Πέμπτη 18 Ιανουαρίου 2007

Το ενδιαφέρον είναι γιατί ανέχομαι αυτή τη κατάσταση



Αυτό ήταν. Περίμενα, περίμενα, δύο βδομάδες τώρα και προκοπή δεν είδα. Περάσανε τα γενέθλια μου, πέρασε η γιορτή μου, ήρθε η γιορτή της Νάσιας (Κωνσταντίνα – Αθανασία γαρ, έχει τα ονόματα των χορηγών παππούδων της οικογένειας, αφού μετά από έξη κορίτσια απωλέσαμε όλες τι ελπίδες μας για το σερνικό που θα συνέχιζε την οικογενειακή παράδοση όσον αφορά τα ονόματα. Τώρα θα μου πείτε την αποθέσατε στο ξανθό κυριολεκτικά και μεταφορικά κεφαλάκι της Νάσιας; Ε τι να κάνουμε αυτή έλαχε να είναι η τελευταία μας ελπίδα για ένα σερνικό ΚωνσταντινοΘανάση στην οικογένεια, δεν μας έκατσε για αυτό και της φορτώσαμε τα ονόματα να κλείσουμε και τις υποχρεώσεις προς τους γεννήτορες μας, που εκτός από γεννήτορες εδώ που τα λέμε ποικιλοτρόπως συνέβαλαν και συμβάλλουν στο να εξασφαλίζει η οικογένεια, υπό την στενή αλλά και υπό την ευρεία της έννοια, το κάτι τις παραπάνω, εκτός από εκείνο το μονοπετράκι από του Καίσαρη που έχω υπαινικτικά αφήσει να εννοηθεί ότι αποτελεί ένα από τα σκοτεινά, όχι βέβαια, φωτεινά αντικείμενα, που ποθώ και θα συνεχίζω να ποθώ στο διηνεκές). Και εδώ έκλεισε η παρένθεση, που ως συνήθως δεν πολυκατάλαβα ούτε το πώς άνοιξε αλλά ούτε και το γιατί.

Α έγραφα ότι περίμενα, περίμενα και τίποτα. Τι περίμενα; Το φορητό μου. Εδώ και δυο βδομάδες ζει μακριά μου και είναι σαν να το βλέπω. Πεταμένο σε μια ανήλιαγη αποθήκη, ξεκοιλιασμένο, σκονισμένο, χωρίς το δίσκο του, για καλό και για κακό τον κράτησα εδώ, περιμένοντας ένα motherboard και ένα τροφοδοτικό που ίσως έρθει ίσως δεν έρθει, το σίγουρο πάντως είναι ότι αυτή τη βδομάδα δεν πρόκειται να έρθει. Και έτσι και μετά από αυτό το «πιεσμένη» της Ραλλούς μου ορμώμενη, αποφάσισα να κάνω τη καρδιά μου πέτρα και να σας γράψω από το επιτραπέζιο της οικογένειας. Δεν ξέρω εάν είμαι καλά ή όχι, μπορώ όμως να σας βεβαιώσω ότι είμαι όπως ήμουνα και πριν και αυτό σε κάποιες φάσεις έχει αρχίσει να μου αρέσει κιόλας, αφού διατελώ φανατικός οπαδός του no news good news και το αυτό επιθυμώ και δι’ υμάς.....

Βέβαια με τον καιρό αυτή η ιστορία έχει αρχίσει να γίνεται γοητευτική και έτσι αποφάσισα να μη σας διαβάζω κιόλας , έτσι ώστε όταν με το καλό γυρίσει κοντά μου το φορητούλι μου να σας ξαναβρώ σαν μετά από ένα ταξίδι που το μόνο που σε ένοιαζε όταν το έκανες ήταν το να γυρίσεις πίσω στο σπίτι σου και στους δικούς σου. Έτσι συνειδητά απαγόρευσα στον εαυτό μου να μπαίνει στο internet και για να τον κάνω να νοσταλγήσει ακόμα περισσότερο τις παλιές καλές μέρες, πειθαναγκάστικα, αποφάσισα να τελειώσω ένα βιβλίο που αγόρασα πέρσι στις 21 του Γενάρη, παρασυρόμενη από το ότι έγραφε “Highsmith», όνομα που για μένα είναι κάτι σαν τη σοκολάτα αλλά στο χώρο των βιβλίων, μόλις 771 σελίδων, χωρίς να προσέξω το Wilson, καθώς επίσης και το ότι ανήκε στη σειρά «Βιογραφίες» της Νεφέλης» και το οποίο δεν έχω μπορέσει ακόμα να διαβάσω, εδώ και ένα χρόνο, αλλά που επειδή με το γραμμένο χαρτί έχω μια σχέση εξάρτησης, ότι πέφτει στα χέρια μου πρέπει να το τελειώνω, απλά με τα χρόνια έχω αναπτύξει αντανακλαστικά και τη καταλαβαίνω τη δουλειά πριν το αγοράσω, κάτι που όπως είναι προφανές αυτή τη φορά η λιχούδικη σχέση που έχω με το διάβασμα κάποιες φορές με παρέσυρε και δεν το έκανα και να ‘μαι τώρα να βιβλιοχτυπιέμαι η αναγνώστρια με κάτι που σαφέστατα υπερβαίνει τις αντοχές μου, για να μη πω τίποτα χειρότερο. Από τον «Οδυσσέα» του Τζόυς έχω να ζήσω τέτοια καταστροφή και εκείνου το βιβλίο μου άρεσε, αυτό με σαλτάρει, αλλά που θα μου πάει εάν συνεχιστεί και άλλο η ιστορία με το φορητό μου θα το τελειώσω, είμαι ήδη στη σελίδα 203 (και να ληφθεί υπόψη ότι ο Οδυσσέας μου έφαγε μια βδομάδα μόνο αφενός και ότι αφετέρου αυτό το ξεκίνησα από τη σελίδα 77 που το είχα παρατήσει μετά από τις αποτυχημένες προσπάθειες ενός χρόνου και αφού από βιβλίο είχε καταντήσει στοιχείο της διακόσμησης του σπιτιού έτσι που το συναντούσες στα πιο απίθανα σημεία του σπιτιού να επιτελεί τους πιο απίθανους ρόλους, πότε ως τραπεζάκι, πότε ως δίσκος φαγητού, πότε ως μαξιλάρι του γάτου, ο οποίος στη μεγάλη κούραση πάντα επάνω του την αράζει και αυτό για μένα λέει πολλά, γιατί εγώ το έχω αυτό, βιβλία που δεν τελειώνω περιφέρονται στο χώρο μέχρι να διαβαστεί η λέξη «τέλος» και τότε μόνο τοποθετούνται στο φυσικό τους χώρο, τη βιβλιοθήκη εννοώ), αλλά με τη κατάσταση στο χώρο του service υπολογιστών θα το τελειώσω σίγουρα και μετά, εάν συνεχιστεί η ιστορία με το φορητούλι μου, το αποφάσισα θα αρχίσω Προύστ, αρκεί να θυμηθώ σε ποιο τοίχο του σπιτιού έχω κτίσει τα βιβλία του ώστε να εμποδίσω την πρόσβαση μου σε αυτά.

Τώρα αυτό που άλλοι όταν περνάνε ζόρια τρώνε φαΐ και εγώ βιβλία που δεν επικοινωνώ μαζί τους, είναι φυσιολογικό ή να αρχίσω να ανησυχώ γιατρέ μου;

Υ.Γ. Ευχαριστώ για το νιάσιμο.

11 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Να τους χαιρεσαι και τους δυο.Χαρηκα που φανηκες σε πεθυμησαμε
Γιωτα

nyctolouloudo είπε...

τα μπάνια τον χειμώνα λένε ό,τι είναι το καλύτερο για την υγεία.....


γκντουπ...,γκντουπ...,γκντουπ...!

Mh Xeirotera είπε...

Nerina, xarika poly to post su. Kathe kalo... oso gia ta adiavasta vivlia exo ke ego ena pragma, trofodotoun ta esthimata enoxhs, to pio ponemeno einai to "Enas skufos apo porfira" ths Duka, diavasa tis protes selides, meta to xarisa se mia filh filologo (thn eixa sto stomaxi). Pistevo to vivlio htan kalo apla ego den evgena apo mesa.

Panta kala...

suigenerisav είπε...

"ενα μονοπετρακι απο τον καίσαρη"-η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας, που έλεγε και ο Ανδαλουσιανός..

όσο για το συναίσθημα της 'αναστολής' που σας προκαλούν τα βαρετά [σε σας] πολυσελιδα πονήματα, φανταστείτε να σας συμβεί και με τον Προυστ δηλαδή ..

kerasia είπε...

Το χειρότερό μου να επαναλαμβάνομαι αλλά λόγω των περιστάσεων θα το κάνω.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ σε όλους τους εορτάζοντες!!!

Ανώνυμος είπε...

Την καλημερα μου
Γιωτα

just me είπε...

Kαλώς τη μας! Προφανώς δεν είναι κανείς άρρωστος και αυτό εμένα μου φτάνει, χαλάλι και το σύνδρομο στέρησης που πέρασα.
Τι να πρωτοσχολιάσω εγώ στο ποστ-ποταμό σου· για τη βιβλιολαιμαργία (κοινή αρρώστεια), για τις παρενθέσεις που αυτονομούνται, ή για το φλεγματικό αγγλικό ρητό, που έχει γίνει το μότο της ζωής μου ύστερα από διάφορα στραπάτσα;
Τα πολλά λόγια (στα comments) είναι φτώχια, σταματώ λοιπόν εδώ για να κάνω οικονομία (τη λεγόμενη "του λόγου").
Σε φιλώ και τα λέμε

ralou είπε...

O merlin αγάπησε πρόσφατα ενα best seller που κοπροσκυλιάζει, νομίζω από το καλοκαίρι, στο σπίτι όπως και το δικό σου περιμένοντας να διαβαστεί.
Το κακό είναι ότι ο Μερλιν το μασούλισε κι όλας ίσα ίσα μέχρι την τσακισμένη σελίδα, σαν να ήθελε να μου τονίσει ότι τα βιβλία είναι για να τα διαβάζουμε έστω και αν οι πρωτες 27 σελίδες είναι αφόρητα βαρετές. "Αντε αυτές τις έφαγα, πάμε παρακάτω!"
Ας είναι! Κάθε βιβλίο και η τυχη του.

"Φάδερ Ημων"
Γμτ! αδύνατο να θυμηθώ το όνομα του συγραφέα, πέντε μέρες άυπνη γυναίκα!

Να σου πω!
Την άλλη φορά κρέμασε το ταμελάκι "Επιστρέφω αμέσως" μην πάθουμε και τίποτα εθισμένοι άνθρωποι!!!

Φωτούλα Τζιώντζου είπε...

Για Γιώτα: Και εγώ σας πεθύμησα.
Για μεθυσμένα χρώματα: Αυτόμε το νερό ήρθε να αντισταθμίσει τη εορταστική κραιπάλη που προηγήθηκε;
Για mhxeirotera: Καλή η ιδέα, έχω μια λίστα με εορτάζοντες που δεν πολυσυμπαθώ. Επίσης συνέχισε να γράφεις ελληνικά με αγγλικούς χαρακτήρες, δίνουν ένα άλλο τόνο στο κείμενο.
Για suigenerisav: Καλώς ορίσατε. Μακάρι το πρόβλημα μου με το βιβλίο που διαβλαζω τώρα να ήταν της ίδιας τάξης με το πρόβλημα που έχω με τα βιβλία του Προυστ. Για ένα άτομο σχετικά, να το πω κομψά, υπερφίαλο, δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο επώδυνο ήταν να αποδεχθεί πλέον το γεγονός ότι υπάρχουν βιβλία και συγγραφείς που δεν μπορεί να τους καταλάβει. Και αυτό μου συνέβη με τον Προυστ και όχο μόνο.
Για Κερασιά: Ευχαριστώ.
Για just me: Τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Για Ραλλού: Καλημέρα μικρή μου.

Ανώνυμος είπε...

καλημερα! Κερναω!
Γιωτα

Ανώνυμος είπε...

Καλημερα Ευχαριστω για τις επισκεψεις.Κερναω ουζακι
Γιωτα
spiti.pblogs.gr