Αξιότατο... και είμαι κατενθουσιασμένη διότι όταν είχει πάρει το νόμπελ η Γκόρντιμερ είχα σκεφτεί ότι η Λέσσινγκ του "ένας καλός γάμος" και του "Martha Quest" το άξιζε πολύ περισσότερο (όχι ότι αλλάζει την αξία κάποιου η αξιολόγησή ή η βράβευσή του)
Τρομερά καθαρό και δυνατό βλέμμα και ρυτίδες που προδίδουν την γεμάτη ζωή που έζησε! Ντρέπομαι που το λέω, αλλά δεν έχω διαβάσει κανένα από τα βιβλία της.... Υπόσχομαι να αναπληρώσω το κενό το συντομότερο!!!!
Νεανικός έρωτας και σοκ μαζί ήταν η Καλή Τρομοκράτισσα για μένα. Και παραμένει ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία. Το "Χρυσό σημειωματάριο" το είχα αγοράσει στα γερμανικά και δεν αξιώθηκα ποτέ να το διαβάσω ολόκληρο. Τίποτε άλλο της δεν έχω διαβάσει είναι η αλήθεια. Αλλά χάρηκα πολύ για το Νόμπελ. Μετά από πολύ καιρό. Καλημέρα, καλή εβδομάδα.
Όταν πρωτοδιάβασα τη καλή τρομοκράτισσα τρόμαξα. Υπήρχαν τόσα πράγματα από μένα εκεί μέσα -όχι δεν έβαζα βόμβες, ούτε έμενα σε κατειλλημένα σπίτια- που ένοιωσα, σαν κάποιος αόρατος, χρόνια έκανε το ψυχογράφημά μου. Από τότε διάβασα όσα βιβλία της βρήκα. Πέρα από όλα τα άλλα που μπορεί κανείς να συνυπολογίσει, αυτό που μου έκανε εντύπωση σε κάποια από αυτά ήταν η ηλικία της όταν τα έγραφε. Γιατί υπήρξαν βιβλία που περιέγραφαν καταστάσεις και συναισθήματα που ξεφεύγαν από αυτό που προφανώς ξυπνά το θαυμασμό -και μιλάω για το κλασσικό, "πως μπορεί κάποιος σε τόσο μικρή ηλικία να γράφει τέτοια βιβλία;" που θα βρούμε πολλές φορές σε συγγραφείς- στη Λέσσινγκ υπήρξαν βιβλία της που δεν περίμενες ότι θα μπορούσε να τα γράψει ένας μεγάλος σε ηλικία άνθρωπος και να είναι τόσο συνεπής, οξυδερκής και αληθινός σε αυτά που περιγράφει. Πέρα από όλα αυτά εγώ και η Λέσσινγκ περάσαμε πολλά μαζί. Ακόμα θυμάμαι την αναισθησιολόγο όταν γέννησα τη Νάσια να παίρνει τη φθαρμένη πια από το χρόνο τρομοκράτισσα, να με κοιτάει περίεργα και να λέει "περίεργη επιλογή βιβλίου για μαιευτήριο". Από την άλλη βλέποντας την τώρα στα 80 τόσο, τόσο αδιαπραγμάτευτα ζωντανή, όσο δεν είμαστε πολλοί από εμάς πια, νοιώθω ότι αυτή η γυναίκα χάρηκε ότι έκανε. Τα ίδια μάτια τα είχα δει σε μια συνέντευξη της Έλλης Ιωαννίδου πριν κάτι μήνες στη ΝΕΤ. Ζωντανά μάτια, ζωντανές ρυτίδες, ζωντανός άνθρωπος.... Καλή σας μέρα
Και Ραλλού μου όχι δε λυπάμαι αυτήν, το Γκορ και αυτούς που τον επέλεξαν σκέφτομαι: πόσο ηλίθιοι θα φαντάζουν μπροστά της για την επιλογή τους. Όπως άλλωστε είπε και η ίδια όταν της ανακοίνωσαν το Νόμπελ: "επιτέλους έκανα φλος ρουαγιάλ", αφού έχει πάρει όλα τα βραβεία που δίνει ο χώρος της. Ενώ ο "ταλαίπωρος" ο Γκορ τη μόνη φορά που "νίκησε" ήταν όταν σε ερώτηση δημοσκοπήσεων προς τους αμερικάνους "ποιος είναι ένας από τους μεγαλύτερους φόβους σας". η απάντηση ήταν "μην πάθει κάτι ο πρόεδρος και χρειαστεί να αναλάβει ο αντιπρόεδρος", τότε που ο Κλίντος ήταν πρόεδρος και ο Γκορ αντιπρόεδρος. Ένας γεμάτος άνθρωπος και ένας "γεμισμένος" άνθρωπος. Όχι Ραλλού αυτή τη φορά νικήσαν οι "γεμάτοι". Χωρίς να θεωρώ βέβαια ότι αυτό αποτελεί καμιά επαναστατική διαδικασία, απλά κάποια πράγματα μερικές φορές είναι αναπόφευκτα και αυταπόδεικτα και στη θετική και στην αρνητική πλευρά τους. χχχχχχχχ
11 σχόλια:
ΑΞΙΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΝΟΜΠΕΛ!
Καθάρια σκέψη, λογική και τοποθέτηση!
Μα... δεν είμαι άξια εγώ να κρίνω...απλά, μου αρέσει η πολύ οικεία καθαρότητα του προσώπου της...
Καλό Σ/Κ
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Αξιότατο... και είμαι κατενθουσιασμένη διότι όταν είχει πάρει το νόμπελ η Γκόρντιμερ είχα σκεφτεί ότι η Λέσσινγκ του "ένας καλός γάμος" και του "Martha Quest" το άξιζε πολύ περισσότερο (όχι ότι αλλάζει την αξία κάποιου η αξιολόγησή ή η βράβευσή του)
Τρομερά καθαρό και δυνατό βλέμμα και ρυτίδες που προδίδουν την γεμάτη ζωή που έζησε! Ντρέπομαι που το λέω, αλλά δεν έχω διαβάσει κανένα από τα βιβλία της.... Υπόσχομαι να αναπληρώσω το κενό το συντομότερο!!!!
Kalh evdomada :)
Νεανικός έρωτας και σοκ μαζί ήταν η Καλή Τρομοκράτισσα για μένα. Και παραμένει ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία.
Το "Χρυσό σημειωματάριο" το είχα αγοράσει στα γερμανικά και δεν αξιώθηκα ποτέ να το διαβάσω ολόκληρο. Τίποτε άλλο της δεν έχω διαβάσει είναι η αλήθεια. Αλλά χάρηκα πολύ για το Νόμπελ. Μετά από πολύ καιρό.
Καλημέρα, καλή εβδομάδα.
Aμα σκέφτεσαι ότι στη τελετη απονομής θα βρίσκεται δίπλα στον Αλ Γκορ με το νόμπελ Ειρήνης δεν λυπάσαι λίγο;
Καληνύχτα σας!
Όταν πρωτοδιάβασα τη καλή τρομοκράτισσα τρόμαξα. Υπήρχαν τόσα πράγματα από μένα εκεί μέσα -όχι δεν έβαζα βόμβες, ούτε έμενα σε κατειλλημένα σπίτια- που ένοιωσα, σαν κάποιος αόρατος, χρόνια έκανε το ψυχογράφημά μου. Από τότε διάβασα όσα βιβλία της βρήκα. Πέρα από όλα τα άλλα που μπορεί κανείς να συνυπολογίσει, αυτό που μου έκανε εντύπωση σε κάποια από αυτά ήταν η ηλικία της όταν τα έγραφε. Γιατί υπήρξαν βιβλία που περιέγραφαν καταστάσεις και συναισθήματα που ξεφεύγαν από αυτό που προφανώς ξυπνά το θαυμασμό -και μιλάω για το κλασσικό, "πως μπορεί κάποιος σε τόσο μικρή ηλικία να γράφει τέτοια βιβλία;" που θα βρούμε πολλές φορές σε συγγραφείς- στη Λέσσινγκ υπήρξαν βιβλία της που δεν περίμενες ότι θα μπορούσε να τα γράψει ένας μεγάλος σε ηλικία άνθρωπος και να είναι τόσο συνεπής, οξυδερκής και αληθινός σε αυτά που περιγράφει.
Πέρα από όλα αυτά εγώ και η Λέσσινγκ περάσαμε πολλά μαζί. Ακόμα θυμάμαι την αναισθησιολόγο όταν γέννησα τη Νάσια να παίρνει τη φθαρμένη πια από το χρόνο τρομοκράτισσα, να με κοιτάει περίεργα και να λέει "περίεργη επιλογή βιβλίου για μαιευτήριο".
Από την άλλη βλέποντας την τώρα στα 80 τόσο, τόσο αδιαπραγμάτευτα ζωντανή, όσο δεν είμαστε πολλοί από εμάς πια, νοιώθω ότι αυτή η γυναίκα χάρηκε ότι έκανε. Τα ίδια μάτια τα είχα δει σε μια συνέντευξη της Έλλης Ιωαννίδου πριν κάτι μήνες στη ΝΕΤ.
Ζωντανά μάτια, ζωντανές ρυτίδες, ζωντανός άνθρωπος....
Καλή σας μέρα
Και Ραλλού μου όχι δε λυπάμαι αυτήν, το Γκορ και αυτούς που τον επέλεξαν σκέφτομαι: πόσο ηλίθιοι θα φαντάζουν μπροστά της για την επιλογή τους.
Όπως άλλωστε είπε και η ίδια όταν της ανακοίνωσαν το Νόμπελ: "επιτέλους έκανα φλος ρουαγιάλ", αφού έχει πάρει όλα τα βραβεία που δίνει ο χώρος της.
Ενώ ο "ταλαίπωρος" ο Γκορ τη μόνη φορά που "νίκησε" ήταν όταν σε ερώτηση δημοσκοπήσεων προς τους αμερικάνους "ποιος είναι ένας από τους μεγαλύτερους φόβους σας". η απάντηση ήταν "μην πάθει κάτι ο πρόεδρος και χρειαστεί να αναλάβει ο αντιπρόεδρος", τότε που ο Κλίντος ήταν πρόεδρος και ο Γκορ αντιπρόεδρος.
Ένας γεμάτος άνθρωπος και ένας "γεμισμένος" άνθρωπος. Όχι Ραλλού αυτή τη φορά νικήσαν οι "γεμάτοι". Χωρίς να θεωρώ βέβαια ότι αυτό αποτελεί καμιά επαναστατική διαδικασία, απλά κάποια πράγματα μερικές φορές είναι αναπόφευκτα και αυταπόδεικτα και στη θετική και στην αρνητική πλευρά τους.
χχχχχχχχ
Καλημερα θα συμφωνησω μαζι σου και για τα δυο
ειναι να απορεις πως τα συνδιασαν ομως
τα είπες όλα στα σχόλιά σου.
εγώ, που επίσης την αγαπώ να σταθώ στη σύμπνοια του βλέμματος και των κειμένων της.
Καλή σου μέρα.
Δεν αξιώθηκα ποτέ να τη διαβάσω.
Στο μέλλον, ίσως..
Καλησπέρα
xxx
Δημοσίευση σχολίου