Βγήκα στο μπαλκόνι μου με το πορτοκαλομανταρινό χυμό μου στο χέρι και απόλαυσα το αεράκι που δρόσιζε το χώρο. Σωριάστηκα αποκαμωμένη στη πολυθρόνα μου –αισίως συμπληρώνω τα 17 πλυντήρια και υπολείπονται άλλα πέντε, μια από τις παρενέργειες των οικογενειακών διακοπών- ήπια λίγο από το χυμό μου και ακούμπησα το ποτήρι στο τραπέζι. Και τότε τις είδα –όχι δεν θα ξαναρχίσουμε τα κουίζ- τις στάχτες είδα, από τη φωτιά που έχει χωρίσει τον ουρανό πάνω από το σπίτι μου στα δύο. Βόρεια να μοιάζει ότι έρχεται βροχή, τέτοια που να νοιώθεις ότι θα χρειαστείς ομπρέλα ακόμα και μέσα στο σπίτι και νότια ο παράδεισος των τροπικών ένα πράγμα, τόσο που να λες «έπρεπε να την βάλω την αιώρα». Όλο το μπαλκόνι έχει γεμίσει στάχτες. «Αυτό ήταν σκέφτηκα, ήρθε και η σειρά μας» και προχώρησα σε μια σειρά ενεργειών που θα εξασφαλίσουν την ομαλή προσαρμογή μου στην νέα πραγματικότητα, που την περιέγραψε εξαίρετα η
Ιφιμέδεια σε ένα ποστ της, επισημαίνοντας ότι τώρα πια πρέπει να μάθουμε να ζούμε και με τις φωτιές. Έτσι και με βάση τους ρόλους που έχω κληθεί να παίζω στη ζωή μου προχώρησα στις παρακάτω ενέργειες:
Ως μάνα: Ξαναμίλησα στα παιδιά για τις βλαβερές συνέπειες του καπνίσματος, χάλια καρδιά, χάλια πνευμονία, χάλια κατασκήνωση
Ως γυναίκα: Υπενθύμισα στο καλό μου, για μια ακόμα φορά, ότι στο σπίτι του τεχνοφρικ όλα είναι φρικ, διότι όταν βάλαμε τον συναγερμό παρέλειψε να εγκαταστήσει και το αντίστοιχο σύστημα πυρασφάλειας, ξέρετε αυτό που ανάβεις τσιγάρο και γίνεσαι μούσκεμα, το οποίο εκτός της πρωταρχικής του ιδιότητας θα βοηθούσε και στο νοικοκυριό και συγκεκριμένα στο σφουγγάρισμα. Έχω σκεφτεί και το άσμα που θα συνόδευε αυτή μου την οικοκυρική δραστηριότητα: «Εγώ είμαι η νέα γυναίκα που θα καπνίζω και θα σφυρίζω», εάν και εδώ που τα λέμε, άμα έβαζα και τον συναγερμό να χτυπάει δεν θα χρειαζόταν ούτε το σφύριγμα
Ως μαγείρισσα: Φώναξα στον καλό μου «έλα ετοίμασε το μπάρμπεκιου, τώρα που μυρίζει καμένο δεν θα μας την πέσει η γειτόνισσα ότι της βρωμίζουμε το σπίτι. Είναι μια καλή ευκαιρία να ψήσουμε εκείνα τα ψαράκια που κοντεύουν να μεταμορφωθούν σε δείγματα του είδους τους τόσο καιρό που τα έχουμε στο ψυγείο». «Τη φωτιά μου μέσα» είπε ο καλός μου, κλαίγοντας τα 30 ευρώ που δίνει το μήνα στη γειτόνισσα για να σκούζει όποτε βάζω να ψήσω ψάρια. Γιατί ο καλός μου είναι χορτοφάγος ως προς τα ψάρια. Και με την ψαρόσουπα κάτι γίνεται του ρίχνω ρυζάκι και την τρώει, αλλά με οποιοδήποτε άλλο τρόπο μαγειρέματος τους έχει σοβαρά προβλήματα. Έτσι, εκμεταλλευόμενος και το γεγονός ότι εγώ το ψαράκι μου το τρώω ψητό, έχει βρει αυτό τον τρόπο να την γλυτώνει κάθε φορά.
Ως κόρη: Πήρα τον μπαμπά τηλέφωνο που γυρίζει από το καθιερωμένο ετήσιο προσκύνημα στο Άγιο Όρος –αυτό με το μπαμπά μου που το θρησκευτικό του συναίσθημα εξαντλείται στην επίσκεψη του στις μονές του Αγίου Όρους δεν θα το συζητήσω τώρα, αλλά επιφυλάσσομαι εν ευθέτω χρόνω να ασχοληθώ με την ερμηνεία αυτής της επιλεκτικής ενασχόλησης με τα θεία σε στενή σχέση με την μονή Βατοπεδίου και όχι μόνο- πήρα λοιπόν τηλέφωνο τον πατέρα μου να μην επιστρέψει από την Παλιά Εθνική Οδό, την οποία για κάποιο δικό του λόγο την θεωρεί πιο σύντομη και πιο εύκολη σαν διαδρομή από αυτήν της Νέας Εθνικής Οδού –και αυτό θα το αναλύσω μελλοντικά- και γνωρίζοντας ότι έχει και μια έφεση στο σπάσιμο των μπλοκ, των τροχομπλόκ εννοώ μην παρεξηγιόμαστε, η μαμά σερφάρει, ο μπαμπάς απλά της βγάζει το πολύμπριζο για να ξεκολλήσει από τον υπολογιστή, άλλη πονεμένη ιστορία στην οικογένεια, η σχέση του μπαμπά μου με τα «ηλεκτρικά» εννοώ, μικρή γεύση: ανοίγεις το φως για να πας στη ταράτσα και ταυτόχρονα ανοίγει και η τηλεόραση που έχει στη ταράτσα για να βλέπει ματς το καλοκαίρι-. Ο μπαμπάς μου άτομο φύσει και θέσει αισιόδοξο μου είπε «εντάξει παιδί μου θα κάνω όπως λες, αλλά εσύ μην ανησυχείς εγώ θα είμαι σε αυτό το σημείο μεσάνυχτα» Θα μου πεις τι σχέση έχουν τα μεσάνυχτα με τη φωτιά που μαίνεται, αυτό είναι κάτι που μόνο ο μπαμπάς μου μπορεί να εξηγήσει. Παραιτήθηκα και του ζήτησα να ζητήσει από κάποιον από τους μοναχούς να κάνει μια επιπλέον προσευχή για την ομαλή επάνοδο του, αλλά και για την γρήγορη και ταχεία ανάρρωση των οργάνων της τάξης από το σοκ που θα υποστούν όταν θα προσπαθήσουν να τον πείσουν για την αναγκαιότητα να πάει από άλλο δρόμο.
Ως γυναίκα που ακολουθεί τη μόδα: Υποκλίθηκα για άλλη μια φορά στην μεγαλοφυΐα των απανταχού μόδιστρων που επέλεξαν για φέτος τα έντονα χρώματα, που όπως και να το δεις κάνουν εξαίρετο κοντράστ με το μαύρο. Με μια αποφασιστική κίνηση έβγαλα το χρώματος κίτρινου κροκί συνολάκι για το βράδυ, αλλά με μπλόκαρε ο καλός μου όταν μου είπε «με τόσο μαύρο γύρω, θα είσαι σαν μελισσούλα». Μ’ αγαπάει το μωρό μου «δίκιο έχεις» του είπα, άλλωστε η επιλογή του να επικροτήσει την επιλογή μου να τον παντρευτώ είναι η καλύτερη απόδειξη περί του καλού του γούστου. Εντάξει παλιό αλλά αληθινό. Αυτό που δεν ισχύει είναι ότι η θάλασσα «ψήνει» τις πληγές. Το δοκίμασα η άφρων μάνα στις διακοπές και ακόμα παιδεύομαι με ένα χτύπημα της Νερίνας στο πόδι. Άσχετο αλλά τι θα ήταν ένα ποστ χωρίς χρήσιμες πληροφορίες μέσα. Τελικά διάλεξα να φορέσω κάτι κλασσικό, λευκό σύνολο, που μετά από λίγη ώρα στο μπαλκόνι έχει ήδη γίνει πουά και μέχρι τα μεσάνυχτα θα έχει μεταλλαχθεί σε μαύρο που αναδεικνύει και το μαύρισμα πολύ πιο σικάτα από το άσπρο.
Ως πρώην ενεργή αριστερή και τώρα μόνο πρώην: Όταν εμείς μιλάγαμε για κινήματα οι άλλοι ανακάλυπταν την μέθοδο εξοικείωσης με την πραγματικότητα, μαθαίνοντας να ζουν με τις καταστροφές παντός είδους και μεγέθους. Βέβαια αυτή πρακτική έχει επιμορφωτική αξία, διότι να ακούσεις βοσκό να σου αναλύει τα σχετικά με την στατικότητα, ασφάλεια και συμπεριφορά υπό σεισμό της στάνης και τι στο κόσμο. Το τι συγκλονίζομαι με όλους μας όταν θρηνούμε επιστημονικά τις καταστροφές δε λέγεται
Ως blogger: Εδώ τα πράγματα ήταν εύκολα. Βγήκα στο μπαλκόνι, φόρεσα τον παναμά του καλού μου, τα αγορασμένα από το ειδικό κατάστημα οικολογικά ρούχα (δεν γράφω όνομα να μην θεωρηθεί έμμεση διαφήμιση), καβάλησα και το ποδηλατάκι γουρουνάκι των παιδιών που έχει απομείνει από τα παιδικά χρόνια των σκασμένων, «για λόγους αισθηματικούς» λέμε στο κόσμο, αλλά η αλήθεια είναι ότι το «μην πετάξεις τίποτα στο σπίτι μας» έχει βρει την απόλυτη εφαρμογή του και σχόλια δε θέλω για την νοικοκυροσύνη μου, έχοντας λοιπόν όλον τον απαραίτητο εξοπλισμό πάνω μου και με εμένα επάνω του -λέμε τώρα- και αφού έφαγα και το απαραίτητο για την καθαρότητα της φωνής αυγό -ναι το έφαγα και μάλιστα τηγανητό- σιγά μην φάω ωμό αυγό, 7 μέρες στο Παίδων πλήρωσα εγώ το αυγό της σπιτικής κοτούλας της αγαθής χωρικής κατοίκου μάλιστα του Σπαθοβουνίου που καίγεται σήμερα, γιατί εμείς, μέχρι να πάθουμε, για να αγοράσουμε αυγό παίρναμε τα βουνά και τα λαγκάδια, σαν αυτούς που γκρεμοτσακίζονται για να βρουν μανιτάρια, εμείς ψάχναμε για το τέλειο αυγό από κότα με υγιεινή και βάλε διατροφή- αφού λοιπόν ολοκλήρωσα τις προετοιμασίες, ύψωσα και τα δύο μου χέρια όσο πιο ψηλά μπορούσα και μούντζωσα φωνάζοντας με όλη τη δύναμη μου «όρσε ρεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε». Να πω ότι ανακουφίστηκα θα λέω ψέματα, αλλά πριν προλάβω να επεξεργαστώ τα δεδομένα, ακούστηκε κραυγή από το απέναντι μπαλκόνι «τι μουντζώνετε καλέ με ξέρατε και από χτες. Βαγγέλη για βγες έξω η απέναντι με μουντζώνει». «Ουπς την πατήσαμε σκέφθηκα και άντε να εξηγώ στην απέναντι τώρα ότι εγώ είμαι μπλόγκερ, εδώ και το ότι είμαι μάνα την έχει κάνει να με κοιτάει με τρόμο». «Αχ συγνώμη, λέω, δεν μουντζώνω εσάς, τη Βουλή μουντζώνω». «Ποιά είναι αυτή η μουρλή, μου λέει, πότε ήρθε στη γειτονιά;» «Όχι δεν καταλάβατε την Βουλή των Ελλήνων εννοώ». «Από τη Φιλελλήνων ήρθε; Και ποιον έχει πάρει; «Των Ελλήνων της λέω, αυτήν με τον Καραμανλή και τον Παπανδρέου». «Τον γιο του Ανδρέου, μου λέει, ποιανού, αυτού με την πιτσαρία ή του άλλου με τα γυναικεία εσώρουχα; Αλλά αυτοί είναι παντρεμένοι, ο ένας με την κόρη του Θανάση που δουλεύει στη Εφορία στο Ταμείο και ζει στην Αθήνα και ο άλλος με μια από την Κομοτηνή που γνώρισε όταν ήταν φαντάρος και επειδή είναι μουσουλμάνα τον έδιωξε ο πατέρας του και αυτός έριξε μαύρη πέτρα πίσω του και δεν ξαναφάνηκε». «Άκρη δεν θα βρούμε σκέφτομαι και είναι ο Βαγγέλης μπρατσαράς θα μου τον κατσιάσει τον καλό μου». Φωνάζω στη Νερίνα «Φέρε μου χαρά μου τα στρατσόχαρτο, που έχουμε στο άλλο μπαλκόνι για να εκτονώνετε τις καλλιτεχνικές σας ανησυχίες, πάρε και μπογιά και γράψε επάνω: Τη Βουλή των Ελλήνων εννοώ, αυτή στο Σύνταγμα». Το μωρό μου, παιδί υπάκουο έτρεξε και άρχισε να γράφει το πανό, συγνώμη ότι του είπα. «Να φτιάξω και ένα πουλάκι μαμά;» με ρώτησε γιατί έχει και καλλιτεχνικές ανησυχίες. «Όχι χαρά μου, Βουλή και πουλί κακός συνδυασμός». «Μα έχει περιστέρια μαμά, μου είπε, στο Σύνταγμα». «Και καφετέριες έχει στο Σύνταγμα, της απαντώ, θέλεις να τις ζωγραφίσεις και αυτές; Τελείωνε Και το «υ» στο Σύνταγμα με ύψιλον την εκπαίδευση μου μέσα», φώναξα. «Βρίζουμε κιόλας» φώναξε ο Βαγγέλης; «Όχι κύριε Βαγγέλη μου» και γρήγορα σηκώσαμε εγώ και τα σκασμένα το πανό επικοινωνίας. «Α, αυτήν εννοείτε;» Ήμουνα σίγουρη, ότι η επόμενη ερώτηση θα ήτανε ποιανού κόρη είναι και ποιον έχει πάρει, αλλά με έσωσε ο γνωστός Μιχαλάκης που της είπε «αυτή με τους βουλευτές εννοεί ρε μαμά στην Αθήνα». «Α, μου είπε τώρα κατάλαβα, τότε μουντζώνετε σε λάθος πλευρά, εδώ είναι νότια, η Αθήνα είναι βόρεια κατά της κυρίας Δήμητρας που έχει πάρει τον Σπύρο τον πυροσβέστη και έχουν μια…….» Μάζεψα το πανό μου και την έκανα πριν μάθω το γενεαλογικό δέντρο όλων των κατοίκων της βόρειας πλευράς της πόλης και αποφάσισα να βγω κατά τις 2:00 το βράδυ να επιτελέσω το έργο μου, γιατί ο Σπύρος δεν είναι σαν τον Βαγγέλη, είναι πυροσβέστης και σίγουρα σε κάποια φωτιά βρίσκεται και είμαι σίγουρη ότι ελάχιστα θα εκτιμήσει τη μούντζα ακόμα και προς τη Βουλή.
Μουσική επένδυση: Οι ειδήσεις στη τηλεόραση μια μίξη δημοσιογράφων, ειδικών, οικολόγων, κατοίκων, καλλιτεχνών και άλλων σε -ων……
Και τώρα εσείς θα πείτε ότι υπάρχουν πράγματα με τα οποία δεν πρέπει να κάνει πλάκα κανείς. Και θα συμφωνήσω μαζί σας, μόνο που εγώ δικαιούμαι να έχω τα δικά μου πράγματα με τα οποία δεν αστειεύομαι και εδώ και χρόνια τα βλέπω να διακωμωδούνται με τον πιο –άντε μην πω- τρόπο. Γιατί για μένα υπάρχουν καταστροφές που υπερβαίνουν κατά πολύ τις λέξεις και ειδικά αυτές που απελπίζουν την απελπισιά –που το έχω διαβάσει άραγε αυτό;-. Θεωρώ ότι σε τέτοιες οριακές καταστάσεις καλύτερα είναι να το βουλώνω και να αντί να χάνω και το τελευταίο κομμάτι αξιοπρέπειας που μου έχει απομείνει σαν κάτοικος αυτού του πλανήτη, να βρω τις προσωπικές μου διεξόδους που ακόμα και εάν δεν αποδώσουν τα μέγιστα θα μου επιτρέψουν να πω στα παιδιά μου «ήμουν εκεί όταν καιγόντουσαν και φταίω, αλλά ήμουνα πάλι εκεί για να βοηθήσω να ξαναγεννηθούν» και όχι στη Βουλή να μουντζώνω ένα σύστημα προς το οποίο την εμπιστοσύνη μου την ανανεώνω με συνέπεια ανά τετραετία, πιστή στις αρχές μια δημοκρατίας που με την βοήθεια μου έχει μετατραπεί σε δημοφαγία- δικό μου το μπλογκ, δικιά μου και η λέξη-. Και επίσης έχω θυμώσει πολύ, άσε που πρέπει να ξαναπλύνω το μπαλκόνι……
Υ.Γ. Η ένσταση μου δεν αφορά την οποιαδήποτε κίνηση προς την κατεύθυνση της ευαισθητοποίησης και δράσης και προφανώς ούτε και την συγκεκριμένη, την οποία απλά την χρησιμοποίησα εξαιτίας της ευφάνταστης επιλογής της -τη μούντζα εννοώ-. Αλλά με εξοργίζει η ευκολία καταλογισμού ευθυνών, σε έναν αόρατο μηχανισμό που καταστρέφει τα πάντα ντεμέκ ερήμην μας. Καταστρέφουμε τον πλανήτη λέμε, αλλά όταν φτάνουμε στο κομμάτι της ευθύνης μας κάνουμε τέχνη. Ε είναι ορισμένα πράγματα που υπερβαίνουν τη τέχνη. Το έδειξε με υποδειγματικό τρόπο ο Πικάσο στην Γκουέρνικα, ή τουλάχιστον έτσι το κατάλαβα εγώ. Και να σκεφθείς ότι ποτέ πριν δεν τον κατάλαβα…… 
Καπέλλο. Τώρα βέβαια που το βλέπω, αυτή η προσομoίωση φύσης δυνητικά μπορεί να είναι επικίνδυνη, αλλά από την άλλη ή το έχεις το ρημάδι το στυλ μέσα σου ή δεν το έχεις.
