι συμφωνούντες, συναινούντες και άλλα σε -ουντες μπλόγκερ θα έμπαιναν και θα άφηναν το επισκεπτήριο τους και θα τελείωνε εκεί το πράγμα.

3η αντίδραση: Τσεκούρεμα. Το σχόλιο σου εξαφανίζεται και εάν είσαι τυχερός γλυτώνεις το σκαλπ σου, αλλά και τα δύο παραπάνω, που πιστέψτε με για άτομα σαν εμένα είναι ότι χειρότερο. Γιατί ένα άρατα μούρατα μωρή Αστέρω το έχω, αλλά όσο και εάν φαίνεται περίεργο και μια αίσθηση μέτρου την έχω, εντάξει όχι πάντα και αυτή η αντιμετώπιση με μπλογκάρει γιατί, γιατί να διαφωνήσεις με τον άλλο; Για τον πρότερο έντιμο βίο του ή για το δικαίωμα του να λέει την άποψη του; Εμένα δεν με απασχολεί αυτό, η συγκεκριμένη του άποψη του είναι που με προβλημάτισε για αυτή θέλω να μιλήσω.

Για να μην παρεξηγιόμαστε, εγώ το πόνο μου λέω, αλλά το τι με σαλτάρει κάθε φορά που διαβάζω απάντηση σε σχόλιο μου, όπου με εμένα απούσα φαινομενικά, επιβραβεύεται ο πρότερος έντιμος βίος του μπλόγκερ δεν λέγεται. Σημειώνω δε ότι σε όλες αυτές τις απαντήσεις δεν έχει υπάρξει ποτέ σχολιασμός θετικός ή αρνητικός επί της ουσίας του ποστ, μάρτυρας χαρακτήρος ο σχολιαστής του μπλόγκερ και μόνο. Μόνο που καλό θα ήταν και έντιμο να τελείωνε την πρόταση του σωστά. «Αυτός ήταν καλό παιδί κύριε Πρόεδρε η κακιά η ώρα φταίει»!!!

Υ.Γ.1 Οι μπλογκερ που σχολίασα ήταν όλοι μπλογκερ που με είχαν πείσει για «εντιμότητα» τους αλλά και για την διάθεση τους να συνδιαλλαγτούν χωρίς πρόβλημα με τους άλλους, οποιαδήποτε άποψη και να κουβαλούσαν μαζί τους αυτοί οι άλλοι. Και επί αυτής μόνο. Αλλά θα μου πεις που να ξέρει κανείς τι περνάει από το μυαλό της αλληνής; (εγώ είμαι η "αλληνή", ουδεμία σχέση με το ελεεινή). Βλέπετε τους διάβαζα στα όμορα τους μπλογκ να διαφωνούν και να κοντράρονται χωρίς πρόβλημα με τους άλλους. Μόνο που εγώ δεν είμαι «οι άλλοι» είμαι η «αλληνή». Και τώρα που το ξαναβλέπω, αυτός ο προσδιορισμός δεν μου ακούγεται κακός, καθόλου κακός δεν μου ακούγεται.

Υ.Γ.2 Σε καμία περίπτωση αυτό δεν αποτελεί την γενική μου άποψη για το χώρο, αλλά πως όταν πας κάπου που δεν έχεις ξαναπάει και περνάς χάλια, ή δεν είναι αυτό που περίμενες, δεν θα πεις στους κολλητούς σου το πόνο σου; Άλλωστε εγώ το πόνο μου λέω και μάλιστα στο χώρο μου και εάν κάποιος διαφωνεί, δεν φταίω εγώ αλλά η κακιά η ώρα !!!!!

Υ.Γ.3 Με το σημερινό συμπληρώνω τα 206 ποστ. Πριν αρχίσετε να μου την πέφτετε κάντε τον κόπο να τα διαβάσετε!

Προμετωπίδα σε μια αντιγραφή των «Ωδών» (Αφιερωμένο)

“Θλίβει ο καπνός το διάστημα γαλάζιον των αέρων…”-
διαβάζω Kάλβο, που τύπωσε στα ‘26 και τον γνωρίσαμε στα ‘88· και που έμεινε αξομολόγητος στα γεροντάματα, σαν ένα “ραγισμένο βάζο”, στα χέρια μιας γριάς Eγγλέζας δασκάλας, σύμβολο ακατάλυτο και φριχτό για όσους επιμένουν να γράφουν στίχους ή πρόζα που κανείς δεν καταλαβαίνει, και γυρεύουν να δοξαστούν, οι τυχάρπαστοι, από τους λογάδες και τους σοφούς, ενώ θα νά ‘ταν χίλιες φορές προτιμότερο, και η τέχνη πολύ πιο ευτυχισμένη, αν πήγαιναν στην Eκάλη να μαζεύουν κούμαρα, ή στη Γλυφάδα να ψαρεύουν ροφούς.

(Γ. Σεφέρης, από το Tετράδιο Γυμνασμάτων, β΄, Ίκαρος 1976

Σχολιασμός της φωτογραφίας: Ούτε άντρας, ούτε γυναίκα πια και σίγουρα ούτε σύννεφο με παντελόνια!

Κάτσε κάτω απο τη μπάρα

Στη ζωή της Νάσιας υπάρχει ο Γιάννης. Ο Γιάννης είναι ο δάσκαλος της. Έχει αναλάβει την ιερή υποχρέωση να διαβάζει με τη Νάσια τα μαθήματά της, μιας και εμείς αποδειχτήκαμε ανίκανοι να διαχειριστούμε με την πρέπουσα σοβαρότητα την περίπτωση. Πολύ καλός άνθρωπος. Δεν ξέρω τι είναι τελικά ως δάσκαλος, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι ακόμα και μετά από κρίσεις του στυλ «σας πληρώνω για να της κάνετε εσείς τα μαθήματα», ή ανεξέλεγκτες κρίσεις γέλιου, που ο ίδιος πια τις θεωρεί την καλύτερη άσκηση για να αποκτήσει τους τέλειους κοιλιακούς, εξακολουθεί να μοιράζεται μαζί της την προσπάθεια ένταξής της στο εκπαιδευτικό μοντέλο. "Όχι Νάσια δεν εννοώ την Ναόμι, για το σχολείο μιλάω". (Αυτό το γράφω γιατί το σκασμένο μου διαβάζει τα post μου και ειδικά αυτά που την αφορούν, με περισσή σοβαρότητα.)

Το μάθημα σήμερα γίνεται στην κουζίνα, καθότι όλοι οι άλλοι χώροι του σπιτιού είναι γεμάτοι από πεταμένα παιχνίδια, έτσι που για να διασχίσουμε το σπίτι να κάνουμε σλάλομ. «Και σλάλομ, σλάλομ μωρό μου» που έλεγε και ο Σίντ (ο γνωστός βραδύπους από την "Εποχή των παγετώνων").

Απευθείας μετάδοση από την κουζίνα, από το μάθημα ήθελα να πω:

Γιάννης: Τα ρήματα που τελειώνουν σε –ιζω, το «ι» πως γράφεται;

Νάσια: Τι εννοείτε;

Γιάννης: π.χ. το αρχίζω.

Νάσια: Με «ει»

Γιάννης: Όοοοοχι !!!!!!

Νάσια: Κοντά έπεσα όμως.

Γιάννης: Άμα βγάλεις ένα γράμμα.

Νάσια: Εεε………

Γιάννης: Ναι, το «ε»!

Νάσια: Εεεε, ναι ίσως βγάλω το «ε» τελικά.

Γιάννης: Μπράβο το παιδί μου. Μπράβο το αστέρι μου. Μπράβο η κούκλα μου. (Μην βιαστείτε να τον κρίνετε, εγώ που τους έβλεπα αυτό που περίμενα να της πει ήταν «κάτσε κάτω από τη μπάρα».)

Nάσια: Τελικά στην κουζίνα αποδίδω καλύτερα.

Πρωινό ξύπνημα

Καλή σας μέρα
Σήμερα γιορτάζει το «Να» από το Νάσια. Δεχόμεθα και τρατάρουμε. Τα δώρα σας καλό είναι να είναι χρήματα, γιατί το μωρό μου έχει έξοδα: «Μαζεύει λεφτά να φτιάξει σπίτι». Πάλι καλά το Φθινόπωρο «μάζευε λεφτά να φτιάξει πισίνα». Αφού συγκέντρωσε το αστρονομικό ποσό των 9 ευρώ, διότι ζητούσε 1 ευρώ, στα 9 άτομα την καταλάβαμε και την σταματήσαμε. Και καλά εμείς είναι δικό μας και δεν έχουμε επιλογές. Οι άλλοι με ποιο σκεπτικό δίνανε 1 ευρώ σε ένα μικρό για να φτιάξει πισίνα; Και μετά σου λένε ότι δεν υπάρχουν φιλάνθρωποι πια!!

Επίσης σήμερα γιορτάζει το «Έλενα» από το Ελένη. Επίσης και για αυτό δεχόμεθα και τρατάρουμε. Εδώ τα δώρα σας καλό είναι να είναι πολλαπλών επιλογών, γιατί η συγκεκριμένη πριγκίπισσα έχει ένα μικρό πρόβλημα να αποφασίσει τι θέλει, εάν και στο τέλος τα παίρνει όλα. Ναι γιορτάζει και η «ουπς» μου σήμερα!!!!!

Υ.Γ. Σωστά παρατηρήσατε: τα παγωτά χρεώνονται, γιατί έχουμε να κτίσουμε σπίτι και να ανανεώσουμε και μια γκαρνταρόμπα οι ταλαίπωροι γονείς!!!!

Όταν γίνω ενήλικας θα καταλάβεις!

Νάσια: Μαμά μετά την Έκτη Δημοτικού ποια τάξη είναι;

Εγώ: Η 1η Γυμνασίου

Νάσια: Και μετά είσαι ενήλικας;

Εγώ: Όχι ακόμα

Νάσια: Πότε γίνεσαι ενήλικας;

Εγώ: Όταν τελειώσεις το Λύκειο.

Νάσια: Στην 1η Πανεπιστημίου

Εγώ: Ναι.

Νάσια: Α!

Φεύγει ελαφρώς απογοητευμένη. Εγώ πάλι μάνα είμαι, δεν δουλεύω, βαριέμαι να μαζέψω και τα ρούχα για σίδερο που είναι παντού πεταμένα γύρω μου, οπότε το ξανασκέπτομαι και την ξαναφωνάζω πίσω.

Εγώ: Νάσια, γιατί ρωτάς πότε θα γίνεις ενήλικας;

Νάσια: Για να δω πότε θα μεγαλώσω.

Εγώ: Γιατί θέλεις να μεγαλώσεις.

Νάσια: Γιατί μερικές φορές είναι δύσκολο να είσαι παιδί και έτσι ρωτάω.

Εγώ: Και τι θα κάνεις δηλαδή άμα μεγαλώσεις που θα είναι καλύτερο;

Νάσια: Ε, θα πηγαίνω όπου θέλω, θα κάνω ότι θέλω και άλλα πράγματα.

Εγώ: Τι άλλα πράγματα; (Διότι αντιλαμβάνομαι ότι εκεί είναι το ζουμί)

Νάσια: Δεν πρόκειται να σου πω, θα δεις όταν μεγαλώσω.

Και φεύγει με ένα παίρνω όρκο σατανικό χαμόγελο στα χείλη. Αυτό, με αυτό το παιδί, που ότι θυμάται χαίρεται αυτό και ψάχνομαι εγώ καθόλου δεν μου αρέσει.

Υ.Γ. Η φωτογραφία και μουσική παραπέμπουν στον κατάλογο που έχω ήδη αρχίσει να φτιάχνω με το τι μπορεί να περιλαμβάνει η φράση της "άλλα πράγματα". Ή μάλλον το τι ελπίζω να περιλαμβάνει. Άλλωστε ο πατέρας της ήδη την ονειρεύεται πάνω στη μηχανή του, που πια τη βγάζει απο το σπίτι μόνο για να την πάει για σέρβις.

Η συνέχεια: Έχει ξυπνήσει ο πατέρας της απο την μεσημεριανή του σιέστα και του διηγούμαι την ιστορία .

Πατέρας: Και καλά δεν τη ρώτησες ποια είναι αυτά τα "άλλα πράγματα";

Εγώ: Τη ρώτησα αλλά δεν μου είπε.

Πατέρας: Έπρεπε να επιμείνεις, να δούμε τι εννοεί.

Εγώ: Τι σημασία έχει;

Πατέρας: Πρέπει να μάθουμε τι είναι αυτά τα "άλλα πράγματα" που θέλει. Εσύ, ας πούμε, ως ενήλικας τι έκανες;

Εγώ: Post!

Πρωινό ξύπνημα - Αφιερωμένο

.......στον tsopanis.

Δεν μπορώ να μιλήσω για μουσικές (εξήγησα σε προηγούμενο ποστ γιατί), αλλά από την άλλη δεν μπορώ να αγνοήσω μια πρόσκληση. Έτσι μόνο για αυτόν to No.2, στη λίστα προτίμησης του, τραγούδι. Ζητάω συγνώμη αλλά το Νο.1 δεν το βρήκα:

και ένα ελληνικό τραγούδι που άκουγα συνέχεια φέτος τον χειμώνα, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να το ανεβάσω γιατί δεν ξέρω τον τρόπο. Έτσι βάζω μόνο τους στίχους:

Σαλώμη

(Μουσική - Στίχοι: Λουδοβίκος των Ανωγείων

Τραγούδι: Λιζέτα Καλημέρη & Σωκράτης Μάλαμας «Πύλη της άμμου»)

Του φεγγαριού το ασήμι πάνω στο καλντερίμι απλώθηκε

Κι η Άννα το αγρίμι στου Φώτη το ταξίμι σηκώθηκε

Nα βγει και να χορέψει τους άντρες να μαγέψει μες στην γιορτή

Και την καρδιά του Φώτη θα την εκάψει πρώτη σαν το χαρτί

Αν έκλαψε η Σαλώμη στου πάθους τη συγνώμη θα λυτρωθεί

Μα το βαρύ της στέμμα ρουμπίνι με το αίμα θα μπερδευτεί ............

Καλή μέρα σε όλους μας........

Πρωινό ξύπνημα

ή η δύναμη της Molitva

Καλημέρα σε όλους μας. Εγώ, ο Μαντού και η Νερίνα ξενυχτήσαμε χτες βλέποντας Γιουροβίζιον. Μας άρεσαν η Γαλλία, η Βουλγαρία, η Σερβία η Ουγγαρία, στην Νερίνα άρεσε η Ελλάδα και η χώρα με το ιταλικό τραγούδι και τους πέντε τενόρους.
Όταν τελείωσε ο διαγωνισμός η Νερίνα ήταν απογοητευμένη.

ΔΙΑΛΟΓΟΣ

Εγώ: Χαρά μου, πάλι καλά που βγήκαμε στην έβδομη θέση. Άλλωστε η Βίσση είχε βγει ένατη.

Νερίνα: Μαμά το θέμα ήταν να νικήσουμε τη Σερβία όχι τη Βίσση!

*

*Αυτό είναι το τραγούδι των Γάλλων οι οποίοι ήταν πολύ "Γάλλοι" και πολύ μου άρεσε αυτό. Και στον Μαντού άρεσε πολύ αυτό το τραγούδι επίσης και ας φέρνει σε Λατίνο εραστή τελευταία πάλι.

Υ.Γ. Αυτό που με στέλνει τα τελευταία χρόνια στη Γιουροβίζιον, διότι αγαπητοί μου αναγνώστες εάν είσαι μάνα βλέπεις ΚΑΙ Γιουροβίζιον, είναι η Γερμανία, την οποία του χρόνου την βλέπω να τραγουδάει με τοπική ενδυμασία της Γκάνα και με την αντίστοιχη ντοπιολαλιά. Άσχετο το κομμάτι δεν ήταν κακό.

Για την elafini

Η elafini ζήτησε να μιλήσω για τις μουσικές μου. Στην αρχή σκέφθηκα, απλό αρκεί να τα ταξινομήσω κάπως μέσα μου. Βλέπετε και στη μουσική υπήρξα πώς να το πω κομψά; Υπήρξα το ίδιο λιχούδα, όπως στο διάβασμα. Περνούσα βέβαια μονομανιακές μουσικά περιόδους, αλλά ποτέ το ένα άκουσμα δεν αναιρούσε το προηγούμενο, ποτέ δεν χανόμουν με κανένα από τα παλιά είδη, εάν και θεωρώ ότι μουσικά έκλεισα όταν ανακάλυψα την κλασσική μουσική και ακόμα περισσότερο την όπερα. Θα σας πω ένα μυστικό εάν θέλετε να με κρατήσετε αμίλητη και ακούνητη, βάλτε μου την χοντρή που σκούζει. Αυτό είναι! Έχετε μια απόλυτα ήρεμη στα όρια του φυτού συνομιλήτρια. Όχι η ψυχή της παρέας, αλλά το ξαλάφρωμα των νεύρων σας, γιατί μην με βλέπετε έτσι, άμα μου έρθει μπορώ να κάνω τα νεύρα των άλλων τσατάλια και τα τσατάλια τους μετά πάλι νεύρα κ.ο.κ. Με μια άρια ξεχνιέμαι, αλλά στη κυριολεξία, άμα δεν με πάρεις μαζί σου είμαι ικανή να μείνω εκεί που είμαι για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα. Αυτό δεν το έχω πει στους κολλητούς μου, γιατί τότε θα ξέρατε πια την ταυτότητα μου, από το δελτίο ειδήσεων, τρελή και αλλοπαρμένη βρέθηκε στα σκαλιά της λυρικής. Δεν ξέρετε τι είναι ικανοί να κάνουν οι κολλητοί μου για να με ξεφορτωθούν.

Αυτή είναι μια από τις πρώτες άριες που άκουσα και ξανάκουσα και ξανάκουσα και ξανάκουσα και συνεχίζω να ακούω, δική σας:

Και για να τελειώνουμε. Δεν μπορώ να γράψω για τις μουσικές μου. Η μουσική δεν υπήρξε ποτέ ένα απλό ντεκόρ για μένα. Ήταν παρούσα σε όλες τις κακές και τις καλές στιγμές της ζωής μου και το να μιλήσω για αυτήν είναι σαν να μιλάω για αυτές, γιατί ξέχωρα δεν μπορώ να τη δω. Ακόμα και η όπερα ήρθε να σαν ένα ακόμα φάρμακο για μια κακή στιγμή, ίσως την πιο κακή που έχω ζήσει μέχρι τώρα. Και με κράτησε, μαζί και με άλλα πράγματα ζωντανή, πιο ήσυχη ίσως, αλλά ζωντανή.

Συνεχίζουν δικαιωματικά οι μικρές:

Aταλάντη

Princess Maggie

lactoula

ραψωδία

ExiLioN_MouToniDioN

Γιατί το ζήτησε η Αλκυώνη

(Εγώ σε ερωτηματολόγιο που απάντησε ο Προυστ; Με δεδομένο το πώς νοιώθω ακόμα και στο άκουσμα του ονόματος του και απαγορεύοντας στον εαυτό μου να αρχίσει να γκρεμίζει τοίχους (άμα με διαβάζατε συστηματικά θα καταλαβαίνατε τι εννοώ), θα απαντήσω, αλλά στο θεό μας τι εκτίμηση πια για το IQ μας είναι αυτή που σοβαροί άνθρωποι απαντάμε σε ένα ερωτηματολόγιο που το απάντησε κατά μια εκδοχή στα 14του κατά μια άλλη στα 20του;)

1. Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;

Να ξυπνάω το πρωί και όλοι να είναι εδώ, εκεί όπου βολεύει, αλλά μαζί μου.

2. Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;

Το τσογλάνι ο Μαντού που ξυπνάει τον καλό μου για να τον ταΐσει.

3. Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;

Έχω πολλά χρόνια να ξεσπάσω σε γέλια..

4. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;

Η ικανότητα μου να «ανυψώνομαι»

5. Το βασικό ελάττωμά σας;

Η ικανότητα μου να «ανυψώνομαι».

6. Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;

Σε όλα σχεδόν, εκτός από αυτά που μπορεί να βάλουν σε κίνδυνο την υγεία μας.

7. Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;

Με την Μαφάλντα, αυτή τώρα δεν ξέρω.

8. Ποιοι είναι οι ήρωες σας σήμερα;

Οι τύποι του «παρά πέντε» και η δασκάλα πιάνου των κοριτσιών.

9. Το αγαπημένο σας ταξίδι;

Πήλιο- Σκόπελος πριν 20 χρόνια, εγώ με τον καλύτερο φίλο που είχα ποτέ.

10. Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;

Διαχρονικά η Χάϊσμιθ και πολλοί πολλοί άλλοι

11. Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;

Την γνώση του γιατί επιλέγει να κάνει ότι κάνει

12. .... και σε μια γυναίκα;

Την γνώση του γιατί επιλέγει να κάνει ότι κάνει

13. Ο αγαπημένος σας συνθέτης;

Πιοβάννι και Ρότα (To ξέρω ότι είναι δύο. Το λέω γιατί κάποτε, ή μάλλον ακούστε διάλογο σε δισκάδικο: Εγώ: Πιοβάννι έχετε; Πωλητής: Ποιον; Όχι, Εγώ: Ρότα; Πωλητής: Ποιον να ρωτήσω; δικό μου είναι το μαγαζί.)

14. Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;

Απλό σφύριγμα στον Μαντού για να μην γίνει μούσκεμα. Ενίοτε όταν κοιτάζομαι στο καθρέπτη τραγουδώ στο γνωστό ρυθμό «νιανια, νια, νια, νια» και μου βάζω κερατάκια.

15. Το βιβλίο που σας σημάδεψε;

«Η καλή τρομοκράτισσα»

16. Η ταινία που σας σημάδεψε;

«Το αυγό του φιδιού» Δεν με σημάδεψε, αλλά στο τέλος της τα έπαιξα

17. Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;

Ιερώνυμος Μπος

18. Το αγαπημένο σας χρώμα;

Δεν υπάρχει σταθερή προτίμηση. Παλιά έλεγα ότι μου αρέσουν όλα τα χρώματα, εκτός από το καφέ. Πέρσι με το ζόρι αντιστάθηκα σε μια παρόρμηση να κάνω όλο το σπίτι καφέ, σαν καφεκοπτείο σε συνδυασμό με σοκολατοποιία. Μια ψιλοεμμονή με το χρώμα του πράσινου μήλου, ίσως υπάρχει, αλλά υποβόσκει και είναι ελεγχόμενη, εξ ου και το σπίτι δεν φέρνει σε φοίνικα παιδικής ζωγραφίας, που εδώ που τα λέμε δεν θα ήταν καθόλου κακό….

19. Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;

Τους άντρες μου.

20. Το αγαπημένο σας ποτό;

Southern με τριμμένο πάγο και στο τσακίρ κέφι, σφηνάκια καμικάζι.

21. Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;

Για τους φόβους μου

22. Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα;

Την πουστιά.

23. Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;

Πιάτα, πλυντήριο, σίδερο, μαγείρεμα, σεξ, όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά. Φτάνουν ή να πω και άλλα;

24. Ο μεγαλύτερος φόβος σας;

Ο θάνατος

25. Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;

Τώρα πια προσπαθώ σε καμία και ειδικά στις μικρές

26. Ποιο είναι το μόττο σας;

Ποτέ δεν είναι αργά για να ζήσεις ευτυχισμένα παιδικά χρόνια.

27. Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;

Δεν επιθυμώ να πεθάνω και ως εκ τούτου δεν μπαίνω στο τρυπάκι να σκεφτώ το πώς.

28. Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;

Λάθος, γύρνα πίσω σπίτι σου ή όπου άλλου τέλος πάντων θέλεις.

29. Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;

Σε μια κατάσταση, ενίοτε και σε δύο, τρεις, τέσσερεις, πέντε…………

Συνεχίζουν: Γιαγιά Ντακ, Μαριλένα & η Ελένη της, Μεθυσμένα χρώματα, mhxeirotera, Γιώτα, zoaki, apotinedra και xazomama. Α και ο διαιρέτης, γιατί ψυλλιάζομαι ότι του αρέσουν αυτά τα παιχνίδια. Δεν βάζω λινκ γιατί θα τελειώσω αύριο.....

Πρωινό ξύπνημα

Καλημέρα. Το άκουσα χθες το βράδυ και μου άρεσε:

Ιστορικό: Συνέντευξη υποψήφιας πολιτικού και πεθεράς (Ναι από τη γνωστή σειρά)

Δημοσιογράφος: Ας νικήσει η καλύτερη.

Υποψήφια: Θα νικήσω η καλύτερη!!!!!!

Υ.Γ.1: Φωτογραφία και μουσική εντάσσονται στο πρότζεκτ "Ξεκουνήσου και φτιάξε εκείνο το γλυκό του κουταλιού και τη μαρμελάδα φράουλας, να έχουμε να βάζουμε στο παγωτάκι μας και στο τσιζ κέικ της οικογένειας». Και γιατί παρακαλώ; Eγώ είμαι παραδοσιακή, μου αρέσει η μαρμελάδα βατόμουρο στο τσιζ κέικ…

Άσε που τελευταία έχω βαρύ πρόγραμμα. Πως άλλοι παρατηρούν πουλιά; Eγώ παρατηρώ -με τα κυάλια, γιατί ένα κοκτέιλ μυωπίας με πρεσβυωπία το έχω- μωρά νερατζάκια να μεγαλώνουν, γιατί όπως λέει και μια γνωστή παροιμία, εντάξει περίπου "μην τάξεις σε άγιο κερί και στην just me γλυκό νερατζάκι".

Tώρα θυμήθηκα τον Αθηναίο, που τα Χριστούγεννα έφτιαχνε διάφορα κεράσματα για δώρα. Μήπως να πλακωθώ να φτιάχνω και εγώ γλυκό νερατζάκι να σας το στείλω; Τώρα που το ξανασκέφτομαι κανένα άλλο γλυκό εκτός απο το πράσινο νερατζάκι δεν θα μπορούσε να δένει τόσο με αυτό το blog. Και ως γνωστό στο γλυκό του κουταλιού το σημαντικό είναι να δέσει. Το σιρόπι βέβαια όχι το blog, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες. Βέβαια και το περγαμόντο θα μου ταίριαζε ως γλυκό μασκώτ, αλλά ίσως θα έκανε πια προφανή αυτή τη τάση της πριμαντόνας που έχω ως blogger. Επίσης δεν θα την πέσω τώρα και στις περγαμοντιές, μου αρκούν οι νερατζιές.

Υ.Γ.2: Elafini πήρα την πρόσκληση αλλά ακόμα δεν έχω αποφασίσει, όχι ποιες είναι οι μουσικές μου, αλλά το για ποιες θέλω να μιλήσω.

Κέρασμα

Τραγουδάκι σας κέρασα; δεν σας κέρασα! Το θυμήθηκε η Μαριαλένα, άρεσε και στη Νερίνα δικό σας λοιπόν. Αφιερωμένο και σε αυτούς που ξενυχτήσαμε μαζί χθες βράδυ:

Δευτέρα 7 Μαΐου 2007

Γιατί δε ζητάνε τίποτα

που δεν μπορούμε να δώσουμε.........

Περισσότερα στοιχεία και πληροφορίες εδώ

Για όλα φταίει ο Μαντέλα

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, υπογράφω ψηφίσματα, κείμενα διαμαρτυρίας, κείμενα συμπαράστασης, κείμενα γενικώς και ενίοτε ακρίτως. Ότι ήθελε υπογραφή το υπέγραφα. Υπήρξα άλλωστε η γενιά του Μαντέλα. Ίσως η δικιά μου γενιά είναι αυτή που έχει βάλει τις περισσότερες υπογραφές για ένα αίτημα. Ούτε καφέ δεν πίναμε το πρωί εάν δεν υπογράφαμε και ένα σχετικό κείμενο για τον Μαντέλα και το δικαίωμα του να πίνει καφέ στη φυλακή, και μετά ένα άλλο για το δικαίωμα του να επιλέγει το είδος καφέ που θέλει κ.λ.π., κ.λ.π. Με τα χρόνια οι αντιστάσεις μου απέναντι σε αυτά τα κείμενα άρχισαν να μεγαλώνουν, μιας και άρχισαν πια να φιλτράρονται μέσα από τη γνώση και την εμπειρία που μου έδινε αφενός η αποτελεσματικότητα αυτών των πρακτικών και αφετέρου τα κίνητρα τους. Θα μου πείτε τι ενδιαφέρει το κίνητρο το αποτέλεσμα μετράει. Εάν τα πράγματα είχαν αυτή την αθώα διάσταση και έμεναν εκεί το επιχείρημα είναι βάσιμο. Έλα όμως που πολλές φορές η υπογραφή μου σε ένα ψήφισμα, δεν απελευθέρωνε κάποιον, ή δεν ζητούσε να σταματήσουν οι πυρηνικές δοκιμές κάπου, αλλά αποτελούσε ένα ακόμα στατιστικό στοιχείο υπεράσπισης μια πολιτικής στην καλύτερη περίπτωση απομόνωσης ενός λαού και στη χειρότερη ακόμα και κήρυξης πολέμου εναντίον του. Η αλήθεια είναι ότι οι Κινέζοι και οι Κορεάτες τελευταία είναι οι προτεινόμενοι των ψηφισμάτων. Τι αυτή η διατροφική τους συνήθεια να θεωρούν, τα οικόσιτα μας στη καλύτερη περίπτωση, ή τα αδέσποτα μας που εμείς τα καθαρίζουμε με αυτοκίνητα, τροφή και μάλιστα αγαπημένη, τι αντί να φοράνε όπως εμείς ωραιότατα δερμάτινα από αγελαδίτσες αυτοί φοράνε τα δέρματα των παραπάνω οικοσίτων, τι που μέσα στα τόσα εκατομμύρια κόσμο εμείς ένα δείγμα καταπιεσμένου έχουμε για να διαμαρτυρηθούμε, τι που κουβέντα δεν γίνεται για το είδος των καθεστώτων, εάν και στατιστικά να το δούμε εδώ δεν έχουμε τη κόλαση της λογοκρισίας αλλά τον παράδεισο της ελευθερίας έκφρασης. Μόνο δύο δείγματα στο δισεκατομμύριο κατοίκων. Ούτε καν ισχνό στατιστικό δείγμα δεν μπορείς να το θεωρήσεις, ούτε καν δείγμα εδώ που τα λέμε. Από την άλλη σε αυτό το εμπνευσμένο κείμενο, πραγματικά θεωρώ ότι επικοινωνιακά αυτό το κείμενο είναι εμπνευσμένο, εάν και γίνεται λόγος για το πώς αυτή η ιστορία έφθασε στα αυτιά των, μοχθηρών καταναλωτών οικόσιτων με σακάκια από το δέρμα τους, αρμοδίων, με μια σοφή επιλογή λέξεων η συμμετοχή του yahoo αναφέρεται μεν, αλλά με όσο πιο ανώδυνο τρόπο γίνεται. Για να είμαι δίκαιη στο site της Διεθνούς Αμνηστίας αναφέρονται τα στοιχεία για την διαμαρτυρία και προς αυτή την πλευρά, αλλά μετά από μια βόλτα στη μπλογκόσφαιρα οι περισσότεροι δεν το πρόσεξαν, μια και το κείμενο σε κατευθύνει ευγενικά στο προφανές του. Σώστε δύο ανθρώπους. Και αυτό είναι το άμεσο. Για μένα η σωστή διατύπωση αυτού του κειμένου, το οποίο τιτλοφορείται «Κλειστόν λόγω αυστηρής λογοκρισίας», θα ήταν το κεντράρισμα του στο ρόλο του Yahoo και του κάθε Yahoo που αποτέλεσμα αυτής της πρακτικής του είναι σε χώρες που η δημοκρατική θεώρηση των πραγμάτων έχει διαστρεβλωθεί –τι ευγένεια είναι αυτή που με διακρίνει- να δίνεται η δυνατότητα άνθρωποι να διώκονται για την διαφορετική τους άποψη. Για να μην παρεξηγηθώ. Δεν αμφισβητώ στο ελάχιστο την κριτική που ασκείται στο τρόπο διακυβέρνησης αυτών των χωρών, αλλά αυτή είναι μια διαμαρτυρία για τη λογοκρισία και αυτός που με λογοκρίνει δεν είναι μόνο αυτός που με φιμώνει, αλλά πιο πολύ αυτός που του δίνει τα όπλα να το κάνει. Και ως πολίτης του Ιντερνέτ αυτό με αφορά και αυτό είναι και το πρώτο που οφείλω να υπερασπιστώ. Το δικαίωμα του καθενός μας να εκφράζεται χωρίς να καταγράφεται και να παραδίδεται ως μυαλό σιδηροδέσμιος πριν παραδοθεί και σωματικά.

Το κείμενο το υπέγραψα. Όσο και να γκρινιάζω τα υπογράφω στο τέλος όλα. Στο κάτω κάτω, έστω και εάν ήταν αποτέλεσμα συσχετισμών ο Μαντέλα απελευθερώθηκε….

Πρωινό ξύπνημα ή τι άλλο θα κάνει μια μάνα για το παιδί της

Καλημέρα. Ενημερώνουμε ότι επιτέλους το μικρό σκασμένο δημοσίευσε το πρώτο του ποστ ("σπίτι" του πια), το οποίο εγώ αντέγραψα εκ του χειρογράφου της, διατηρώντας τη σύνταξη, αλλά επειδή σας αγαπάω, σας σέβομαι και σας λυπάμαι διόρθωσα την ορθογραφία. Σε κανά μήνα θα τελειώσει και η Νερίνα το δικό της και μετά όπως μου είπαν θα απαντήσουν και στα σχόλια. Μου μοιάσανε τα μωρά μου.

Ατάκα:

Εγώ: Μωρό μου ξέρεις τον κανόνα για τα επίθετα;

Νάσια: Ναι μαμά, είναι εύκολο: " Όλα τα ονόματα έχουνε επίθετο όπως έχουνε και όλα τα παιδάκια".

Δεν τόλμησα να τη ρωτήσω τον κανόνα για τα επιρρήματα.

Για να μην ξεχνιόμαστε

Δευτέρα 7 Μαΐου 2007

Γιατί δε ζητάνε τίποτα

που να μην είμαστε υποχρεωμένοι

να δώσουμε.........

Περισσότερα στοιχεία και πληροφορίες εδώ

Μαγιάτικο ξύπνημα

Καλό μήνα στη Ραλλού, με τέσσερα φύλλα παρακαλώ, φάγανε τον κάμπο τα σκασμένα για να το βρούνε. Στα χέρια σας κυρά μου....

Καλό μήνα στη just me. Νερατζανθούς δεν βρήκα, αλλά ανθούς βρήκα.

Καλό μήνα στα μεθυσμένα χρώματα. Σου χρειάζονται οι διακοπές καρδιά μου. Αλλά θα μου υποσχεθείς ότι θα φοράς ζακετάκι.

Καλό μήνα στην Κερασιά. Ελπίζω να είναι κερασιά το δέντρο, αλλά στο κάτω κάτω η πρόθεση είναι που μετράει.

Καλό μήνα στον mhxeirotera. Σου διάλεξα αυτό που θα διάλεγα και για μένα.

Καλό μήνα στη Γιώτα, χωρίς μαργαρίτες γιατί θα τις μάδαγε ο Πέρσης.

Καλό μήνα στον dodos, δεν ξέρω γιατί αλλά αυτόν σκέφτηκα μόλις τα είδα...

Καλό μήνα στη γιαγιά Ντάκ. Στεφάνι πολλαπλών χρήσεων. Με λουλούδια ως διακοσμητικό και έθιμο, με κανελλίτσα και φρούτα για την παρασκευή ταρτών και ενίοτε και φρουτόκρεμων για το κοράκι. Ο φιόγκος σε στιγμές οικογενειακών κρίσεων μπορεί να χρησιμεύσει και ως φίμωτρο.

Καλό και πολύχρωμο μήνα σε όλους μας.