Catch the ball είπα! (Nο 2)

όχι εγώ η Ραλλού μου.

εκ του προηγουμένου

ΠΟΙΗΜΑ

Εστάθη ώρα σκεπτική κάτω από την ελαία

διότι όπως το εννοήσατε δεν ήμην πλέον νέα

Ανάσες έπαιρνα βαθιές και αρκούντως πονεμένες

ρίχνοντας στα τριγύρω μου ματιές απελπισμένες

Ώρα επέρασε πολύ και λύσιν δεν εβρέθη

και από το πολύ νταλάκιασμα μου ήρθε μια μέθη

μια λιγούρα ένα κακό ένα δεν πάει άλλο

και με μια κίνηση γοργή θα 'λεγα αστραπιαία

έκοψα μια χουφτιά ελιές* από την καλή ελαία

*(τι θα πει το καλοκαίρι δεν υπάρχουν ελιές, είναι ποίημα το ξεχάσατε κιόλας;)

Εστάθην εθαυμάζουσα το θαύμα αυτό της φύσης

που για όλα προνοεί ώστε να ευημερήσεις

Μετά το γεύμα το λιτό μα νόστιμα μεγάλον

επήρα την απόφαση να μην το αναβάλλω

Και ευθύς ανασηκώθηκα εστάθη στα ποδάρια

αφού αποχαιρέτησα τα τρία τα κριάρια

Που όλη την ώρα σιωπηλά δίπλα εις την ελαία

μου εκρατούσαν σπλαχνικά και ήσυχα παρέα

Και μια που και συνείδηση την έχω οικολόγου

έβαλα τα κουκούτσια μου εις κάδον αναλόγου

που ευκρινώς το έγραφε με γράμματα μεγάλα

«κουκούτσια ελιάς πετάτε εδώ και όχι όλα τ’ άλλα»

Για μια στιγμή απ' το μυαλό πέρασε μια ιδέα

"λες η μικρή Ραλλού όταν ζητούσε μπάλα

αυτό που ήθελε να βρω να ήταν μια σκάλα;"

Η ιδέα εξετάστηκε και όλα τα στοιχεία

και γνώμη απέκτησα ισχυρή χωρίς αμφιβολία

Γνώμη που ενστερνίσθησαν αλί και τα κριάρια:

«Ότι και εάν σου ζήτησε αυτή η τρελή η νέα

ήτανε άσπλαχνόν πολύ να το ζητά από γραία»

είπε κριάρι εκ δεξιών κοιτώντας ευωνύμων

και εσυμφώνησε θαρρώ και ένας μαύρος κύων

που ώρα εστέκοντο ορθός πίσω απ’ τα κριάρια

και τον εκρύβανε καλά τα τέσσερα μαστάρια*

*(ναι το ξέρω τα κριάρια δεν έχουν μαστάρια, ναι ξέρω τι άλλο κάνει ομοιοκαταληξία με το –αρια και ανήκει στα κριάρια, αλλά αφενός το ύφος και το ήθος μου δεν μου επιτρέπει να αναφέρομαι σε τέτοια -αρια και αφετέρου η αναφορά αγγίζει και αυτή οικολογικάς προεκτάσεις, αφού έτσι που την κάναμε τη φύση ε και αυτή μας εκδικείται και έτσι. Και σε τελική ανάλυση δικό μου είναι το ποίημα ότι θέλω γράφω, αρκεί οι συλλαβές να είναι πάνω κάτω δεκαπέντε. Άντε μην ζητήσω τα σχόλια σε 15 σύλλαβο. Τώρα που το ξανασκέφτομαι ίσως τελικά ξεκινήσω δικό μου παιχνίδι στην μπλογκόσφαιρα με τίτλο «γράψε το δικό σου δεκαπεντασύλλαβο αν μπορείς» και τότε τα ξαναλέμε)

«Αλλά ας επανέλθουμε στο δράμα το μεγάλο»,

είπα με σθεναρή φωνή στα κριάρια και στο άλλο

Το σκύλο φίλοι μου εννοώ που με υγρά τα μάτια

με εκοίταζε στοχαστικός και με έκανε κομμάτια.

Εκείνη μόλις τη στιγμή εννόησα η γραία

πως με κριάρια και σκυλιά συνομιλούσα ωραία

και στρέφοντας το βλέμμα μου σε εκείνο κριαρίου

εζήτησα η τάλαινα λύση του μυστηρίου

«Πως γίνεται ζώα εσείς με κέρατα ορθωμένα

να ομιλείτε ελληνικά έτσι ορθογραφημένα;»

Η λύση του μυστηρίου στο επόμενο post (λέμε τώρα)

Για τη συνέχεια κάποια που με εκπλήσσει συχνά πυκνά. Catch τη φωτογραφία λοιπόν MenieK