Το ενδιαφέρον είναι γιατί ανέχομαι αυτή τη κατάσταση

Αυτό ήταν. Περίμενα, περίμενα, δύο βδομάδες τώρα και προκοπή δεν είδα. Περάσανε τα γενέθλια μου, πέρασε η γιορτή μου, ήρθε η γιορτή της Νάσιας (Κωνσταντίνα – Αθανασία γαρ, έχει τα ονόματα των χορηγών παππούδων της οικογένειας, αφού μετά από έξη κορίτσια απωλέσαμε όλες τι ελπίδες μας για το σερνικό που θα συνέχιζε την οικογενειακή παράδοση όσον αφορά τα ονόματα. Τώρα θα μου πείτε την αποθέσατε στο ξανθό κυριολεκτικά και μεταφορικά κεφαλάκι της Νάσιας; Ε τι να κάνουμε αυτή έλαχε να είναι η τελευταία μας ελπίδα για ένα σερνικό ΚωνσταντινοΘανάση στην οικογένεια, δεν μας έκατσε για αυτό και της φορτώσαμε τα ονόματα να κλείσουμε και τις υποχρεώσεις προς τους γεννήτορες μας, που εκτός από γεννήτορες εδώ που τα λέμε ποικιλοτρόπως συνέβαλαν και συμβάλλουν στο να εξασφαλίζει η οικογένεια, υπό την στενή αλλά και υπό την ευρεία της έννοια, το κάτι τις παραπάνω, εκτός από εκείνο το μονοπετράκι από του Καίσαρη που έχω υπαινικτικά αφήσει να εννοηθεί ότι αποτελεί ένα από τα σκοτεινά, όχι βέβαια, φωτεινά αντικείμενα, που ποθώ και θα συνεχίζω να ποθώ στο διηνεκές). Και εδώ έκλεισε η παρένθεση, που ως συνήθως δεν πολυκατάλαβα ούτε το πώς άνοιξε αλλά ούτε και το γιατί.

Α έγραφα ότι περίμενα, περίμενα και τίποτα. Τι περίμενα; Το φορητό μου. Εδώ και δυο βδομάδες ζει μακριά μου και είναι σαν να το βλέπω. Πεταμένο σε μια ανήλιαγη αποθήκη, ξεκοιλιασμένο, σκονισμένο, χωρίς το δίσκο του, για καλό και για κακό τον κράτησα εδώ, περιμένοντας ένα motherboard και ένα τροφοδοτικό που ίσως έρθει ίσως δεν έρθει, το σίγουρο πάντως είναι ότι αυτή τη βδομάδα δεν πρόκειται να έρθει. Και έτσι και μετά από αυτό το «πιεσμένη» της Ραλλούς μου ορμώμενη, αποφάσισα να κάνω τη καρδιά μου πέτρα και να σας γράψω από το επιτραπέζιο της οικογένειας. Δεν ξέρω εάν είμαι καλά ή όχι, μπορώ όμως να σας βεβαιώσω ότι είμαι όπως ήμουνα και πριν και αυτό σε κάποιες φάσεις έχει αρχίσει να μου αρέσει κιόλας, αφού διατελώ φανατικός οπαδός του no news good news και το αυτό επιθυμώ και δι’ υμάς.....

Βέβαια με τον καιρό αυτή η ιστορία έχει αρχίσει να γίνεται γοητευτική και έτσι αποφάσισα να μη σας διαβάζω κιόλας , έτσι ώστε όταν με το καλό γυρίσει κοντά μου το φορητούλι μου να σας ξαναβρώ σαν μετά από ένα ταξίδι που το μόνο που σε ένοιαζε όταν το έκανες ήταν το να γυρίσεις πίσω στο σπίτι σου και στους δικούς σου. Έτσι συνειδητά απαγόρευσα στον εαυτό μου να μπαίνει στο internet και για να τον κάνω να νοσταλγήσει ακόμα περισσότερο τις παλιές καλές μέρες, πειθαναγκάστικα, αποφάσισα να τελειώσω ένα βιβλίο που αγόρασα πέρσι στις 21 του Γενάρη, παρασυρόμενη από το ότι έγραφε “Highsmith», όνομα που για μένα είναι κάτι σαν τη σοκολάτα αλλά στο χώρο των βιβλίων, μόλις 771 σελίδων, χωρίς να προσέξω το Wilson, καθώς επίσης και το ότι ανήκε στη σειρά «Βιογραφίες» της Νεφέλης» και το οποίο δεν έχω μπορέσει ακόμα να διαβάσω, εδώ και ένα χρόνο, αλλά που επειδή με το γραμμένο χαρτί έχω μια σχέση εξάρτησης, ότι πέφτει στα χέρια μου πρέπει να το τελειώνω, απλά με τα χρόνια έχω αναπτύξει αντανακλαστικά και τη καταλαβαίνω τη δουλειά πριν το αγοράσω, κάτι που όπως είναι προφανές αυτή τη φορά η λιχούδικη σχέση που έχω με το διάβασμα κάποιες φορές με παρέσυρε και δεν το έκανα και να ‘μαι τώρα να βιβλιοχτυπιέμαι η αναγνώστρια με κάτι που σαφέστατα υπερβαίνει τις αντοχές μου, για να μη πω τίποτα χειρότερο. Από τον «Οδυσσέα» του Τζόυς έχω να ζήσω τέτοια καταστροφή και εκείνου το βιβλίο μου άρεσε, αυτό με σαλτάρει, αλλά που θα μου πάει εάν συνεχιστεί και άλλο η ιστορία με το φορητό μου θα το τελειώσω, είμαι ήδη στη σελίδα 203 (και να ληφθεί υπόψη ότι ο Οδυσσέας μου έφαγε μια βδομάδα μόνο αφενός και ότι αφετέρου αυτό το ξεκίνησα από τη σελίδα 77 που το είχα παρατήσει μετά από τις αποτυχημένες προσπάθειες ενός χρόνου και αφού από βιβλίο είχε καταντήσει στοιχείο της διακόσμησης του σπιτιού έτσι που το συναντούσες στα πιο απίθανα σημεία του σπιτιού να επιτελεί τους πιο απίθανους ρόλους, πότε ως τραπεζάκι, πότε ως δίσκος φαγητού, πότε ως μαξιλάρι του γάτου, ο οποίος στη μεγάλη κούραση πάντα επάνω του την αράζει και αυτό για μένα λέει πολλά, γιατί εγώ το έχω αυτό, βιβλία που δεν τελειώνω περιφέρονται στο χώρο μέχρι να διαβαστεί η λέξη «τέλος» και τότε μόνο τοποθετούνται στο φυσικό τους χώρο, τη βιβλιοθήκη εννοώ), αλλά με τη κατάσταση στο χώρο του service υπολογιστών θα το τελειώσω σίγουρα και μετά, εάν συνεχιστεί η ιστορία με το φορητούλι μου, το αποφάσισα θα αρχίσω Προύστ, αρκεί να θυμηθώ σε ποιο τοίχο του σπιτιού έχω κτίσει τα βιβλία του ώστε να εμποδίσω την πρόσβαση μου σε αυτά.

Τώρα αυτό που άλλοι όταν περνάνε ζόρια τρώνε φαΐ και εγώ βιβλία που δεν επικοινωνώ μαζί τους, είναι φυσιολογικό ή να αρχίσω να ανησυχώ γιατρέ μου;

Υ.Γ. Ευχαριστώ για το νιάσιμο.