Οι γνωστοί Συνειρμοί μου

ή οι παρενέργειες του να βλέπει κανείς πρωϊνάδικα

Με μεγάλωσε η γιαγιά μου –τις παρενέργειες αυτού του γεγονότος ως αναγνώστες τις έχετε διαπιστώσει πολλάκις σε αυτό το blog- και πάντα έχω στη πίσω πλευρά του μυαλού μου να μιλήσω για αυτήν, αλλά δε μου βγαίνει και το αναβάλλω συνεχώς.

Η γιαγιά μου ήταν μια περίεργη γυναίκα, μάλλον για να είμαι ακριβής η γιαγιά μου ήταν ο ορισμός της γυναίκας, όχι με την συμβατική έννοια βέβαια του όρου.

Η γιαγιά λοιπόν υπήρξε στερνοπούλι μια οικογένειας αρκετά εύπορης για τα δεδομένα της εποχής, η οποία παράτησε το πατρικό και τις όποιες διεκδικήσεις στην οικογενειακή περιουσία αφού επέλεξε να κλεφτεί με το γυρολόγο και μαζί του να φύγει για αλλού. Παντρεύτηκε, έκανε δύο παιδιά μαζί του, έχασε το ένα παιδί της και στα είκοσι κάτι της έχασε και τον άντρα της.. Φόρεσε τα μαύρα, πήρε μαζί τη πεθερά της και έστησε από την αρχή τη ζωή της. Μετά από πίεση της πεθεράς της και ενώ υπήρξε μια περιζήτητη νύφη –λόγω ομορφιάς και ταμπεραμέντου ψυλλιάζομαι- από διάφορους συνομίληκους της, διάλεξε για δεύτερο άντρα της ΄-μετά από προξενιό που της έκανε η πρώτη της πεθερά- ένα άντρα πολύ μεγαλύτερό της με 7 παιδιά, του οποίου μάλιστα η πρώτη του κόρη είχε την ηλικία της. Όταν τη ρωτούσαν γιατί το έκανε απαντούσε ότι «είχε ζήσει ότι ήταν να ζήσει με έναν άντρα συνομίληκο της και αυτό της έφτασε». Ο δεύτερος άντρας της και παππούς μου –αφού μαζί του η γιαγιά απέκτησε τη μαμά μου- ήταν αρκετά εύπορος, μάλιστα για τα δεδομένα της εποχής ήταν ένας πλούσιος άντρας. Γρήγορα φάνηκαν οι ρωγμές στο γάμο και η γιαγιά μου πήρε τα δύο παιδιά της και τον εγκατέλειψε, μην έχοντας στην κυριολεξία ψωμί να φάει. Ξαναφόρεσε μαύρα, πήρε ξανά το όνομα του πρώτου της άντρα και συμπεριφέρονταν σαν αυτός της ο γάμος να μην είχε γίνει ποτέ, μεγαλώνοντας τα δύο της παιδιά χωρίς ποτέ να δεχτεί από τον παππού μου ούτε μια δεκάρα, όπως λέει και η μαμά μου "ούτε καν φρούτα από τον κήπο του". Εγώ ας πούμε ποτέ δεν την άκουσα να τον αναφέρει και το μόνο παππού που γνώρισα ήταν αυτόν που κάθε Κυριακή επισκεπτόμασταν στο νεκροταφείο και ήταν ο πρώτος της άντρας. Οι μόνες γνώσεις που έχω για αυτό το κομμάτι της ζωής της γιαγιάς μου είναι από την ψυχοκόρη της οικογένειας της, γιατί η γιαγιά μου μεγάλωσε μαζί της και όταν εγκατέλειψε το πατρικό της η Στυλιανή την ακολούθησε και μέχρι το τέλος της ζωής τους, παρόλο που η Στυλιανή έφτιαξε τη ζωή της, βρισκόταν πάντα εκεί γύρω από τη γιαγιά μου.

Όταν λοιπόν πέθανε ο παππούς μου η γιαγιά, μιας και δεν είχε ποτέ επίσημα χωρίσει το παππού, κληρονομούσε κατά το ποσοστό της νόμιμης μοίρας που της αναλογούσε ως συζύγου, καθότι ο παππούς πέθανε χωρίς να αφήσει διαθήκη. Η γιαγιά πήγε λοιπόν στον συμβολαιογράφο και ζήτησε να κάνει αποποίηση της κληρονομιάς, όχι βέβαια με αυτά τα λόγια. Ζήτησε από τον συμβολαιογράφο να γράψει σε ένα χαρτί «δε θέλω τίποτα απ’ αυτόν» και να της το δώσει να το υπογράψει. Ο συμβολαιογράφος συνέταξε το έγγραφο και επειδή η γιαγιά μου δεν ήξερε να γράφει, της ζήτησε κάτω από το σταυρό που είχε σαν υπογραφή να βάλει και το αποτύπωμα της. Η γιαγιά μου βούτηξε και τα πέντε δάχτυλά της στο μελάνι και υπέγραψε δίκην μούντζας, λέγοντας στον έκπληκτο συμβολαιογράφο –που ακόμα δεν είχε συνέλθει από το σοκ αυτής καθαυτής της πράξης αποποίησης, γιατί μιλάμε για μια πραγματικά τεράστια περιουσία όχι μόνο για εκείνα τα χρόνια- «για να μη γίνει λάθος και κληρονομήσω έστω και μια δεκάρα απ’ αυτόν»......

Υ.Γ. Ακούγοντας μια κυρία να λέει "εάν τα ζητάω όλα αυτά τα χρήματα τα ζητάω από έναν άνθρωπο που έχει πάρα πολλά χρήματα"......