Η εντιμότητα είναι μια ιδιότητα αποκτηθείσα και στο στρατό ενίοτε και από ότι έχω καταλάβει ανήκει σε αυτά, που άμα προλάβεις και τα κατοχυρώσεις σε μια περίοδο της ζωής σου, θα σε ακολουθεί μέχρι να πεθάνεις, ανεξάρτητα του χρονικού διαστήματος που παρεμβάλλεται μεταξύ της απόκτησης της και του βιολογικού σου τέλους. Σε ορισμένες δε κατηγορίες αποτελεί και τον σταυρό των επόμενων γενεών, οι οποίες υποχρεούνται να τον φέρουν αναντίρρητα, χωρίς να έχουν την δυνατότητα να τον αρνηθούν. Αλλά αυτή η παράμετρος δεν είναι το θέμα μου.
Ο καθένας σε αυτό το χώρο έχει δώσει ένα είδος γραφής. Εάν εξαιρέσουμε εκείνες τις κατηγορίες των θεματικών μπλογκ που λέω και εγώ, σε όλα τα άλλα συνήθως βρίσκεις ένα ποτ πουρί απόψεων ανάλογα με τα κατά καιρούς ενδιαφέροντα του γράφοντος μπλόγκερ. Και μέχρι εδώ φαινομενικά δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Για εσάς, για μένα υπάρχει. Συνήθως δεν σχολιάζω σε άλλα μπλογκ πέραν των 10 περίπου, όπου η συμμετοχή μου έχει την έννοια του «γεια τι γίνεται, εδώ είμαι και χαίρομαι που είσαι εδώ» και εκφράζει ακριβώς αυτό που λέω. Εντάξει όχι μόνο έτσι, αλλά σχεδόν έτσι. Σε όλα τα άλλα μπλογκ, τα εξωτερικά, με την έννοια ότι δεν αποτελούν στοιχείο της καθημερινότητας μου, λειτουργώ με τον ίδιο τρόπο που λειτουργώ και με τις κυριακάτικες εφημερίδες. Τα διαβάζω ξεφυλλίζοντας τα. Σπάνια σχολιάζω και μόνο εάν κάτι είτε μου αρέσει πάρα πολύ, είτε μου εξιτάρει τη διάθεση, είτε με θυμώνει, με προβληματίζει, με βρίσκει διαμετρικά αντίθετη, σε σημείο να νοιώθω ότι έως και προκαλούμαι κατά κάποιο τρόπο, καταλαβαίνοντας πάντα, ότι όταν γραφόταν το ποστ δεν είχε στο νου του ο συγγραφέας του να σαλτάρει εμένα προσωπικά. Τρεις ή τέσσερεις φορές, σε διάστημα εννιά μηνών, έχω διαφωνήσει με τα γραφόμενα μπλογκερ και το έχω εκφράσει με σχόλιο μου. Και όλες τις φορές είχα ακριβώς τις ίδιες αντιδράσεις:
1η αντίδραση: Από άλλους σχολιαστές του συγκεκριμένου μπλογκ, όπου θεώρησαν υποχρέωση τους να μου θυμίσουν τον πρότερο έντιμο βίο του γράφοντος, το ποστ, μπλόγκερ, εκτιμώντας ότι αυτός και μόνο αρκεί, για να θεωρηθεί εκ των προτέρων ότι μπορεί να λέει ότι λέει, διότι εάν κάποιος μελετήσει τα 100 και προηγούμενα ποστ, θα βρει και κάποια στα οποία, εάν κατάλαβα καλά, ο μπλογκερ επί της ουσίας ή αναιρεί το επίμαχο ποστ ή που και να μην το αναιρεί του δίνει μια άλλη διάσταση, που με την πρώτη ματιά στο συγκεκριμένο ποστ δεν μπορεί να το διακρίνει κανείς, αλλά είναι κάπου κρυμμένο στα προηγούμενα. Εγώ μπλογκ διαβάζω, άμα ήθελα να μαντέψω πήγαινα να δω ταινία του Γκοντάρ, χωρίς τον Αντώνη (γνωστός γκονταρολόγος της ζωής μου, αλλά δεν με διαβάζετε και δεν το ξέρετε και στην τελική αυτό φταίει, που εγώ δεν έχω κατοχυρώσει πρότερο έντιμο βίο και ένα σας λέω το κρίμα στο λαιμό σας, γιατί έχω και παιδιά και τι μπλογκοκληρονομιά θα τους παραδώσω;). Τέλος πάντων στην αντιπαράθεση μεταξύ εντιμότητας των προθέσεων του γράφοντος το ποστ και του γράφοντος το σχόλιο, εμένα εννοώ, εγώ είμαι η χαμένη από χέρι. Διότι ο γράφων το ποστ, ή ο απαντών στο ποστ δεν είναι υποχρεωμένοι εκ των πραγμάτων να πιστοποιήσουν ή να διερευνήσουν την αλήθεια των προθέσεων μου διαβάζοντας το δικό μου μπλογκ. Εδώ που τα λέμε καλύτερα, διότι εάν διάβαζαν το δικό μου μπλογκ που κινείται μεταξύ της καθημερινότητας μου και συνταγών για γιουβαρλάκια, δεν θα έβαζαν μόνο θέμα εντιμότητας προθέσεων αλλά και ισορροπίας μου, ψυχικής και πνευματικής εννοώ.
2η αντίδραση: Από τον ίδιο τον μπλόγκερ: «Δεν μπορούμε να συμφωνούμε όλοι, ο χώρος των μπλογκ είναι προσωπικός και εάν θέλει κάποιος συμμετέχει είτε διαβάζοντας το, είτε σχολιάζοντας το, εάν θέλει δεν το κάνει, εάν τον διάβαζα καλύτερα θα καταλάβαινα και καλύτερα», συνελόντι ειπείν «εάν έχεις πρόβλημα με όσα γράφω μην με διαβάζεις μην με σχολιάζεις». Εδώ είναι που μπαίνει η παράμετρος που εγώ ονομάζω «εγώ είμαι στρατηγός και τα λέω τσεκουράτα». Λογική που με σαλτάρει και στην κανονική ζωή. Λένε λοιπόν οι υπέρμαχοι αυτής της λογικής, οι τσεκουράτοι που λέω και εγώ «Νομιμοποιούμαι να λέω ότι θέλω - και αυτό από μόνο του δεν είναι κακό - με όποιον τρόπο θέλω, ανεξάρτητα του τι αντιδράσεις θα δημιουργήσει γιατί εγώ έτσι είμαι. Μπροστά στην αλήθεια μου δεν λογαριάζω τίποτα». Και επειδή συνήθως εσύ, ως παραλήπτης του παραπάνω μανιφέστου, σε αυτήν την ιστορία είσαι ο υφιστάμενος τις συνέπειες, με τη λογική του «τούκα προ» είσαι και υποχρεωμένος να το υποστείς.
Βέβαια μπορεί να μου πεις «δίκιο έχει άμα δεν γουστάρεις μην ασχολείσαι». Σωτήρια λογική βραχυπρόθεσμα για τα νεύρα, επιζήμια μακροπρόθεσμα. «Ζούμε» κάποιο χρόνο εδώ μέσα στη μπλογκόσφαιρα εννοώ. Εάν και διαφωνώ με την επιβολή κανόνων που να ρυθμίζουν την λειτουργία της, εάν ακολουθήσουμε και εδώ αυτή τη λογική, σε λίγο θα χωριστούμε –που έχουμε χωριστεί- σε δικαιούντες για να ομιλούν επί παντός επιστητού και με όποιον τρόπο θέλουν και σε ακροατές, μάλλον χειροκροτητές και όσοι απομείνουν καλά θα κάνουν να αποφεύγουν τις μακρινές εκδρομές στα μπλογκ των πρώτων, εκτός εάν με τον τρόπο τους μπορούν να συμβάλλουν στον γόνιμο διάλογο που γίνεται σε αυτά, προτεινόμενη απάντηση το «respect ή το πάλι είπες όλα όσα ήθελα να πω και με τρόπο που εγώ δεν θα μπορούσα να τα πω (σαν τραγούδι του Πάνου κατάντησε το τελευταίο), ή άντε το πολύ πολύ ένα περάστε από το μπλογκ μου έχω γράψει κάτι που μπορεί να σας ενδιαφέρει».
Θα μου πείτε που το κακό; Εάν το πράγμα έμενε εκεί δεν θα είχα πρόβλημα. Αλλά σε μπλογκ, που βασιλικότερα του βασιλέως, τα χώνουν σε ότι προλαβαίνει ο καθένας τους, το τελευταίο που περιμένεις, όταν διατυπώνεις μια άλλη άποψη, είναι να σου φέρνουν το τσεκούρι στο κεφάλι. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και όποιος προλάβει δηλαδή. Τι στο λύκο κάποια μπλογκ τα θέλουν τα σχόλια δεν έχω καταλάβει. Εάν είχαν ένα μηνιαίο βιβλίο «επισκεπτήριο», όπου οι συμφωνούντες, συναινούντες και άλλα σε -ουντες μπλόγκερ θα έμπαιναν και θα άφηναν το επισκεπτήριο τους και θα τελείωνε εκεί το πράγμα.
3η αντίδραση: Τσεκούρεμα. Το σχόλιο σου εξαφανίζεται και εάν είσαι τυχερός γλυτώνεις το σκαλπ σου, αλλά και τα δύο παραπάνω, που πιστέψτε με για άτομα σαν εμένα είναι ότι χειρότερο. Γιατί ένα άρατα μούρατα μωρή Αστέρω το έχω, αλλά όσο και εάν φαίνεται περίεργο και μια αίσθηση μέτρου την έχω, εντάξει όχι πάντα και αυτή η αντιμετώπιση με μπλογκάρει γιατί, γιατί να διαφωνήσεις με τον άλλο; Για τον πρότερο έντιμο βίο του ή για το δικαίωμα του να λέει την άποψη του; Εμένα δεν με απασχολεί αυτό, η συγκεκριμένη του άποψη του είναι που με προβλημάτισε για αυτή θέλω να μιλήσω.
Για να μην παρεξηγιόμαστε, εγώ το πόνο μου λέω, αλλά το τι με σαλτάρει κάθε φορά που διαβάζω απάντηση σε σχόλιο μου, όπου με εμένα απούσα φαινομενικά, επιβραβεύεται ο πρότερος έντιμος βίος του μπλόγκερ δεν λέγεται. Σημειώνω δε ότι σε όλες αυτές τις απαντήσεις δεν έχει υπάρξει ποτέ σχολιασμός θετικός ή αρνητικός επί της ουσίας του ποστ, μάρτυρας χαρακτήρος ο σχολιαστής του μπλόγκερ και μόνο. Μόνο που καλό θα ήταν και έντιμο να τελείωνε την πρόταση του σωστά. «Αυτός ήταν καλό παιδί κύριε Πρόεδρε η κακιά η ώρα φταίει»!!!
Υ.Γ.1 Οι μπλογκερ που σχολίασα ήταν όλοι μπλογκερ που με είχαν πείσει για «εντιμότητα» τους αλλά και για την διάθεση τους να συνδιαλλαγτούν χωρίς πρόβλημα με τους άλλους, οποιαδήποτε άποψη και να κουβαλούσαν μαζί τους αυτοί οι άλλοι. Και επί αυτής μόνο. Αλλά θα μου πεις που να ξέρει κανείς τι περνάει από το μυαλό της αλληνής; (εγώ είμαι η "αλληνή", ουδεμία σχέση με το ελεεινή). Βλέπετε τους διάβαζα στα όμορα τους μπλογκ να διαφωνούν και να κοντράρονται χωρίς πρόβλημα με τους άλλους. Μόνο που εγώ δεν είμαι «οι άλλοι» είμαι η «αλληνή». Και τώρα που το ξαναβλέπω, αυτός ο προσδιορισμός δεν μου ακούγεται κακός, καθόλου κακός δεν μου ακούγεται.
Υ.Γ.2 Σε καμία περίπτωση αυτό δεν αποτελεί την γενική μου άποψη για το χώρο, αλλά πως όταν πας κάπου που δεν έχεις ξαναπάει και περνάς χάλια, ή δεν είναι αυτό που περίμενες, δεν θα πεις στους κολλητούς σου το πόνο σου; Άλλωστε εγώ το πόνο μου λέω και μάλιστα στο χώρο μου και εάν κάποιος διαφωνεί, δεν φταίω εγώ αλλά η κακιά η ώρα !!!!!
Υ.Γ.3 Με το σημερινό συμπληρώνω τα 206 ποστ. Πριν αρχίσετε να μου την πέφτετε κάντε τον κόπο να τα διαβάσετε!
Ο καθένας σε αυτό το χώρο έχει δώσει ένα είδος γραφής. Εάν εξαιρέσουμε εκείνες τις κατηγορίες των θεματικών μπλογκ που λέω και εγώ, σε όλα τα άλλα συνήθως βρίσκεις ένα ποτ πουρί απόψεων ανάλογα με τα κατά καιρούς ενδιαφέροντα του γράφοντος μπλόγκερ. Και μέχρι εδώ φαινομενικά δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Για εσάς, για μένα υπάρχει. Συνήθως δεν σχολιάζω σε άλλα μπλογκ πέραν των 10 περίπου, όπου η συμμετοχή μου έχει την έννοια του «γεια τι γίνεται, εδώ είμαι και χαίρομαι που είσαι εδώ» και εκφράζει ακριβώς αυτό που λέω. Εντάξει όχι μόνο έτσι, αλλά σχεδόν έτσι. Σε όλα τα άλλα μπλογκ, τα εξωτερικά, με την έννοια ότι δεν αποτελούν στοιχείο της καθημερινότητας μου, λειτουργώ με τον ίδιο τρόπο που λειτουργώ και με τις κυριακάτικες εφημερίδες. Τα διαβάζω ξεφυλλίζοντας τα. Σπάνια σχολιάζω και μόνο εάν κάτι είτε μου αρέσει πάρα πολύ, είτε μου εξιτάρει τη διάθεση, είτε με θυμώνει, με προβληματίζει, με βρίσκει διαμετρικά αντίθετη, σε σημείο να νοιώθω ότι έως και προκαλούμαι κατά κάποιο τρόπο, καταλαβαίνοντας πάντα, ότι όταν γραφόταν το ποστ δεν είχε στο νου του ο συγγραφέας του να σαλτάρει εμένα προσωπικά. Τρεις ή τέσσερεις φορές, σε διάστημα εννιά μηνών, έχω διαφωνήσει με τα γραφόμενα μπλογκερ και το έχω εκφράσει με σχόλιο μου. Και όλες τις φορές είχα ακριβώς τις ίδιες αντιδράσεις:
1η αντίδραση: Από άλλους σχολιαστές του συγκεκριμένου μπλογκ, όπου θεώρησαν υποχρέωση τους να μου θυμίσουν τον πρότερο έντιμο βίο του γράφοντος, το ποστ, μπλόγκερ, εκτιμώντας ότι αυτός και μόνο αρκεί, για να θεωρηθεί εκ των προτέρων ότι μπορεί να λέει ότι λέει, διότι εάν κάποιος μελετήσει τα 100 και προηγούμενα ποστ, θα βρει και κάποια στα οποία, εάν κατάλαβα καλά, ο μπλογκερ επί της ουσίας ή αναιρεί το επίμαχο ποστ ή που και να μην το αναιρεί του δίνει μια άλλη διάσταση, που με την πρώτη ματιά στο συγκεκριμένο ποστ δεν μπορεί να το διακρίνει κανείς, αλλά είναι κάπου κρυμμένο στα προηγούμενα. Εγώ μπλογκ διαβάζω, άμα ήθελα να μαντέψω πήγαινα να δω ταινία του Γκοντάρ, χωρίς τον Αντώνη (γνωστός γκονταρολόγος της ζωής μου, αλλά δεν με διαβάζετε και δεν το ξέρετε και στην τελική αυτό φταίει, που εγώ δεν έχω κατοχυρώσει πρότερο έντιμο βίο και ένα σας λέω το κρίμα στο λαιμό σας, γιατί έχω και παιδιά και τι μπλογκοκληρονομιά θα τους παραδώσω;). Τέλος πάντων στην αντιπαράθεση μεταξύ εντιμότητας των προθέσεων του γράφοντος το ποστ και του γράφοντος το σχόλιο, εμένα εννοώ, εγώ είμαι η χαμένη από χέρι. Διότι ο γράφων το ποστ, ή ο απαντών στο ποστ δεν είναι υποχρεωμένοι εκ των πραγμάτων να πιστοποιήσουν ή να διερευνήσουν την αλήθεια των προθέσεων μου διαβάζοντας το δικό μου μπλογκ. Εδώ που τα λέμε καλύτερα, διότι εάν διάβαζαν το δικό μου μπλογκ που κινείται μεταξύ της καθημερινότητας μου και συνταγών για γιουβαρλάκια, δεν θα έβαζαν μόνο θέμα εντιμότητας προθέσεων αλλά και ισορροπίας μου, ψυχικής και πνευματικής εννοώ.
2η αντίδραση: Από τον ίδιο τον μπλόγκερ: «Δεν μπορούμε να συμφωνούμε όλοι, ο χώρος των μπλογκ είναι προσωπικός και εάν θέλει κάποιος συμμετέχει είτε διαβάζοντας το, είτε σχολιάζοντας το, εάν θέλει δεν το κάνει, εάν τον διάβαζα καλύτερα θα καταλάβαινα και καλύτερα», συνελόντι ειπείν «εάν έχεις πρόβλημα με όσα γράφω μην με διαβάζεις μην με σχολιάζεις». Εδώ είναι που μπαίνει η παράμετρος που εγώ ονομάζω «εγώ είμαι στρατηγός και τα λέω τσεκουράτα». Λογική που με σαλτάρει και στην κανονική ζωή. Λένε λοιπόν οι υπέρμαχοι αυτής της λογικής, οι τσεκουράτοι που λέω και εγώ «Νομιμοποιούμαι να λέω ότι θέλω - και αυτό από μόνο του δεν είναι κακό - με όποιον τρόπο θέλω, ανεξάρτητα του τι αντιδράσεις θα δημιουργήσει γιατί εγώ έτσι είμαι. Μπροστά στην αλήθεια μου δεν λογαριάζω τίποτα». Και επειδή συνήθως εσύ, ως παραλήπτης του παραπάνω μανιφέστου, σε αυτήν την ιστορία είσαι ο υφιστάμενος τις συνέπειες, με τη λογική του «τούκα προ» είσαι και υποχρεωμένος να το υποστείς.
Βέβαια μπορεί να μου πεις «δίκιο έχει άμα δεν γουστάρεις μην ασχολείσαι». Σωτήρια λογική βραχυπρόθεσμα για τα νεύρα, επιζήμια μακροπρόθεσμα. «Ζούμε» κάποιο χρόνο εδώ μέσα στη μπλογκόσφαιρα εννοώ. Εάν και διαφωνώ με την επιβολή κανόνων που να ρυθμίζουν την λειτουργία της, εάν ακολουθήσουμε και εδώ αυτή τη λογική, σε λίγο θα χωριστούμε –που έχουμε χωριστεί- σε δικαιούντες για να ομιλούν επί παντός επιστητού και με όποιον τρόπο θέλουν και σε ακροατές, μάλλον χειροκροτητές και όσοι απομείνουν καλά θα κάνουν να αποφεύγουν τις μακρινές εκδρομές στα μπλογκ των πρώτων, εκτός εάν με τον τρόπο τους μπορούν να συμβάλλουν στον γόνιμο διάλογο που γίνεται σε αυτά, προτεινόμενη απάντηση το «respect ή το πάλι είπες όλα όσα ήθελα να πω και με τρόπο που εγώ δεν θα μπορούσα να τα πω (σαν τραγούδι του Πάνου κατάντησε το τελευταίο), ή άντε το πολύ πολύ ένα περάστε από το μπλογκ μου έχω γράψει κάτι που μπορεί να σας ενδιαφέρει».
Θα μου πείτε που το κακό; Εάν το πράγμα έμενε εκεί δεν θα είχα πρόβλημα. Αλλά σε μπλογκ, που βασιλικότερα του βασιλέως, τα χώνουν σε ότι προλαβαίνει ο καθένας τους, το τελευταίο που περιμένεις, όταν διατυπώνεις μια άλλη άποψη, είναι να σου φέρνουν το τσεκούρι στο κεφάλι. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και όποιος προλάβει δηλαδή. Τι στο λύκο κάποια μπλογκ τα θέλουν τα σχόλια δεν έχω καταλάβει. Εάν είχαν ένα μηνιαίο βιβλίο «επισκεπτήριο», όπου οι συμφωνούντες, συναινούντες και άλλα σε -ουντες μπλόγκερ θα έμπαιναν και θα άφηναν το επισκεπτήριο τους και θα τελείωνε εκεί το πράγμα.
3η αντίδραση: Τσεκούρεμα. Το σχόλιο σου εξαφανίζεται και εάν είσαι τυχερός γλυτώνεις το σκαλπ σου, αλλά και τα δύο παραπάνω, που πιστέψτε με για άτομα σαν εμένα είναι ότι χειρότερο. Γιατί ένα άρατα μούρατα μωρή Αστέρω το έχω, αλλά όσο και εάν φαίνεται περίεργο και μια αίσθηση μέτρου την έχω, εντάξει όχι πάντα και αυτή η αντιμετώπιση με μπλογκάρει γιατί, γιατί να διαφωνήσεις με τον άλλο; Για τον πρότερο έντιμο βίο του ή για το δικαίωμα του να λέει την άποψη του; Εμένα δεν με απασχολεί αυτό, η συγκεκριμένη του άποψη του είναι που με προβλημάτισε για αυτή θέλω να μιλήσω.
Για να μην παρεξηγιόμαστε, εγώ το πόνο μου λέω, αλλά το τι με σαλτάρει κάθε φορά που διαβάζω απάντηση σε σχόλιο μου, όπου με εμένα απούσα φαινομενικά, επιβραβεύεται ο πρότερος έντιμος βίος του μπλόγκερ δεν λέγεται. Σημειώνω δε ότι σε όλες αυτές τις απαντήσεις δεν έχει υπάρξει ποτέ σχολιασμός θετικός ή αρνητικός επί της ουσίας του ποστ, μάρτυρας χαρακτήρος ο σχολιαστής του μπλόγκερ και μόνο. Μόνο που καλό θα ήταν και έντιμο να τελείωνε την πρόταση του σωστά. «Αυτός ήταν καλό παιδί κύριε Πρόεδρε η κακιά η ώρα φταίει»!!!
Υ.Γ.1 Οι μπλογκερ που σχολίασα ήταν όλοι μπλογκερ που με είχαν πείσει για «εντιμότητα» τους αλλά και για την διάθεση τους να συνδιαλλαγτούν χωρίς πρόβλημα με τους άλλους, οποιαδήποτε άποψη και να κουβαλούσαν μαζί τους αυτοί οι άλλοι. Και επί αυτής μόνο. Αλλά θα μου πεις που να ξέρει κανείς τι περνάει από το μυαλό της αλληνής; (εγώ είμαι η "αλληνή", ουδεμία σχέση με το ελεεινή). Βλέπετε τους διάβαζα στα όμορα τους μπλογκ να διαφωνούν και να κοντράρονται χωρίς πρόβλημα με τους άλλους. Μόνο που εγώ δεν είμαι «οι άλλοι» είμαι η «αλληνή». Και τώρα που το ξαναβλέπω, αυτός ο προσδιορισμός δεν μου ακούγεται κακός, καθόλου κακός δεν μου ακούγεται.
Υ.Γ.2 Σε καμία περίπτωση αυτό δεν αποτελεί την γενική μου άποψη για το χώρο, αλλά πως όταν πας κάπου που δεν έχεις ξαναπάει και περνάς χάλια, ή δεν είναι αυτό που περίμενες, δεν θα πεις στους κολλητούς σου το πόνο σου; Άλλωστε εγώ το πόνο μου λέω και μάλιστα στο χώρο μου και εάν κάποιος διαφωνεί, δεν φταίω εγώ αλλά η κακιά η ώρα !!!!!
Υ.Γ.3 Με το σημερινό συμπληρώνω τα 206 ποστ. Πριν αρχίσετε να μου την πέφτετε κάντε τον κόπο να τα διαβάσετε!
