Αυτό σίγουρα δεν είναι κόκερ

«Ένα σκυλί, ένα κόκερ σπάνιελ, κανελί, αρσενικό». Η αμηχανία για να διαχειριστώ άτομα του φύλλου μου είχε προεκταθεί και στα φύλλα των άλλων ειδών. Έτσι κι αλλιώς εκτός από τη γάτα μου την Άτσα όλως περιέργως μόνο αρσενικά ζώα είχαν υπάρξει στη ζωή μου. Α και τη Λούση το γκριφονάκι μου, το τελευταίο ζώο που είχα. Μετά από το θάνατο της είχα αποφασίσει ότι δε θα ξαναπάρω ζώο. Και όχι μόνο.

Τρία χρόνια μετά, λίγο μετά τις 10 Αυγούστου, είμαι με το καλό μου σε ένα εκκλησάκι πάνω σε μια γκρεμίλα στην άκρη της Καραθώνας, με τη ζωή μου να έχει αλλάξει τελείως μορφή. Αποφασίζουμε να παντρευτούμε και εγώ –κατά τη προσφιλή πρακτική μου που συνοψίζεται στο γνωστό «οι καλοί λογαριασμοί ότι και να γίνει παραμένουν καλοί λογαριασμοί και με εμένα δεν έχουν και άλλη επιλογή»- ξεκαθαρίζω τη θέση μου. «Ναι θέλω να σε παντρευτώ, αλλά δεν πρόκειται να κάνουμε παιδιά. Δεν μπορώ να κάνω παιδιά, μάλλον δε θέλω να ξαναπεράσω την ίδια ιστορία αναμονής ενός παιδιού που την κάνει από την εικόνα και εγώ να μη μπορώ να το πείσω να μείνει». Βλέπω στο χαμόγελο του την απογοήτευση. Με προσποιητά χαρούμενη φωνή μου λέει, «μα δεν με νοιάζει έχω αρκετά ανίψια για να παίζουμε, εμείς θα ταξιδεύουμε και στα κενά διαστήματα θα κάνουμε μπέιμπι σίτινγκ στους ταλαίπωρους γονείς. Δεν χρειάζομαι παιδιά, εγώ με εσένα θέλω να ζήσω».

Εκεί είναι που ζήτησα το κόκερ. Ήξερα ότι έζησε όλη του τη ζωή με σκυλιά και εγώ ένοιωθα ότι δεν θα ολοκληρωνότανε η στροφή στη ζωή μου εάν δεν αποκτούσα ξανά ένα σκυλί. Μόνο έτσι θα είχα «θεραπευτεί» εντελώς. Και έτσι είπα : «Ένα σκυλί, ένα κόκερ σπάνιελ, κανελί, αρσενικό».
Το απόγευμα μου είπε ότι είχε περάσει από τον κτηνίατρο μας και του είπε ότι σε λίγο καιρό περίμενε μια γέννα και θα μας ειδοποιούσε.
Όλα έμοιαζαν να έχουν τακτοποιηθεί. Ο γάμος μας είχε αποφασισθεί, ένα ταξίδι που έπρεπε να κάνω –έτσι για να κλείσω και το τελευταίο παράθυρο- είχε και αυτό κανονισθεί και μάλιστα θα πηγαίναμε μαζί, το θέμα των παιδιών είχε ρυθμιστεί, το σκυλί μας για την ώρα μεγάλωνε προστατευμένο στη μήτρα της μαμάς του και όλα μοιάζανε να μην μπορούν να αλλάξουν. Ακόμα και οι παραδοσιακές φοβίες και ανασφάλειες μου είχαν εξαφανιστεί. Όλα για πρώτη φορά στη ζωή μου έμοιαζαν να είναι απόλυτα ελεγχόμενα και πάνω από όλα ασφαλή και συνάμα ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που έμοιαζα να έχω ΕΓΩ τον απόλυτο έλεγχο πάνω της.
Όλα ; Ας μην είμαστε αχάριστοι αγαπητέ μου αναγνώστα. Γιατί με τον καιρό η λέξη «όλα» άρχισε να μην τα περιλαμβάνει «όλα» τα «όλα».
Έξη μήνες μετά είμαι στο γραφείο. Κοιτάζω ένα τσιγάρο και προσπαθώ να αποφασίσω εάν θα το καπνίσω ή όχι. Ο Τάσος στο πίσω γραφείο μοιάζει να είναι απασχολημένος με κάτι, αλλά εγώ νοιώθω το βλέμμα του, αμήχανο και φοβισμένο.
Ένα αυτοκίνητο σταματάει έξω από το γραφείο και κάποιος φωνάζει «Τάσο». «Σε φωνάζουν» λέω, ενώ ταυτόχρονα σηκώνω το τηλέφωνο που χτυπάει. Ο Τάσος βγαίνει έξω, για να μπει μετά από λίγο χαρούμενος. «Ήταν ο κτηνίατρος, μου λέει, επιτέλους βρήκε κόκερ έτσι όπως το ήθελες, όποτε θέλουμε μπορούμε να πάμε να το πάρουμε».
«Δεν θα το πάρουμε, ήταν η Δήμητρα, θα κάνουμε δικό μας. Είμαι έγκυος» του λέω και εκεί αγαπητέ μου αναγνώστα σου ορκίζομαι ότι άκουσα το Θεό να γελάει…..
Υ.Γ. Εκείνο το τσιγάρο που λέγαμε δε το κάπνισα τελικά…

Συνεχίζεται