ένα Macbook, μια πρέσα και μια lemon pie

Το τελευταίο καιρό το συγκεκριμένο ιστολόγιο (το έβαλα έτσι γιατί βαριέμαι να αλλάζω συνέχεια γλώσσα) περνάει δύσκολες ώρες. Κάτι που άλλο ένα καλοκαίρι την έκανε με εμένα απούσα, κάτι που ανοίξανε τα σχολεία, με τα παιδιά να συνεχίζουν να θεωρούν ότι δεν ανοίξανε και ότι κάθε πρωί δεν πάνε σχολείο αλλά στη παιδική χαρά, κάτι που στη ζωή της Νάσιας μπήκε η ιστορία (καλά τι έχω ακούσει δε λέγεται: Τι ότι οι θεοί πίνανε κοκτέιλ, τι ότι την Αμφιτρίτη μπορείς να την πεις και Αμφιπέμπτη και Αμφιπαρασκευή να σας πω, τι ότι εάν της έπεφτε το κέρατο της συμπαθούς κατσικούλας Αμάλθειας στα χέρια θα ζήταγε να είναι όλη η οικογένεια της καλά καθώς επίσης και μια βίλλα με πισίνα και τσακούζι (παρένθεση: εδώ φώναξε ¨μαμά με τι "ι" γράφεται το τσακούζι;", σε μια πρόταση που μόνο το "καλά" διεκδικούσε μια αξιοπρεπή παρουσία), τι κάθε τρεις και λίγο πρέπει να απαντάω στις ίδιες ερωτήσεις του στυλ (εδώ αναγκαστικά αλλάζω γλώσσα) "bonjour mama, comment ça va?" ή "moi je m'appelle Nadja, et toi?" και διάφορα άλλα πάντα σε γαλλικά, καθότι το μωρό μου δήλωσε ότι φέτος θα μάθει Γαλλικά, γιατί θέλει να διαβάσει όσο το δυνατό συντομότερο τη ΝΑΝΤΙΑ στα Γαλλικά (όσο και να πεις γλυτώνει το πρόλογο, με τον οποίο να μην παρεξηγιόμαστε δεν έχω κανένα πρόβλημα), τι μελετάμε το ζωικό βασίλειο για να βρούμε πόσα πόδια έχει το κάθε είδος ώστε να λύσουμε πραγματικά εμπνευσμένα μαθηματικά προβλήματα του στυλ ¨πόσα πόδια έχουν τρεις μέλισσες ή 7 χελώνες ή 9 αράχνες, ή 4 χταπόδια", τι πλακώνομαι καθημερινά με τη Νερίνα για να καταλάβει ότι οι Ρωμαίοι δεν βάλανε τους Έλληνες να τσακώνονται και δεν είναι αυτό το "διαίρει και βασίλευε", άσε που είναι πια κάτι παραπάνω από προφανές, η μεγάλη μου η κόρη μπαίνει και επίσημα στη προεφηβεία, άσχετα εάν εγώ υποστηρίζω ότι από τη μέρα που γεννήθηκε περνάει εφηβεία και όσο και εάν με πονάει αυτό, οφείλω να το παραδεχτώ, το μωρό μου (το μεγάλο) με "γράφει" δόξα και τιμή και με την επιστήμη σύμμαχό της, τι έχω σταματήσει τα sudoku μιας και το πρόγραμμα των εξωσχολικών δραστηριοτήτων τους πια μόνο με αντίστοιχα καλοκαιρινών φεστιβάλ επαρχιακών πόλεων μπορεί να συγκριθεί, τι ο έρμος ο πατέρας μου περνάει τα απογεύματα του μεταξύ αγγλικών, γαλλικών, μπαλέτου, πιάνου θεωρία, πιάνου σολφεζ, πιάνο σκέτο ευτυχώς κάνουν σπίτι, κομπιούτερ, τένις και όλα αυτά εκτός των αγγλικών και του κομπιούτερ επί δύο, τι ο καλός μου με το ζόρι κρατιέται, καθότι η ιδιότητα του το απαγορεύει, να πιάσει και δεύτερη και τρίτη και τέταρτη δουλειά, τι.......

Και μέσα σε όλα αυτά τα σκασμένα μου εξαντλημένα, διαλυμένα, μισοδιαβασμένα, μισοκοιμισμένα να θέλουν να δουν και τηλεόραση. Για να μη θυμηθώ ότι η Νάσια θέλει να της αγοράσουμε στολή γοργόνας για να κολυμπάει στη θάλασσα, άσε που θεωρεί ότι έτσι θα τη συμπαθήσουν και οι φώκιες. Τι που τις βρήκαμε τις φώκιες; Είπαμε του χρόνου το καλοκαίρι (όποιος βρει το καλοκαίρι μου του '07 να μου το επιστρέψει πάραυτα) να τις πάμε Αλόννησο και το έδεσε. Τώρα εσείς νομίζετε ότι θα της περάσει ή ότι δεν θα βρει στολή γοργόνας. Αγαθοί μου αναγνώστες. Μιλάμε για άτομο που μέχρι δύο χρονών για να μπει στη θάλασσα απαιτούσε να σκουπίσουμε την άμμο. Τώρα πια όταν έχει κύμα στέκεται στην άκρη και αρχίζει τα μπινελίκια για να σταματήσει το κύμα. Δεν θα το πιστέψετε αλλά σ' αυτήν πιάνει πάντα. Σε εμένα πάλι μέχρι και καφάσι έχει φέρει το κύμα στο κεφάλι.

Τώρα θα μου πείτε που κολλάει ο Macbook και η πρέσα, για να μην αναφερθούμε στη lemon pie; Φαντάζομαι στο συγκεκριμένο κείμενο πουθενά, αλλά όπως σε όλα τα πράγματα στη ζωή μου εγώ για αλλού το ξεκίνησα και αλλού αυτό με πήγε και εκεί όπως έγραφα ήρθε ένα κύμα και με πήρε και με σήκωσε. Όταν και εφόσον ξαναπέσω στο χώρο, θα σας μιλήσω για δύο από τα υπαρξιακά διλήμματα που αυτό το καιρό στοιχειώνουν τις μέρες και τις νύχτες μου. Και όχι μόνο τις δικές μου .............

Υ.Γ. Ο υπολογιστής μου συμπληρώνει δύο μήνες στην Αθήνα, όπου πήγε προς επισκευή και στον αναπληρωματικό του, φορήτος και αυτός, κάηκε μια λάμπα στην οθόνη του (μη γελάσετε έτσι είπε ο καλός μου, ότι έχουν μια μικροσκοπική λάμπα που ενίοτε καίγεται) και σας βλέπω μαυρόασπρους στην καλύτερη περίπτωση, γιατί τους περισσότερους μόνο σε απόλυτο σκοτάδι μπορώ να σας διαβάσω, εξ ου και θα συμβούλευα να ξανασκεφτούμε τα χρώματα των ιστολογίων μας, γιατί ποτέ δεν ξέρει κανείς τι προβλήματα ανάγνωσης μπορεί να δημιουργήσει η, μόνο σε έγχρωμο περιβάλλον αναγνώσιμη, επιλογή template.

Υ.Γ.2 Σαφώς και δεν έχω τελείωσει το σίδερο. Μόλις άρχισε η βδομάδα, ή για να είμαι ακριβής ο μήνας.