H άλλη πλευρά

Εγώ έχω ένα γάτο -είναι φοβερό πόσα πράγματα ξεκίνησαν από το Μαντού το γάτο μας τελικά-, εξαιτίας αυτού του γάτου, άντε -για να είμαι και ειλικρινής- ο χρόνος μου το επέτρεπε κιόλας, βρέθηκα σε ένα φόρουμ για γάτες, γιατί είχα μεν την εμπειρία χρόνων με γάτες, αλλά όσο μεγαλώνω νοιώθω όλο και περισσότερο την ανάγκη να απευθύνομαι σε ειδικούς, αφήνοντας το ένστικτο και την προηγούμενη εμπειρία μου σε δεύτερη μοίρα.

Εκεί λοιπόν γνώρισα τη Γιώτα. Στην αρχή μου άρεσε το άβαταρ της. Είναι αυτό που λένε ότι η πρώτη εντύπωση είναι αυτό που μετράει. Ένας περσικός γάτος πορτοκαλομπέζ ξαπλωμένος σε ένα πορτοκαλί ριχτάρι, ή κάτι τέτοιο, έτσι που να μη ξεχωρίζεις που "τελειώνει" ο γάτος και αρχίζει το ριχτάρι. Ένας ευτυχισμένος γάτος που άκουγε στο αναμενόμενο όνομα "Πέρσης". Μου άρεσε ο Πέρσης, μου άρεσε το ριχτάρι, μου άρεσε η Γιώτα.

Για κάποιο λόγο όταν τη σκέφτομαι, γιατί δεν έχουμε γνωριστεί, τη φαντάζομαι και αυτή σαν κομμάτι της εικόνας και συγκεκριμένα ένοιωθα ότι αυτή ήταν το πορτοκαλί ριχτάρι της οικογένειας της. Και μετά από ένα σχεδόν χρόνο που μιλάμε εξακολουθώ να νοιώθω το ίδιο. Παρόλο που η ίδια στο προφίλ του blog της ορίζει τον εαυτό της σαν "νοικοκυρά σε επίγνωση ή σε απόγνωση" με κεντρικό μοτίβο το "να σαλτάρω ή να σαλπάρω", ανήκει σε εκείνη τη κατηγορία ανθρώπων που ο μόνος λόγος που μπορεί να τους κάνει να σαλτάρουν είναι για να σαλπάρουν κυβερνώντας αυτοί το πλεούμενο.

Μέχρι τώρα "ταξίδευε" στα νερά του pathfinder και συγκεκριμένα στο διπλής όψης blog της, που εκτελεί χρέη καφενείου αλλά και πειρατικού, όπου σε μικρό χρονικό διάστημα κατόρθωσε να γίνει στέκι αλλά και μεταφορικό μέσο πολλών του χώρου της, επιβεβαιώνοντας μου την άποψη ότι δύσκολα μπορεί κάποιος να αντισταθεί στη ζεστασιά της αλήθειας κάποιου.

Εδώ και λίγες ημέρες έφτιαξε ένα εξοχικό στην άλλη πλευρά, εδώ στο blogger, φέρνοντας λίγο από το πορτοκαλί της και στη δικιά μας πλευρά. Ως κάτοικος αυτής της επαρχίας της εύχομαι "καλά ταξίδια" και στα νερά μας.

Y.Γ. Κυρίες και κύριοι στη φωτογραφία σε παγκόσμια "δεύτερη" (στο χώρο του blogger εννοώ) ο ΠΕΡΣΗΣ !!!!!

Η 1η μου κούπα

Αργώ, αλλά το έχω ξαναπεί τα χρέη στο bloging πρέπει να πληρώνονται.

Έτσι το νατασσάκι, το ζήτησε και εγώ καθυστερημένα όπως πάντα ανταποκρίνομαι.

Σκηνή 1η

(σαράντα χρόνια πριν)

Εγώ: Όχι δε το πίνω !!!!!

Μάμα (τι ποια μαμά; η δικιά μου μαμά!): Θα το πιείς

Εγώ: Δεν το πίνω !!!!

Μαμά: Πάμε στοίχημα;

Εγώ: .......... (έχω σφαλίσει το στόμα μου και δεν το ανοίγω ή έτσι τουλάχιστον νομίζω η αισιόδοξος κόρη)

Μαμά: Τώρα!!!!

Εγώ: .................

Μαμά: Τώρα είπα, θα αργήσεις και θα φύγει το σχολικό και μετά να δούμε τι θα πεις στο Δημητράκη (όπου Δημητράκης ένας εκ των διευθυντών του σχολείου μου. Ένα σχολείο φύλακα του τρίπτυχου "πατρίς θρησκεία οικογένεια" συμπληρούμενου με το "όποιος αργεί στη προσευχή την έχει άσχημα, μα ποοοοοοοολύ άσχημα")

Εγώ: .............

Μαμά: Τελευταία σου ευκαιρία, μετά θα έχεις πρόβλημα...

Πίσω από τη μαμά μου ξεπροβάλλει η γιαγιά μου κρατώντας στο χέρι της το "μυστικό μας όπλο" και αρχίζει η γνωστή παντομίμα πίσω από τη πλάτη της μαμάς μου. Πάνω κάτω λέει με τις κινήσεις της "πιες το και σε περιμένει αυτό"

Πειθαρχημένα άνοιγα το στόμα μου και κατάπινα με τη μία το γάλα μου, κλείνοντας όμως τη μύτη μου. Η μαμά μου έφευγε ικανοποιημένη για τη δουλειά της νικήτρια σε μια ακόμα μάχη μαζί μου, αφήνοντας στη γιαγιά μου τα υπόλοιπα (δόντια, ντύσιμο και σχολικό).

Γιαγιά: Γρήγορα κρύωσε, σήμερα το παρατράβηξες και θα αργήσεις και στο σχολείο. Έλα στη κουζίνα.

Τρέχοντας πήγαινα στη κουζίνα. Πάνω στο τραπέζι το φλυτζάνι του καφέ της γιαγιάς μου -άχνιζε ακόμα- και δίπλα του το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου για όλη τη παιδική μου ηλικία, το αντίδοτο στην στυφή γεύση του γάλακτος, ο μόνος σοβαρός λόγος για να ξυπνήσει κανείς το πρωί ακόμα και εάν μετά έπρεπε να πάει σχολείο, το ΜΠΡΙΚΙ ΤΟΥ ΚΑΦΕ, με το υπόλοιπο του καφέ που για μια ακόμα μέρα και εντελώς τυχαία δε χώρεσε στο φλυτζάνι της γιαγιάς μου. Δίπλα του μια φρυγανιά, έτσι για να εξαφανιστεί οποιαδήποτε υπόνοια γαλακτοκομικού στον ουρανίσκο μου -γιατί εκτός από το μαρτύριο του γάλακτος περνούσα κάθε πρωί και το μαρτύριο της φέτας με βούτυρο με μέλι- και βέβαια το συμπλήρωμα ενός σωστού καφέ, ένα ποτήρι νερό. Η ιεροτελεστία πάντα η ίδια. Πρώτα πίναμε τον καφέ, μη φανταστείτε ούτε ένα κουταλάκι δεν ήταν, μετά έριχνα λίγο νερό και έτρωγα τη φρυγανιά μου και στο τέλος έριχνα και το υπόλοιπο νερό και με τη μια έπινα ακόμα και τη παραμικρότερη υποψία καφέ από τη κούπα, - συγνώμη από το μπρίκι.

Και μετά έτρεχα στο μπάνιο για να πλύνω τα δόντια μου, αφού πρώτα θαύμαζα για λίγο το υπέροχο καφετί μουστάκι που είχα αποκτήσει, ευχαριστώντας το θεό που η μαμά μου έφευγε πριν από μένα για τη δουλειά της.

Μα κάθε πρωί, μέχρι σήμερα.......

Σκηνή 2η

(τριάντα τόσα χρόνια μετά, στο σπίτι της μαμάς μου απόγευμα)

Μαμά (ναι η δικιά μου πάλι): Γρήγορα θα ξυπνήσει η μάνα σου και ποιος την ακούει...

Νερίνα: Της Νάσιας έχει παραπάνω από το δικό μου.

Νάσια: Εγώ πίνω σε κούπα για αυτό. Εσύ ήθελες να το πιεις όπως στο έφτιαξε η γιαγιά και διάλεξες το μπρίκι.

Σιγά σιγά σηκώνομαι και πάω στη κουζίνα. Στέκομαι στη πόρτα και αυστηρά λέω: "τι γίνεται εδώ;"

Η Νάσια και η Νερίνα με μια γρήγορη κίνηση εξαφανίζουν όλα τα πειστήρια του εγκλήματος. Όλα; Όχι όλα. Με κοιτάνε με αθώα ματάκια ενώ δυο καφετιά μουστάκια στολίζουν τις φατσούλες τους.

Η μαμά μου βάζει τα γέλια και μαζί της γελάω και εγώ.

Ναι η εκδίκηση στο σπίτι μας μπορεί να αργεί αλλά έχει πολλές γεύσεις, ακόμα και αυτή του ελληνικού καφέ.

Υ.Γ. Για τη συνέχεια κάποια που "γνώρισα" τώρα τελευταία: η Μαριλένα (του Ανάργυρου & του Ρίκου), εάν βέβαια θέλει.....

Πρωινό ξύπνημα

Μια καλημέρα και μια συγνώμη με το μόνο τρόπο που έχω για να τη πω εδώ μέσα. Η μουσική αμυντική δαπάνη για σήμερα.....

Πρωινό ξύπνημα

Καλημέρα σας παιδιά.......

Η μία όψη μιας φθινοπωρινής βροχής είναι αυτή οριοθετεί την αρχή μιας εποχής, η άλλη όψη μιας φθινοπωρινής βροχής είναι αυτή που δίνει μια νέα διάσταση σε μια ήδη εκτός ορίων τραγωδία.

Και εγώ στη μέση να προσπαθώ να φέρω το αυτονόητο στα σωστά του μέτρα.

Πρωινό ξύπνημα

Καλημέρα σε όλες/όλους σας. Νομίζω ότι είναι προφανές ότι το συγκεκριμένο μπλοκ το παλεύει ακόμα. Ναι Ραλλού μου, ναι Just εγώ φταίω που το καλοκαίρι δε λέει να μας εγκαταλείψει ακόμα......

Υ.Γ. Και ναι καλά το καταλάβατε: βαριέμαι να "κατεβάσω" τα χειμωνιάτικα" !!!!!!!

sincerely, Me

Its four in the morning, the end of December

I΄m writing you now just to see if you're better

New York is cold, but I like where I'm living

There΄s music on Clinton Street all through the evening.

I hear that you΄re building your little house deep in the desert

You're living for nothing now,

I hope you're keeping some kind of record.

Yes, and Jane came by with a lock of your hair

She said that you gave it to her

That night that you planned to go clear

Did you ever go clear?

Ah, the last time we saw you you looked so much older

Your famous blue raincoat was torn at the shoulder

Youd been to the station to meet every train

And you came home without Lili Marlene

And you treated my woman to a flake of your life

And when she came back she was nobody's wife.

Well I see you there with the rose in your teeth

One more thin gypsy thief

Well I see Jane's awake --

She sends her regards.

And what can I tell you my brother, my killer

What can I possibly say?

I guess that I miss you, I guess I forgive you

Im glad you stood in my way.

If you ever come by here, for Jane or for me

Your enemy is sleeping, and his woman is free.

Yes, and thanks, for the trouble you took from her eyes

I thought it was there for good so I never tried.

And Jane came by with a lock of your hair

She said that you gave it to her

That night that you planned to go clear

-- sincerely, L. Cohen

Leonard Cohen - Famous Blue Raincoat

H καλή τρομοκράτισσα

Κάτι είναι και αυτό.

Ο tempora , Ο mores

Και εκεί που λες "τα είδα όλα για απόψε" έρχεται αυτό και σε αποτελειώνει.

(Πίσσα και πούπουλα που έλεγε και η γιαγιά μου)

Υ.Γ. Να δείτε που θα αρχίσω να νοσταλγώ τη μαυρόασπρη περίοδο του αναπληρωματικού φορητού του φορητού μου...

ένα Macbook, μια πρέσα και μια lemon pie

Το τελευταίο καιρό το συγκεκριμένο ιστολόγιο (το έβαλα έτσι γιατί βαριέμαι να αλλάζω συνέχεια γλώσσα) περνάει δύσκολες ώρες. Κάτι που άλλο ένα καλοκαίρι την έκανε με εμένα απούσα, κάτι που ανοίξανε τα σχολεία, με τα παιδιά να συνεχίζουν να θεωρούν ότι δεν ανοίξανε και ότι κάθε πρωί δεν πάνε σχολείο αλλά στη παιδική χαρά, κάτι που στη ζωή της Νάσιας μπήκε η ιστορία (καλά τι έχω ακούσει δε λέγεται: Τι ότι οι θεοί πίνανε κοκτέιλ, τι ότι την Αμφιτρίτη μπορείς να την πεις και Αμφιπέμπτη και Αμφιπαρασκευή να σας πω, τι ότι εάν της έπεφτε το κέρατο της συμπαθούς κατσικούλας Αμάλθειας στα χέρια θα ζήταγε να είναι όλη η οικογένεια της καλά καθώς επίσης και μια βίλλα με πισίνα και τσακούζι (παρένθεση: εδώ φώναξε ¨μαμά με τι "ι" γράφεται το τσακούζι;", σε μια πρόταση που μόνο το "καλά" διεκδικούσε μια αξιοπρεπή παρουσία), τι κάθε τρεις και λίγο πρέπει να απαντάω στις ίδιες ερωτήσεις του στυλ (εδώ αναγκαστικά αλλάζω γλώσσα) "bonjour mama, comment ça va?" ή "moi je m'appelle Nadja, et toi?" και διάφορα άλλα πάντα σε γαλλικά, καθότι το μωρό μου δήλωσε ότι φέτος θα μάθει Γαλλικά, γιατί θέλει να διαβάσει όσο το δυνατό συντομότερο τη ΝΑΝΤΙΑ στα Γαλλικά (όσο και να πεις γλυτώνει το πρόλογο, με τον οποίο να μην παρεξηγιόμαστε δεν έχω κανένα πρόβλημα), τι μελετάμε το ζωικό βασίλειο για να βρούμε πόσα πόδια έχει το κάθε είδος ώστε να λύσουμε πραγματικά εμπνευσμένα μαθηματικά προβλήματα του στυλ ¨πόσα πόδια έχουν τρεις μέλισσες ή 7 χελώνες ή 9 αράχνες, ή 4 χταπόδια", τι πλακώνομαι καθημερινά με τη Νερίνα για να καταλάβει ότι οι Ρωμαίοι δεν βάλανε τους Έλληνες να τσακώνονται και δεν είναι αυτό το "διαίρει και βασίλευε", άσε που είναι πια κάτι παραπάνω από προφανές, η μεγάλη μου η κόρη μπαίνει και επίσημα στη προεφηβεία, άσχετα εάν εγώ υποστηρίζω ότι από τη μέρα που γεννήθηκε περνάει εφηβεία και όσο και εάν με πονάει αυτό, οφείλω να το παραδεχτώ, το μωρό μου (το μεγάλο) με "γράφει" δόξα και τιμή και με την επιστήμη σύμμαχό της, τι έχω σταματήσει τα sudoku μιας και το πρόγραμμα των εξωσχολικών δραστηριοτήτων τους πια μόνο με αντίστοιχα καλοκαιρινών φεστιβάλ επαρχιακών πόλεων μπορεί να συγκριθεί, τι ο έρμος ο πατέρας μου περνάει τα απογεύματα του μεταξύ αγγλικών, γαλλικών, μπαλέτου, πιάνου θεωρία, πιάνου σολφεζ, πιάνο σκέτο ευτυχώς κάνουν σπίτι, κομπιούτερ, τένις και όλα αυτά εκτός των αγγλικών και του κομπιούτερ επί δύο, τι ο καλός μου με το ζόρι κρατιέται, καθότι η ιδιότητα του το απαγορεύει, να πιάσει και δεύτερη και τρίτη και τέταρτη δουλειά, τι.......

Και μέσα σε όλα αυτά τα σκασμένα μου εξαντλημένα, διαλυμένα, μισοδιαβασμένα, μισοκοιμισμένα να θέλουν να δουν και τηλεόραση. Για να μη θυμηθώ ότι η Νάσια θέλει να της αγοράσουμε στολή γοργόνας για να κολυμπάει στη θάλασσα, άσε που θεωρεί ότι έτσι θα τη συμπαθήσουν και οι φώκιες. Τι που τις βρήκαμε τις φώκιες; Είπαμε του χρόνου το καλοκαίρι (όποιος βρει το καλοκαίρι μου του '07 να μου το επιστρέψει πάραυτα) να τις πάμε Αλόννησο και το έδεσε. Τώρα εσείς νομίζετε ότι θα της περάσει ή ότι δεν θα βρει στολή γοργόνας. Αγαθοί μου αναγνώστες. Μιλάμε για άτομο που μέχρι δύο χρονών για να μπει στη θάλασσα απαιτούσε να σκουπίσουμε την άμμο. Τώρα πια όταν έχει κύμα στέκεται στην άκρη και αρχίζει τα μπινελίκια για να σταματήσει το κύμα. Δεν θα το πιστέψετε αλλά σ' αυτήν πιάνει πάντα. Σε εμένα πάλι μέχρι και καφάσι έχει φέρει το κύμα στο κεφάλι.

Τώρα θα μου πείτε που κολλάει ο Macbook και η πρέσα, για να μην αναφερθούμε στη lemon pie; Φαντάζομαι στο συγκεκριμένο κείμενο πουθενά, αλλά όπως σε όλα τα πράγματα στη ζωή μου εγώ για αλλού το ξεκίνησα και αλλού αυτό με πήγε και εκεί όπως έγραφα ήρθε ένα κύμα και με πήρε και με σήκωσε. Όταν και εφόσον ξαναπέσω στο χώρο, θα σας μιλήσω για δύο από τα υπαρξιακά διλήμματα που αυτό το καιρό στοιχειώνουν τις μέρες και τις νύχτες μου. Και όχι μόνο τις δικές μου .............

Υ.Γ. Ο υπολογιστής μου συμπληρώνει δύο μήνες στην Αθήνα, όπου πήγε προς επισκευή και στον αναπληρωματικό του, φορήτος και αυτός, κάηκε μια λάμπα στην οθόνη του (μη γελάσετε έτσι είπε ο καλός μου, ότι έχουν μια μικροσκοπική λάμπα που ενίοτε καίγεται) και σας βλέπω μαυρόασπρους στην καλύτερη περίπτωση, γιατί τους περισσότερους μόνο σε απόλυτο σκοτάδι μπορώ να σας διαβάσω, εξ ου και θα συμβούλευα να ξανασκεφτούμε τα χρώματα των ιστολογίων μας, γιατί ποτέ δεν ξέρει κανείς τι προβλήματα ανάγνωσης μπορεί να δημιουργήσει η, μόνο σε έγχρωμο περιβάλλον αναγνώσιμη, επιλογή template.

Υ.Γ.2 Σαφώς και δεν έχω τελείωσει το σίδερο. Μόλις άρχισε η βδομάδα, ή για να είμαι ακριβής ο μήνας.

Free Burma!

Και τώρα "Η ΔΉΛΩΣΗ"

Ευχαριστώ για την ανανέωση της εμπιστοσύνης στο πρόσωπο μου και κατ' επέκταση στο blog. Θέλω να δηλώσω ότι εγώ ήμουν "ΠΑΡΩΝ" και θα παραμείνω "ΠΑΡΩΝ".

Εκ της διεύθυνσης

Υ.Γ.1: Κάνω τη δήλωση εδώ γιατί ζήτησα το Ζάππειο αλλά δεν είχαν τελείωσει τη φασίνα. Δεν είχαν κάνει ακόμα τζάμια.

Υ.Γ.2: Ξέρω ότι το σωστό θα ήταν να δηλώσω "ΠΑΡΟΥΣΑ", αλλά όπως και να το δεις το "ΠΑΡΩΝ" είναι σαφέστατα πιο στιβαρό ως δήλωση πρόθεσης και είναι και δοκιμασμένο.

Υ.Γ.3: Είναι νομίζω προφανές ότι ο συγκερασμός της φράσης "ανανέωση εμπιστοσύνης" και της λέξης "παρών" καταδεικνύει την ενωτική κατεύθυνση του συγκεκριμένου blog.

Υ.Γ 4: Και για να μην ξεχνιόμαστε "όμορφη μέρα να έχετε" .....