Μοναχά αναμονή

***(Συνεχίζω σήμερα, η Νερίνα όμως γεννήθηκε στις 10 Νοέμβρη στις 8:15 το πρωί)

«Να την», είπε ο Παντελής και την έβαλε στην αγκαλιά μου. Δεν είδα παιδί, είδα μοναχά δυο μάτια να με κοιτάνε και τότε κατάλαβα ότι τα πράγματα δεν θα ήταν καθόλου εύκολα. Δεν έβλεπα παιδί, έβλεπα μονάχα δυο τεράστια μαύρα μάτια, ένα πρόσωπο ολόκληρο από μόνα τους- να με κοιτάνε, όχι ερευνητικά, όχι φοβισμένα, όχι χαρούμενα, όχι λυπημένα, όχι αδιάφορα, όχι θυμωμένα, όχι, αγαπησιάρικα, όχι, όχι….. Ότι ένοιωθε αυτό το παιδί ήταν καλά κρυμμένο μέσα του και κατάλαβα ότι έπρεπε να κάνω πολύ δρόμο για να μου επιτρέψει να το μοιραστώ μαζί του. Ένα πράγμα μοναχά μου έλεγαν αυτά τα μάτια «αυτός είναι ο χώρος μου, δεν θα μπεις παρά μονάχα εάν σου επιτρέψω εγώ την είσοδο». Φευγαλέα, αλλά ένοιωσα αυτό που αργότερα θα ήταν ο κανόνας στη σχέση μας. Η Νερίνα με ξεπερνούσε. Οι εννιά μήνες στη κοιλιά μου είχαν επιτρέψει στο ιδιαίτερο μυαλό της να με αποδικωποιήσει, να αναπτύξει τις άμυνες απέναντι στο ρόλο μου ως μάνα της, να τον αμφισβητήσει, να απορρίψει όλα τα στερεότυπα που είχα φτιάξει για τις σχέσεις μας, να φτιάξει τους δικούς της κανόνες, να τους θωρακίσει και με το μυαλό και με το σώμα της και τώρα που επιτέλους «βλεπόμαστε» για πρώτη φορά, με μια μόνο ματιά της να μου τους κάνει όχι μονάχα διακριτούς αλλά και αδιαπραγμάτευτους. Όσο εγώ μοντάριζα τη ζωή της, όντας αυτή μέσα στη κοιλιά μου, αυτή αργά μα σταθερά την αποδομούσε και έφτιαχνε τη δική της.
Εκείνη βέβαια τη στιγμή δεν συνειδητοποίησα ότι το «παιχνίδι» ήταν χαμένο για μένα, γιατί ξαφνικά τρόμαξα. Περίμενα τόσο καιρό αυτό το παιδί, τόσο που είχα πειστεί ότι δεν θα ερχότανε ποτέ, την αγαπούσα από τη πρώτη στιγμή που σκέφθηκα ότι θα ήθελα να κάνω ένα παιδί. Ήρθε όταν είχα πειστεί ότι δεν θα τα κατάφερνα. Και όμως τρόμαξα από το πόσο την αγαπούσα, μάλλον από το πόσο ήμουν δικιά της. Για πρώτη φορά στη ζωή μου βρέθηκα μπροστά σε έναν άλλο άνθρωπο, που χωρίς να το ζητήσει και στη περίπτωση του συγκεκριμένου παιδιού, χωρίς να το θέλει καν, που ήμουνα απόλυτα υποταγμένη. Ότι και να γινότανε μεταξύ μας αυτή δεν είχε παρά να απλώσει το χέρι να με πάρει και να με κάνει ότι θέλει. Και εδώ αγαπητέ μου αναγνώστα θα νομίζετε ότι έβαλα τα κλάματα και την έσφιξα στην αγκαλιά μου. Εντάξει ισοπεδωμένη ήμουνα, αλλά κάποιες άμυνες ανασύρθηκαν από μέσα μου και όταν ο Παντελής με ρώτησε πως νοιώθω του είπα «θέλω να φύγω, τώρα». Η συνειδητοποίηση της απόλυτης παράδοσης όχι μόνο της καρδιάς μου αλλά και του μυαλού μου, για να είμαι ακριβής η εξαφάνιση της εγκεφαλικής θεώρησης των πραγμάτων που μέχρι τότε φίλτραρε τα πάντα στη συμπεριφορά μου, ακόμα και τα πιο έντονα συναισθήματά μου, η γνώση ότι για όλη την υπόλοιπη ζωή μου εγώ θα ζούσα και θα ανάπνεα μοναχά για αυτήν, ότι χωρίς αυτήν γύρω μου εγώ θα εξαφανιζόμουνα, με κατατρόμαξε και απόμεινα να τη κοιτάω και εγώ, με τα μάτια μου ορθάνοιχτα τρομαγμένα να κοιτάνε τα δικά της και τότε η κόρη μου για πρώτη φορά μου έδωσε ένα μικρό στοιχείο για να την πλησιάσω. Στα μάτια της έσκασε ένα σκανταλιάρικο γέλιο και ήταν σα να έλεγε «μην την κάνεις τώρα μόλις αρχίζει το γλέντι» και έβαλα τα γέλια. Το μωρό μου είχε πάρει τον ιδιότυπο τρόπο της μαμάς του να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες της να εκφράζει τα συναισθήματά της.
Έχουν περάσει δέκα χρόνια. Η σχέση μας από την αρχή δεν ήταν εύκολη. Αυτά που φευγαλέα ένοιωσα όταν την πρωτοείδα, μου πήραν λίγο χρόνο για να τα συνειδητοποιήσω και ακόμα περισσότερο για να τα αποδεχθώ. Πάλεψα αρκετά για να την αλλάξω να την προσαρμόσω στην εικόνα. Αυτή πάλι δεν άλλαξε τίποτα, απλά σιγά σιγά και χρησιμοποιώντας με εκνευριστική δεινότητα κάθε καινούργιο όπλο που της δινότανε, φρόντιζε να τα κάνει ακόμα πιο τελεσίδικα αδιαπραγμάτευτα. Δε ξέρω τι λέει η ψυχολογία, δε ξέρω ένα γεννιόμαστε άγραφο χαρτί, η με κομμάτια της προσωπικότητας μας διαμορφωμένα από τη κοιλιά της μαμάς μας, ξέρω ότι το συγκεκριμένο παιδί, στα αρχειακά του θέματα μοιάζει να είναι καταληγμένο από εκείνη τη πρώτη μέρα που την πρωτοείδα στο μαιευτήριο.
Η σχέση μας δεν ήταν εύκολη. Ήθελα τόσο πολύ να είμαι η τέλεια μάνα και να έχω μια σχέση μαζί της σαν αυτές που έβλεπα να έχουν οι άλλες μάνες με τις κόρες τους, που το πάλεψα αλήθεια λέω το πάλεψα με όλες μου τις δυνάμεις. Μέχρι που μια μέρα συνειδητοποίησα, μάλλον η Νερίνα με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο ηλίθια φερόμουνα. Η Νερίνα όχι μόνο ήξερε τι ήθελε, αλλά έχοντας μελετήσει τα όπλα του αντιπάλου ήξερε και τι μάνα μπορούσα να είμαι. Και τότε κατάλαβα ότι εγώ δεν μπορούσα να είμαι μια τέτοια μάνα, δεν ήμουνα καλά ούτε εγώ ούτε αυτή. Φρενάραμε και οι δυο μας και κοιταχτήκαμε για πρώτη φορά με διάθεση να διαπραγματευτούμε, όχι να βάλουμε τα μοντέλα μας σε συζήτηση, αλλά αποδεχθούμε η καθεμιά για τον εαυτό της τα όρια της και να βρούμε τους δρόμους που θα συναντηθούμε. Και τότε άρχισα για πρώτη φορά να την καταλαβαίνω αληθινά και να τη σέβομαι σαν «αντίπαλο», κάτι που η ίδια το είχε ήδη κάνει από την αρχή της κοινής ζωής μας. Κατάλαβα ότι η Νερίνα με ξεπερνούσε, ότι δεν είχε καμία λογική να προσπαθώ να μοντάρω τη ζωή της με βάση τα κοινά αποδεκτά πρότυπα- για τα οποία για να είμαστε ειλικρινείς ελάχιστο σεβασμό είχα δείξει εγώ στη δικιά μου ζωή- και ότι ήταν καιρός εμείς οι δύο να αρχίσουμε να περνάμε καλά. Είχα μπροστά μου ένα μικρό κορμάκι που ήταν φορτωμένο με μια ευλογία που με τη συμπεριφορά μου είχε αρχίσει να γίνεται «κατάρα» για αυτήν. Γιατί η Νερίνα είναι ολάκερη αυτό που λένε ένα «μυαλό». Δεν έχει να κάνει αυτό με τις ιδιαίτερες ικανότητες της να αντιλαμβάνεται τα πάντα γύρω της, για αυτήν μάλιστα στην αρχή, αυτή της η ικανότητα δεν ήταν παρά ένα ακόμα κομμάτι της που της έκανε τη ζωή πιο δύσκολη. Η Νερίνα πέρασε μια φάση που θεωρούσε ότι το μυαλό της ήταν το χειρότερο κομμάτι της. Χωρίς να κάνει τίποτα την έκανε διαφορετική. Όχι γιατί μονάχα την έκανε ξεχωριστή στο μικρόκοσμό της, αλλά γιατί αυτή δεν μπορούσε να καταλάβει το μικρόκοσμό της. Ήθελε τόσο πολύ και αυτή να είναι κομμάτι του μικρόκοσμου της, αλλά όσο και εάν φαίνεται περίεργο δεν τον καταλάβαινε. Όταν ήταν μωρό γελούσε σπάνια και βαριότανε αφόρητα τα παιδικά τραγουδάκια. Μια μέρα ήταν τριών μηνών, κρατώντας την αγκαλιά και προσπαθώντας να την ηρεμήσω της είπα «ποιος έχει το πιο γκρινιάρικο παιδί;» Σταμάτησε το κλάμα και με κοίταξε. Τότε είπα «εγώ έχω το πιο γκρινιάρικο παιδί!!!!» και για πρώτη φορά ξεκαρδίστηκε στα γέλια. Παιχνίδι που σε διάφορες παραλλαγές το συνεχίσαμε μέχρι που άρχισε να μιλάει και πάντα την έκανε να ξεκαρδίζεται στα γέλια.
Το κακό είναι ότι όλο αυτό το διάστημα που αυτή αναζητούσε τρόπο για να κατατάξει τον κόσμο γύρω της και να ενταχθεί σε αυτόν, εγώ είχα ήδη πέσει στη παγίδα της επιβεβαίωσης. Δε μπορούσα να καταλάβω γιατί χαλούσε την ενέργεια της προσπαθώντας να καταλάβει τους γύρω της. Τι στο καλό είχε να πει μαζί τους; Γιατί η γνώμη τους να είναι τόσο σημαντική για αυτήν; Προβολή και προσωπικές μου φιλοδοξίες θα πείτε και καλά θα κάνετε να το πείτε. Και για κακοποίηση ανηλίκου άνετα μπορείτε να με καταγγείλετε.
Και τότε η Νερίνα άφησε το σώμα της να μου πει όλα όσα αρνιόμουνα να καταλάβω και τότε κατάλαβα και φρέναρα και μαζί μου και αυτή.
Σήμερα η Νερίνα είναι ένα φυσιολογικό παιδί –για επίπεδα Νερίνας μιλάμε-. Τόσο φυσιολογική που σπάει νεύρα, καθότι ενίοτε γίνεται και χαζοχαρούμενο. Έχει αποδεχθεί τη δύναμη του μυαλού της και εγώ έχω αποδεχθεί ότι η διαχείριση της είναι δικό του θέμα. Όχι ότι συμφωνώ αλλά αυτή ξέρει, ή ελπίζω να ξέρει. Άλλωστε ένα πράγμα έμαθα ζώντας μαζί της. Αυτή παίρνει πάντα τις αποφάσεις για τη ζωή της. Κρατάω σα θετικό ότι κάποιες φορές όταν χρειάζεται να αποφασίσει για κάτι ζητάει και τη γνώμη μου και όσο περνάει ο καιρός όλο και πιο πολλές φορές συμφωνούμε.
Δε μπορώ να ξεφύγω από τη παγίδα να «θαυμάζω» τη Νερίνα, να σκέφτομαι τι θα μπορούσε να κάνει εάν αποφάσιζε να επικεντρωθεί στις ικανότητες της, ίσως φταίει το γεγονός ότι αυτού του είδους οι άνθρωποι ήταν πάντα το απωθημένο μου, αλλά ίσως τελικά η Νερίνα να έχει δίκιο. Ίσως ο μόνος τρόπος για να επιβιώσει και να ζήσει πραγματικά ελεύθερη, ζητούμενο της από πάντα, είναι η απελευθέρωση της από αυτό και η αποδοχή ότι δεν είναι παρά ένα ακόμα κομμάτι του εαυτού της, ίδιο και ισότιμο με όλα τα άλλα, που επιλέγει να το χρησιμοποιεί κατά βούληση για όσο θα νοιώθει ότι μια διαφορετική του αντιμετώπιση την κάνει δυστυχισμένη. Η αλήθεια είναι ότι εδώ και ένα χρόνο έχει αρχίσει, έστω και κάνοντας χιούμορ, όταν τη ρωτάμε "καλά πως το ήξερες αυτό;" όταν λέει κάτι και μας αφήνει άναυδους, να μας κοιτάει συγκαταβατικά και να λέει «μαμά είναι προφανές» για να συμπληρώσει μετά «άλλωστε είμαι ένα μικρός Αϊνστάιν με IQ μεγαλύτερο από το δικό σας» για να μας αποτελειώσει «με λίγα λόγια δεν έχω IQ φουντουκιού» και τότε ξεκαρδίζεται αυτή στα γέλια. Και μετά συνεχίζει τη ζωή της σα να μη συνέβη τίποτα.
Ξέρω ότι δεν έχει πραγματικά απελευθερωθεί από αυτό. Δε ξέρω εάν πραγματικά θα ήθελα να απελευθερωθεί από αυτό, ή εάν θα τα καταφέρει να συνεχίσει να το αγνοεί, γιατί υπάρχει ένα κομμάτι μέσα της –που αρκεί να δεις τα μάτια της για να το καταλάβεις- που συνεχίζει να της θυμίζει τη παρουσία του και τη δύναμή του, ότι ίσως απλά αναβάλλει για αργότερα τη στιγμή που θα αναγκαστεί να αναμετρηθεί μαζί του και φοβάμαι για το αποτέλεσμα. Αλλά στη τελική η ζωή είναι δική της και εγώ εάν θέλω να είμαι κομμάτι της πρέπει να αποδεχθώ το ρόλο που μετά από κοινή συμφωνία μου δόθηκε –λέμε τώρα-.
Δε μου είναι εύκολο να γράφω για τη Νερίνα, ίσως αυτό να είναι το πιο «αδύναμο» και ασυνάρτητο κείμενο που έγραψα ποτέ, αλλά έτσι είμαστε εγώ και η Νερίνα και η αλήθεια είναι ότι τη λέξη «όλα» στη δική της περίπτωση, στη δική μας περίπτωση, ποτέ δε θα συμπεριλαμβάνει όλα τα «όλα», κάνοντας μας άλλες φορές να θέλουμε να ταξιδεύουμε έτσι χωρίς χάρτη και προορισμό και άλλοτε να αναζητάμε αγωνιωδώς ένα χάρτη, που όμως στη δική μας περίπτωση πρέπει να τον χαράξουμε η κάθε μια για τον εαυτό της και μετά μαζί.

Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι από τη περσινή παρασκευή μελομακάρονων. Γιατί το μωρό μου λατρεύει να μαγειρεύει. Για την ακρίβεια είναι ο "τσελεμεντές" μου. Θυμάται ποσότητες υλικά και το τρόπο παρασκευής, αλλά το σημαντικότερο είναι ότι έχει το "μάτι". Π.χ. αυτή αποφασίζει πότε μια ζύμη είναι η ενδεδειγμένη για ότι φτιάχνουμε ακόμα και εάν είναι η πρώτη φορά που τη φτιάχνουμε.