sincerely, Me

Its four in the morning, the end of December

I΄m writing you now just to see if you're better

New York is cold, but I like where I'm living

There΄s music on Clinton Street all through the evening.

I hear that you΄re building your little house deep in the desert

You're living for nothing now,

I hope you're keeping some kind of record.

Yes, and Jane came by with a lock of your hair

She said that you gave it to her

That night that you planned to go clear

Did you ever go clear?

Ah, the last time we saw you you looked so much older

Your famous blue raincoat was torn at the shoulder

Youd been to the station to meet every train

And you came home without Lili Marlene

And you treated my woman to a flake of your life

And when she came back she was nobody's wife.

Well I see you there with the rose in your teeth

One more thin gypsy thief

Well I see Jane's awake --

She sends her regards.

And what can I tell you my brother, my killer

What can I possibly say?

I guess that I miss you, I guess I forgive you

Im glad you stood in my way.

If you ever come by here, for Jane or for me

Your enemy is sleeping, and his woman is free.

Yes, and thanks, for the trouble you took from her eyes

I thought it was there for good so I never tried.

And Jane came by with a lock of your hair

She said that you gave it to her

That night that you planned to go clear

-- sincerely, L. Cohen

Leonard Cohen - Famous Blue Raincoat

Ο tempora , Ο mores

Και εκεί που λες "τα είδα όλα για απόψε" έρχεται αυτό και σε αποτελειώνει.

(Πίσσα και πούπουλα που έλεγε και η γιαγιά μου)

Υ.Γ. Να δείτε που θα αρχίσω να νοσταλγώ τη μαυρόασπρη περίοδο του αναπληρωματικού φορητού του φορητού μου...

Γιατί το ζήτησε η Αλκυώνη

(Εγώ σε ερωτηματολόγιο που απάντησε ο Προυστ; Με δεδομένο το πώς νοιώθω ακόμα και στο άκουσμα του ονόματος του και απαγορεύοντας στον εαυτό μου να αρχίσει να γκρεμίζει τοίχους (άμα με διαβάζατε συστηματικά θα καταλαβαίνατε τι εννοώ), θα απαντήσω, αλλά στο θεό μας τι εκτίμηση πια για το IQ μας είναι αυτή που σοβαροί άνθρωποι απαντάμε σε ένα ερωτηματολόγιο που το απάντησε κατά μια εκδοχή στα 14του κατά μια άλλη στα 20του;)

1. Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;

Να ξυπνάω το πρωί και όλοι να είναι εδώ, εκεί όπου βολεύει, αλλά μαζί μου.

2. Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;

Το τσογλάνι ο Μαντού που ξυπνάει τον καλό μου για να τον ταΐσει.

3. Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;

Έχω πολλά χρόνια να ξεσπάσω σε γέλια..

4. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;

Η ικανότητα μου να «ανυψώνομαι»

5. Το βασικό ελάττωμά σας;

Η ικανότητα μου να «ανυψώνομαι».

6. Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;

Σε όλα σχεδόν, εκτός από αυτά που μπορεί να βάλουν σε κίνδυνο την υγεία μας.

7. Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;

Με την Μαφάλντα, αυτή τώρα δεν ξέρω.

8. Ποιοι είναι οι ήρωες σας σήμερα;

Οι τύποι του «παρά πέντε» και η δασκάλα πιάνου των κοριτσιών.

9. Το αγαπημένο σας ταξίδι;

Πήλιο- Σκόπελος πριν 20 χρόνια, εγώ με τον καλύτερο φίλο που είχα ποτέ.

10. Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;

Διαχρονικά η Χάϊσμιθ και πολλοί πολλοί άλλοι

11. Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;

Την γνώση του γιατί επιλέγει να κάνει ότι κάνει

12. .... και σε μια γυναίκα;

Την γνώση του γιατί επιλέγει να κάνει ότι κάνει

13. Ο αγαπημένος σας συνθέτης;

Πιοβάννι και Ρότα (To ξέρω ότι είναι δύο. Το λέω γιατί κάποτε, ή μάλλον ακούστε διάλογο σε δισκάδικο: Εγώ: Πιοβάννι έχετε; Πωλητής: Ποιον; Όχι, Εγώ: Ρότα; Πωλητής: Ποιον να ρωτήσω; δικό μου είναι το μαγαζί.)

14. Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;

Απλό σφύριγμα στον Μαντού για να μην γίνει μούσκεμα. Ενίοτε όταν κοιτάζομαι στο καθρέπτη τραγουδώ στο γνωστό ρυθμό «νιανια, νια, νια, νια» και μου βάζω κερατάκια.

15. Το βιβλίο που σας σημάδεψε;

«Η καλή τρομοκράτισσα»

16. Η ταινία που σας σημάδεψε;

«Το αυγό του φιδιού» Δεν με σημάδεψε, αλλά στο τέλος της τα έπαιξα

17. Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;

Ιερώνυμος Μπος

18. Το αγαπημένο σας χρώμα;

Δεν υπάρχει σταθερή προτίμηση. Παλιά έλεγα ότι μου αρέσουν όλα τα χρώματα, εκτός από το καφέ. Πέρσι με το ζόρι αντιστάθηκα σε μια παρόρμηση να κάνω όλο το σπίτι καφέ, σαν καφεκοπτείο σε συνδυασμό με σοκολατοποιία. Μια ψιλοεμμονή με το χρώμα του πράσινου μήλου, ίσως υπάρχει, αλλά υποβόσκει και είναι ελεγχόμενη, εξ ου και το σπίτι δεν φέρνει σε φοίνικα παιδικής ζωγραφίας, που εδώ που τα λέμε δεν θα ήταν καθόλου κακό….

19. Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;

Τους άντρες μου.

20. Το αγαπημένο σας ποτό;

Southern με τριμμένο πάγο και στο τσακίρ κέφι, σφηνάκια καμικάζι.

21. Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;

Για τους φόβους μου

22. Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα;

Την πουστιά.

23. Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;

Πιάτα, πλυντήριο, σίδερο, μαγείρεμα, σεξ, όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά. Φτάνουν ή να πω και άλλα;

24. Ο μεγαλύτερος φόβος σας;

Ο θάνατος

25. Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;

Τώρα πια προσπαθώ σε καμία και ειδικά στις μικρές

26. Ποιο είναι το μόττο σας;

Ποτέ δεν είναι αργά για να ζήσεις ευτυχισμένα παιδικά χρόνια.

27. Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;

Δεν επιθυμώ να πεθάνω και ως εκ τούτου δεν μπαίνω στο τρυπάκι να σκεφτώ το πώς.

28. Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;

Λάθος, γύρνα πίσω σπίτι σου ή όπου άλλου τέλος πάντων θέλεις.

29. Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;

Σε μια κατάσταση, ενίοτε και σε δύο, τρεις, τέσσερεις, πέντε…………

Συνεχίζουν: Γιαγιά Ντακ, Μαριλένα & η Ελένη της, Μεθυσμένα χρώματα, mhxeirotera, Γιώτα, zoaki, apotinedra και xazomama. Α και ο διαιρέτης, γιατί ψυλλιάζομαι ότι του αρέσουν αυτά τα παιχνίδια. Δεν βάζω λινκ γιατί θα τελειώσω αύριο.....

Για όλα φταίει ο Μαντέλα

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, υπογράφω ψηφίσματα, κείμενα διαμαρτυρίας, κείμενα συμπαράστασης, κείμενα γενικώς και ενίοτε ακρίτως. Ότι ήθελε υπογραφή το υπέγραφα. Υπήρξα άλλωστε η γενιά του Μαντέλα. Ίσως η δικιά μου γενιά είναι αυτή που έχει βάλει τις περισσότερες υπογραφές για ένα αίτημα. Ούτε καφέ δεν πίναμε το πρωί εάν δεν υπογράφαμε και ένα σχετικό κείμενο για τον Μαντέλα και το δικαίωμα του να πίνει καφέ στη φυλακή, και μετά ένα άλλο για το δικαίωμα του να επιλέγει το είδος καφέ που θέλει κ.λ.π., κ.λ.π. Με τα χρόνια οι αντιστάσεις μου απέναντι σε αυτά τα κείμενα άρχισαν να μεγαλώνουν, μιας και άρχισαν πια να φιλτράρονται μέσα από τη γνώση και την εμπειρία που μου έδινε αφενός η αποτελεσματικότητα αυτών των πρακτικών και αφετέρου τα κίνητρα τους. Θα μου πείτε τι ενδιαφέρει το κίνητρο το αποτέλεσμα μετράει. Εάν τα πράγματα είχαν αυτή την αθώα διάσταση και έμεναν εκεί το επιχείρημα είναι βάσιμο. Έλα όμως που πολλές φορές η υπογραφή μου σε ένα ψήφισμα, δεν απελευθέρωνε κάποιον, ή δεν ζητούσε να σταματήσουν οι πυρηνικές δοκιμές κάπου, αλλά αποτελούσε ένα ακόμα στατιστικό στοιχείο υπεράσπισης μια πολιτικής στην καλύτερη περίπτωση απομόνωσης ενός λαού και στη χειρότερη ακόμα και κήρυξης πολέμου εναντίον του. Η αλήθεια είναι ότι οι Κινέζοι και οι Κορεάτες τελευταία είναι οι προτεινόμενοι των ψηφισμάτων. Τι αυτή η διατροφική τους συνήθεια να θεωρούν, τα οικόσιτα μας στη καλύτερη περίπτωση, ή τα αδέσποτα μας που εμείς τα καθαρίζουμε με αυτοκίνητα, τροφή και μάλιστα αγαπημένη, τι αντί να φοράνε όπως εμείς ωραιότατα δερμάτινα από αγελαδίτσες αυτοί φοράνε τα δέρματα των παραπάνω οικοσίτων, τι που μέσα στα τόσα εκατομμύρια κόσμο εμείς ένα δείγμα καταπιεσμένου έχουμε για να διαμαρτυρηθούμε, τι που κουβέντα δεν γίνεται για το είδος των καθεστώτων, εάν και στατιστικά να το δούμε εδώ δεν έχουμε τη κόλαση της λογοκρισίας αλλά τον παράδεισο της ελευθερίας έκφρασης. Μόνο δύο δείγματα στο δισεκατομμύριο κατοίκων. Ούτε καν ισχνό στατιστικό δείγμα δεν μπορείς να το θεωρήσεις, ούτε καν δείγμα εδώ που τα λέμε. Από την άλλη σε αυτό το εμπνευσμένο κείμενο, πραγματικά θεωρώ ότι επικοινωνιακά αυτό το κείμενο είναι εμπνευσμένο, εάν και γίνεται λόγος για το πώς αυτή η ιστορία έφθασε στα αυτιά των, μοχθηρών καταναλωτών οικόσιτων με σακάκια από το δέρμα τους, αρμοδίων, με μια σοφή επιλογή λέξεων η συμμετοχή του yahoo αναφέρεται μεν, αλλά με όσο πιο ανώδυνο τρόπο γίνεται. Για να είμαι δίκαιη στο site της Διεθνούς Αμνηστίας αναφέρονται τα στοιχεία για την διαμαρτυρία και προς αυτή την πλευρά, αλλά μετά από μια βόλτα στη μπλογκόσφαιρα οι περισσότεροι δεν το πρόσεξαν, μια και το κείμενο σε κατευθύνει ευγενικά στο προφανές του. Σώστε δύο ανθρώπους. Και αυτό είναι το άμεσο. Για μένα η σωστή διατύπωση αυτού του κειμένου, το οποίο τιτλοφορείται «Κλειστόν λόγω αυστηρής λογοκρισίας», θα ήταν το κεντράρισμα του στο ρόλο του Yahoo και του κάθε Yahoo που αποτέλεσμα αυτής της πρακτικής του είναι σε χώρες που η δημοκρατική θεώρηση των πραγμάτων έχει διαστρεβλωθεί –τι ευγένεια είναι αυτή που με διακρίνει- να δίνεται η δυνατότητα άνθρωποι να διώκονται για την διαφορετική τους άποψη. Για να μην παρεξηγηθώ. Δεν αμφισβητώ στο ελάχιστο την κριτική που ασκείται στο τρόπο διακυβέρνησης αυτών των χωρών, αλλά αυτή είναι μια διαμαρτυρία για τη λογοκρισία και αυτός που με λογοκρίνει δεν είναι μόνο αυτός που με φιμώνει, αλλά πιο πολύ αυτός που του δίνει τα όπλα να το κάνει. Και ως πολίτης του Ιντερνέτ αυτό με αφορά και αυτό είναι και το πρώτο που οφείλω να υπερασπιστώ. Το δικαίωμα του καθενός μας να εκφράζεται χωρίς να καταγράφεται και να παραδίδεται ως μυαλό σιδηροδέσμιος πριν παραδοθεί και σωματικά.

Το κείμενο το υπέγραψα. Όσο και να γκρινιάζω τα υπογράφω στο τέλος όλα. Στο κάτω κάτω, έστω και εάν ήταν αποτέλεσμα συσχετισμών ο Μαντέλα απελευθερώθηκε….

Τώρα έχουμε ένα υπαρκτό μυστήριο στα χέρια μας και μια ψόφια πάπια

Το ερώτημα είναι εάν το μυστήριο είναι τόσο ψόφιο όσο ανεπίστρεπτα υπαρκτή είναι η πάπια, καταλήγοντας έτσι στο γνωστό κολομβικό ερώτημα που βασάνισε επί χρόνια υπαρξιακά κότες και ανθρώπους και δεν απαντήθηκε ποτέ ικανοποιητικά ούτε από τις κότες ούτε από τους ανθρώπους. Ευλόγως μπορούμε να υποθέσουμε, θα μου πείτε από πού ευλόγως; ότι αυτός είναι και ένας από τους λόγους που άφησε το μάταιο τούτο κόσμο η πάπια. Απ’ την άλλη, όσο και να ‘ναι αυτή μια καλή δικαιολογία, ικανή να ανακουφίσει πλήθος παπιόφιλων, σχετικά με το πως και ακόμα περισσότερο το γιατί τα τίναξε η πάπια, διότι όσο και να το κάνουμε, κάλλιο να την κάνει η πάπια από άλυτο μυστήριο, παρά από διατροφικό μαρτύριο, διατροφικό δικό μας ουχί της πάπιας. Ανησυχίες όλων των τύπων τέλος εδώ. Τα πράγματα είναι πιο απλά και ανύπαρκτα από το υπαρκτό μυστήριο που αφήνει νεκρές πάπιες στο πέρασμα του. Μια δύναμη από αυτές που δεν με πιάνουν από το μανίκι, αλλά τις πιάνω εγώ απ’ την ουρά και δίκην κομήτη διασχίζουμε την σφαίρα, τι ποια σφαίρα; Τη γνωστή σφαίρα, βρέστε και κάτι μόνοι σας επιτέλους. Τέρμα η μασημένη τροφή και όλοι ξέρουν ότι ψόφια πάπια δε τρώγεται, καθώς επίσης και τα ψόφια σαλιγκάρια και άλλα είδη του ζωικού βασιλείου. Όχι δεν βρίσκομαι σε ζωοφιλικό παραλήρημα, με τι φόντα άλλωστε; Βρίσκομαι σε γενικό παραλήρημα. Όλα τρέχουν γύρω μου και εγώ γαντζωμένη αφήνω μεγαλοπρεπείς σπίθες, αποτέλεσμα της επαφής με το έδαφος και της γνωστής δύναμης, τριβή νομίζω ότι τη λένε, επίσης επιστημονικά αναφέρεται και ως φωτιά στα μπατζάκια μας. Καλοί μου άνθρωποι, υπαρκτό μου μυστήριο και ψόφια πάπια μην φοβάστε, η συντέλεια δεν ήρθε και επίσης αργεί ο καιρός των καλοκαιρινών εκπτώσεων και ως εκ τούτου προφανής λόγος να αρχίσετε να τρέχετε μαζί μου δεν υπάρχει, πόσο μάλλον να σέρνεστε πίσω από τον προαναφερθέντα κομήτη. Εγώ το αποφάσισα από εδώ και πέρα θα βουτάω το ωραίο μωβ κάτι φτερό, ένα από αυτά που βλέπετε στη εικόνα δεξιά όπως κοιτάμε το μπλογκ, ναι, της παπίτσας είναι και αυτό, στο μεγαλοπρεπές κίτρινο του κρόκου και για όσο αντέξει θα γράφω τα κροκί αυτιστικά μου κείμενα προσπαθώντας να λύσω το υπαρκτό μυστήριο του θανάτου της βρωμοπάπιας. Μεταξύ μας το αυγό κοτίσιο μοιάζει. Με αυτά και μ’ αυτά έχω βάσιμες υποψίες ότι με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο οι κότες του Κολόμβου ξεκίνησαν τη φασαρία.

Υ.Γ.1 Όχι πανικός, όχι πανικός, όσο και εάν δεν φαίνεται η κατάσταση ελέγχεται πλήρως. Εγώ πάλι δεν ξέρω, αλλά αφού δεν πρόκειται να συναντηθούμε δεν διατρέχετε κανένα κίνδυνο.

Υ.Γ.2 Μην αποπειραθείτε να το δοκιμάσετε σπίτι και ειδικά όταν είστε μόνοι σας.

Oh, Mon Dieu

Είχα ανάγκη απο χρώμα και φασαρία και άλλη δικαιολογία δεν έχω. Είναι και ένας τρόπος να δοκιμάσω τις ιντερνετικές μου φιλίες !!!!!!!!

Άμα γίνεις θεία θα καταλάβεις

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να περάσεις την επόμενη μέρα της Κυριακής του Πάσχα. Ας πούμε με μια μέρα που θυμίζει καλοκαίρι θα μπορούσαμε να είμαστε αραχτοί σε μια παραλία, να ξεσαλώνουν τα σκασμένα και εμείς να μαζεύουμε ήλιο και σεροτονίνη απαραίτητη για να αντιμετωπίσουμε τις μέρες που έρχονται. Ή ξαπλωμένοι στο κρεβατάκι μας να κοιμόμαστε μακάριοι ελπίζοντας, όνειρο κακό και φωνή σκασμένου τον ύπνο μας να μην ταράξει. Ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Και φαντάζομαι ότι σε όλα τα φυσιολογικά σπίτια που σέβονται τον εαυτό τους κάτι από όλα τα παραπάνω θα έγινε και θα γίνεται.

Όχι στο δικό μας σπίτι όμως. Οφείλω να το παραδεχτώ, μπορεί ότι κάνουμε να μην είναι αυτό που θα έκανε εμάς τους ενήλικες επιεικώς αραχτούς, αλλά σίγουρα μας κάνει διαφορετικούς. Ή τουλάχιστον κάνει τη δικιά μου μέρα διαφορετική από τις μέρες των άλλων. Και εξηγούμαι: Ενήλικες δύο -όχι εγώ, είπα ενήλικες- τελείωνουν μια εργασία με κάτι που το λένε java. Μην με ρωτήσετε τι είναι όσα ξέρετε ξέρω. Παιδιά τέσσερα, γυρνάνε με μια μεμβράνη στο κεφάλι - δηλαδή και οι ενήλικες το ίδιο γυρνάνε, όχι εγώ δεν είμαι ενήλικας ούτε παιδί, μην με ρωτήσετε τι είμαι δεν ξέρω/δεν απαντώ-, έχουμε και λέμε, άτομα έξη γυρνάνε με την προαναφερθείσα μεμβράνη στο κεφάλι, μιας και το πρωί ανακαλύψαμε ότι εκτός απο τις 11 ψυχές στο σπίτι έμεινε τουλάχιστον άλλη μια, μικρή, μαύρη και πηδηχτούλα, που περνούσε τις ώρες της στο κεφάλι της Έλενας. Αμέσως προχωρήσαμε στη γνωστή και ιατρικώς αποδεκτή θεραπεία "πνίξτε τις ψείρες στο οινόπνευμα και κλείστε και τις διόδους διαφυγής", εξ ου και το στύλινγκ μεμβράνη στο κεφάλι και περιμένουμε τα αποτελέσματα της πολεμικής μανίας που μας έπιασε. Εγώ πάλι πέρασα το πρωινό μου ξαναδιαβάζοντας το «Καπλάνι της βιτρίνας» ώστε να μπορέσω να επιτελέσω το ρόλο μου ως θεία της Έλενας. Βλέπετε η Έλενα έπρεπε να διαβάσει το παραπάνω βιβλίο, να γράψει περίληψη του βιβλίου, να επιλέξει αγαπημένο χαρακτήρα και να εξηγήσει γιατί τον επέλεξε, να χαρακτηρίσει τους ήρωες, να δημιουργήσει ένα καινούργιο ήρωα και να τον εντάξει στη ροή του βιβλίου και τέλος να ξαναγράψει με δικά της λόγια το τέλος της ιστορίας.

Η Έλενα, παρόλο που ανήκει στα διαβαστερά της οικογένειας, δεν συμπάθησε, πάλι επιεικώς, το βιβλίο και μετά τη δέκατη σελίδα το παράτησε. Εδώ συμφώνησα μαζί της. Ούτε εγώ συμπάθησα το βιβλίο όταν το διάβασα και δεν άλλαξα γνώμη τώρα που το ξαναδιάβασα. Παρόλα αυτά η οφείλω να ομολογήσω ότι η επιλογή της δασκάλας εξαιτίας της δομής του βιβλίου ήταν σωστή, με μια μικρή λεπτομέρεια που αφορά στην ηλικία. Το βιβλίο είναι κατάλληλο για παιδιά από 12 χρονών και επάνω και η Έλενα μόλις έκλεισε τα 11 και αρκετοί συμμαθητές της δεν τα έχουν ακόμα κλείσει. Και μην μου πείτε τι 11, τι 12, γιατί η ηλικία αποτελεί ένα σημαντικό παράγοντα κατανόησης, αφού αναφερόμαστε σε ένα μέσο όρο ηλικίας και όχι στις ιδιαίτερες περιπτώσεις.

Επίσης θεωρώ απαράδεκτο να δίνεις ένα τέτοιο βιβλίο για τις διακοπές ζητώντας από τα παιδιά να το δουλέψουν μόνα τους και να θεωρείς ότι θα τα δουλέψουν μόνα τους και ακόμα χειρότερο να θεωρείς ότι μπορούν και αντικειμενικά να το κάνουν. Και όχι δεν έχω πρόβλημα με την αναφορά της «δικτατορίας» ως κατάστασης, αλλά δεν μπορώ εύκολα να βρω ένα τρόπο να μιλήσω για αυτό σε ένα 11χρονο. Για αυτό και επέλεξα να κάνω την εργασία της και μέσα από τον σκελετό που θα φτιάξω να μιλήσουμε για το βιβλίο. Επιμένω όμως ότι αυτό δεν είναι δουλειά για να γίνει σπίτι, αλλά δουλειά που πρέπει να γίνεται εξ ολοκλήρου στο σχολείο.

Υ.Γ. Επίσης πολύ μου στοίχισε που δεν πρόκειται να δω καμιά ανιψιά μου να γίνεται συγγραφέας εάν βέβαια θεωρήσουμε ότι έχει δίκιο η κ. Ζέη όταν λέει: «Όταν έχεις μια θεία σαν τη Διδώ, αντί να μάθεις να φτιάχνεις κουλουράκια, μαθαίνεις να γράφεις…».

Εγώ ήμουν αυτή που μόλις προχθές τις έμαθα να φτιάχνουν κουλουράκια, άσε που δεν είμαι και συγγραφέας. Όλα τα περίμενα από τα πασχαλιάτικα κουλουράκια μου, αλλά ότι θα ήταν εν δυνάμει ανασταλτικός παράγοντας στη συγγραφή βιβλίων δεν το περίμενα……..Και επειδή άλλα λέω άλλα καταλαβαίνουν πλάκα κάνω.....

Κάτι νηστίσιμο

Φέτος αποφάσισα ότι ήρθε η ώρα οι μικρές να νηστέψουν. Όχι μόνο για τους γνωστούς θρησκευτικούς λόγους, αλλά και γιατί πιστεύω ότι δεν πρέπει με τίποτα να χάσουν την προσμονή της Ανάστασης, στενά δεμένης με τις μυρωδιές της κουζίνας, το Μεγάλο Σάββατο σε συνδυασμό με εκείνη την ιδιότυπη πείνα που ακολουθεί τη νηστεία της Μεγάλης Βδομάδας, υπαρκτή ακόμα και στα παιδιά της δικιάς μας γενιάς, με το πιο ισορροπημένο διαιτολόγιο. Στην αρχή το εγχείρημα ήταν εύκολο, αλλά όσο περνάνε οι μέρες η φαντασία στερεύει, οι διατροφικές τους συνήθειες αποκλείουν μια σειρά φαγητά και σε συνδυασμό με την άρρωστη ανιψιά μου, που αναγκαστικά τρέφεται κανονικά, τα πράγματα γίνονται όλο και πιο δύσκολα.

Εδώ μπαίνει η Ραλλού, για την ακρίβεια το σοκολατένιο κέικ της. Δεν θα αναδημοσιεύσω τη συνταγή, αφενός γιατί νομίζω ότι για ένα τέτοιο κέικ αξίζει να περπατήσει λίγο κανείς και από την άλλη υπάρχουν άλλοι καταλληλότεροι εδώ.

Απλά θα αναφέρω το ότι φαγώθηκε από όλους με τη μια, παρ' όλο που δεν μπόρεσα να βάλω δύο στρώσεις σοκολάτας, αφού έκανα λάθος και το έβαλα σε απλή φόρμα και βγήκε αρκετά λεπτό, ώστε δεν μπορούσα να το κάνω δύο κομμάτια. Έτσι και εγκαταλείφθηκε η ιδέα αντί για στρώση σοκολάτας στο εσωτερικό να βάλω μαρμελάδα βερίκοκο (γιατί ο μπαμπάς μου έχει και βερικοκιές και μανταρινιές και λεμονιές και νεραντζιές και γκρεϊπφρουτιές καθώς επίσης μια κληματαριά και μια καρυδιά).

Ο καλός μου δήλωσε ότι είναι από τις καλύτερες εκδοχές νηστίσιμου κέικ που έχει φάει και διέταξε την πάραυτα ένταξη του στο διαιτολόγιο της οικογένειας. Όλοι μαζί δε ανακηρύξαμε τη Ραλλού Ιππότη του τάγματος των σοκολατένιων κέικ της οικογένειας και την τοποθετήσαμε σε περίοπτη θέση στη διατροφική αλυσίδα της οικογένειας μας. Όπως έγραψα και στην ίδια, αυτό δεν είναι απαραίτητα όσο κακό ακούγεται, αφού για την ώρα τη πρώτη θέση στη παραπάνω αλυσίδα την κρατά εδώ και 9 χρόνια ο παιδίατρος μας.

Ραλλού σκύψε! (για να σε χρίσουμε ιππότη, εννοώ)

Υ.Γ. Η αλήθεια είναι ότι υπερέβαλλα λίγο όπως φαίνεται και στη φωτογραφία, αλλά πιστέψτε με ήταν ότι πιο απλό μπόρεσα να κάνω.

Ποτέ την Κυριακή

Σε πείσμα όλων των ανοιξονταμπλοβαρεμένων του μπλογκοχωριού και όχι μόνο, αυτό το blog αποφάσισε να απέχει των εορτασμών για την εθνική επέτειο και το Πάσχα και πειθαναγκαστικά αναφωνεί «ΖΗΤΩ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ»!!!!

Ως εκ τούτου το πρόβλημα το έχουν οι Ιταλοί, Ελβετοί, οι κάτοικοι των Γρεβενών και λοιποί βόρειοι λαοί, στις χώρες των οποίων χιονίζει καλοκαιριάτικα.

Εμείς ως συλλογικό blog που είμαστε τη Κυριακή θα πάμε όλοι μαζί για μπάνιο στη θάλασσα ως άλλες Ίλια και βάλε!!!!

Ουγκ και πάλι Ουγκ και βαρύς μου φαίνεται φέτος ο καπνός της πίπας.

Επίσης με βάση το γεγονός ότι οι πορτοκαλιές γύρω μου ανθίζουν μέσα στο κατακαλόκαιρο, δύο τινά ισχύουν:

1/ Ή ότι αυτά περί καταστροφής του περιβάλλοντος, φαινόμενου του Θερμοκηπίου κ.λ.π ισχύουν,

2/ Ή όντως βαρύς έπεσε και σ’ αυτές ο καπνός της πίπας του αρχηγού που έλεγα παραπάνω.

Εγώ πάντως προς τη δεύτερη τείνω….

Και αν αλλάξαμε λόγια βαριά

Γύρισε! Ναι το φορητό μου γύρισε σπίτι. Μετά από 2,5 μήνες συνεχούς απουσίας είναι πάλι κοντά μου. Πόσο θα μείνει μη ρωτάτε. «Αμφιβολίες το μυαλό μου βασανίζουν πολλές», ειδικά που για να ανοίξει κάνει ένα πεντάλεπτο, αλλά για την ώρα ξεπέρασε το τέταρτο χωρίς να χρειαστεί να το ξεβιδώσω και να το ξαναβιδώσω. Ένα βήμα τη φορά. Εγώ βέβαια για καλό και για κακό αγόρασα και ένα πακέτο βίδες να έχω, γιατί την προηγούμενη φορά εξαιτίας του μεγέθους τους μου βγήκε η πίστη να τις ψάχνω στο μπουρμπουλί χαλί της κουζίνας, μπουρμπουλί σε μαύρο φόντο για την ακρίβεια, ενώ τώρα μια αρχοντιά. Χάνεις βίδα, άλλη βίδα. Την άλλη βίδα τη γνωστή δε ξέρω που στο λύκο την έχασα, εάν υποθέσουμε ότι την είχα από την αρχή και την έχασα στη πορεία. Ευχαριστώ που μοιράζεστε τη χαρά μου, φεύγοντας μην ξεχάσετε να σερβιριστείτε βίδες............

Εγώ τώρα πρέπει να ανησυχώ;

Εγώ έχω ένα ταλαίπωρο λογαριασμό mail στο in.gr, που τον χρησιμοποιώ σπάνια, για να είμαι ακριβής τον χρησιμοποιώ τώρα πια εξαιτίας της ενασχόλησης μου με το blog.

Ο παραπάνω λογαριασμός έχει επιδείξει μιαν αξιοθαύμαστη τάση αυτονόμησης από τον χειριστή του, ναι εμένα εννοώ. Μηνύματα παίρνει παράπονο δεν έχω, αλλά για να στείλει έχει επιλέξει την part time απασχόληση. Γιατί; Μην με ρωτάτε. Δεν δοκίμασα να το ρωτήσω γιατί εγώ σέβομαι τον εργαζόμενο, άσε που πιστεύω ότι τα πάντα γίνονται για κάποιο λόγο σε αυτή τη ζωή. Και όπως θα δείτε παρακάτω, δεν έχω άδικο.

Έτσι λοιπόν για κάποια μηνύματα που έπρεπε οπωσδήποτε να στείλω και αφού η λύση των ταχυδρομικών περιστεριών αποσύρθηκε ως μη συνάδουσα με την φιλοζωική κατεύθυνση της οικογένειας, πλην του Μαντού που τα κυνήγαγε να τα φάει, διότι δεν μπορώ να ζητήσω από το ζωντανό να είναι φιλόζωο και μόνο που δέχεται να ζει μαζί μας αποδεικνύει τα φιλάνθρωπα ει μη τι άλλο συναισθήματα του, τι έλεγα; Α για να μπορέσω λοιπόν να στείλω τα μηνύματα μου ζήτησα από τον καλό μου να μου επιτραπεί να χρησιμοποιήσω τον δικό του λογαριασμό. Τώρα θα μου πείτε: «Γιατί κυρά μου δεν άνοιγες έναν άλλο λογαριασμό;» Ποιος σας είπε ότι δεν το έκανα, Το έκανα. Τρεις έχω ανοίξει μέχρι τώρα, μπορεί και τέσσερεις. Μόνο που δεν θυμάμαι με τι όνομα τους άνοιξα ή ποιο password χρησιμοποίησα. Και μην ξαναρωτήσετε «Γιατί καλή μου κυριούλα δεν τα γράφατε κάπου;». Όσο και να πονάει η απάντηση θα τη δώσω και αυτήν. Το έκανα και αυτό. Μόνο που όλα αυτά βρίσκονται μέσα στο σκληρό δίσκο του φορητού μου –τον θυμάστε τον φορητό μου που είχε πάει στην Αθήνα για σέρβις στις 7 Γενάρη, γύρισε στις 1 του Φλεβάρη και ξαναέφυγε στις 2 του Φλεβάρη όπως γύρισε και ακόμα τον περιμένω- ο οποίος, ο σκληρός δίσκος εννοώ- ακολούθησε αυτή τη φορά το φορητό μου σε αυτό το ταξίδι στην πρωτεύουσα. Και έτσι η μόνη λύση ήταν το mail του καλού. Αφού πέρασα με επιτυχία το βάσανο να θυμάμαι όλο το μακρινάρι που έχει βάλει για κωδικό, που μόνο το πότε πέφτει το Πάσχα δεν έχει βάλει μέσα, αλλά μην ανησυχείτε θα το βάλει τον άλλο μήνα, διότι αυτό το μήνα έχει την ημερομηνία γέννησης του Κολοκοτρώνη, μιας και το διεστραμμένο του μυαλό- όσον αφορά την σύνταξη κωδικών, γιατί κατά τα άλλα και μόνο το ότι παντρεύτηκε εμένα αποδεικνύει το συμπαγές και κατασταλαγμένο του χαρακτήρα του- μαζί με όλα τα άλλα προσθέτει και ημερομηνίες παρμένες από το εορταστικό ή επετειακό ημερολόγιο του μήνα. Επίσης επειδή έχει φτιάξει αναλυτικό κατάλογο κωδικών όλου του έτους, ξέρει κανείς εκτός από τη γέννηση της Jolie στις 4 Ιούνη τι άλλο έχει συμβεί εκείνη την ημέρα, γιατί αρνείται εντόνως ότι επί τούτου επέλεξε την συγκεκριμένη ημερομηνία για τον Ιούνη μήνα. Τέλος πάντως δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα μας είναι ότι κάθε φορά που κατεβάζω τα mail μου πια πέφτω σε διάφορα περίεργα του στυλ: "Make every woman to Love You!" Και ακολουθεί ένα κατεβατό. Σήμερα λοιπόν κατάλαβα ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή και ο παραπάνω αναφερόμενος με συμπεριφορά ταλιμπάν λογαριασμός δεν είναι ένα τσογλάνι του κερατά αλλά ο καλός άγγελος ταγμένος στη σωτηρία του γάμου μου. Θα μου πεις «Καλά ρε παιδάκι μου από ένα μήνυμα το κατάλαβες;». Όχι είχα πάρει πολλά μηνύματα, αλλά όλα αφορούσαν καταλόγους φαρμακευτικών σκευασμάτων που από ότι μου είπε ο καλός μου όταν τον ρώτησα τα στέλνουν σε όλους. Αυτό ήταν ένα άλλο μήνυμα. Διαφορετικό και από μηνύματα του στυλ «Σε περιμένω. Η για πάντα δική σου Λίτσα» που κατά καιρούς διάβαζα στο mail του. Διότι το επιχείρημα του ήταν αποστομωτικό. Με ρώτησε «ξέρεις εσύ καμία Λίτσα;». «Από πού βγαίνει το Λίτσα;» ρώτησα εγώ.» «Από το Ελπινίκη» μου απάντησε. Εγώ Λίτσα από Ελπινίκη δεν ήξερα, μια από Εφταλία ήξερα, αλλά δεν ήταν αυτή. Τώρα όμως το πρόβλημα πήρε διαστάσεις. Ξέρετε πόσες every woman ξέρω εγώ.;

ΈΒΔΟΜΗ ΤΈΧΝΗ

Το παιχνίδι: επτά ταινίες όχι οι αγαπημένες μου, αλλά μέσα στις σταθερές προτιμήσεις μου για ολονύχτιες προβολές>

Το ζήτησαν: τα μεθυσμένα χρώματα

Το συνεχίζουν: Γιώτα, Κερασιά, just me, Διαιρέτης, mhxeirotera, άμμος και ραψωδία.
(Συγνώμη που δεν βάζω link αλλά η τενοντίτιδα καλά κρατεί)

Τη φτερούγα μου για ένα παγωτό

«Φτερούγα εγώ», φώναξε δυνατά για να ακουστεί μέσα στη φασαρία του μαγαζιού.

Θυμήθηκε τη γιαγιά της να εξηγεί πως γινόταν παλιά το μοίρασμα στο κοτόπουλο στo οικογενειακό τραπέζι. «Τη φτερούγα, έλεγε, την έδιναν πάντα στη κόρη για να πετάξει και να φύγει μακριά». Από τότε έτρωγε πάντα την φτερούγα και το βράδυ κρυφά στο δωμάτιο της προσπαθούσε να δει εάν στις πλάτες της είχαν φυτρώσει οι περιβόητες φτερούγες.

Μια μέρα δεν άντεξε και αποφάσισε να ρωτήσει τη γιαγιά της. Καθόντουσαν στην αυλή, όπως κάθε απόγευμα όσο ακόμα ο καιρός κρατούσε την ανάμνηση του καλοκαιριού μέσα του. «Γιαγιά, γιατί αφού πάντα τρώω τις φτερούγες δεν βγάζω φτερά να πετάξω;» Η γιαγιά της γέλασε και έσκυψε να τινάξει τα τρίμματα από το ψωμί που έτρωγε. «Ίσως πρέπει να φας πολλές φτερούγες για να φτιάξεις τα δικά σου μεγάλα φτερά για να φύγεις μια μέρα».

«Και ποια μέρα θα γίνει αυτό;», ρώτησε ανυπόμονα. «Βιάζεσαι να ξενιτευτείς;», τη ρώτησε η γιαγιά, στρώνοντας τη ποδιά της.

«Γιατί μόνο η ξενιτιά είναι μακριά από δω;» τη ρώτησε. «Έλα τώρα», άλλαξε κουβέντα η γιαγιά, «πήγαινε μέσα, στο πιατάκι έχω το παγωτό σου».

«Έχεις τα λαιμά σου», έλεγε η γιαγιά και πάντα της έδινε το παγωτό λιωμένο, σε ένα πιατελάκι, πάντα το ίδιο. Σήμερα για πρώτη μέρα πρόσεξε τα σχέδια στο πιατάκι. "Κινέζικο", το έλεγε η γιαγιά, από ένα παραμύθι το σχέδιο. Ο βασιλιάς και τ’ αηδόνι θυμήθηκε και χαμογέλασε. Κοίταξε τα φτερά του αηδονιού και για λίγο προσπάθησε να φανταστεί πως θα είναι τα δικά της. «Ξανθά σίγουρα σαν τα μαλλιά μου, θα είναι, να όπως και του αηδονιού έχουν το χρώμα που έχει το κάρβουνο. Υπάρχει άραγε η λέξη καρβουνί;» σκέφτηκε.

Ένας από τους λόγους που βιαζότανε να φυτρώσουν τα φτερά της ήταν για να φάει επιτέλους ένα παγωμένο παγωτό. Το καλοκαίρι στο εξοχικό κρυφά από όλους τρύπωνε στη κουζίνα άνοιγε στη κατάψυξη και έτρωγε κρυφά τα τρίμματα από τη παγοκολώνα. Και ποτέ μα ποτέ δεν την είχαν πιάσει τα λαιμά της, αλλά δεν μπορούσε να μοιραστεί με κανέναν αυτή της την ανακάλυψη.

«Σαν κρύο γάλα είναι», σκέφτηκε και το πέταξε απογοητευμένη. «Πλύνε το πιατάκι και έλα γρήγορα έξω, φώναξε η γιαγιά της, θέλω να πας στο χασάπικο να πάρεις κοτόπουλο για να μαγειρέψω αύριο». Έτρεξε γρήγορα έξω, νοιώθοντας ότι αργά μα σταθερά πλησίαζε η ώρα που θα πετάξει μακριά με τα ξανθά τεράστια φτερά της, ένα παγωτό στο χέρι και δίπλα της σαν σε αγώνα το αηδόνι από το πιατάκι.

Λίγα λόγια

1/ Το κείμενο γράφηκε μετά από πρόσκληση των μεθυσμένων χρωμάτων.

2/ Για μένα αποτέλεσε ένα άθλο και ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα είμαι περήφανη για αυτό, γιατί μέχρι τώρα δεν είχα κατορθώσει να γράψω κείμενο κατά παραγγελία. Ακόμα και στο σχολείο το θέμα της έκθεσης το διαμόρφωνα κατά το δοκούν. Υπήρξε λοιπόν η πρώτη πράξη πειθαρχίας που υλοποίησα ποτέ. Και σαν τέτοιο το χαιρετίζω και το αποχαιρετώ. Με λίγα λόγια το είδατε δεν θα το ξαναδείτε.

3/ Έπαθα τενοντίτιδα και τα έφτυσε και ο αυχένας μου. Πονάει το χέρι μου, στρίβω τον αυχένα μου με δυσκολία, μουδιάζουν τα δάχτυλά μου κ.λ.π., επίσης το γρασίδι δεν ήταν καλό με αποτέλεσμα τα αγριογούρουνα να μην έχουν καλή γεύση. Και όχι δεν τελείωσα το σίδερο.

Δίνω τη θέση μου στους:

Αταλάντη,

giagiaduck,

Κερασιά,

μηχειρότερα και

άμμο

Οι λέξεις: εικόνα, υποτροπή, πόρτα, μυστήριο, τιάρα

Το ζητούμενο: Μια δικιά σας ιστορία με αυτές τις πέντε λέξεις και ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΠΕΝΤΕ ΛΕΞΕΙΣ. Και δεν θέλω αντιρρήσεις. Τι να πω εγώ που το έκανα σιδερώνοντας!

Των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν

Τίποτα πιο παρηγορητικό απο το να έχεις μια οικογένεια να σου λέει την αλήθεια.

Το δώρο του καλού μου. Βοήθησε και η Νερίνα, η οποία μου είπε "για να μάθεις να με λες γουρουνίτσα". Χάθηκε να την λέω "μονοπετράκι μου απο τον Καίσαρη".

Παγκόσμια ημέρα γάμου

Λατρεύω το γάμο.

Ουφ, το είπα και ησύχασα.

Δεν μπορούσα να το κρατάω άλλο μέσα μου.

Γιατί πιγκουΐνοι

* Ο πιγκουΐνος είναι θαλάσσιο πουλί που δεν μπορεί να πετάξει.

Ο blogger είναι και αυτός θαλάσσιο πουλί, με ειδίκευση στο serf μάλιστα, που δε μπορεί επίσης να πετάξει, εκτός και αν θεωρήσουμε πέταγμα τη δυνατότητα που έχει όπως και ο κάθε άλλος κοινός θνητός, ποιών τον Superman, να σαλτάρει από το μπαλκόνι του, αλλά αυτή είναι μια παράμετρος που δεν αποτελεί θέμα του σημερινού post.

* Ο αριθμός των ειδών των πιγκουΐνων έχει αποτελέσει θέμα διαφωνίας.

Ο αριθμός και όχι μόνο αυτό το στατιστικό στοιχείο των blogger, επίσης, πολλάκις έχει γίνει αντικείμενο διαφωνίας μεταξύ των ειδικών του χώρου και όχι μόνο.

* Το μεγαλύτερο είδος είναι ο Αυτοκρατορικός πιγκουΐνος (Aptenodytes forsteri): τα ενήλικα πουλιά έχουν μέσο ύψος 1,1 μέτρα και ζυγίζουν 35 κιλά ή και περισσότερο.

Το μεγαλύτερο είδος των blogger είναι ο Αυτοκρατορικός blogger, με post που ανεξάρτητα του ύψους τους έχουν comments που το βάρος τους μπορεί να ξεπερνάει και αυτό των Αυτοκρατορικών πιγκουΐνων.

* Το μικρότερο είδος είναι ο Μικρός Μπλε Πιγκουΐνος που έχει ύψος περίπου 40 cm και ζυγίζει 1 κιλό.

Το μικρότερο είδος των blogger είναι ο Μικρός Μπλε blogger που ανεξάρτητα ύψους, το βάρος του κυμαίνεται μεταξύ μοντέλου σε δίαιτα και μοντέλου με νευρική ανορεξία.

*Οι μεγαλύτεροι πιγκουΐνοι διατηρούν τη θερμότητά του σώματός τους πιο αποτελεσματικά, κι έτσι ζουν στα ψυχρότερα κλίματα.

Οι μεγαλύτεροι blogger σπάνια φεύγουν από τα χώρο τους, ενίοτε βέβαια μοιράζονται τη θερμότητα του σώματος τους αλλά πάντα με το είδος τους στην αυθεντική του ή έστω κλωνοποιημένη του μορφή.

*Οι μικρότεροι πιγκουΐνοι απαντώνται στα εύκρατα ή ακόμα και στα τροπικά κλίματα.

Οι μικρότεροι blogger έχουν και αυτοί μια αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά καθώς κινούνται μεταξύ μοναστικών επιλογών έως όπου γάμος και χαρά……

* Το 2002, μια ομάδα Αργεντίνων επιστημόνων εντόπισε στις ακτές της Ανταρκτικής Χερσονήσου ένα υποείδος του Αυτοκρατορικού Πιγκουΐνου που φτάνει σε ύψος τα 1,6 μέτρα.

Σε όλα τα είδη υπάρχει πάντα ένα αντίστοιχο. Απλά στους blogger δεν έχουν ακόμα σταθεροποιηθεί τα υποείδη και μάλιστα αυτά του Αυτοκρατορικού μπλόγκερ.

* Οι περισσότεροι πιγκουΐνοι τρέφονται με γαρίδες, ψάρια, καλαμάρια και άλλες θαλάσσιες μορφές ζωής που ψαρεύουν βουτώντας και κολυμπώντας κάτω από το νερό. Περνούν τη μισή ζωή τους στη θάλασσα και τη μισή στη στεριά.

Οι περισσότεροι blogger τρέφονται όπως και οι κοινοί άνθρωποι. Είναι και κάποιοι περίεργοι με πιο εξεζητημένα γούστα στο φαί, αλλά περί ορέξεως κολοκυθόπιτα και λόγος δε μου πέφτει.

* Όταν οι μητέρες χάσουν έναν νεοσσό μερικές φορές προσπαθούν να κλέψουν από μια άλλη, συχνά χωρίς επιτυχία αφού τα υπόλοιπα θηλυκά που βρίσκονται εκεί κοντά βοηθούν την αμυνόμενη μητέρα να υπερασπίσει τα μικρά της.

Μια αντίστοιχη συμπεριφορά, κλοπής εννοώ, συναντιέται και στο δικό μας είδος, αλλά πάντα βρίσκονται και εδώ «μητέρες» να βοηθήσουν.

* Οι πιγκουΐνοι δείχνουν να μη φοβούνται τους ανθρώπους, και πλησιάζουν τις ομάδες των εξερευνητών χωρίς δισταγμό.

Οι blogger δείχνουν ενίοτε να φοβούνται τους ανθρώπους, ενίοτε να μη τους φοβούνται, ενίοτε να τους έχουν τελείως γραμμένους, έως και άρνηση του είδους τους ένα πράγμα μπορούμε να συναντήσουμε, συνήθως όμως οι περισσότεροι πλησιάζουν και αυτοί τις ομάδες των «εξερευνητών» του χώρου χωρίς δισταγμό, ενίοτε και με περισσή λαχτάρα.

πηγή:
http://el.wikipedia.org

Όπως θα καταλάβατε αναβαθμίστηκα και τσαντίστηκα.

Υ.Γ. Τίποτα απο αυτά τα θαυμαστά δεν θα είχε γίνει, χωρίς την συνδρομή των:
1/pannasmontata και 2/ του γνωστού τεχνοφρίκ καλού μου και χορηγού της οικογένειας

Περνά, περνά η μέλισσα......

............ και τσιμπάει το δικό μου μελισσόπουλο. Γιατί κυρία μέλισσά μου την πέφτετε στα ξένα παιδιά;

* Αυτή που κάνει ντους είναι, την αναγνώρισε το "θύμα" (όνομα και πράγμα).

* Η φωτογραφία είναι, απο ένα απο τα πιο ωραία , "θεματικά" λεγόμενα, μπλογκ, εδώ

Αγάπη δίχως πείσματα δεν έχει νοστιμάδα

Τα πρόσωπα

Αυτός: Ξεροκέφαλος, πεισματάρης, ανασφαλής, παραπονιάρης, με δυσλεκτικά συναισθήματα, ικανός να αντέξει στη μεγαλύτερη συναισθηματική κακοποίηση, ανίκανος να αντιμετωπίσει την απόρριψη έτσι όπως την οργανώνει μέσα στο παιδιακίσιο μυαλό του, που συνήθως οι δρόμοι του είναι αδύνατον να κατανοηθούν και ως εκ τούτου να προβλεφθούν από τον συνομιλητή του, με τεράστια αποθέματα στοργής, έτοιμος να παραδοθεί στη πιο απλή εκδήλωση αγάπης, αμετάκλητα ερωτευμένος με όλες τις γυναίκες της ζωής του, αλλά και τζαναμπέτης του κερατά.

Αυτή: Ο ορισμός της λέξης τσογλάνι, με συναισθήματα καλά θωρακισμένα τόσο που να αμφιβάλλεις για την ύπαρξη τους, εγκλωβισμένη σε ένα παιχνίδι επιβίωσης από ένα πόλεμο που έχει τελειώσει, αλλά αρνείται να το συνειδητοποιήσει, μοσχαναθρεμμένη, λατρεμένη του παραπάνω, γεμάτη φοβίες, με μεγαλύτερη από όλες αυτή του θανάτου από τη μέρα που γεννήθηκε, με μότο ζωής, "αρνούμαι να χαρώ γιατί όποτε χάρηκα το πλήρωσα ακριβά», μότο που δυστυχώς κάποιες φορές το γενικεύει και στους γύρω της, παιδί που δεν μεγάλωσε, μάλλον που αρνείται πεισματικά μέχρι τα τώρα να μεγαλώσει, διεκδικώντας τη παιδική της ηλικία από τους άλλους γύρω της, με λίγα λόγια ένα παιδί που ζητάει το φεγγάρι, κάτι σαν την Σκάρλετ Ο’ Χάρα ένα πράγμα..

Η αιτία του καυγά: 4 ευρώ που «αυτός» έδωσε πουρμπουάρ και «αυτή» διαφώνησε και ας μην υπήρξε τσιγκούνα ποτέ, το αντίθετο, μιας και εκτός των άλλων γεννήθηκε και με τρύπια χέρια..

Ο καυγάς: Κάτι του είπε, κάτι του ξανάπε, κάτι προσπάθησε «αυτός» να πει, κάτι δεν άκουσε «αυτή» και ξαφνικά ενεργοποιήθηκε ο περιβόητος μηχανισμός του όπως έλεγε και η γνωστή γιαγιά «εγώ δεν είμαι αχάριστος παραπονιάρης είμαι» και το παράπονο ξεχείλισε και μαζί του άνοιξαν όλα τα έρμα που εμπόδιζαν τις ανασφάλειες του να πλημμυρίζουν το μυαλό του..

Το αποτέλεσμα: Αποφάσισε να σταματήσει να τρώει. Αυτός που η μόνη φορά που δεν έφαγε ήταν τη πρώτη μέρα μιας εγχείρησης γιατί είχε πάρει νάρκωση. «Αυτή» το αντιμετώπισε σαν αστείο, εγώ φοβήθηκα, γιατί είδα πόσο πληγωμένος έμοιαζε όταν μου ιστορούσε τα του καυγά. Μια μέρα, δυο μέρες, τρεις ημέρες. «Αυτή» με πήρε τηλέφωνο. Μου είπε ότι δεν τρώει και δε ξέρει τι να κάνει. Ζήτησα να του μιλήσω. «Αυτός» μου είπε ότι έκανε μπάνιο και είναι έτοιμος για το «τέλος». Εγώ τρόμαξα. Έφτιαξα ένα τάπερ με σουτζουκάκια με ρύζι που είχα από το μεσημέρι, δασκάλεψα τη Νάσια και έστειλα τον καλό μου με τα παιδιά να πάνε να τον ταΐσουν. Παραμερίζοντας το πάλαι ποτέ αριστερό παρελθόν μου για καλό και για κακό τηλεφώνησα και στον πνευματικό του. Αφού το καταδιασκεδάσαμε είναι γεγονός και αφού μου είπε ότι έχουν αντέξει μήνες την απεργία πείνας, καταλήξαμε, ότι ο συγκεκριμένος, αυτή την απεργία, την απεργία των συναισθημάτων δεν μπορεί να την αντέξει και συμφώνησε αύριο να περάσει να τον δει.. Εν τω μεταξύ στο σπίτι τους η Νάσια με την Νερίνα τον ταΐσανε τα σουτζουκάκια μου (με μια μικρή δόση υπερβολής στο κύμινο οφείλω να ομολογήσω, τα σουτζουκάκια όχι το τάϊσμα) και «αυτή» να κρύβει την ανακούφισή της κάτω από φράσεις του στυλ, «αφού σας το είπα, τα νεύρα δεν είναι καλά, με έχει πιάσει και αυτός ο φόβος ότι θα πεθάνω», που προσωπικά τα ακούω εδώ και 44 χρόνια, γιατί εκτός των άλλων έχω και διεστραμμένη μνήμη. Ναι «αυτός» είναι ο μπαμπάς μου και «αυτή» είναι η μαμά μου. Και η μόνη ενοχή που επιτρέπω πια στον εαυτό μου να νοιώσει είναι το ότι δεν τους επέτρεψα να μεγαλώσουν..

Υ.Γ. Ελπίζω το επιπλέον κύμινο και σκόρδο να μην του ρημάξουν το ταλαιπωρημένο του στομάχι, αλλά όπως και να το κάνεις «σουτζουκάκι χωρίς κύμινο δεν έχει νοστιμάδα» ακριβώς όπως και η αγάπη.

Μεγάλη μπουκιά να φας, μεγάλο λόγο να μη πεις

……………… έλεγε η σοφή γιαγιά μου, φανατικός λάτρης των λαϊκών ρήσεων, όπως θα έχετε ήδη καταλάβει. Εγώ στη ζωή μου τα έχω κάνει και τα δύο. Και μεγάλη μπουκιά έφαγα και μεγάλα λόγια είπα. Για το αποτέλεσμα της πρώτης ενέργειας (τα κιλά εννοώ καλέ) πολλά πράγματα δεν έκανα, το δεύτερο μέρος της συμβουλής της γιαγιάς μου εδώ και χρόνια το τηρώ με ευλάβεια. Μια φορά και το τονίζω, μια φορά παρέκκλινα της στάσης μου και να το αποτέλεσμα. Το φορητό μου τα ξανάφτυσε. Για την ακρίβεια από την πρώτη στιγμή φτυσμένα τα είχε, απλά στην αρχή θεώρησα ότι θα μπορούσα να το αντιμετωπίσω. Αμ, δε! Ίσα που πρόλαβα να πω ένα γεια και μετά το απόλυτο σκοτάδι. Η συνέχεια γνωστή. Πακετάρισμα και ξανά προς τη δόξα τραβά. Με λίγα λόγια, εάν δεν φτιάξει ο καιρός στην Ευρώπη τώρα κοντά θα επικοινωνούμε πάλι με σήματα μορς. Εγώ πάντως παρήγγειλα ήδη περιστέρια για την αποστολή μηνυμάτων. Μην τα φάτε, ακούστε τα.

Η γνωστή πλέον laptopless* του διαδικτύου

Για όσους δεν το κατάλαβαν

Ναι είναι γεγονός. Το φορητό μου γύρισε σπίτι. Μόλις ξεμπερδέψω με τα αδιάβαστα i will be back!

Υ.Γ. Γιατί είμαστε πέντε στην οικογένεια (όπως σοφά επεσήμανε η Αλκυώνη).