Κυριακάτικοι Συνειρμοί

πηγή: https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKUKi0Rvyob2OMr1KhgVm87XsN-DEKGq1DHFz5FemxcOZ_LbK3cMal6ihS-uyJYFOEqNFS2geCcxIkFpkKGEk6lNDG2RllO7fvDW-Bcl-RA3vx-uW-RAmoTkeULxwIrIfzZBYTnA/s320/image001.jpg

Πριν λίγο τελειώσαμε τη παρασκευή με "π" μικρό του παστίτσιου, εγώ και η Νερίνα. Όλο και πιο συχνά πλέον εγώ και αυτή είμαστε μαζί στη κουζίνα. Ανεκτίμητη αξία οι στιγμές μας (;), διασκεδαστικό θέαμα η συνάντηση και ενίοτε η σύγκρουση των εμμονών μας. Η μανία μου να γίνονται όλα με συγκεκριμένη σειρά, η μανία της να παραμένει αδιασάλευτη η συμμετρία, με τις τσαπατσουλιές μας αντιστρόφως ανάλογες μα και με τις ταυτίσεις μας μέσα από απόλυτα βουβές διαδρομές.

Πριν λίγο καιρό μόλις είχαμε τελειώσει το ζύμωμα φακοκεφτέδων (όχι δεν έχει συνταγή) και σε μια τέτοια βουβή διαδρομή είμαστε και οι δύο με τα χέρια κάτω από τη βρύση να τα τρίβουμε με την ίδια δύναμη για να καθαρίσουν. Σκέφτομαι "τι καλά που έχω κόψει τα νύχια μου, καθαρίζουν δύσκολα αλλιώς". Την ίδια ακριβώς στιγμή ακούω τη Νερίνα να λέει ακριβώς τα ίδια λόγια σα να διαβάζουμε και οι δύο το ίδιο κείμενο ταυτόχρονα.

Στη Μόσχα πατέρα, στη Μόσχα !!!!

Χώρος: Καθιστικό

Χρόνος: Μετά το μεσημεριανό φαγητό.

Πρόσωπα: Ο (τεχνο) φρηκ πατέρας, και η Νάσια. Εγώ η Νερίνα, ο Μου Σου και ο Μαντού σε βουβούς ρόλους

Πατέρας (σκέτο φρηκ): ....Οι καινούργιες περικοπές στο μισθό μου θα ξεπεράσουν τα 1.000 ευρώ το χρόνο. (μεαποφασιστικοαγωνιστικό τόνο=) Τέλος, μεθαύριο έχει συγκέντρωση το ΠΑΜΕ, ΘΑ ΠΑΩ.

Εγώ: Θα πας σε συγκέντρωση του ΠΑΜΕ; Τέτοια απελπισία; (τίποτα προσωπικό με το ΠΑΜΕ πολιτικές είναι οι διαφωνίες μας, που τουλάχιστον μέχρι τότε είχαμε ως οικογένεια)

Πατέρας (σκέτο φρηκ): Ναι. Από δω και πέρα θα πηγαίνω παντού.

Νάσια: Εντάξει, πήγαινε όπου θες, αλλά μη ξεχάσεις να πας να δώσεις και αίμα. Υπάρχει κινητή μονάδα στη πλατεία..

*Πηγή εικόνας: http://www.photodiodos.gr/d/18911-3/Tony_Ray-Jones-Trooping_the_colour-00300002.jpg

Oblivion

06.09.12

Astor Piazzolla- Oblivion - Gidon Kremer

Άτιμη κοινωνία

που άλλους τους ανεβάζεις και άλλους τους κατεβάζεις....

Χώρος: Το σπίτι μας και συγκεκριμένα το δωμάτιο μου και ακόμα πιο συγκεκριμένα το εσωτερικό της ντουλάπας μου.
Χρόνος: Χτες το μεσημέρι, λίγο πριν τις 1:00
Πρόσωπα: Εγώ, η Νερίνα και ο χορηγός. Α και η ντουλάπα σε βασικό ρόλο.
Συνθήκη: Η Νερίνα είναι σχεδόν χωμένη μέσα στη ντουλάπα και την ξεσκονίζει. Εγώ κοντρολάρω τη διαδικασία (τι ευγενικά που το έγραψα), ο καλός μου στη φάση:
ζέστηκάνειζέστηγιατίδεταπαρατάμεναοικάλτσεςπουτιςείχαχάσεικαιξανάμανάκάνειζέστηκάνειζέστη.



Εγώ: Πριγκήπισσα μου κάνε πιο γρήγορα, πρέπει να πάμε στη διαιτολόγο μου.
Νερίνα: Πριγκήπισσα; Η Χιονάτη καθάριζε όλη τη μέρα και πήγε στο παλάτι. Η Σταχτομπούτα καθάριζε όλη μέρα και πήγε στο χορό. Εγώ καθαρίζω ντουλάπες όλη μέρα και θα πάω στη διαιτολόγο !!!!

"Mayday Mayday Mayday"

Χώρος: Το σπίτι μας και συγκεκριμένα καθιστικό -κουζίνα.
Χρόνος: Σήμερα το πρωί.
Πρόσωπα: Εγώ που πλένω πιάτα, ο χορηγός -καλός - πατέρας που σερφάρει, η Νερίνα που παίζει με το pad της στον καναπέ και η Νάσια που περιφέρεται στο χώρο.
Συνθήκες: Η Νάσια παραπονιέται ότι νοιώθει την κοιλιά της να κουνιέται (;) περίεργα και έχει και τάση για εμετό.
(Για την ιστορία τα καμάρια μου έχουν ένα μήνα περίπου που αρρωσταίνουν εναλλάξ, εξ' ου και η θάλασσα έχει να μας δει από την Πρωτομαγιά. Άσχετο με την ιστορία αλλά θέλω να είναι καταγραμμένο το ότι είμαστε στη μέση του καλοκαιριού και αυτές ακόμα παίρνουν αντιβίωση)

Νάσια: Μαμά η κοιλιά μου κουνιέται περίεργα, δε μπορώ να σου περιγράψω πως και θέλω να κάνω εμετό, μάλλον.
Εγώ: Μωρό μου σε πονάει η κοιλίτσα; Τι εννοείς περίεργα. Έλα να σε τσεκάρω για πυρετό.
Νάσια (μέσα στο δράμα και στη γκρίνια): Εγώ τη Τετάρτη θα πάω στη θάλασσα (άσχετο θα ξαναπείτε αλλά τη Τετάρτη τελειώνει την αντιβίωσή της και τότε είπε ό γιατρός ότι μάλλον θα μπορούμε να δούμε θάλασσα) και όχι δε με πονάει η κοιλίτσα, είναι περίεργη σου είπα.
Εγώ: Μωρό μου δε με βοηθάς με το περίεργη.
Νάσια (μέσα στο δράμα, στη γκρίνια, αλλά και με υποψία θριάμβου στο μάτι): Εγώ τη Τετάρτη θα πάω για μπάνιο τελείωσε. Και μη με κάνεις να μιλάω, όταν μιλάω μου ξαναέρχεται να κάνω εμετό.
Εγώ (ξεκινώντας πια τις σοβαρές μου διαγνωστικές τεχνικές): Εντάξει μωρό μου, σε πρώτη φάση δε θα φας το ψητό σου κοτοπουλάκι, αλλά θα σου φτιάξω ριζάκι για σήμερα και θα δούμε πως θα πας.
Νάσια (με πανικό στο βλέμμα): Όχι μαμά, δε θέλω ριζάκι, θέλω το κοτοπουλάκι μου, άμα φάω θα δεις θα γίνω καλύτερα και να ξέρεις εγώ τη Τετάρτη θα πάω για μπάνιο.
Νερίνα (συνεχίζοντας να παίζει, με τη γνωστή πια, σε μας, επίπεδη φωνή που έχει ειδικά για τέτοιες περιπτώσεις): Χιούστον είμαι σίγουρη ότι αυτή την παρενέργεια δε την είχες προβλέψει !!!!

Το έχω ξαναπεί σίγουρα, αλλά λατρεύω αυτές τις στιγμές μας.

What ?

Xρόνος : Χτες
Χώρος : Σχολικό προαύλιο
Συνθήκη : Αποχαιρετηστήρια γιορτή καθηγητών
Πρόσωπα: Η Νερίνα, ο πατέρας της, μια καθηγήτρια και ο διευθυντής του σχολείου

Καθηγήτρια (δείχνοντας τη Νερίνα στους γύρω της) : Αυτή είναι η εκπρόσωπος του σχολείου μας, η σημαία μας
Διευθυντής: Α σα να πούμε η μασκότ σας.
Νερίνα: Ναι είχα δύο επιλογές για να ξεχωρίσω, ή θα έπαιρνα τη σημαία ή τη στολή με το κεφάλι κότας ...

Aμήν

Σύνδεση με τα προηγούμενα (;) : Τον τελευταίο χρόνο αρκετές Κυριακές τρώμε μαζί με τους γονείς μου στο σπίτι μας.

Xρόνος: Μεσημέρι Κυριακής

Χώρος: Η κουζίνα μας και συγκεκριμένα το τραπέζι της

Πρόσωπα: Εγώ, ο καλός μου, τα σκασμένα, η μητέρα και ο πατέρας μου

Η μητέρα μου στο αγαπημένο της σπορ: Αφήγηση της ίδιας ανάμνησης για 1987η φορά και όχι δεν έχει κανενός είδους άνοια, παιδί του "η επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως".

Εγώ: Όχι πάλι μαμά, τη βαρέθηκα αυτή την ιστορία.

Νερίνα: Μαμά, άσ' την γιαγιά να μιλήσει. Αφού το ξέρεις ότι δεν πρόκειται να σταματήσει. Είναι σα το κήρυγμα στην εκκλησία, από τη στιγμή που πας και ξεκινήσει δε μπορείς να το σταματήσεις με τίποτα...

Γιατί το δημοσιεύω; Για να της το δείξω όταν θα έρθει η δική μου η σειρά για το δικό μου κήρυγμα...

Enough is Enough

Χώρος: σπίτι

Πρόσωπα: εγώ και η Νερίνα 

Και σε δεύτερους ρόλους: ο Ξενοφώντας, ο Ισοκράτης, ο Πλούταρχος, ο Πολύβιος και ο Λυσίας. Α και ένα βοήθημα αρχαίων του Ξιφαρά.

Περιγραφή κατάστασης: Η Νερίνα διαβάζει αρχαία και εγώ ακούω μουσική, για την ακρίβεια το"enough is enough" με Donna Summer και Barbra Streisand. Εγώ σε νοσταλγικό mood η Νερίνα πάλι σε mood αισχιτιρτηνπαιδείακαιτημοίραμου μέσα.

Eγώ: Άκου μωρό μου, αυτό το τραγούδι υπήρξε ο ύμνος των απανταχού παρατημένωνκαιαγανακτισμένων γυναικών της εποχής μου.

Νερίνα (φανερά του αλλούτελα): Τι λες ρε μαμά ἡ ναῦς, τῆς νεώς είναι όχι ἡ ναῦς, τῆς ναῦς !!!

"Ένα έργο για ένα έργο που δε παίχτηκε ποτέ"

H Nερίνα γράφει, θεατρικό, βασισμένο λίγο στην "Ελένη" του Ευριπίδη και κάτι λιγότερο στην Ιλιάδα. Το ονόμασε "Ένα έργο για ένα έργο που δε παίχτηκε ποτέ". Θα το παρουσιάσει μαζί με φίλους της τη Τετάρτη. Το θεατρικό της βασίστηκε σε μια ιδέα της Νάσιας πριν κάποιους μήνες την ώρα του μεσημεριανού φαγητού. Η Νερίνα σεβόμενη τη συνεισφορά της μικρής της έδωσε ένα ρόλο τύπου "θα πάρει καφέ ο κύριος;" και η μικρή νοιώθει πλήρως δικαιωμένη. Για σιγουριά βέβαια εξασφάλισε ότι στο πρόγραμμα θα αναφέρεται ότι το έργο βασίζεται σε μία ιδέα δική της. 

Η Νερίνα σκηνοθετεί και παίζει τον Ευριπίδη που βγάζει σπυριά και παθαίνει κρίσεις υστερίας μόλις αναφέρει κάποιος το όνομα "Αριστοφάνης" μπροστά του.

Επειδή δεν υπήρχε χρόνος ούτε για αρκετές πρόβες, ούτε και πολλοί πρόθυμοι να συμμετάσχουν, επέλεξε να δώσει το έργο της σαν κομμάτια από πρόβες και να χρησιμοποιήσει τρυκ τύπου ένα άτομο για χορό, αφού και καλά τσακώθηκε με το χορηγό που τόλμησε να υπαινιχθεί μπροστά της ότι ο Αριστοφάνης είναι καλύτερος από τον Ευριπίδη και έτσι δεν έχει χρήματα για ένα χορό της προκοπής. Στην αρχή είχε σκεφτεί να χρησιμοποιήσει άντρες για το χορό σε μια εκδοχή βλαχορόκ αλλά δε βρέθηκε κανένας τολμηρός να μοιραστεί το όραμά της.

Γενικά σκεπτόταν συνέχεια και έγραφε συνέχεια. Τι μου έκανε εντύπωση; Το ότι έγραφε στον υπολογιστή -όλα της τα κείμενα τα γράφει εκεί άλλωστε- και ότι δεν έκανε καμία διόρθωση σε ότι έγραφε. Εμένα απλά μου διάβαζε τα κείμενα και μου είχε απαγορεύσει να πειράξω τα κείμενά της. Όπως είπε και με ψιλοπλήγωσε "δε θέλω να πειράξεις τα κείμενά μου, θα μου τα χαλάσεις". Αργότερα μου εξήγησε ότι δε το εννοούσε όπως ακούστηκε, αλλά να ήθελε να γράψει κάτι δικό της.

Το μωρό μου μεγάλωσε και γράφει μόνο του τα θεατρικά του...

Καλοκαίρι σαν παλιά..

Καλοκαίρι

η γαλάζια προκυμαία θα σε φέρει

καλοκαίρι

καρεκλάκια, πετονιές μέσ' το πανέρι

μες τη βόλτα αυτού του κόσμου που μας ξέρει

καλοκαίρι

πλάι στα μέγαρα, στις τέντες με τ' αγέρι

καλοκαίρι

με χρυσούς ανεμιστήρες μεταφέρει

την βανίλια με το δίσκο του στο χέρι

την κοψιά μιας προτομής μέσ' το παρτέρι

καλοκαίρι

μ' ανοιχτό πουκαμισάκι στα ίδια μέρη

Καλοκαίρι

με μισόκλειστες τις γρίλιες μεσημέρι

καλοκαίρι

καθρεφτάκια και μια θάλασσα που τρέμει

στο ταβάνι και τους γύψους μεσημέρι

καλοκαίρι

με τον κούκο μέσ' τα πεύκα και στ' αμπέλι

καλοκαίρι

στόμα υγρό, μικροί λαγώνες, καλοκαίρι

με τη φέτα το καρπούζι στο ένα χέρι

με φιλιά μισολιωμένα, καλοκαίρι

καλοκαίρι

λίγες φλούδες στης κουζίνας το μαχαίρι

Καλοκαίρι

του σκυμμένου θεριστή του τυφλοχέρη

καλοκαίρι

με βαριά μοτοσικλέτα μες τα σκέλη

τους φακούς του ανάβει μέρα μεσημέρι

καλοκαίρι

όλο πίσσα και κατράμι καλοκαίρι

καλοκαίρι

με τον ρόγχο του air condition μεσημέρι

φαλακροί μέσ' τις σακούλες μας σαν γέροι

εκεινού με τ' άσπρο κράνος που μας ξέρει

καλοκαίρι

μια οσμή νεκροθαλάμου, καλοκαίρι

Καλοκαίρι

στην αρχή σαν έγχρωμο έργο στην Ταγγέρη

αλλά εν τέλει

με του κάτω κόσμου το έγκαυμα στο χέρι

την λαχτάρα του στον κόσμο περιφέρει

καλοκαίρι

στον χαμό του οδηγημένο και το ξέρει

καλοκαίρι

τόσο ώριμο που πέφτοντας προσφέρει

μια πλημμύρα των καρπών, στάρι και μέλι

στον σπασμό του το απόλυτο το αστέρι

καλοκαίρι

μες τα κόκκινα της δύσης του ανατέλλει

Υ.Γ. "Λωλαντώνης" Πάρος, Καλοκαίρι 2006. "Οι γυναίκες μου".

Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης - Το Ποίημά μου

* Είσαι η ζωή μου

δια χειρός Νάσιας

Σαν τα μάτια σου κοιτώ
τόσο πιο πολύ σε αγαπώ
Είσαι η σκέψει στο μυαλό μου
η φαντασία στο όνειρό μου
Είσαι ότι πιο σημαντικό έχω στη ζωή μου
είσαι η καρδιά και η ψυχή μου
Θα σε αγαπώ για πάντα
δεν θα σε αφήσω
Γιατί είσαι αυτή που με έφεραι στο κόσμο
αυτή που μου έδειξε τι σημένει αγάπη
Είσαι η ζωή μου
η σκέψη στο μυαλό και η ανάμνηση μου
Είσαι η ζωή μου που με το τρυφερό σου χάδι
με κάνεις να κιμάμαι κάθε βράδυ
Μαζί σου τα αστέρια θέλω να κοιτώ
και δίπλα σου στον όμο σου να αποκιμιθώ
Θέλω όταν μου λες σ' αγαπώ
όλοι να είναι εκεί να μοιάζουν σαν χαρούμενη γιορτή
Μακάρι να γυρίσω πίσω
όταν είμουν μωρό
ώστε να με έχεις αγκαλιά για να κυμιθώ
Είσαι η ζωή μου
η σκέψη το μυαλό κι η ανάμνησή μου
με κάνεις και κιμάμαι κάθε βράδυ
Αχ να είχα ένα μολίβι και μια γόμα
για να σβήσω τις κακές στιγμές και να γράψω
καινούργιες καλές
Κάθε πρωί ένα λουλούδι να σου φέρω
σαν προτομαγιά και χωρίς δουλιά
Πάντα να είμαστε αγκαλιά
και να λέμε πράγματα τριφερά

Υ.Γ. και να ξέρεις εάν ερωτευτώ εσένα θα έρθω να συμβουλευτώ
(τι θα πει ποίημα με υστερόγραφο, στα δικά μου παιδιά το υστερόγραφο είναι γεννετική πληροφορία)

* Σημείωση: Το ποίημα γράφτηκε πριν αρκετά χρόνια από τη Νάσια μετά από ένα καυγά μας για να με "ρίξει" ψυλλιάζομαι. Το βρήκα πριν λίγο έτσι από το πουθενά στο πάτωμα του καθιστικού και ενώ έβλεπα ένα αφιέρωμα στην ποίηση.
Όπως σε όλα τα κείμενα της όταν δημοσιεύονται εδώ δεν "αγγίζεται" η ορθογραφία του κειμένου, με πόνο ψυχής ομολογώ...