Μπλογκοπαίγνιον

Αγαπητοί ανθεκτικοί αναγνώστες αυτού του blog, ήρθε η ώρα να μοιραστώ μαζί σας ένα νεανικό μου αμάρτημα. Εγώ έγραφα ποίηση. Όχι μη τρομάζετε, δε πρόκειται να δημοσιεύσω ποιήματα μου και δε γράφω ποιήματα εδώ και πάρα πάρα πολλά χρόνια. Ας είναι καλά ο Μαγιακόφσκι. Τον διάβασα (σε μετάφραση Ρίτσου, είναι σημαντικό αυτό) και έφαγα τα ποιήματά μου. Δηλαδή τα έφαγε το μαύρο χώμα και το τετράδιο με το χοντρό κίτρινο εξώφυλλο, που μέσα του υπήρχαν όλα τα νεανικά μου αμαρτήματα, εξαφανίστηκε μαζί με το τέλειο καφέ σορτσάκι, που υπαινικτικά έχω αναφέρει σε προηγούμενο ποστ (το έχουμε ξαναπεί, διαβάζουμε και τα προηγούμενα, έτσι για να διατηρούμε τη συνέχεια και τη συνοχή όσων γράφονται εδώ μέσα, λέμε τώρα, έτσι δηλαδή για να μη λέτε ότι φταίω εγώ, που όποιος καινούργιος μπαίνει βγαίνει τρέχοντας, κάνοντας συντρίμμια τα όνειρα μου για μια μεγάλη καριέρα στο χώρο της μπλογκόσφαιρας, αλλά που θα μου πάει, δε θα φτιάξω εγώ το τέλειο κέικ λεμονιού; θα το φτιάξω και τότε θα δώσω τη συνταγή και στη γιαγιά ντακ, που την έχει ζητήσει εδώ και καιρό και με βλέπω εάν συνεχίσω με αυτό το ρυθμό όταν τη βρω να τη φτιάχνει με ξυνό. Άσχετο το θυμάστε το ξυνό -για τις παλιές το λέω- που το χρησιμοποιήσουν παλιά οι νοικοκυρές αντί για λεμόνι. Ακριβώς δε ξέρω τι ήταν, η γιαγιά μου δε το χρησιμοποιούσε και κάθε φορά που τη ρωτούσα τι είναι το ξυνό, μου έλεγε "σαν το λεμονάκι του θεού παιδί μου δεν υπάρχει τίποτα άλλο". Βέβαια αυτή της η απάντηση υπήρξε η αφορμή για ένα ακόμα υπαρξιακό δίλημμα που με ταλανίζει μέχρι σήμερα, γιατί εάν δεν υπάρχει τίποτα άλλο -σκεφτόμουνα η φιλοσοφημένη παιδούλα- τότε πως υπάρχει το ξυνό; Η ερώτηση παραμένει αναπάντητη μέχρι σήμερα, γιατί εκεί που νόμιζα ότι είχε απαντηθεί με την εξαφάνιση του ξυνού από την αγορά, τελευταία σεργιανώντας -για την ακρίβεια γουγλίζοντας που λέει και η Μαριλένα (-*)- ανακάλυψα ότι το ξυνό όχι μόνο υπάρχει ακόμα σε πείσμα των λεμονιών αλλά και της η γιαγιάς μου η οποία πρόλαβε και έφυγε και έτσι δεν είδε ποτέ την επιβίωση του ξυνού στο διηνεκές, που όσο και να πεις θα ήταν μια μεγάλη απογοήτευση για αυτήν. Και εδώ κλείνει η παρένθεση, άντε να βρω το θέμα).

Τέλος πάντων διάβασα Μαγιακόφσκι και κατάλαβα ότι εγώ θα ήθελα να ήμουν αυτός. Από τη μια αντικειμενικά δε μπορούσα να είμαι αυτός, από την άλλη μου αρέσει το κρύο, αλλά όχι τόσο που να περάσω τα χρόνια μου στις στέπες και έτσι αποχαιρέτησα με παρρησία (και με ανακούφιση) τον κόσμο της ποίησης και έκτοτε δε ξανάγραψα ποτέ τίποτα.

Θα μου πείτε τώρα "καλό και σεβαστό κυρά μου να λες το πόνο σου, αλλά γιατί;» Γιατί το έχω προσέξει αγαπητοί μου αναγνώστες -και αυτό είναι για μένα και η γοητεία των blog - τις περισσότερες φορές, όταν διαβάζω κάτι στα blog, μου γεννιέται ένα "γιατί;" και όταν μου γεννιέται αυτό το "γιατί;" μετά έρχεται και το τι θα διαβάσω παρά κάτω και κάθε φορά που γίνεται αυτό, κάθε φορά που το γιατί μου ενώνεται με το πριν και το μετά του μπλόγκερ κάτι όμορφο σκάει μύτη από τη γωνία. Και στη τελική εγώ έτσι διαλέγω τα blog που διαβάζω.

Η αιτία για να γραφεί αυτό το ποστάκιον ήταν η πρόσκληση από τη Γιώτα για ένα παιχνίδι που παίζεται στην άλλη πλευρά της μπλογκόσφαιρας και πάνω κάτω λέει: "εάν δεν ήσασταν ο μπλόγκερ που είσαστε ποιος θα θέλατε να είσαστε;". Ελπίζω να έγινα κατανοητή.

Απαντώντας λοιπόν:
Εάν δεν ήμουν η μπλόγκερ που είμαι, θα ήθελα να είμαι η Αταλάντη, ο μικρός αγαπημένος μου αυτοκρατορικός πιγκουΐνος. Έτσι σαν αυτόν, τη βλέπω να παλεύει εγκλωβισμένη μα και απελευθερωμένη ταυτόχρονα, προσπαθώντας άλλοτε να σπάσει και άλλοτε να συντηρήσει το πάγο που κρατάει τα μυστικά της τέχνης της μα και του υπέροχου μυαλού της.

Αυτά και άλλα δεν έχω και όποιος θέλει συνεχίζει……...


Υ.Γ. Γιατί με τα χρόνια κατάλαβα ότι αυτό που μου έλειπε δεν ήταν το ταλέντο -ναι είμαι μετριόφρων ως άτομο το άτομο- αλλά το πάθος και πάνω από όλα η αφοσίωση. A και η ανικανότητα μου να μοιραστώ ή να αφήσω σε κοινή θέα τα κομμάτια μου, μα πάνω από όλα το σπαραγμό μου. Για αυτό όταν διαβάζω παιδιά σαν την Αταλάντη, ζηλεύω τόσο που σχεδόν μου έρχεται να αρχίσω να ξαναγράφω ποιήματα. Αλλά τότε έρχεται στο κεφάλι μου, σα παιδικό τραγουδάκι, το σύγνεφο με παντελόνια και κατεβαίνω γρήγορα γρήγορα από το δικό μου σύννεφο πριν γκρεμοτσακιστώ.