Η 1η μου κούπα

Αργώ, αλλά το έχω ξαναπεί τα χρέη στο bloging πρέπει να πληρώνονται.

Έτσι το νατασσάκι, το ζήτησε και εγώ καθυστερημένα όπως πάντα ανταποκρίνομαι.

Σκηνή 1η

(σαράντα χρόνια πριν)

Εγώ: Όχι δε το πίνω !!!!!

Μάμα (τι ποια μαμά; η δικιά μου μαμά!): Θα το πιείς

Εγώ: Δεν το πίνω !!!!

Μαμά: Πάμε στοίχημα;

Εγώ: .......... (έχω σφαλίσει το στόμα μου και δεν το ανοίγω ή έτσι τουλάχιστον νομίζω η αισιόδοξος κόρη)

Μαμά: Τώρα!!!!

Εγώ: .................

Μαμά: Τώρα είπα, θα αργήσεις και θα φύγει το σχολικό και μετά να δούμε τι θα πεις στο Δημητράκη (όπου Δημητράκης ένας εκ των διευθυντών του σχολείου μου. Ένα σχολείο φύλακα του τρίπτυχου "πατρίς θρησκεία οικογένεια" συμπληρούμενου με το "όποιος αργεί στη προσευχή την έχει άσχημα, μα ποοοοοοοολύ άσχημα")

Εγώ: .............

Μαμά: Τελευταία σου ευκαιρία, μετά θα έχεις πρόβλημα...

Πίσω από τη μαμά μου ξεπροβάλλει η γιαγιά μου κρατώντας στο χέρι της το "μυστικό μας όπλο" και αρχίζει η γνωστή παντομίμα πίσω από τη πλάτη της μαμάς μου. Πάνω κάτω λέει με τις κινήσεις της "πιες το και σε περιμένει αυτό"

Πειθαρχημένα άνοιγα το στόμα μου και κατάπινα με τη μία το γάλα μου, κλείνοντας όμως τη μύτη μου. Η μαμά μου έφευγε ικανοποιημένη για τη δουλειά της νικήτρια σε μια ακόμα μάχη μαζί μου, αφήνοντας στη γιαγιά μου τα υπόλοιπα (δόντια, ντύσιμο και σχολικό).

Γιαγιά: Γρήγορα κρύωσε, σήμερα το παρατράβηξες και θα αργήσεις και στο σχολείο. Έλα στη κουζίνα.

Τρέχοντας πήγαινα στη κουζίνα. Πάνω στο τραπέζι το φλυτζάνι του καφέ της γιαγιάς μου -άχνιζε ακόμα- και δίπλα του το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου για όλη τη παιδική μου ηλικία, το αντίδοτο στην στυφή γεύση του γάλακτος, ο μόνος σοβαρός λόγος για να ξυπνήσει κανείς το πρωί ακόμα και εάν μετά έπρεπε να πάει σχολείο, το ΜΠΡΙΚΙ ΤΟΥ ΚΑΦΕ, με το υπόλοιπο του καφέ που για μια ακόμα μέρα και εντελώς τυχαία δε χώρεσε στο φλυτζάνι της γιαγιάς μου. Δίπλα του μια φρυγανιά, έτσι για να εξαφανιστεί οποιαδήποτε υπόνοια γαλακτοκομικού στον ουρανίσκο μου -γιατί εκτός από το μαρτύριο του γάλακτος περνούσα κάθε πρωί και το μαρτύριο της φέτας με βούτυρο με μέλι- και βέβαια το συμπλήρωμα ενός σωστού καφέ, ένα ποτήρι νερό. Η ιεροτελεστία πάντα η ίδια. Πρώτα πίναμε τον καφέ, μη φανταστείτε ούτε ένα κουταλάκι δεν ήταν, μετά έριχνα λίγο νερό και έτρωγα τη φρυγανιά μου και στο τέλος έριχνα και το υπόλοιπο νερό και με τη μια έπινα ακόμα και τη παραμικρότερη υποψία καφέ από τη κούπα, - συγνώμη από το μπρίκι.

Και μετά έτρεχα στο μπάνιο για να πλύνω τα δόντια μου, αφού πρώτα θαύμαζα για λίγο το υπέροχο καφετί μουστάκι που είχα αποκτήσει, ευχαριστώντας το θεό που η μαμά μου έφευγε πριν από μένα για τη δουλειά της.

Μα κάθε πρωί, μέχρι σήμερα.......

Σκηνή 2η

(τριάντα τόσα χρόνια μετά, στο σπίτι της μαμάς μου απόγευμα)

Μαμά (ναι η δικιά μου πάλι): Γρήγορα θα ξυπνήσει η μάνα σου και ποιος την ακούει...

Νερίνα: Της Νάσιας έχει παραπάνω από το δικό μου.

Νάσια: Εγώ πίνω σε κούπα για αυτό. Εσύ ήθελες να το πιεις όπως στο έφτιαξε η γιαγιά και διάλεξες το μπρίκι.

Σιγά σιγά σηκώνομαι και πάω στη κουζίνα. Στέκομαι στη πόρτα και αυστηρά λέω: "τι γίνεται εδώ;"

Η Νάσια και η Νερίνα με μια γρήγορη κίνηση εξαφανίζουν όλα τα πειστήρια του εγκλήματος. Όλα; Όχι όλα. Με κοιτάνε με αθώα ματάκια ενώ δυο καφετιά μουστάκια στολίζουν τις φατσούλες τους.

Η μαμά μου βάζει τα γέλια και μαζί της γελάω και εγώ.

Ναι η εκδίκηση στο σπίτι μας μπορεί να αργεί αλλά έχει πολλές γεύσεις, ακόμα και αυτή του ελληνικού καφέ.

Υ.Γ. Για τη συνέχεια κάποια που "γνώρισα" τώρα τελευταία: η Μαριλένα (του Ανάργυρου & του Ρίκου), εάν βέβαια θέλει.....