Αγάπη δίχως πείσματα δεν έχει νοστιμάδα

Τα πρόσωπα

Αυτός: Ξεροκέφαλος, πεισματάρης, ανασφαλής, παραπονιάρης, με δυσλεκτικά συναισθήματα, ικανός να αντέξει στη μεγαλύτερη συναισθηματική κακοποίηση, ανίκανος να αντιμετωπίσει την απόρριψη έτσι όπως την οργανώνει μέσα στο παιδιακίσιο μυαλό του, που συνήθως οι δρόμοι του είναι αδύνατον να κατανοηθούν και ως εκ τούτου να προβλεφθούν από τον συνομιλητή του, με τεράστια αποθέματα στοργής, έτοιμος να παραδοθεί στη πιο απλή εκδήλωση αγάπης, αμετάκλητα ερωτευμένος με όλες τις γυναίκες της ζωής του, αλλά και τζαναμπέτης του κερατά.

Αυτή: Ο ορισμός της λέξης τσογλάνι, με συναισθήματα καλά θωρακισμένα τόσο που να αμφιβάλλεις για την ύπαρξη τους, εγκλωβισμένη σε ένα παιχνίδι επιβίωσης από ένα πόλεμο που έχει τελειώσει, αλλά αρνείται να το συνειδητοποιήσει, μοσχαναθρεμμένη, λατρεμένη του παραπάνω, γεμάτη φοβίες, με μεγαλύτερη από όλες αυτή του θανάτου από τη μέρα που γεννήθηκε, με μότο ζωής, "αρνούμαι να χαρώ γιατί όποτε χάρηκα το πλήρωσα ακριβά», μότο που δυστυχώς κάποιες φορές το γενικεύει και στους γύρω της, παιδί που δεν μεγάλωσε, μάλλον που αρνείται πεισματικά μέχρι τα τώρα να μεγαλώσει, διεκδικώντας τη παιδική της ηλικία από τους άλλους γύρω της, με λίγα λόγια ένα παιδί που ζητάει το φεγγάρι, κάτι σαν την Σκάρλετ Ο’ Χάρα ένα πράγμα..

Η αιτία του καυγά: 4 ευρώ που «αυτός» έδωσε πουρμπουάρ και «αυτή» διαφώνησε και ας μην υπήρξε τσιγκούνα ποτέ, το αντίθετο, μιας και εκτός των άλλων γεννήθηκε και με τρύπια χέρια..

Ο καυγάς: Κάτι του είπε, κάτι του ξανάπε, κάτι προσπάθησε «αυτός» να πει, κάτι δεν άκουσε «αυτή» και ξαφνικά ενεργοποιήθηκε ο περιβόητος μηχανισμός του όπως έλεγε και η γνωστή γιαγιά «εγώ δεν είμαι αχάριστος παραπονιάρης είμαι» και το παράπονο ξεχείλισε και μαζί του άνοιξαν όλα τα έρμα που εμπόδιζαν τις ανασφάλειες του να πλημμυρίζουν το μυαλό του..

Το αποτέλεσμα: Αποφάσισε να σταματήσει να τρώει. Αυτός που η μόνη φορά που δεν έφαγε ήταν τη πρώτη μέρα μιας εγχείρησης γιατί είχε πάρει νάρκωση. «Αυτή» το αντιμετώπισε σαν αστείο, εγώ φοβήθηκα, γιατί είδα πόσο πληγωμένος έμοιαζε όταν μου ιστορούσε τα του καυγά. Μια μέρα, δυο μέρες, τρεις ημέρες. «Αυτή» με πήρε τηλέφωνο. Μου είπε ότι δεν τρώει και δε ξέρει τι να κάνει. Ζήτησα να του μιλήσω. «Αυτός» μου είπε ότι έκανε μπάνιο και είναι έτοιμος για το «τέλος». Εγώ τρόμαξα. Έφτιαξα ένα τάπερ με σουτζουκάκια με ρύζι που είχα από το μεσημέρι, δασκάλεψα τη Νάσια και έστειλα τον καλό μου με τα παιδιά να πάνε να τον ταΐσουν. Παραμερίζοντας το πάλαι ποτέ αριστερό παρελθόν μου για καλό και για κακό τηλεφώνησα και στον πνευματικό του. Αφού το καταδιασκεδάσαμε είναι γεγονός και αφού μου είπε ότι έχουν αντέξει μήνες την απεργία πείνας, καταλήξαμε, ότι ο συγκεκριμένος, αυτή την απεργία, την απεργία των συναισθημάτων δεν μπορεί να την αντέξει και συμφώνησε αύριο να περάσει να τον δει.. Εν τω μεταξύ στο σπίτι τους η Νάσια με την Νερίνα τον ταΐσανε τα σουτζουκάκια μου (με μια μικρή δόση υπερβολής στο κύμινο οφείλω να ομολογήσω, τα σουτζουκάκια όχι το τάϊσμα) και «αυτή» να κρύβει την ανακούφισή της κάτω από φράσεις του στυλ, «αφού σας το είπα, τα νεύρα δεν είναι καλά, με έχει πιάσει και αυτός ο φόβος ότι θα πεθάνω», που προσωπικά τα ακούω εδώ και 44 χρόνια, γιατί εκτός των άλλων έχω και διεστραμμένη μνήμη. Ναι «αυτός» είναι ο μπαμπάς μου και «αυτή» είναι η μαμά μου. Και η μόνη ενοχή που επιτρέπω πια στον εαυτό μου να νοιώσει είναι το ότι δεν τους επέτρεψα να μεγαλώσουν..

Υ.Γ. Ελπίζω το επιπλέον κύμινο και σκόρδο να μην του ρημάξουν το ταλαιπωρημένο του στομάχι, αλλά όπως και να το κάνεις «σουτζουκάκι χωρίς κύμινο δεν έχει νοστιμάδα» ακριβώς όπως και η αγάπη.